Ακόμη και για τον 53χρονο Παιδοβιαστή, η Θανατική Ποινή Δεν Είναι η Λύση

Γνωρίζω εξαρχής πόσο δύσκολο είναι αυτό που θα προσπαθήσω να κάνω. Ένα κείμενο εναντίον της θανατικής ποινής, ώρες μόνο μετά την αποκάλυψη ενός φρικτού εγκλήματος. Το να επικαλείσαι τα οράματα του ανθρωπισμού και της αξίας της ανθρώπινης ζωής είναι ούτως ή άλλως εκτός μόδας. Σε ημέρες μάλιστα με τέτοια κοινωνική οργή, παίρνουν πια τον αέρα της γραφικότητας που έχουν ταμπέλες των ηλικιωμένων, που προειδοποιούν τους βιαστικούς περαστικούς των πόλεων ότι το τέλος είναι κοντά.

Τον τελευταίο καιρό η ελληνική κοινωνία έχωσε τη μούρη της μπροστά στις οθόνες για να ενημερωθεί για μία σειρά απεχθέστατων εγκλημάτων. Το τελευταίο σε αυτή τη λίστα αφορά την περίπτωση του επανειλημμένου παιδοβιασμού μίας 12χρονης από έναν 53χρονο που ταυτόχρονα λειτουργούσε και ως μαστροπός για άλλους παιδοβιαστές-«πελάτες», όπως συνηθίζονται να αποκαλούνται σε ένα ακόμη ιστορικό χαμηλό της ελληνικής δημοσιογραφίας. Τι πιο σύνηθες θα έλεγε κανείς!

Χθες η ελληνική δικαιοσύνη αποφάσισε να βγάλει τις φωτογραφίες και τα ονόματα δύο εξ όσων έχουν συμμετοχή στην υπόθεση. Τα μεγάλα ειδησεογραφικά site αναδημοσίευσαν -όπως έπρεπε να κάνουν- τις φωτογραφίες και τα στοιχεία των δραστών. Τα σχόλια κάτω από τα συγκεκριμένα post είναι ακριβώς αυτό που θα περίμενε κανείς: Κάλεσμα για κρεμάλες, υπερβολικά περιγραφικές φαντασιώσεις βασανιστηρίων, ηλεκτρικές καρέκλες και ένα ολοένα και πιο καθαρό αίτημα για επαναφορά της θανατικής ποινής. Υπάρχουν και κάποιοι που κλασικά εύχονται τον βιασμό των δραστών στη φυλακή, σε μία φανταστική στιγμή νοητικής έκλαμψης που τιμωρεί τον βιασμό με βιασμό.

Το αίτημα επαναφοράς της θανατικής ποινής είναι τόσο αντανακλαστικό που σπάνια απαντάει στο πιο απλό ερώτημα. Τι θα πρόσφερε στην κοινωνία μας το να υπήρχε ένα οργανωμένο κράτος που θα επέλεγε ως μέσο διαχείρισης της εγκληματικότητας τον θάνατο (Με ηλεκτρική καρέκλα; Με λιθοβολισμό; Με κρέμαλα;). Η μη αποτελεσματικότητα της θανατικής ποινής είναι διατυπωμένη σε μία σειρά επιστημονικών ερευνών. Το ξέρουμε πια ότι οι χώρες που επιλέγουν να διατηρήσουν τη θανατική ποινή δεν είναι σε καμία περίπτωση ασφαλέστερες (λόγω κάποιου τύπου παραδειγματισμού) από τις υπόλοιπες. Συχνά μάλιστα συμβαίνει το ακριβώς αντίθετο.

Μετά είναι και το γνωστό νομικό ρητό που λέει ότι είναι καλύτερο να μείνουν 99 ένοχοι ατιμώρητοι παρά να τιμωρηθεί ένας αθώος. Οι περιπτώσεις ανθρώπων που εκτελέστηκαν για εγκλήματα που δεν έκαναν ποτέ, είναι πολλές. Ούτως ή άλλως ο άνθρωπος, όσο τεχνικά μέσα και να αποκτήσει, ποτέ δεν θα είναι ικανός να βεβαιωθεί τόσο πολύ για μία αλήθεια, ώστε να αφαιρέσει μία ζωή προκειμένου να τη διαχειριστεί. Σε κάθε περίπτωση, μία οργανωμένη κοινωνία που βλέπει τον θάνατο ως μέσο τιμωρίας είναι μία κοινωνία που αυτομάτως και χωρίς πολλή σκέψη υποτιμά την ίδια την αξία της ανθρώπινης ζωής.

Τι είναι όμως αυτό που κάνει τόσο επίκαιρο το αίτημα για κάτι που θεωρητικά θα έπρεπε να έχει χαθεί στις κακοκατασκευασμένες αγχόνες του 19ου αιώνα; Μεταξύ πολλών άλλων που δεν μπορούν να χωρέσουν εδώ είναι και η αντιμετώπιση του εγκλήματος. Τα true crime του Netflix είναι πάντα εγγυημένη επιτυχία. Το ίδιο ακριβώς ισχύει και για τα εγκλήματα που παρακολουθούμε σε ζωντανή σύνδεση, εν μέρει σαν να ήταν show. Όταν βλέπεις κάτι σαν show νιώθεις και την ανάγκη να επέλθει η λύτρωση και η λύτρωση θα έρθει συχνά με τον όσο το δυνατόν πιο βασανιστικό θάνατο του κακού της υπόθεσης.

Ο κόσμος γύρω μας, ωστόσο, δεν είναι show. Τουλάχιστον, θα πρέπει να αγωνιστούμε για να μη γίνει. Η δικαιοσύνη δεν μπορεί να λειτουργεί εκδικητικά. Ο ανθρωπισμός είναι και πρέπει να παραμείνει αδιαπραγμάτευτος. Το γνωρίζω καλά ότι όλα αυτά μπορεί να φαντάζουν πολύ βαρετά συνθήματα. Σίγουρα πιο βαρετά από μία πολύ λεπτομερή περιγραφή του τρόπου που πρέπει να ευνουχιστεί ο εκάστοτε δράστης. Νομίζω όμως ότι είναι απαραίτητο να διατυπώνονται ακριβώς σε τέτοιες στιγμές ως κεκτημένα.

Αφού πρέπει να κάνουμε τα απαραίτητα disclaimer ο 53χρονος είναι ένα απάνθρωπο σκουπίδι, ένα ανθρωπόμορφο τέρας, όπως συνηθίζουμε να λέμε. Προφανώς και πρέπει να τιμωρηθεί για τις άθλιες πράξεις του. Βλέποντάς τον και σκεπτόμενος τι έκανε, νιώθω αηδία. Ταυτόχρονα, όμως, νιώθω ότι δεν έχω καμία δύναμη και καμία εξουσία να κρίνω αν του αξίζει ή όχι να συνεχίσει να ζει.

Aκολουθήστε τον Νίκο Σταματίνη στο Instagram.

Περισσότερα από το VICE

Η ΔούKISSα Πιστεύει ότι το Drag Είναι Αναπόσπαστο Κομμάτι της Ιστορίας της Μυκόνου

Ποιον Eνοχλούν οι Αιώνιοι Φοιτητές;

Τα Βίντεο-Κλαμπ του Σήμερα Έχουν το Άρωμα των Παιδικών μας Χρόνων

Ακολουθήστε το VICE σε Facebook, Instagram και Twitter.