Το «Creed II» Είναι Πολύ Καλό Επειδή Ακριβώς Είναι Ένα Ακόμη Remake του «Rocky»

Μια συγκεκριμένη σκηνή του Creed II με έκανε να αισθανθώ όπως πολλές άλλες που έχω δει παλιότερα: ξεκινάει με μια αδύναμη γροθιά, ένα καταφατικό γνέψιμο και λίγο σχοινάκι. Σιγά-σιγά, μπαίνει ένα απαλό beat, το οποίο σταδιακά γίνεται όλο και πιο γρήγορο. Ο χαρακτήρας μας παρουσιάζεται σε slow motion: Βαθιές αναπνοές, ιδρώτας που κυλάει από σμιλεμένους κοιλιακούς. Στη συνέχεια, τρέχει – πρώτα αργά και μετά γρήγορα. Σηκώνει βάρη μέχρι τελικής πτώσης και μια ώρα, αργότερα βρίσκομαι στο γυμναστήριο, μέχρι να λαχανιάσω.

Αυτό σημαίνει χειραγώγηση στα καλύτερά της.

Κανονικά, στον κινηματογράφο, μια επαναλαμβανόμενη σκηνή όπως αυτή -η οποία είναι γνωστή στην ορολογία του Rocky ως «μοντάζ προπόνησης»- δεν είναι καλό πράγμα. Οι κριτικοί την αποκαλούν «τυποποιημένη», χρησιμοποιώντας αυτήν την υποτιμητική λέξη που υπονοεί ότι κάτι είναι προβλέψιμο, κουραστικό και κοινότοπο. Στα πρώτα 15 λεπτά οποιουδήποτε Rocky, εξοικειώνομαι με έναν πασίγνωστο ρυθμό: τον φαινομενικά ασταμάτητο αντίπαλο, το σκληρό καθεστώς προπόνησης, την ανατροπή. Ταυτόχρονα, όμως, εξερευνώ διακριτικά και την υπερ-αρρενωπότητα.

Από τότε που ξεκίνησε το franchise του Rocky το 1976, οι επικριτές ξεκίνησαν να διαμαρτύρονται για τη στερεοτυπική μάτσο προσέγγισή του. Αλλά ανάμεσα στα επιχειρήματα που θέλουν το franchise να μαστίζεται από τοξική αρρενωπότητα και γενικότερη ομοιομορφία, αναρωτιέμαι: Πώς γίνεται μια μεγάλη ταινία της σειράς Rocky να είναι οτιδήποτε άλλο, πέρα από ένα remake της πρώτης ταινίας Rocky; Δεν γίνεται - και δεν θα έπρεπε. Ειλικρινά, θα πρέπει να σταματήσουμε να απαιτούμε να είναι οτιδήποτε άλλο.

Καταλαβαίνω απόλυτα τα αντανακλαστικά για αλλαγή. Όταν το Creed κλήθηκε να αναμετρηθεί με τις ταινίες Rocky που προηγήθηκαν, επιφορτίστηκε με το φαινομενικά αδύνατο έργο να ξεχωρίσει ανάμεσα σε σωσίες. Έπρεπε να περπατάει και να μιλάει σαν μια ταινία Rocky, αλλά να έχει τη δική της ταυτότητα. Ο σκηνοθέτης Ryan Coogler, ο οποίος ενώνει το αντριλίκι των 80s με την αλητεία του δρόμου του 2015, μας έδωσε τον Adonis Johnson Creed (Michael B. Jordan), ο οποίος έπρεπε να εμφανιστεί φορτωμένος με την κληρονομιά του πατέρα του (Apollo Creed) και με ένα αίσθημα εγκατάλειψης.

Μεταβαίνοντας στο σήμερα, το Creed II του Steven Caple Jr. βασίζεται στην ίδια ιστορία, αλλά με μια πιο βασική πλοκή: ευκαιρίες για αναμέτρηση με ονόματα από το παρελθόν (ο γιος του Drago από το Rocky IV είναι ο μεγάλος κακός), θέματα με τον μπαμπάκα στο background, ελάχιστες πιθανότητες για νίκη και για το τέλος, το outsider που γίνεται φαβορί. Το μοντάρισμα τώρα συμπληρώνεται με ραπάρισμα του Vince Staples πάνω σε beats του Bill Conti. Η ταινία χορεύει στους παλιούς καλούς ρυθμούς του Rocky με την κλασική του αφήγηση, ενώ ταυτόχρονα ξέρει πότε πρέπει να τιμήσει ή να υποβαθμίσει τα μοτίβα που τελειοποίησε. Φυσικά, δεν εννοώ ότι το franchise λειτουργεί σαν μια καλολαδωμένη μηχανή. Ο ίδιος ο Stallone ως Rocky Balboa ήταν πάντα μια εξιδανικευμένη πατερναλιστική καρικατούρα της λευκής εργατικής τάξης. Ο κλασικός καραγκιόζης από τη Φιλαδέλφεια που πετάει τετριμμένες βόμβες σοφίας. To ερωτικό ενδιαφέρον για την Adrian ήταν απλώς ένα μέσο που χρησιμοποιούνταν για ντεκόρ σε κάθε ταινία. Οι αντίπαλοι του Balboa γίνονταν όλο και πιο καρτουνίστικοι –όμως ακόμη και έτσι– λάτρευα αυτό το αναμάσημα. Ανεξάρτητα από το κατά πόσο ρομαντικά χειριζόταν ο χαρακτήρας τα προβλήματά του –τα οποία συνοψίζονται σε ένα success story ανέλιξης από ένα σημείο Α σε ένα σημείο Β–, υπήρχε μια παρηγοριά σε αυτήν την απλοϊκότητα. Ταίριαζε με τον τρόπο με τον οποίο αντιμετώπιζα τις συναισθηματικές μου δυσκολίες (με απλοϊκούς όρους προβλήματος/λύσης) και ένιωθα να βλέπω την ενσάρκωση αυτής της φόρμουλας.

VICE Video: O Έλληνας Rocky

Π αρακολουθήστε όλα τα βίντεo του VICE, μέσω της νέας σελίδας VICE Video Greece στο Facebook.

Αφήνοντας στην άκρη το μποξ, πάντα μπορούσα να δω ένα κομμάτι του εαυτού μου σε αυτές τις συνθήκες επί τις οθόνης.

Ομοίως, ένιωθα ότι τα προσωπικά μου προβλήματα με τον πατέρα μου δεν ήταν και τόσο περίπλοκα. Ήταν ένας κλέφτης, μεταξύ άλλων και μας παράτησε. Το κίνητρό μου να βελτιωθώ ήταν εξίσου βασικό με ένα μοτίβο του Rocky: Ήθελα να γίνω καλύτερος από εκείνον (ενώ αισθανόμουν ότι δεν ήμουν). Όπως ο Adonis, ήμουν οργισμένος και το ταξίδι μου προς έναν καλύτερο εαυτό, όπως και του Balboa, ισοδυναμούσε με το διάβασμα, τη μάθηση και με το να βάζω τα δυνατά μου, ακόμη και όταν ένιωθα εξάντληση. Αυτός ο απλός ρυθμός ενός μοτίβου του Rocky με διευκόλυνε να εντοπίζω καλύτερα αυτά τα συναισθήματα.

Το Creed II, όπως και οι προηγούμενες ταινίες, αγκαλιάζει τα μοτίβα που έγραψε αρμονικά ο Sylvester Stallone, προσφέροντας απλές λύσεις σε εξαιρετικά περίπλοκα συναισθηματικά προβλήματα. Ξέρει τι μουσική να παίξει, τι λόγια να πει. Παρά την προβληματική των δυνατών τυπάδων που γίνονται ακόμη πιο δυνατοί, για να αντιμετωπίσουν τα θέματά τους, η συνταγή εξακολουθεί να λειτουργεί. Χωρίς αυτή, μια ταινία Rocky παύει να είναι αυτό που είναι.

To άρθρο δημοσιεύτηκε αρχικά στο VICE CA.

Περισσότερα από το VICE

Ο Ιάσονας Περιγράφει πώς Είναι να Ζεις σε Mία Από τις πιο Επικίνδυνες Περιοχές του Πλανήτη

Ο Πάνος Φραγκιαδάκης Μετά το «Ταξικό» Τραγουδάει «Τζετέ κι Ερωτικά»

After Dark: Οι Ήρωες της Νυχτερινής Αθήνας