Ονομάζεται Κώστας Κρύος και είναι κωμικός. Κάτι σαν να σε λένε Νικ Καλάθη και να παίζεις μπάσκετ, αλλά το αντίστροφο. Το τελευταίο διάστημα εμφανίστηκε με τον Αλέξανδρο Μαλιάτση, τον Χρήστο Πέτρου και τη Rufulu στο «Λοσάντζελε» και ανεβάζει βίντεο στο κανάλι του στο YouTube. Κάποια από αυτά έχουν πολιτική χροιά -αφού βασίζονται στην ιστορία- και έτσι αποφάσισα να έρθω σε επαφή με τον 22χρονο κωμικό και να του κάνω κάποιες ερωτήσεις σχετικά με την πραγματικότητα που βιώνει ο ίδιος και οι συνομήλικοί του.
Απάντησε στις ερωτήσεις μου με ευθύτητα, σαν να τις περίμενε καιρό, αλλά και με χιούμορ, όπως αρμόζει σε έναν άνθρωπο που κάνει stand up. Παρακάτω μπορείτε να διαβάσετε τι είπαμε.VICE: Πιστεύεις ότι ανήκεις σε μια πολιτικοποιημένη γενιά; Κώστας Κρύος:Έτσι νιώθω, ναι. Βλέπω άπειρους συμμαθητές από το σχολείο να ανεβάζουν στο Instagram τις πολιτικές τους απόψεις και χαίρομαι. Δεν συμφωνώ με όλους, αλλά και πάλι χαίρομαι. Έχω την τύχη να μεγαλώνω «κολυμπώντας» στο Internet και να μπορώ να φοράω τα «γυαλιά θαλάσσης», για να βλέπω τα πολιτικά αποψάρια (ναι, λογοπαίγνιο) να κάνουν βόλτες στο βυθό. Όσο περισσότεροι χρησιμοποιούν σωστά τα social media, τόσο περισσότεροι πολιτικοποιημένοι άνθρωποι θα υπάρχουν σε κάθε γενιά. Πιστεύω ότι αυτό είναι καλό. Αρκεί να μην «πνιγεί» κανείς.Τι σημαίνει για σένα «πολιτικοποιημένο άτομο»; Αν ανεβάσω ένα post που βρίζω τη Δεξιά δεν είμαι πολιτικοποιημένος. Αν ξέρω τον λόγο που ανεβάζω αυτό το post και δεν το κοινοποίησα, επειδή το έκαναν και οι συμμαθητές μου από το σχολείο, τότε είμαι πολιτικοποιημένος. Δεν χρειάζεται να είμαι κάτω από την ομπρέλα ενός κόμματος ή μιας παράταξης. Αρκεί να ενημερώνομαι σωστά και να έχω μια άποψη που προκύπτει από έρευνα. Η ενημέρωση είναι μια χαλασμένη βρύση και εμείς πρέπει να κάνουμε χούφτες με τα χεράκια μας για να πιούμε το νερό, χωρίς να φεύγει από τις τρύπες που σχηματίζουν τα δάχτυλα μας.
ΔΙΑΦΗΜΙΣΗ
Υπάρχει κάποιο γεγονός που θεωρείς ότι «στιγμάτισε» τη γενιά σου; Θα μπορούσα να πω ο κορονοϊός και να προχωρήσουμε παρακάτω. Αυτό που έχει στιγματίσει τη γενιά μου είναι η απότομη ένταξη της πολιτικής ορθότητας στην καθημερινότητα. Προσωπικά, πιστεύω ότι χρειαζόμαστε πολιτική ορθότητα από τη στιγμή που δεν ξέρουμε να εκφραστούμε. Η αλλαγή, όμως, ήρθε απότομα και η προσαρμογή είναι δύσκολη για κάποιους, το καταλαβαίνω. Η πολιτική ορθότητα έπεσε σαν δυνατή χιονοθύελλα πάνω μας όταν εμείς φορούσαμε ακόμα βερμούδες. Ας προσπαθήσουμε να φτιάξουμε όμορφους χιονάνθρωπους, από το να παίζουμε χιονοπόλεμο.
Η κωμωδία μπορεί να αποτελέσει πολιτική θέση ή είναι καθαρά διασκέδαση; Η κωμωδία ξεκινάει καθαρά ως διασκέδαση. Η πολιτική θέση μπορεί να βρίσκεται καμουφλαρισμένη μέσα σε αυτή, χωρίς να γίνει αντιληπτή. Δεν είναι απαραίτητο να παίρνεις θέση σε κάθε κωμικό κείμενο που γράφεις. Μπορείς να μην το κάνεις και ποτέ. Όταν παίρνεις θέση, όμως, ας έχεις την ειλικρίνεια να το παραδεχτείς και να μην κρύβεσαι πίσω από ένα: «Δεν καταλαβαίνετε το χιούμορ». Εγώ, μέχρι στιγμής δεν έχω πολιτικές απόψεις μέσα στα κείμενα μου, επειδή το βρίσκω περιοριστικό για το γράψιμο αλλά και για το κοινό. Όπως λέω: «Κάτσε να γράψω κάτι αστείο πρώτα και θα του βάλω μετά πολιτική».Έχει συμμετάσχει ποτέ σε πορεία ή διαμαρτυρία; Αν ναι, θέλεις να αναφέρεις σε ποια/ποιες; Δεν ήμουν ο άνθρωπος που πάει σε πορείες. Λέω «δεν ήμουν», αφού πλέον μπορεί να πάω. Μόλις διάβασα ολοκληρωμένα και με ενήλικο μάτι την ιστορία της εξέγερσης του Πολυτεχνείου, άλλαξαν κάποιες απόψεις για τη διαμαρτυρία και την αντίδραση. Αν εξαιρέσεις το αργό και κουραστικό περπάτημα, έχω πολλούς λόγους να πηγαίνω σε πορείες. Μια από τις ελάχιστες που είχα τη χαρά να παρευρεθώ, ήταν στο τέλος του 2017 για τον νόμο Γαβρόγλου, στην Αθήνα, σχετικά με το άσυλο των Πανεπιστημίων.
ΔΙΑΦΗΜΙΣΗ
Η άποψή σου για τις πολιτικές παρατάξεις στα πανεπιστήμια ποια είναι; Όταν μπήκα στο Πανεπιστήμιο Δυτικής Αττικής για πρώτη φορά και κατευθύνθηκα προς το τμήμα της «Εσωτερικής Αρχιτεκτονικής» (δηλαδή Διακόσμησης), με σταμάτησε μια γλυκιά κοπέλα. Μου είπε ότι, αν χρειαστώ κάποια βοήθεια, είναι εκεί για μένα και μου ζήτησε το όνομά μου και το τηλέφωνό μου. Ήμουν ένας 18άρης, φρεσκοχωρισμένος και καταλαβαίνεις πού πήγε το μυαλό μου. Της δίνω τα στοιχεία μου και τα σημείωσε στο εξώφυλλο ενός «Ριζοσπάστη» (πολύ ρομαντικό). Λίγες στιγμές αργότερα οι φίλοι μου, μου εξήγησαν ότι δεν ήταν πέσιμο και μου ανέλυσαν πώς λειτουργούν οι φοιτητικές παρατάξεις.Τότε, δεν με ενδιέφερε και ξενέρωσα τελείως με τη χαμένη ευκαιρία να γνωρίσω τη γυναίκα των ονείρων μου. Αυτή η ιστορία με έκανε να καταλάβω ότι οι παρατάξεις έχουν λειτουργικά και επικοινωνιακά προβλήματα, αλλά μεγαλώνοντας κατάλαβα την χρησιμότητα της ύπαρξης τους. Ούτε σημερινός Κώστας δεν θα γραφόταν σε καμία παράταξη (εκτός αν ήταν ο έρωτας των ονείρων του εκεί), αλλά θα συμμετείχε σε όποιες εκδηλώσεις τον αντιπροσώπευαν. Επίσης κάνουν φοβερά party. Αυτό. Party.Για την Πανεπιστημιακή Αστυνομία; Με όσα έχουν γίνει τα τελευταία χρόνια στο φάσμα της αστυνομικής βίας, πλέον φοβάμαι την αστυνομία. Ναι, το είπα. Νιώθω λιγότερη ασφάλεια όταν περνάει ένας αστυνομικός δίπλα μου. Για κάποιον ανεξήγητο λόγο, πάντα υπήρχε ένα μικροσκοπικό συναίσθημα ενοχής που είχες όταν περνούσες δίπλα από αστυνομικούς. Πλέον, υπάρχει λόγος και είναι ο φόβος.
Είμαι κατά της Πανεπιστημιακής Αστυνομίας από όπου και αν προέρχεται. Πέρα από το θέμα με το άσυλο και το Πολυτεχνείο που είπαμε προηγουμένως, δεν θέλω να έχω έναν κόμπο ενοχής στο στομάχι μου, χωρίς να έχω κάνει τίποτα, όσο είμαι στη σχολή μου. Αν θέλουν να μπουν στα Πανεπιστήμια ας έμπαιναν όντας φοιτητές, μιας και η εκπαίδευση που θα λάμβαναν θα μείωνε την ανεξέλεγκτη βία.Ποιες είναι οι σκέψεις σου όταν φέρνεις στο μυαλό σου τους Έλληνες πολιτικούς; Χάος. Πάρε όλα τα αρνητικά συναισθήματα, βάλ’τα μέσα σε ένα “Squid Game” και πες τους να παλέψουν μέχρι να επικρατήσει ένα από αυτά. Στην πραγματικότητα, όμως, δεν θα πεθάνει κανένα. Απλά θα παλεύουν μεταξύ τους για πάντα. Έτσι νιώθω για τους Έλληνες πολιτικούς. Πιστεύω ότι εξαιτίας τους πολλοί νέοι δεν ασχολούνται με την πολιτική και αυτό είναι το αντίστροφο από αυτό που πρέπει να γίνεται. Χάος και ξανά χάος.Θεωρείς ότι η κυβέρνηση ενέργησε σωστά όλο αυτό το διάστημα για την αντιμετώπιση της πανδημίας; Σίγουρα θα μπορούσαν να γίνουν καλύτερες επιλογές για την κατανομή του χρήματος με την καμπάνια «Μένουμε Σπίτι» και τις ΜΕΘ. Επίσης, τα μέτρα περί απαγόρευσης κυκλοφορίας και τέχνης ήταν αισχρά και αυτό που με τρομάζει είναι ότι αν ερχόταν ο «Κορονοϊός 2: Η Επιστροφή της Πανδημίας», η κυβέρνηση θα έκανε τις ίδιες παράλογες επιλογές.Τρέμω στην ιδέα πως, όταν χρειάστηκε να βγάλουν την πρώτη ανακοίνωση, πήγε κάποιος στον Μητσοτάκη, του είπε «Πρέπει να βγάλουμε νέα μέτρα», αυτός κατάλαβε «Πρέπει να βγάλουμε νέα, μέτρα» και απλά τον κοίταξε στα μάτια και ξεκίνησε να λέει: «Ένα, δύο, τρία».
ΔΙΑΦΗΜΙΣΗ
Στην ενίσχυση των καλλιτεχνών και του χώρου της εστίασης και της διασκέδασης; Όλα λάθος. Είναι σαν να πήραν το εγχειρίδιο: «Πως να πάρετε σωστές αποφάσεις σε μια πανδημία», να το έβαλαν σαν στερέωμα για να μην γέρνει το τραπέζι που έκατσαν και τελικά πήραν όλες τις λάθος αποφάσεις. Οι καλλιτέχνες πείνασαν, η δημιουργικότητα πέθανε και η οργή μεγάλωσε. Η κατάσταση στην εστίαση είχε φτάσει σε τόσο χαμηλό επίπεδο, που ένας μαγαζάτορας μου είπε: «Πιο κερδοφόρο είναι πλέον να είμαστε εντελώς κλειστά, παρά άνοιξε-κλείσε».
Σε ό,τι αφορά την κλιματική αλλαγή, πιστεύεις πως πραγματοποιούνται προσπάθειες και δράσεις από την εκάστοτε κυβέρνηση για ένα καλύτερο αύριο; Η κλιματική αλλαγή είναι το τάπερ στο φοιτητικό ψυγείο που κάποτε είχε ρεβίθια και ξεχάστηκε για πολλά χρόνια. Πλέον έχει μούχλα, ζωντανούς οργανισμούς με δικό τους πολιτισμό και σίγουρα καλύτερο κλίμα από εμάς. Η κυβέρνηση με τις πράξεις της δείχνει να μην ενδιαφέρεται καθόλου. Την κλιματική αλλαγή τη φοβάμαι λίγο περισσότερο από την αστυνομία, παρόλο που μπορεί να πεθάνω χωρίς προειδοποίηση και από τους δύο. Έχει φτάσει σε σημείο που δεν υπάρχουν ξεκάθαρες εποχές. Έξω κάνει είτε κρύο είτε ζέστη. Μη φοβάστε, όμως, πήρα μεταλλικό καλαμάκι.Αλήθεια, ελπίζεις σε ένα καλύτερο αύριο; Ναι. Είμαι αισιόδοξος και βλέπω το ποτήρι μισογεμάτο. Ακόμα και αν αφήσεις έξω το ποτήρι ενώ ρίχνει καταιγίδα -λόγω της κλιματικής αλλαγής- και έχουμε Ιούλιο, πάλι μισογεμάτο θα το βλέπω. Ακόμα και αν το έχεις στο Πανεπιστήμιο μαζί σου και ένας αστυνομικός έρθει και στο σπάσει, πάλι μισογεμάτο θα το βλέπω. Ακόμα και αν έρθει η κοπέλα με τον «Ριζοσπάστη» να μου δώσει εκείνη το τηλέφωνο της μετά από πέντε χρόνια, ακόμα μισογεμάτο θα το βλέπω. Απλά ελπίζω ότι το μισογεμάτο μου ποτήρι δεν θα ξεχειλίσει ποτέ. Δεν μπορώ να είμαι σίγουρος, αλλά ελπίζω (θα πάρω και δεύτερο μεταλλικό καλαμάκι).
Με την εγγραφή σας στο newsletter του VICE συμφωνείτε να λαμβάνετε ηλεκτρονικά ενημερώσεις που αφορούν το VICE, οι οποίες ορισμένες φορές ενδέχεται να περιλαμβάνουν διαφημιστικό ή/και χορηγούμενο περιεχόμενο.
