Η Άννα Μιλά για τη Ζωή της ως Σεξεργαζόμενη Μητέρα

Τα κοινωνικά στερεότυπα ανέκαθεν αναφέρονταν στην έννοια της μητρότητας, εναποθέτοντάς τη στο κάδρο του ιερού και της αγνότητας. Ίσως αυτό είχε να κάνει με μια στρεβλή εικόνα, επηρεαζόμενη ως έναν βαθμό και από τη θρησκεία, όπου ο ρόλος της μάνας είναι ένα μεγάλο κομμάτι της ή με το γεγονός ότι η μητρότητα πάντοτε επιφέρει μια σειρά αλλαγών στην καθημερινότητα μιας γυναίκας -από τον τρόπο ζωής της, μέχρι τις συνήθειες και τη συμπεριφορά της- καθώς αυτόματα οι ανάγκες της μπαίνουν σε δεύτερη μοίρα, αφού θέτει ως προτεραιότητα το παιδί της. Οι καταστάσεις που συνοδεύουν τη μητρότητα μπορεί να μοιάζουν εξιδανικευμένες στο μυαλό των περισσότερων και η εικόνα της μητέρας με το παιδί της να εκμπέμπει σε κάποιον εξωτερικό παρατηρητή μία αίσθηση ηρεμίας. Ωστόσο, όσο πολυσύνθετη είναι η κοινωνία, άλλο τόσο πολύπλοκες είναι και οι συνθήκες διαβίωσης στο σύνολό της. Ο ρεαλισμός έρχεται με βία να σπάσει αυτές τις «βιτρίνες», αφού πάλι μπαίνουν στη μέση οι ταξικές ανισότητες. Οι μητέρες κατώτερων κοινωνικών τάξεων και χαμηλότερων εισοδημάτων, οι μητέρες μετανάστριες και οι μητέρες Ρομά, είναι μερικές από τις κατηγορίες ατόμων που εκφράζουν μια διαφορετική όψη και μια άλλη πτυχή της μητρότητας, συνδεδεμένη -συνήθως- με αγώνα για επιβίωση, με σκληρότητα και αντιξοότητες. Μια εικόνα της εργαζόμενης μητέρας που προσπαθεί να εξασφαλίσει τα βασικά για το παιδί της και τα ελάχιστα για την ίδια. 

Η Άννα είναι 35 χρονών και είναι σεξεργαζόμενη μητέρα. Προσπαθεί να εξισορροπήσει αυτούς τους δύο ρόλους στη ζωή της, που σε πολλούς μπορεί να ακούγονται κάπως αντικρουόμενοι - ίσως γιατί δεν μπορούν να χωρέσουν στα κουτάκια τους. Η ίδια, αποφάσισε να ασχοληθεί με το επάγγελμα σε πολύ μικρή ηλικία, ήταν γύρω στα 21 τότε. Πάντοτε οι σεξεργαζόμενες γυναίκες που μπορεί να έβλεπε στη μικρή και μεγάλη οθόνη, της εξέπεμπαν έναν δυναμισμό καθώς ήταν για εκείνη σύμβολα φεμινισμού, σε μια εποχή που δεν υπήρχε καν ο όρος σεξεργασία.

«Σίγουρα όταν μπήκα τελικά στο επάγγελμα, ξεκίνησα σιγά-σιγά να το απομυθοποιώ. Ήταν και παραμένει καθαρά επιλογή μου να ασχολούμαι με τη σεξεργασία και πρέπει να αποβάλλουμε από το μυαλό μας το μύθο της καημένης γυναίκας που η μοίρα της την ώθησε στο περιθώριο. Το “περιθώριο” όπως καθορίζεται από την κοινωνία, μπορεί πολλές φορές να είναι συνειδητή επιλογή μας», λέει στο VICE. 

«Η σεξεργασία είναι μια δουλειά που έχει όμορφες στιγμές και δυσκολίες, όπως όλα τα επαγγέλματα. Στα θετικά θα έβαζα το ότι πολλές φορές μπορεί να έχω νιώσει δέσιμο με πελάτες που έχω για χρόνια, να με βλέπουν σαν φίλη τους, να μου μιλούν για όσα τους απασχολούν, να βρίσκουμε παρέα ο ένας στη μοναξιά του άλλου. Αυτή η επαφή μπορεί να ακούγεται περίεργη για κάποιους, όμως για εμένα έχει αξία. Στα αρνητικά θα έβαζα την επικινδυνότητα, γιατί έρχεσαι σε επαφή με ανθρώπους κάθε είδους, οπότε οι αντιδράσεις και οι συμπεριφορές που θα αντικρίσεις, είναι αψυχολόγητες. Έχει τύχει να παρέχω εργασία χωρίς να με πληρώσουν, έχει τύχει να μου φερθούν με αγένεια και να με βρίσουν, έχει τύχει να μην παρευρεθούν στα ραντεβού». 

Είναι ένας άνθρωπος γεμάτος αυτοπεποίθηση -έτσι τουλάχιστον ακούγεται μιλώντας μου από την άλλη άκρη της τηλεφωνικής γραμμής- ωστόσο δεν κρύβει πως, πολλές φορές, την κάνουν να αισθάνεται λίγη ή να την κοιτούν με ένα βλέμμα υποτίμησης για αυτό που έχει επιλέξει να κάνει. Πολλά μυαλά έχουν ανοίξει, όμως υπάρχουν και εκείνα που αντιμετωπίζουν με απέχθεια και καχυποψία τις γυναίκες που σεξεργάζονται, καθώς λανθασμένα θεωρούν πως κάνουν κάτι εύκολο. «Δεν είναι καθόλου εύκολο επάγγελμα κι αυτό το γνωρίζουμε πολύ καλά όσες το ασκούμε. Έχει μεγάλο συναισθηματικό, σωματικό και ψυχολογικό φόρτο», εξηγεί. 

Από τα 24 της χρόνια είναι και μητέρα. «Όταν ήμουν μικρότερη, είχα μία σχέση που διήρκεσε τέσσερα χρόνια. Τον πρώτο χρόνο έμεινα έγκυος και αποφασίσαμε από κοινού με τον σύντροφό μου να το κρατήσω. Εκείνος γνώριζε για τη δουλειά που κάνω, έλεγε ότι ήταν άνετος με αυτό. Ωστόσο, όταν γέννησα το παιδί, επέμενε πως πρέπει να τη σταματήσω για να αφοσιωθώ στο ρόλο μου ως μητέρα. Τσακωθήκαμε άσχημα, γιατί ποτέ δεν ήθελα να εξαρτώμαι οικονομικά από κάποιον, καθώς ένιωθα πως χάνω την ανεξαρτησία μου. Άλλωστε δεν ήμουν μια τυπική μητέρα. Μετά από λίγο χωρίσαμε, γιατί δεν μπορούσε να δεχτεί την απόφασή μου». 

Για εκείνη, η εξισορρόπηση των ρόλων της μητέρας που είναι παράλληλα σεξεργαζόμενη, είναι ναι μεν δύσκολη, αλλά όχι κάτι ανέφικτο. Τα πρωινά ξυπνάει, πηγαίνει το παιδί της στο σχολείο, πιάνει δουλειά, παίρνει το παιδί και συνεχίζει δουλειά τις απογευματινές και βραδινές ώρες. Κάπως έτσι κυλά η καθημερινότητά της, σε μια συνεχή λούπα, με μικρές, σχεδόν ανεπαίσθητες αλλαγές. Η οικογένειά της δεν γνωρίζει για το επάγγελμά της.

«Η αλήθεια είναι ότι αυτό το κομμάτι μου επιλέγω να το κρατάω για μένα, η οικογένειά μου έχει κάποιες πολύ συγκεκριμένες κλειστόμυαλες απόψεις, οι οποίες δεν πρόκειται να αλλάξουν. Είναι ένας τρόπος να με προστατέψω. Νομίζουν ότι εργάζομαι ως καθαρίστρια και είναι οκ με αυτό. Άλλωστε, την επιβίωσή μου την κατοχύρωσα από πολύ μικρή ηλικία, με πολύ σκληρό τρόπο, τώρα δεν νιώθω πως πρέπει να λογοδοτήσω. Την αλήθεια τη γνωρίζει ένας πολύ στενός κύκλος φίλων, οι οποίοι είναι πολύ υποστηρικτικοί και δεν αισθάνομαι πως με κατακρίνουν. Όσον αφορά το παιδί μου, το οποίο κλείνει τα 11 σε μερικούς μήνες, γνωρίζει για το επάγγελμά μου. Δεν έχει φτάσει ακόμα σε μια ηλικία που μπορεί να το καταλάβει ακριβώς, αλλά είναι σε μια φάση που διαμορφώνεται σαν χαρακτήρας και θεώρησα πως πρέπει να υπάρχει ειλικρίνεια μεταξύ μας. Από τον κύκλο του παιδιού μου το ξέρει ένα ακόμα παιδάκι που κάνουν παρέα. Από τότε που το είπε στους γονείς του, έκοψαν κάθε επαφή μαζί μου. Αυτό είναι ένα περιστατικό που με έκανε να νιώσω στοχοποιημένη και να αναθεωρήσω κάποια πράγματα, όμως όταν κάθησα και το σκέφτηκα λογικά, συνειδητοποίησα ότι το πρόβλημα είναι δικό τους, όχι δικό μου». 

Από τη στιγμή που χώρισε με τον πατέρα του παιδιού της, έχει κάνει σχέσεις οι οποίες όμως δεν κράτησαν πολύ. Όπως επισημαίνει άλλωστε, είναι δύσκολο για έναν άνθρωπο που δεν είναι μέσα σε αυτό να καταλάβει πόσο ζόρικη είναι η διαχείριση μιας τέτοιας συνθήκης σε όλα τα επίπεδα – από το να διατηρήσει μια σοβαρή σχέση, μέχρι να βρει την ισορροπία της με τη γονεϊκότητα και τη σεξεργασία. «Μια σεξεργαζόμενη μπορεί να κάνει σοβαρή σχέση, υπάρχουν πολλοί άνθρωποι που το καταλαβαίνουν και με στήριξαν σε όλο αυτό. Το ότι κάτι δεν έχει κρατήσει για περισσότερο από ενάμιση χρόνο, είναι και θέμα τύχης ή ατυχίας, όπως συμβαίνει σε όλες τις ανθρώπινες σχέσεις». 

Από την άλλη, η σεξεργασία είναι ένα επάγγελμα που έχει έντονο ψυχολογικό αντίκτυπο. Διότι, καλώς η κακώς, τα ταμπού είναι έντονα και υπαρκτά, γίνονται αισθητά σε κάθε κομμάτι των επιλογών μας και ότι ξεφεύγει από τη νόρμα της κανονικότητας, αμέσως γίνεται στόχος κριτικής, υποτίμησης, εξώθησης στο περιθώριο. «Προσωπικά κάνω ότι μπορώ ώστε αυτοί οι δύο ρόλοι – της σεξεργαζόμενης και της μητέρας- να συνυπαρχουν και να μην είναι αντικρουόμενοι. Όμως, θα νιώσω περίεργα βλέμματα στο σχολείο τώρα που έγινε γνωστό σε κάποιους το επάγγελμά μου, θα νιώσω περίεργες ή απόμακρες συμπεριφορές από άλλους γονείς, είναι κάτι που μπορεί να μην με στοχοποιεί άμεσα, αλλά σιωπηλά. Και αυτό μπορεί να είναι χειρότερο. Έχει περάσει από το μυαλό μου η ιδέα να κάνω κάποια άλλη δουλειά και επειδή είμαι σκληραγωγημένη, θεωρώ πως θα ανταπεξέλθω. Πολλές φορές ξεσπάω και κλαίω γιατί σκέφτομαι το παιδί μου, σκέφτομαι πως θα με βλέπει, αν είμαι σωστό πρότυπο για εκείνο. Έχω συναισθηματικές μεταπτώσεις, σκέψεις, αμφισβητώ τον εαυτό μου και τις επιλογές μου. Είναι μια πάλη εσωτερική. Σίγουρα έχουμε γίνει πιο ανοιχτόμυαλοι, αλλά είμαστε ακόμα πίσω. Η σκέψη ότι στο τέλος τα βγάζω πέρα χωρίς να έχω ανάγκη κανέναν και καταφέρνω να επιβιώνω, είναι τελικά εκείνη που ισοπεδώνει όλες τις υπόλοιπες.

»Εάν μπορούσα να δώσω ένα μήνυμα στις σεξεργαζόμενες μητέρες, θα τους έλεγα ότι το βασικότερο είναι να απομονώσουν όλες τις προβληματικές συμπεριφορές των γύρω τους και τα βρουν με την πάρτη τους. Λογαριασμό έχουμε να δώσουμε μόνο στον εαυτό μας».

• Ακολουθήστε την Άντυ στο instagram.

Περισσότερα από το VICE

Για τον Μιχάλη Σαράντη το Θέατρο Δεν Είναι Παιδική Χαρά που ο Καθένας Ξερνάει το Άγχος του

Ο Δυστύχης Μπλέτσας Είναι ο πιο Μίζερος Ταξιδιώτης των Social Media

Οι Ταινίες που Κατέγραψαν Υπέροχα το Αθηναϊκό Καλοκαίρι

Ακολουθήστε το VICE σε Facebook, Instagram και Twitter.