Ένας Κριτικός Κινηματογράφου Σχολιάζει τις Αγαπημένες Ταινίες της Υπουργού Πολιτισμού

Πριν από λίγες μέρες η Υπουργός Πολιτισμού και Αθλητισμού, Λίνα Μενδώνη, παραχώρησε συνέντευξη στα «Παραπολιτικά» και τη Σάσα Σταμάτη. Σε κάποιο σημείο της συζήτησης, η υπουργός ρωτήθηκε σχετικά με τις αγαπημένες της ταινίες. Η απάντησή της έμελλε να γίνει viral και αντικείμενο σχολιασμού στα social media.

Συγκεκριμένα, η κα. Μενδώνη απάντησε: «Μ’ αρέσει ο ελληνικός κινηματογράφος. “Τζένη Τζένη”, “Μια Τρελή-Τρελή Σαραντάρα”, “Δεσποινίς Ετών 39”, “Λατέρνα, Φτώχεια και Φιλότιμο”, “Η Κόρη μου η Σοσιαλίστρια” και άλλες πολλές. Ο καλός, παλιός ελληνικός κινηματογράφος είναι ο αγαπημένος μου».

Videos by VICE

Οι φίλοι του κινηματογράφου μάλλον δεν ήταν ιδιαίτερα ευχαριστημένοι με την απάντησή της και αυτό είχε ως αποτέλεσμα να δούμε πολλά post -και άρθρα– σχετικά με το θέμα.

Δείτε μερικά από τα tweet που έχουν γίνει:

Προφανώς και η Μενδωνη δεν έχει δει τη Μεγάλη Απόφραξη με τον Κώστα Τσάκωνα
— Alex Woo (@axlg) August 11, 2020

https://twitter.com/ilorphano/status/1293111267553681409

Ε ναι ο παλιός "καλός" ελληνικός κινηματογράφος θα άρεσε στη Μενδώνη, τι θα της άρεσε, η γαλλική αβάν γκαρντ;
— bricoleuse (@bricoleuse4) August 10, 2020

Εμενα που μου αρέσει το "ροδα, τσάντα και κοπάνα" (οκ και η Βίνα Ασίκη) ποιό υπουργείο παίρνω; #Μενδωνη
— kakofonix (@kakofonix30) August 11, 2020

Αυτό που φαίνεται ότι έκανε εντύπωση είναι η έλλειψη κλασικών αριστουργημάτων του παγκόσμιου κινηματογράφου, η αναφορά στις ταινίες που επέλεξε ως «παλιός, καλός ελληνικός κινηματογράφος» και φυσικά, το γεγονός ότι δεν φαίνεται να της αρέσει καμία σύγχρονη ελληνική παραγωγή.

Με αφορμή τις αντιδράσεις που προκάλεσε η συνέντευξη, αποφασίσαμε να έρθουμε σε επικοινωνία με τον κριτικό και καθηγητή κινηματογράφου, Άκη Καπράνο, και να ζητήσουμε μια σύντομη άποψη για τη «Λίστα Μενδώνη».

Ιδού τι μας απάντησε:

Ας ξεκινήσουμε από κάτι βασικό, κάτι στο οποίο θα διαφωνούσαν μονάχα οι πλήρως άσχετοι με το ζήτημα της εγχώριας κινηματογραφίας: Δεν υπάρχει «καλός, παλιός ελληνικός κινηματογράφος». Την περίοδο της ακμής του, τη λεγόμενη «χρυσή» δεκαετία του ’60, γυρίζονταν ως και 200 ταινίες τη χρονιά και από αυτές είναι ζήτημα αν άξιζαν τρεις – τέσσερις.

Και αν δεν πιστεύετε εμένα, ορίστε τι έλεγε ο ίδιος ο Φιλοποίμην Φίνος στο Βήμα το 1964 σε γενικότερο άρθρο με τίτλο «Παραφροσύνη στον κινηματογράφο μας»: «Προχειρολογία, σαλταδορισμός και αυτοσχεδιασμός χαρακτηρίζει κατά κανόνα τους διαφόρους αυτοαποκαλούμενους κινηματογραφικούς παραγωγούς της χώρας. Βασική επιδίωξή τους, το εμπορικό κέρδος: Πώς να βγάλουν περισσότερα χρήματα από την προβολή της ταινίας, διαθέτοντας όσο γίνεται λιγότερα».

Αυτά, για αρχή.

Πέραν τούτου, αδυνατώ να αντιληφθώ τι σχέση μπορεί να έχει το «Λατέρνα, Φτώχεια και Φιλότιμο», μια γλυκόπικρη κωμωδία που κουβαλά μέσα της κάτι από τη χαρμολύπη της κομέντια ντελ άρτε (όπως και η «Δεσποινίς Ετών 39») με τον χαριτωμένο χαβαλέ της «Τρελής Σαραντάρας», ή -ακόμη χειρότερα- με το κακόγουστο καρτούν του «Η Κόρη μου η Σοσιαλίστρια».

Τι να κάνουμε; Έκανε και κακές ταινίες ο Σακελλάριος.

Ούτε καταλαβαίνω γιατί απουσιάζει από τη λίστα ο Γιώργος Τζαβέλλας και ο Βασίλης Γεωργιάδης (για να μείνουμε στην εποχή, αλλά να αναφέρουμε και δυο αληθινά κινηματογραφικούς σκηνοθέτες). Ο Ντίνος Δημόπουλος, πάλι, ουδέποτε αντιμετώπιζε το σετ ως θεατρική σκηνή και ως εκ τούτου, έκανε θαύματα όταν είχε ένα καλό σενάριο στα χέρια του – ακόμη και όταν δεν είχε, όμως, μπορούσε να ολοκληρώσει ένα ευπρεπέστατο προϊόν, σαν το Τζένη Τζένη.

Με άλλα λόγια, το ζήτημα πλέον δεν είναι αν η Υπουργός Πολιτισμού ξέρει αν υπάρχει κινηματογράφος μετά τον ελληνικό της «παλαιάς εποχής», αλλά ότι δεν γνωρίζει καλά-καλά αυτόν.