Μερικές φορές, νιώθεις ότι δεν ανήκεις σε αυτήν τη λεγόμενη ζωή. Σαν να μην έπρεπε να είσαι εδώ. Ο κόσμος, όμως, συνεχίζει να γυρίζει και δεν νοιάζεται αν εσύ νιώθεις εγκλωβισμένος στο σώμα και στις σκέψεις σου. Έτσι ακριβώς ένιωθε ο Josh Kern, προτού αποφασίσει να βουτήξει βαθιά στη φωτογραφία και να εκδώσει το δικό του οπτικό ημερολόγιο με τίτλο Fuck Me.Το έργο του καταγίνεται με τη φιλία, τον νεανικό έρωτα και το rollercoaster συναισθημάτων που δεν μπορείς να καταλάβεις ακόμα. Άνθρωποι σκυμμένοι πάνω από τουαλέτες, αναλογικά πορτρέτα του εαυτού του στον καθρέφτη, ένα καινούργιο κούρεμα από φίλους (επειδή, ας είμαστε ειλικρινείς, πάντα είμαστε άφραγκοι), πολλή ποίηση και ένα απέραντο αίσθημα ελευθερίας. Τόσο απέραντο και όμορφο, που είναι σχεδόν επώδυνο. Το Fuck Me είναι μια ωδή στο παιδί μέσα σου. Γεμάτο αναμνήσεις για τα χρόνια που σε έκαναν το άτομο που είσαι σήμερα. Αλλά μερικές φορές, τα φαινόμενα απατούν και όλοι χτίζουμε κάστρα στην άμμο.
ΔΙΑΦΗΜΙΣΗ
«Μου φαίνεται λίγο εγωιστικό και ναρκισσιστικό», λέει ο Josh που σπουδάζει φωτογραφία στο Ντόρτμουντ. «Το βιβλίο είναι αυτοαναφορικό, παρόλο που συνήθως τραβάω φωτογραφίες τους φίλους μου». Καταλαβαίνουμε τι εννοεί - υπάρχουν πολλές φωτογραφίες όπου ο Josh βρίσκεται κρυμμένος πίσω από τον φακό, αλλά αυτή είναι μόνο η μια πλευρά της δουλειάς του. Ο 25χρονος δεν βοηθάει μόνο τον εαυτό του, αλλά όλους τους ανθρώπους που μερικές φορές νιώθουν ότι ο κόσμος δεν έχει κάποιο μέρος να κρυφτούν.Στο i-D, ο Josh εξηγεί γιατί η φωτογραφία είναι αυτοψυχοθεραπεία από την οποία δεν ευνοείται μόνο ο ίδιος και τι πρέπει να κάνει κάποιος, όταν τον πιάνει μεγάλη θλίψη.
i-D: Πες μας πώς ξεκίνησαν όλα.
Josh Kern: Ανακάλυψα τη φωτογραφία μέσω του skateboarding. Δεν μου αρέσει να στήνω πράγματα, κάνω το ακριβώς αντίθετο: αιχμαλωτίζω αυτό που συμβαίνει. Θέλω να δείξω στον κόσμο πώς νιώθω μέσα μου και για να το κάνω, τραβάω φωτογραφίες το περιβάλλον μου.Με το σου ήθελες να δείξεις τι κρύβεται κάτω από την επιφάνεια;
Σίγουρα. Ο καθηγητής μου πάντα μου έλεγε ότι όσο πιο προσωπικό, τόσο καλύτερο. Όσο πιο αμήχανα νιώθεις, τόσο πιο ενδιαφέρον είναι στο τέλος. Προσπάθησα να βάλω στο βιβλίο όλα αυτά με τα οποία ένιωθα άβολα.
Josh Kern: Ανακάλυψα τη φωτογραφία μέσω του skateboarding. Δεν μου αρέσει να στήνω πράγματα, κάνω το ακριβώς αντίθετο: αιχμαλωτίζω αυτό που συμβαίνει. Θέλω να δείξω στον κόσμο πώς νιώθω μέσα μου και για να το κάνω, τραβάω φωτογραφίες το περιβάλλον μου.Με το σου ήθελες να δείξεις τι κρύβεται κάτω από την επιφάνεια;
Σίγουρα. Ο καθηγητής μου πάντα μου έλεγε ότι όσο πιο προσωπικό, τόσο καλύτερο. Όσο πιο αμήχανα νιώθεις, τόσο πιο ενδιαφέρον είναι στο τέλος. Προσπάθησα να βάλω στο βιβλίο όλα αυτά με τα οποία ένιωθα άβολα.
Μερικές φορές είναι ακριβώς αυτά τα πράγματα που δεν βλέπεις παντού, με τα οποία ταυτίζεσαι σε πάρα πολλά επίπεδα.
Για τους περισσότερους φόβους δεν μιλάει κανείς, αλλά τους νιώθουν όλοι στην πραγματικότητα. Μπορείς να πεις ότι αυτό που κάνω είναι βλακεία, αλλά δεν είναι λάθος. Είναι η αλήθεια μου. Ακόμη παλεύω με τον εαυτό μου. Είναι χαζομάρα να το εκφράζεις μονολεκτικά, αλλά έχω κοινωνιοφοβία, που σημαίνει ότι πανικοβάλλομαι με ανθρώπους με τους οποίους δεν νιώθω απόλυτα άνετα. Κάποια στιγμή, αποφάσισα να πάω και σε κλινική. Μετά ένιωθα τόσο καλύτερα, που μπόρεσα να εστιάσω περισσότερο στη φωτογραφία. Ένιωσα ελευθερία και κατανόηση και συνειδητοποίησα ότι ο εαυτός μου είναι ΟΚ.
Για τους περισσότερους φόβους δεν μιλάει κανείς, αλλά τους νιώθουν όλοι στην πραγματικότητα. Μπορείς να πεις ότι αυτό που κάνω είναι βλακεία, αλλά δεν είναι λάθος. Είναι η αλήθεια μου. Ακόμη παλεύω με τον εαυτό μου. Είναι χαζομάρα να το εκφράζεις μονολεκτικά, αλλά έχω κοινωνιοφοβία, που σημαίνει ότι πανικοβάλλομαι με ανθρώπους με τους οποίους δεν νιώθω απόλυτα άνετα. Κάποια στιγμή, αποφάσισα να πάω και σε κλινική. Μετά ένιωθα τόσο καλύτερα, που μπόρεσα να εστιάσω περισσότερο στη φωτογραφία. Ένιωσα ελευθερία και κατανόηση και συνειδητοποίησα ότι ο εαυτός μου είναι ΟΚ.
ΔΙΑΦΗΜΙΣΗ
Ποιοι απεικονίζονται στις φωτογραφίες;
Οι άνθρωποι γύρω μου. Αυτοί που είναι σημαντικοί για μένα και θέλω να περνάω χρόνο μαζί τους. Με αυτούς νιώθω άνετα. Δυσκολεύομαι να χαλαρώσω με φίλους φίλων. Από τότε που ξεκίνησα το skateboarding, έχω τους ίδιους πέντε φίλους, όλοι είναι στο βιβλίο.Γιατί το ονόμασες Fuck Me;
Έγραφα αυτές τις δύο λέξεις στις σημειώσεις μου ξανά και ξανά, παρόλο που δεν ήξερα γιατί. Στην αρχή, δεν ήμουν σίγουρος ότι έπρεπε να ονομάσω έτσι το βιβλίο, επειδή το ένιωθα πολύ προσωπικό, αλλά αντανακλά την αυτοκαστροφικότητα που περιέχει. Από τη μια, το Fuck Μe μπορεί να σημαίνει κάτι θετικό από την άλλη μοιάζει με το συναίσθημα «Γάμα το, απλώς το κάνω»!
Οι άνθρωποι γύρω μου. Αυτοί που είναι σημαντικοί για μένα και θέλω να περνάω χρόνο μαζί τους. Με αυτούς νιώθω άνετα. Δυσκολεύομαι να χαλαρώσω με φίλους φίλων. Από τότε που ξεκίνησα το skateboarding, έχω τους ίδιους πέντε φίλους, όλοι είναι στο βιβλίο.Γιατί το ονόμασες Fuck Me;
Έγραφα αυτές τις δύο λέξεις στις σημειώσεις μου ξανά και ξανά, παρόλο που δεν ήξερα γιατί. Στην αρχή, δεν ήμουν σίγουρος ότι έπρεπε να ονομάσω έτσι το βιβλίο, επειδή το ένιωθα πολύ προσωπικό, αλλά αντανακλά την αυτοκαστροφικότητα που περιέχει. Από τη μια, το Fuck Μe μπορεί να σημαίνει κάτι θετικό από την άλλη μοιάζει με το συναίσθημα «Γάμα το, απλώς το κάνω»!
Σε μια από τις φωτογραφίες σου γράφει «οι λέξεις δεν εκφράζουν καλά τα συναισθήματα». Τι ρόλο παίζει η ποίηση στη δουλειά σου;
Όταν γράφω, δεν σκέφτομαι πώς συμπληρώνονται μεταξύ τους οι λέξεις ή πώς συμπληρώνουν μια φωτογραφία. Με βοηθάει πολύ να γράφω τις σκέψεις μου, όταν δεν ξέρω τι μου συμβαίνει. Αν νιώθω άσχημα, γράφω γι’ αυτό. Το μυαλό μου μοιάζει πιο καθαρό μετά. Υπάρχει ένα ποίημα του Charles Bukowski που λέγεται «Μπλε Πουλί». Γράφει για ένα πουλί που ζει στην καρδιά του και βγαίνει μόνο το βράδυ, όταν εκείνος μεθάει. Νιώθω κάτι παρόμοιο. Υπάρχει κάτι που συνήθως δεν τολμώ να δείξω, αλλά βγαίνει στις σημειώσεις και στις φωτογραφίες μου.
Όταν γράφω, δεν σκέφτομαι πώς συμπληρώνονται μεταξύ τους οι λέξεις ή πώς συμπληρώνουν μια φωτογραφία. Με βοηθάει πολύ να γράφω τις σκέψεις μου, όταν δεν ξέρω τι μου συμβαίνει. Αν νιώθω άσχημα, γράφω γι’ αυτό. Το μυαλό μου μοιάζει πιο καθαρό μετά. Υπάρχει ένα ποίημα του Charles Bukowski που λέγεται «Μπλε Πουλί». Γράφει για ένα πουλί που ζει στην καρδιά του και βγαίνει μόνο το βράδυ, όταν εκείνος μεθάει. Νιώθω κάτι παρόμοιο. Υπάρχει κάτι που συνήθως δεν τολμώ να δείξω, αλλά βγαίνει στις σημειώσεις και στις φωτογραφίες μου.
Το άρθρο δημοσιεύτηκε αρχικά στο i - D Germany.@_kjosh
Για τα καλύτερα θέματα του VICE Greece, γραφτείτε στο εβδομαδιαίο Newsletter μας.
ΔΙΑΦΗΜΙΣΗ