Κάποια στιγμή, τυχαία, στα χέρια του Αλέξανδρου Κωνσταντινίδη έφτασε μία φωτογραφική μηχανή. Όχι ψηφιακή, αλλά από εκείνες τις παλιές με το φιλμ. Μαζί με τη φωτογραφία αυτή, του ήρθε και η ιδέα για ένα project. Πυρήνας αυτού του (φωτογραφικού, όπως θα καταλάβατε) project είναι οι συναυλίες.Ο Αλέξανδρος είναι ένας άνθρωπος που βρισκόταν στον χώρο των συναυλιών. Αποφάσισε, λοιπόν, να πάρει την compact φωτογραφική του μηχανή, να πηγαίνει σε διάφορες από αυτές και να αποτυπώνει στιγμές που γεννιούνται στο περιθώριό τους. Όχι, όμως, με τον κλασικό τρόπο της φωτογράφισης των καλλιτεχνών. Εδώ, στο κέντρο του φακού, μπαίνει το κοινό.
ΔΙΑΦΗΜΙΣΗ
Μιλήσαμε με τον Αλέξανδρο και του ζήτησα να μας αφηγηθεί μερικές από τις ιστορίες που έζησε σε όλες αυτές τις συναυλίες. Μερικές από αυτές τις έχει αποτυπώσει φωτογραφικά στο βιβλίο του, το “Elvis has left the building” με πρόλογο του Θανάση Παπακωνσταντίνου. Πώς είναι να έχεις ζήσει τις σημαντικότερες συναυλίες που έγιναν από το 2015 μέχρι σήμερα;
VICE: Πώς προέκυψε και πόσο κρατάει αυτό το project; Αλέξανδρος Κωνσταντινίδης: Όπως τα πιο πολλά πράγματα στη ζωή: εντελώς τυχαία. Πιο συγκεκριμένα, το 2015 που ξεκίνησα να τραβάω αυτές τις φωτογραφίες, φωτογράφιζα ήδη μερικά χρόνια, χωρίς να έχω πάρει τη φωτογραφία και ιδιαίτερα στα σοβαρά. Φωτογράφιζα κάπως χωρίς σκοπό, απλώς επειδή μου άρεσε. Έτυχε λοιπόν εκείνο το καλοκαίρι να δανειστώ από τη φίλη μου τη Μαριάννα μια ψιλοχαλασμένη κόμπακτ φιλμάτη μηχανή σαν αυτή που χρησιμοποιούσαν οι γονείς μας το 1990 και να αγοράσω και από έναν τύπο από μια αγγελία στο Ίντερνετ πάρα πολλά ασπρόμαυρα φιλμ σε πολύ καλή τιμή.Έτσι λοιπόν, εκείνο το καλοκαίρι, άρχισα να φωτογραφίζω ό,τι βλέπω στην συναυλία και μου τραβάει το βλέμμα, έχοντας στο μυαλό μου αφενός ότι δεν με ενδιαφέρει καθόλου να φωτογραφίζω τους καλλιτέχνες την στιγμή που είναι στη σκηνή και αφετέρου ότι θα ήθελα να βγάλω φωτογραφίες στο ύφος των μεγάλων φωτογράφων της «καλλιτεχνικής φωτογραφίας» (βλέπε Garry Winogrand, Trent Parke κ.ά).
Έτσι λοιπόν κατέληξα να τραβήξω μέσα στους τρεις μήνες των καλοκαιρινών συναυλιών 50 ασπρόμαυρα φιλμ, τα όποια αποτέλεσαν τον βασικό κορμό του προτζεκτ που αργότερα ονομάστηκε ''Elvis has left the building''. Από τότε μέχρι και σήμερα το έχω διαρκώς στο μυαλό μου και όποτε βλέπω κάτι που ταιριάζει με τη θεματική, το τραβάω.
ΔΙΑΦΗΜΙΣΗ
Τι ήθελες να πετύχεις με αυτό; Όταν άρχισα να βγάζω τις πρώτες φωτογραφίες αλήθεια δεν ήθελα να πετύχω τίποτα. Το έκανα απλά επειδή με διασκέδαζε το να τραβάω φιλμ, το να μη βλέπω τι βγάζω αλλά να φαντάζομαι το αποτέλεσμα και να ανυπομονώ μέχρι να γυρίσω σπίτι μου το ξημέρωμα, μετά την δουλειά και να εμφανίσω.
Ήδη από το πρώτο καλοκαίρι, όμως, είδα το υλικό και πίστεψα ότι έχει ενδιαφέρον, ότι πηγαίνει κάπου και άρχισα να δουλεύω κάπως στο μυαλό μου την λογική του φωτογραφικού project. Τα χρόνια πέρασαν και το 2020 που ήρθε ο Covid και η υποχρεωτική συναυλιακή παύση, έκατσα, ξαναεπεξεργάστηκα όλες τις φωτογραφίες στο μυαλό μου και αποφάσισα να βγάλω ένα βιβλίο που κάπως να κλείνει τον μέχρι τότε κύκλο.Παρόλα αυτά, ναι, στην αρχή δεν είχα πει «τραβάω για βιβλίο, τραβάω για μια έκθεση, τραβάω για να γίνει θέμα στο VICE». Τίποτα τέτοιο.Πόσες συναυλίες έχεις φωτογραφήσει; Αυτό νομίζω δεν μπορώ να το απαντήσω. υπολογίζω ότι βρίσκομαι σε περίπου 100 συναυλίες τον χρόνο.Πώς απέκτησες πρόσβαση σε όλα αυτά τα events; Την πρόσβαση την είχα ήδη, όποτε αυτό δεν ήταν καν ζήτημα. Ήδη από το 2008 δούλευα στον χώρο των καλλιτεχνικών εκδηλώσεων σε τομείς άσχετους με την φωτογραφία. Οπότε όπως μου αρέσει να λέω, και τα χειμερινα συναυλιακά μαγαζιά αλλά και οι καλοκαιρινές συναυλίες είναι ο φυσικός μου χώρος.Ποια ήταν η καλύτερη ή τέλος πάντων αυτή που έχεις ξεχωρίσει από την άποψη του παλμού του κόσμου; Εξαρτάται τι εννοούμε καλύτερη. Σχεδόν πάντα, από φωτογραφική άποψη καλές είναι οι μέταλ συναυλίες, το κοινό είναι πιο εκδηλωτικό και με πιο ενδιαφέρουσες αντιδράσεις. Τα τελευταία χρόνια την σκυτάλη -φωτογραφικά μιλώντας- ίσως να την έχει πάρει η χιπχοπ μουσική με νέο κόσμο που έρχεται στην συναυλία με διάθεση να ζήσει την εμπειρία στο μάξιμουμ.
ΔΙΑΦΗΜΙΣΗ
Άσχετα με τη φωτογραφία, θυμάμαι πολύ έντονα δύο συναυλίες των Prodigy στη Μαλακάσα, που η ένταση του κόσμου πριν ξεκινήσει το live αλλά και στα πρώτα τραγούδια ήταν τρομακτική. Θυμάμαι παρά πολύ παλμό στη συναυλία των Metallica, πάλι στη Μαλακάσα. Όσοι ήταν εκεί ίσως θυμούνται ότι ακριβώς την στιγμή που άρχισε το σόου, την ιδία στιγμή άρχισε μια δυνατή βροχή σαν να ήταν προγραμματισμένη που έδωσε έναν κάπως μυσταγωγικό χαρακτήρα στην εμπειρία.Ακόμα θυμάμαι την πρώτη μέρα της διήμερης συναυλίας των Διάφανων Κρίνων στην Τεχνόπολη, επίσης μέρα μεγάλης έντασης, με κόσμο να πετάει δυναμιτάκια πάνω στη σκηνή, συνεχή crowdsurfing, ανθρώπους να ανεβαίνουν στις κολώνες με τις λάμπες του δήμου, τέτοια πράγματα.Κάποια τρελή ιστορία που να έζησες; Φοβάμαι πως τις πραγματικά τρέλες ιστορίες δεν μπορούμε να τις πούμε δημόσια. Μπορώ να σας πω μερικά πράγματα που θυμάμαι μέσα στα χρόνια και μου έχουν κάνει εντύπωση. Θυμάμαι έναν τύπο σε μια συναυλία του Γιάννη Χαρούλη στην Πετρούπολη να είναι πρώτη σειρά και να κλαίει τόσο πολύ και τόσο έντονα για την κοπέλα του, που έκανε ακόμα και τη διπλανή του να βάλει τα κλάματα.Θυμάμαι τον -γενικώς απρόβλεπτο- Mike Patton των Faith No More να ανεβαίνει στις σκαλωσιές της σκηνής και τον tour manager να τρέχει από κάτω προετοιμασμένος για το ενδεχόμενο να πηδήξει μες στον κόσμο από ένα πολύ μεγάλο ύψος. Θυμάμαι τους ZZTop να αράζουν στο πλάι της σκηνής και να βλέπουν την μπάντα που έπαιζε πριν από αυτούς χωρίς κανένα ροκσταριλίκι. Θυμάμαι μια πρόταση γάμου που έκανε ένας τύπος στην κοπέλα του σε ένα καλοκαιρινό Plissken. Και φυσικά εγώ και οι φίλοι που δουλεύουμε μαζί θα θυμόμαστε για πάντα την ημιανήθικη σεξουαλική πρόταση που μου έκανε frontman γνωστής βρετανικής ροκ μπάντας και θα γελάμε.
Παρατήρησες κάποια αλλαγή στα συναυλία πράγματα στο πέρασμα από την προ covid και στη μετά covid εποχή; Δεν θα έλεγα πως υπήρξε κάποια σημαντική διάφορα. Το μόνο -που είναι και λογικό- είναι ότι το καλοκαίρι του 2022 που ήταν στην πραγματικότητα το πρώτο καλοκαίρι χωρίς περιορισμούς (ούτε μάσκες, ούτε καθήμενους) είχε παρά πολλά events κάθε είδους -πιο πολλά από κάθε άλλη χρόνια- τα όποια στο μεγαλύτερο μέρος τους πήγαν πολύ καλά από άποψη προσέλευσης κόσμο
ΔΙΑΦΗΜΙΣΗ
Τι πιστεύεις ότι λείπει από τις συναυλίες στην Ελλάδα; Το να πηγαίνεις σε συναυλία στην Ελλάδα δεν είναι διαφορετικό από το να ζεις σε αυτήν. Λείπει σίγουρα ο σεβασμός στον διπλανό μας σε όλα τα επίπεδα. Δεν το χωράει το μυαλό μου ότι είσαι στην συναυλία του Σωκράτη Μάλαμα ας πούμε και μπορεί να προσγειωθεί στο κεφάλι σου ένα μισογεμάτο κουτάκι μπύρας η ότι σε συναυλία των Στίχοιμα σε κλειστό κλαμπ φέτος τον χειμώνα άναψαν επτά καπνογόνα στο ίδιο τραγούδι από την ιδία παρέα.Από εκεί και πέρα σε επίπεδο παράγωγης των σόου νομίζω δεν λείπει τίποτα. Άλλωστε δεν είναι λίγες οι φορές που έχουν έρθει στην Ελλάδα τεράστιες παράγωγες όπως των U2 ή της Lady Gaga, για παράδειγμα.
Με την εγγραφή σας στο newsletter του VICE συμφωνείτε να λαμβάνετε ηλεκτρονικά ενημερώσεις που αφορούν το VICE, οι οποίες ορισμένες φορές ενδέχεται να περιλαμβάνουν διαφημιστικό ή/και χορηγούμενο περιεχόμενο.
