Γιατροί και Νοσοκόμοι της Εντατικής Μιλούν για Περιπτώσεις Θυμάτων Πυροβολισμών

Περίπου πριν από έναν μήνα, ο NRA έγραψε στο Twitter: «Κάποιος πρέπει να πει στους αλαζόνες γιατρούς που αντιμάχονται τα όπλα να μην μπαίνουν σε ξένα χωράφια. Τα μισά από τα άρθρα του Annals of Internal Medicine πιέζουν για αυστηρότερο έλεγχο των όπλων. Το πιο ενοχλητικό, ωστόσο, είναι ότι η ιατρική κοινότητα φαίνεται ότι δεν έχει συμβουλευτεί κανέναν άλλο πέρα από τον εαυτό της». Αυτό το tweet δημοσιεύθηκε οκτώ ώρες πριν από την ένοπλη επίθεση στο Borderline Bar & Grill στο Θάουζεντ Όουκς της Καλιφόρνια, η οποία κόστισε τη ζωή σε 12 ανθρώπους και άφησε αρκετούς ακόμη τραυματίες.

Το tweet γύρισε μπούμερανγκ στον NRA με εντυπωσιακό τρόπο. Στον απόηχό του, γιατροί από όλο τον κόσμο ξεκίνησαν να δημοσιεύουν tweets, διηγούμενοι ιστορίες για το έργο τους στην πρώτη γραμμή της επιδημίας της βίας των όπλων στην Αμερική. Πολλοί ανέφεραν περιστατικά προσπαθειών ανάνηψης που δεν είχαν αίσιο τέλος. Άλλοι ανάρτησαν φωτογραφίες από αιματοβαμμένες ποδιές και χειρουργικές αίθουσες, ενώ κάποιοι μίλησαν για το πώς είναι να λες σε δυο γονείς ότι το παιδί τους δεν πρόκειται να τα καταφέρει. Αυτά τα tweets (και πολλά άλλα με το hashtag #ThisisMyLane) αποτυπώνουν το εξαντλητικό έργο του να παλεύει κάποιος για να σώζει ζωές.

Ως κάποιος που μελετά τη βία των όπλων εδώ και μια δεκαετία και έχει περάσει χρόνο στο νοσοκομείο με επιζώντες πυροβολισμών και τις οικογένειές τους, οι αντιδράσεις αυτές ήταν μια έμπνευση για εμένα. Το tweet του NRA βοήθησε να αναδειχθεί ο ρόλος που διαδραματίζουν οι γιατροί περίθαλψης τραυματιών στη συνεχιζόμενη πάλη μας ενάντια στη βία των όπλων.

Ωστόσο, οι γιατροί περίθαλψης τραυματιών δεν είναι μόνοι τους σε αυτό το μέτωπο. Οι τραυματιοφορείς, η Αστυνομία και οι νοσηλευτές αποτελούν επίσης αναπόσπαστα κομμάτι της άμεσης περίθαλψης τραυματιών. Η συνεργασία τους είναι αυτή που σώζει ζωές.

Για να μάθουμε περισσότερα σχετικά με την αντιμετώπιση τραυμάτων, απευθυνθήκαμε σε συναδέλφους του Πανεπιστημίου της Πενσυλβάνια, όπου έκανα τη μεταδιδακτορική μου διατριβή πάνω στη βία των όπλων. Το Πανεπιστήμιο της Πενσυλβάνια φιλοξενεί μια από τις πιο πολυσύχναστες αίθουσες υποδοχής τραυμάτων της χώρας για θύματα πυροβολισμών. Τα τρία νοσοκομεία του -το Νοσοκομείο του Πανεπιστημίου της Πενσυλβάνια, το Νοσοκομείο Παίδων της Φιλαδέλφειας και το Ιατρικό Πρεσβυτεριανό Κέντρο- είναι κορυφαία νοσοκομεία έρευνας και κατάρτισης. Οι ιστορίες που ακολουθούν αποκαλύπτουν τους καθημερινούς θριάμβους και τις προκλήσεις των ειδικών στην περίθαλψη τραυμάτων.

«Αν καταφέρεις να φτάσεις στο νοσοκομείο, έχεις πολλές πιθανότητες να επιβιώσεις», δήλωσε η Δρ Elinore Kaufman, η οποία έχει λάβει υποτροφία για έρευνα πάνω στους τραυματισμούς από πυροβόλα όπλα στο Πανεπιστήμιο της Πενσυλβάνια. Η Δρ Kaufman αναφέρεται σε ένα γνωστό γεγονός στην περίθαλψη τραυμάτων: Τα περισσότερα θύματα πυροβολισμών δεν πεθαίνουν. Τα Κέντρα Ελέγχου και Πρόληψης Νοσημάτων εκτιμούν ότι περίπου ένας στους έξι πυροβολισμούς είναι θανατηφόρος. Η συντριπτική πλειοψηφία των θυμάτων πυροβολισμού επιβιώνουν και αυτό οφείλεται σε μεγάλο βαθμό στην αποτελεσματικότητα της επείγουσας περίθαλψης.

Τα τελευταία 50 χρόνια, οι γιατροί περίθαλψης τραυματιών έχουν μάθει ότι οι πιθανότητες ενός ατόμου να επιβιώσει από έναν πυροβολισμό αυξάνονται με την έγκαιρη αντιμετώπιση. Κάποιοι γιατροί αναφέρονται σε αυτό το παράθυρο ζωής ως «χρυσή ώρα» μετά τον τραυματισμό. Το χρονικό διάστημα δεν ανταποκρίνεται ακριβώς σε μια ώρα, αλλά αποτυπώνει την ανάγκη έγκαιρης παροχής ιατρικής περίθαλψης στα θύματα. Η ιδέα πίσω από αυτήν την προσέγγιση είναι να σταματήσει η αιμορραγία, η οποία αποτελεί κύρια αιτία θανάτου από τραύματα που προκαλούνται από πυροβολισμούς. Μόλις σταθεροποιηθεί η κατάστασή του, το θύμα μπορεί να υποβληθεί σε χειρουργική επέμβαση για την ανακατασκευή κατεστραμμένων τμημάτων του σώματος.

Η Δρ Kaufman περιγράφει τις χαοτικές εικόνες που επικρατούν, καθώς οι γιατροί και το νοσηλευτικό προσωπικό σπεύδουν να σώσουν μια ζωή. «Υπάρχουν 10-12 άνθρωποι και όλοι είναι απασχολημένοι», είπε, παρουσιάζοντάς μου έναν κατάλογο ανθρώπων που συγκεντρώνονται άμεσα, όταν εισάγεται ένα άτομο στα Επείγοντα. Κάποιος χορηγεί φάρμακα, άλλος τοποθετεί ορούς, κάποιος άλλος ανοίγει το στήθος του ασθενή, άλλος χρησιμοποιεί ένα σωληνάκι, για να αποστραγγίσει το αίμα, άλλος ελέγχει τον αναπνευστικό σωλήνα και ούτω καθεξής. Όλα αυτά γίνονται μέσα σε λίγα λεπτά, καθώς το ιατρικό προσωπικό δίνει μάχη με τον χρόνο.

Αλλά, ακόμη και όταν σώζουν με επιτυχία έναν άνθρωπο, οι γιατροί και οι νοσηλευτές διατηρούν αμφιβολίες για τις μακροπρόθεσμες προοπτικές των νέων που παίρνουν εξιτήριο, φέροντας τραύματα που τους αλλάζουν τη ζωή. Η Δρ Kaufman μου μίλησε για δύο ασθενείς που φρόντισε πρόσφατα, οι οποίοι είχαν υποστεί κακώσεις στον νωτιαίο μυελό και έμειναν παράλυτοι για το υπόλοιπο της ζωής τους. Είναι πολύ δύσκολο να διαχειριστεί κανείς το να γνωρίζει τι θα αντιμετωπίσουν τα θύματα και οι άνθρωποι που θα τα φροντίζουν τις ημέρες, τους μήνες και τα χρόνια μετά τον πυροβολισμό.

Ο Jake Weissenburger ήταν τραυματιοφορέας προτού γίνει νοσηλευτής. Σήμερα, εκπαιδεύει άλλους νοσηλευτές στο Ιατρικό Πρεσβυτεριανό Κέντρο, στο οποίο μεταφέρονται πολλά θύματα πυροβολισμών που έχουν τραυματιστεί σοβαρά στη Φιλαδέλφεια. Τον ρώτησα πώς ήταν το επάγγελμα του τραυματιοφορέα και μου περιέγραψε ένα δύσκολο έργο με ταχύτατους ρυθμούς, που ανεβάζει την αδρεναλίνη στα ύψη. «Είναι πολύ δύσκολο από εκεί που είσαι σε υπερένταση και τρέχεις με 100 χιλιόμετρα την ώρα, για να σώσεις κάποιον, να πρέπει την επόμενη στιγμή να δείξεις απόλυτη ψυχραιμία», ανέφερε, περιγράφοντας το χάος που επικρατεί κατά την παροχή πρώτων βοηθειών.

Η φωνή του χαμήλωσε λίγο, όταν θυμήθηκε ένα θύμα πυροβολισμού που πέθανε, παρά το γεγονός ότι ο ίδιος και άλλοι τραυματιοφορείς προσπάθησαν να σώσουν τη ζωή του. «Κάναμε ό, τι μπορούσαμε», είπε, περιγράφοντας τις φρενήρεις προσπάθειες που κατέβαλε η ομάδα του. «Όταν φτάσαμε στο νοσοκομείο, ήρθε ο χειρουργός τραυμάτων, αξιολόγησε την κατάσταση και είπε, “Δεν μπορούμε να κάνουμε τίποτα, ας δηλώσουμε τον θάνατο”».

Αυτή είναι μια τυπική μέρα στη ζωή των τραυματιοφορέων, οι οποίοι (μαζί με τους αστυνομικούς της Φιλαδέλφειας) είναι συχνά οι πρώτοι που ανταποκρίνονται σε πυροβολισμούς. Βρίσκονται στο πλευρό των θυμάτων στις τελευταίες τους στιγμές, καθώς αιμορραγούν μέχρι θανάτου και ειδοποιούν τις οικογένειές τους. Επίσης, θέτουν δυνητικά και τη δική τους ζωή σε κίνδυνο πολλές φορές, όταν καταφθάνουν σχεδόν άμεσα στον τόπο του εγκλήματος.

Το θέαμα νέων, κατά τα άλλα υγιών, ανθρώπων που χάνουν τη ζωή τους από πυροβολισμούς, επηρεάζει έντονα τους τραυματιοφορείς, οι οποίοι αντιμετωπίζουν την απώλεια μιας ζωής μετά από μια αποτυχημένη αποστολή διάσωσης. Ο Jake μίλησε για τις εμπειρίες που έχει ζήσει στην προσπάθεια να σώσει θύματα –τα οποία, στη συντριπτική τους πλειοψηφία είναι Αφροαμερικανοί άνδρες και αγόρια– από τον θάνατο. «Είναι πραγματικά δύσκολο να βλέπεις να πεθαίνουν 15χρονοι, 16χρονοι και 17χρονοι υγιείς, νέοι άνδρες, που θα μπορούσαν να έχουν γίνει κάτι σπουδαίο. Δεν θα έχουν ποτέ την ευκαιρία να αλλάξουν την κοινωνία, να βελτιώσουν την κατάσταση που επικρατεί σήμερα».

Τώρα, ως νοσηλευτής, ο Weissenburger συμβάλλει στη δημιουργία ενός υγιέστερου εργασιακού περιβάλλοντος για τους νοσηλευτές περίθαλψης τραυματιών. «Το σύνδρομο εξάντλησης είναι ένα συχνό φαινόμενο», είπε, εξηγώντας ότι πολλοί νοσηλευτές δεν συνειδητοποιούν καν ότι υποφέρουν από αυτό. «Δεν συνειδητοποιείς πόσο σε επηρεάζει, μέχρι να συμβεί κάτι και να δεις ότι δεν συγκινείσαι όσο θα έπρεπε… όταν τραυματίζεται ένα μέλος της οικογένειάς σου και το βλέπεις απλώς σαν ένα ακόμη θύμα που θα περιθάλψεις».

Για την αντιμετώπιση του συνδρόμου της εξάντλησης, ο Weissenburger συσκέπτεται με τους νοσηλευτές μετά τη φροντίδα των ασθενών τους. Αυτές οι συνεδρίες δίνουν στους νοσηλευτές την ευκαιρία να μιλάνε ο ένας στον άλλο και να μοιράζονται τις εμπειρίες τους μετά τη φροντίδα των ασθενών. Οι συνεδρίες ενισχύουν την επικοινωνία και την ανταλλαγή γνώσεων μεταξύ των γιατρών και των νοσοκόμων, γεγονός που συμβάλλει στη βελτίωση των αποτελεσμάτων για τους ασθενείς. Παρέχει, επίσης, στις ομάδες περίθαλψης τραυματιών την ευκαιρία να ανασυνταχθούν μετά από μια αγχωτική προσπάθεια να σώσουν μια ζωή. Αυτά είναι μικρά εργαλεία που οι ομάδες περίθαλψης τραυματιών χρησιμοποιούν για να αντιμετωπίσουν το εργασιακό άγχος που τους κυριεύει στην αντιμετώπιση τραυμάτων έκτακτης ανάγκης.

Η φροντίδα των θυμάτων δεν σταματά στην Εντατική. Επεκτείνεται και στην καθημερινότητα των επιζώντων και των οικογενειών τους πολύ καιρό αφότου πάρουν εξιτήριο από το νοσοκομείο. Η ζωή μετά από έναν πυροβολισμό είναι δύσκολη. Εκτός από τις σωματικές αναπηρίες που είναι ορατές και ευκολότερες να διαγνωστούν από τους γιατρούς, οι επιζώντες και οι οικογένειές τους συχνά υποφέρουν από σύνδρομο μετατραυματικού στρες, άγχος, κατάθλιψη και άλλα ζητήματα ψυχικής υγείας που υποβαθμίζουν την ποιότητα ζωής τους.

Είναι κάτι που συνάντησα πολλές φορές κατά την έρευνά μου στη Φιλαδέλφεια και τελικά έγινα γνωστός σε μερικές οικογένειες ως «ψυχολόγος». Τους διόρθωνα και τους έλεγα ότι ήμουν κοινωνιολόγος. Οι περισσότεροι δεν έδιναν σημασία σε αυτήν τη διάκριση και μου εξηγούσαν ότι είχα γίνει κάποιος με τον οποίο μπορούσαν να μιλήσουν μετά από έναν πυροβολισμό. Παρόλο που δεν είχα εκπαίδευση ψυχοθεραπευτή, η προθυμία μου να τους ακούσω εκτιμήθηκε από τους επιζώντες, οι οποίοι συχνά δυσκολεύονταν να αποδεχτούν αυτό που τους είχε συμβεί, μήνες ή ακόμη και χρόνια μετά το περιστατικό.

VICE Video: Η Υγεία σε Κρίση

Παρακολουθήστε όλα τα βίντεo του VICE, μέσω της νέας σελίδας VICE Video Greece στο Facebook.

Αυτό είναι ένα από τα βασικά ζητήματα που παραβλέπονται, κάθε φορά που μιλάμε για τη βία των όπλων. Η συζήτηση για τα ψυχικά τραύματα είναι ένα βασικό κομμάτι της θεραπείας και βρίσκεται στον πυρήνα πολλών προγραμμάτων του νοσοκομείου. Η Mary Rogers, πρώην διευθύντρια νοσηλευτικού προσωπικού του Χειρουργικού Τμήματος Αντιμετώπισης Τραυμάτων και νυν κλινική διευθύντρια, μου μίλησε για μια πνευματική άσκηση που αφορά την ψυχική υγεία, την οποία προσπαθούν να ενσωματώσουν στα προγράμματα θεραπείας των τραυματιών ασθενών. Η άσκηση καλεί τους ασθενείς να αναλογιστούν την ψυχική τους υγεία όσο βρίσκονται στο νοσοκομείο και τους ενθαρρύνει να είναι σε εγρήγορση και να έχουν συναίσθηση της ψυχολογικής τους κατάστασης.

Επίσης, βοηθούν τους νοσηλευτές να κατανοήσουν και να συναισθανθούν τους ασθενείς τους. Η Mary μου είπε μια ιστορία για έναν ασθενή που της εξομολογήθηκε ότι φοβόταν το σκοτάδι. Ήταν μια αποκάλυψη. «Συνέβαλε πραγματικά στη δημιουργία ισχυρότερων δεσμών μεταξύ νοσοκόμων και ασθενών», είπε, εξηγώντας πώς τέτοιες στιγμές τη βοήθησαν να καταλάβει γιατί μερικοί ασθενείς κλείνονταν στον εαυτό τους και αρνούνταν να λάβουν βοήθεια.

Οι επιζώντες επωφελούνται, επίσης, από τις συζητήσεις με άλλους επιζώντες. Ο Δρ Joel Fein είναι καθηγητής παιδιατρικής και επείγουσας ιατρικής και συν-διευθυντής της Πρωτοβουλίας Πρόληψης της Βίας στο Νοσοκομείο Παίδων της Φιλαδέλφειας (CHOP). Στο πλαίσιο του ρόλου αυτού, επιβλέπει το Πρόγραμμα Παρέμβασης για της Βία του CHOP, ένα εντατικό πρόγραμμα υποστήριξης που φέρνει σε επαφή τραυματίες ηλικίας οκτώ έως 18 ετών με ειδικούς στην πρόληψη της βίας που βοηθούν όσους έχουν τραυματιστεί πρόσφατα να προσαρμοστούν στις απαιτήσεις της ζωής, αφού βγουν από το νοσοκομείο. Αυτοί οι ειδικοί βοηθούν τους νέους και τις οικογένειές τους να ανταπεξέλθουν σε διάφορα γραφειοκρατικά ζητήματα που συναντούν μετά από έναν σοβαρό τραυματισμό, όπως την υποβολή αίτησης ασφαλούς στέγασης, τον χειρισμό των αστυνομικών αναφορών και τη συνοδεία των θυμάτων στο δικαστήριο, αλλά και κάνοντας αιτήσεις σε σχολεία, για να δημιουργήσουν ανεξάρτητα εκπαιδευτικά προγράμματα και προγράμματα ασφάλειας.

«Δεν μιλάμε μόνο για αλλαγή συμπεριφοράς. Είναι ένα ολόκληρο σύστημα φροντίδας που πρέπει να θεσπιστεί, για να αποφευχθεί ο επόμενος τραυματισμός», ανέφερε, εξηγώντας την εντατική στήριξη που βοηθά τα θύματα να αποφύγουν έναν εκ νέου τραυματισμό και να ανακάμψουν στη ζωή τους. Στο πλαίσιο του προγράμματος, υπάρχουν ομάδες υποστήριξης για τα νεαρά θύματα. «Είναι πραγματικά ένας χώρος όπου μπορούν μιλήσουν ανοιχτά με ασφάλεια και να ακουστούν και υπάρχει μεγάλη υποστήριξη σε αυτές τις ομάδες… έρχονται πιο κοντά ο ένας με τον άλλο, με έναν τρόπο που δεν τους επιτρέπεται στο σχολείο ή σε κάποιο άλλο περιβάλλον», είπε, διηγούμενος ιστορίες για νέους που επωφελήθηκαν από αυτό το πρόγραμμα.

Το άρθρο δημοσιεύτηκε στο VICE CA.

Περισσότερα από το VICE

Ψηφιακά Λύτρα, Κλοπή Αρχείων και η Ελληνική Ιστορία του Mr. Bitcoin

Ο Λευτέρης Πανταζής Πιστεύει ότι θα τον Πεθάνουν οι Γυναίκες και το Τραγούδι

Στο Παγκράτι Λειτουργεί Ένα Ιατρείο για Κούκλες - Κυριολεκτικά