Ο Παλαιοντολόγος που Έγινε Viral για την Τελευταία Υπόθεση με το Τέρας του Λοχ Νες

Την εποχή των δεινοσαύρων, οι θάλασσες ήταν γεμάτες πλησιόσαυρους, μια οικογένεια θηρευτών με μακρύ λαιμό που έφταναν πάνω από τα 25 μέτρα μήκος. Ως χαρισματικά θαλάσσια πλάσματα του παρελθόντος, οι πλησιόσαυροι έχουν γίνει δημοφιλείς μορφές της ποπ κουλτούρας εν μέρει λόγω της ομοιότητάς τους με κρυπτόζωα όπως το τέρας του Λοχ Νες.

Αν και οι πλησιόσαυροι ήταν κατά βάση θαλάσσια ζώα, οι επιστήμονες έχουν βρει ενδιαφέρουσες ενδείξεις ότι κάποια από αυτά έφτασαν σε περιβάλλοντα γλυκού νερού, επιδεικνύοντας εντυπωσιακή προσαρμοστικότητα. Τώρα, μια ομάδα επιστημόνων, έχει προσθέσει ένα καινούργιο κομμάτι σε αυτό το παζλ με την ανακάλυψη απολιθωμάτων από «τους πρώτους πλησιόσαυρους από το Μαρόκο», τα οποία ανήκαν σε κάποιους ενήλικες και ένα μωρό πλησιόσαυρο, που έζησαν σε ένα σύστημα ποταμών πριν από 100 εκατομμύρια χρόνια, σύμφωνα με πρόσφατη μελέτη που δημοσιεύτηκε στο περιοδικό Cretaceous Research.

Αν και η έρευνα αποκαλύπτει σημαντικά στοιχεία για την προσαρμοστικότητα των πλησιόσαυρων, επισκιάστηκε κάπως από μια αναφορά στο τέρας του Λοχ Νες η οποία υπήρχε στο δελτίο Τύπου της ομάδας και οδήγησε σε άρθρα όπου η ύπαρξη του τέρατος παρουσιαζόταν ως «ευλογοφανής».

Ο Nick Longrich, παλαιοντολόγος στο Πανεπιστήμιο του Μπαθ και επικεφαλής συγγραφέας της μελέτης, έχει κάποιες σκέψεις σχετικά. Σε μέιλ που έστειλε στο Motherboard λέει ότι το τέρας του Λοχ Νες σίγουρα είναι διασκεδαστικό σαν σκέψη αλλά πρόσθεσε ότι οι πιθανότητες ένας πλησιόσαυρος του γλυκού νερού να καραδοκεί στη σκοτζέσικη λίμνη είναι πολύ μικρές.

«Είναι πιθανή η ύπαρξη ενός πλησιόσαυρου στη λίμνη Νες; Δυστυχώς όχι», λέει ο Longrich. «Η ύπαρξη πλησιόσαυρων του γλυκού νερού απομακρύνει ένα σημαντικό εμπόδιο – θα μπορούσαν να επιβιώσουν σε μια λίμνη με γλυκό νερό; Ναι! Αλλά και πάλι υπάρχουν ένα σωρό άλλα εμπόδια».

«Θα μπορούσε ένας πληθυσμός πλησιόσαυρων να επιβιώσει σε μια λίμνη στο μέγεθος της   Νες; Αμφίβολο», συνεχίζει. «Είναι 35 τετραγωνικά χιλιόμετρα. Η μόνη λίμνη με θαλάσσιο θηλαστικό σήμερα είναι η Λίμνη Βαϊκάλη, όπου ζει η Φώκια της Βαϊκάλης. Είναι 19.000 τετραγωνικά χιλιόμετρα - πάνω από 500 φορές μεγαλύτερη από τη Νες. Χρειάζεται μεγαλύτερη περιοχή για ένα υπάρξει ένα βιώσιμος πληθυσμός ζώων μεγάλων όσο ο πλησιόσαυρος και στη Νες δεν θα χωρούσαν και πολλοί».

Ο Longrich επίσης επισήμανε ότι η λίμνη Νες είναι μόλις 10.000 ετών, πολύ μικρή σε σχέση με τη Λίμνη Βαϊκάλη, που είναι περίπου 25 εκατομμυρίων ετών. Ως αποτέλεσμα της αρχαίας προέλευσής της, η Λίμνη Βαϊκάλη είχε τον χρόνο να εξελίξει τις δικές της παράξενες οικογένειες ενδημικών ψαριών, δημιουργώντας ένα παράξενο χαμένο οικοσύστημα που δεν υπάρχει πουθενά αλλού», είπε. «Αλλά η λίμνη Νες δεν είναι παλιά. Πριν από 10.000 χρόνια η Σκωτία ήταν σκεπασμένη με πάγους. Πώς θα επιβίωνε η Νέσι κάτω από τον πάγο»;

«Στα απολιθώματα που έχουν βρεθεί, υπάρχουν πολλοί πλησιόσαυροι μέχρι πριν από 66 εκατομμύρια χρόνια και μετά εξαφανίζονται τελείως», σημειώνει ο Longrich. «Πόσο πιθανό είναι να επιβίωσαν 66 εκατομμύρια χρόνια και να μην έχουμε βρει τα απολιθώματα; Όχι αδύνατο, οι κοιλάκανθοι π.χ ουσιαστικά εξαφανίζονται από τα απολιθώματα μετά από 66 εκατομμύρια χρόνια. Αλλά όχι και πολύ πιιθανό».

Είναι ενδιαφέρον να να σκεφτόμαστε την ύπαρξη πλησιόσαυρων στη λίμνη Νες του σήμερα αλλά τα πλάσματα του γλυκού νερού που ταυτοποιήθηκαν στη νέα μελέτη και υπήρξαν πραγματικά προσφέρουν μια πολύ καλύτερη εικόνα του πώς ένα θαλάσσιο πλάσμα καταλήγει σε αναπάντεχα περιβάλλοντα.

«Η μετάβαση ανάμεσα στα περιβάλλοντα γλυκού και αλμυρού νερού ήταν σημαντικό εξελικτικό γεγονός», λέει ο Longrich. «Δεν είναι εύκολο για τα ζώα του γλυκού νερού να επιβιώσουν σε πολύ αλμυρό νερό και το αντίστροφο. Έτσι είναι ενδιαφέρον να αναρωτηθεί κανείς πώς γίνεται αυτή η μετάβαση που μπορεί να είναι και εξελικτικό αδιέξοδο».

Πολλά ζώα έχουν περάσει από το αλμυρό στο γλυκό νερό εδώ και εκατοντάδες εκατομμύρια χρόνια, όπως δελφίνια, φάλαινες και πολλά είδη ψαριών. Επίσης ζώα έχουν επιστρέψει στους ωκεανούς έχοντας ζήσει στο γλυκό νερό, όπως οι πρόγονοι των φαλαινών. Η κατανόηση αυτών των εξελικτικών αλλαγών μπορεί να βοηθήσει τους επιστήμονες να ξετυλίξουν ένα ευρύτερο φάσμα μυστήριων σχετικά με τη ζωή στη Γη, που περιλαμβάνει το δικό μας εξελικτικό παρελθόν.

«Είναι ενδιαφέρον πρόβλημα γιατί σε κάποια φάση μάλλον κι εμείς αναγκαστήκαμε να κάνουμε αυτή τη μετάβαση», λέει ο Longrich. «Πίνουμε γλυκό νερό και ίσως η εξέλιξη των ζώων της στεριάς όπως των ανθρώπων και άλλων θηλαστικών, δεινοσαύρων, σαυρών κτλ πιθανόν άρχισε όταν τα θαλάσσια ψάρια πέρασαν σε περιβάλλον γλυκού νερού. Δεν μπορούμε να είμαστε 100% σίγουροι».

Οι επιστήμονες θα πρέπει να βρουν περισσότερα απολιθώματα για να ρίξουν φως σε αυτά τα ερωτήματα και ο μαροκινός πλησιόσαυρος του γλυκού νερού είναι ένα ακόμα πετραδάκι στο μεγάλο αυτό μωσαϊκό. Επίσης, οι πλησιόσαυροι έχουν ενδιαφέρον από μόνοι τους ως κάτοικοι αυτών των αρχαίων ποταμών που βρίσκονταν εκεί που είναι σήμερα η Σαχάρα, μαζί με αρκετούς άλλους θηρευτές, όπως τον μεγαλύτερο γνωστό σαρκοφάγο δεινόσαυρο, τον Σπινόσαυρο.

Από την πάλαι ποτέ πλούσια κρητιδική σκηνή έχουν μείνει μόνο απολιθώματα και πέτρες, αλλά εξακολουθεί να είναι πιο αληθινή από τις εντυπωσιακές ιστορίες για τέρατα της λίμνης που έχουν βγει από τις όχθες της λίμνης Νες μαζί με άλλα μέρη που έχουν αναφέρει κρυπτόζωα. (Εμένα προσωπικά μου αρέσει το Ογκοπόγκο, ένα μακρυλαίμικο πλάσμα που λέγεται ότι ζει στη Λίμνη Οκανάγκαν).

«Μάλλον το ερώτημα είναι, γιατί μας γοητεύουν τόσο τα τέρατα των λιμνών;» λέει ο Longrich. «Νομίζω πως οι άνθρωποι είναι προγραμματισμένοι να φοβούνται τα τέρατα –μεγάλα, επικίνδυνα ζώα– επειδή εξελιχθήκαμε στην Αφρική όπου τα επικίνδυνα πλάσματα μπορούσαν να μας φάνε. Υπήρχαν ύαινες και λιοντάρια τη νύχτα. Και στο νερό αλιγάτορες και ιπποπόταμοι. Υποθέταμε ότι πεινασμένα ζώα  καραδοκούσαν τη νύχτα και ότι στο νερό υπήρχαν επικίνδυνα πλάσματα. Και το να υποθέσουμε κάτι άλλο θα ήταν επικίνδυνο. Επομένως ίσως ένα κομμάτι του εγκεφάλου μας ενστικτωδώς φαντάζεται τέρατα στα δάση και στα νερά, είναι ένα ένστικτο επιβίωσης που προέκυψε με την εξέλιξη.

«Επίσης είναι και το μυστήριο», συνεχίζει. «Η επιστήμη έχει εξηγήσει τον κόσμο αλλά έχει αφαιρέσει μεγάλο μέρος του μυστήριου του. Είναι διασκεδαστικό να σκεφτόμαστε ότι υπάρχουν ακόμα πράγματα που δεν ξέρουμε. Το θέμα είναι ότι υπάρχουν πράγματα εκεί έξω. Είμαι σίγουρος ότι υπάρχουν καινούργια είδη πιθήκων στα τροπικά δάση, παράξενα πλάσματα στους ωκεανούς. Και φυσικά υπάρχουν τα απολιθώματα – υπήρχαν πλησιόσαυροι σε ποτάμια στην Αφρική πριν από 100 εκατομμύρια χρόνια, για τους οποίους δεν γνωρίζαμε καν. Και είμαι σίγουρος ότι θα βρούμε κι άλλα».

Ωστόσο ο Longrich ομολογεί: «Ένα τέρας της λίμνης, όμως, είναι άλλο πράγμα».

Περισσότερα από το VICE

Ο Αριθμός των Πρώην που Θέλεις να Έχει ο/η Σύντροφός σου

Τα Πορτρέτα των Ανθρώπων που Πίστευαν ότι το Κόμμα τους θα Κυβερνήσει τη Ρουμανία

Όχι, το Χόρτο δεν σε Κάνει Καλύτερο Οδηγό

Ακολουθήστε το VICE σε Facebook, Instagram και Twitter.