Κάπως Έτσι (Φρίκη) Είναι να Γυρίζεις στα 40 σου στο Πατρικό σου

Το έβλεπες για χρόνια ολόκληρα σε καλές αμερικάνικες σειρές και ταινίες. Το έβλεπες και σε κακές ελληνικές. Όταν ο ήρωας βρισκόταν σε ένα τέλμα, τα φιλαράκια θα του άνοιγαν διάπλατα την πόρτα τους και θα τον φιλοξενούσαν για όσο χρειαστεί. Οικογενειακά παγωτά με γεύση παρφέ σοκολάτα και κουτάλια της σούπας που βυθίζονται εμμονικά μέσα, για να πάνε κάτω τα φαρμάκια, συζητήσεις επί συζητήσεων, αναλύσεις επί αναλύσεων για το τι πήγε στραβά, τι έκανε(ς) λάθος, άλλα απρόοπτα και άλλοι φωτογενείς κατατρεγμένοι να χτυπούν μεσάνυχτα την πόρτα, αναζητώντας και βρίσκοντας τα δύο πιο βασικά πράγματα που έχει ένας άνθρωπος στην πιο ζόρικη φάση της ζωής του: παρέα και φροντίδα.

Η πραγματικότητα στην Αθήνα της κρίσης και του όχι-και-τόσο-σωτήριου-έτους 2017, δεν είναι ακριβώς έτσι. Όσες φορές κι αν έχεις δει Τα Φιλαράκια, η αλήθεια είναι ότι την ώρα της ολόδικής σου υπαρξιακής κρίσης και χρεωκοπίας, δεν θα ακούσεις και πάρα πολλά κλειδιά φίλων να κουδουνίζουν επαληθεύοντας εκείνους τους όρκους αιώνιας πίστης που κάνατε παλιότερα, σε πιο ευτυχισμένες μέρες, όταν είχατε πιει από τέσσερα κοκτέιλ ο καθένας, επειδή λεφτά υπήρχαν. Με τον στρατό των πραγματικά κοντινών σου ανθρώπων αποδεκατισμένο, με τα προσωπικά σου υπάρχοντα (ηλεκτρικές συσκευές, έπιπλα, διακοσμητικά είδη, ρούχα και εσώρουχα) φυλαγμένα σε μια αποθήκη, μέχρι να ξενοικιάσει η νοικάρισσα το σπίτι που της νοίκιαζες στα Πατήσια και ήδη σε μισεί και σε καταριέται, επειδή τη διώχνεις πρόωρα για ιδιοκατοίκηση, αλλά και με μια ημίαιμη σκυλίτσα που πότε σέρνεις και πότε σε σέρνει από το λουρί, κάνεις το απονενοημένο, αυτό που δεν πίστευες ποτέ ότι θα έκανες, όσο δύσκολα και αν ήταν τα πράγματα: ΕΠΙΣΤΡΕΦΕΙΣ ΣΤΟ ΠΑΤΡΙΚΟ ΣΟΥ ΓΙΑ ΛΙΓΟΥΣ ΜΗΝΕΣ.

Το πρώτο βράδυ είναι το πιο δύσκολο απ’ όλα. Ξαφνικά, βρίσκεσαι κλεισμένη οικειοθελώς στο παιδικό σου δωμάτιο, λες και σε έχεις εξαναγκάσει εσύ η ίδια σε μια δυσβάσταχτη τιμωρία. Έφυγα από εκεί μέσα το 2004 -πολύ καλή χρονιά-, για να μείνω στο δικό μου διαμέρισμα στα Πατήσια, το οποίο μου είχε πάρει η μάνα μου με στεγαστικό δάνειο και με τους κόπους μιας ολόκληρης ζωής, όσο δακρύβρεχτο και αν ακούγεται. Ήμουν 27 ετών, είχα μια πολύ καλή δουλειά -δημοσιογράφος στο Βήμα της Κυριακής-, δούλευα πολύ, έβγαζα λεφτά και παράλληλα είχα και άλλες προτάσεις, σχεδόν σε εβδομαδιαία βάση.

Τίποτα δεν προμήνυε ότι λίγα χρόνια αργότερα η οικονομική κρίση θα συρρίκνωνε τους μισθούς και τα υπέρμετρα εγώ μας. Όταν στα 30 σου, χωμένη στο όνειρο της καριέρας που παίρνει σάρκα και οστά, πληρώνεσαι τόσο καλά, έχεις δεδομένο ότι στα 40 θα παίρνεις τουλάχιστον τα τριπλάσια. Κανείς από τη γενιά μου δεν αποταμίευε. Ζούσαμε όλοι σαν rock star. Τα παιδιά του κου-πε-πε και του ΠΑΣΟΚ τα είχαν όλα και εξακολουθούσαν να τα έχουν. Οι περισσότεροι στράφηκαν στα τρία Δέλτα: Δημοσιογράφοι, Διαφημιστές, Δικηγόροι. Κάναμε ταξίδια, κάναμε ψυχοθεραπεία, κάναμε ψώνια. Μας έπιανε το κατοχικό σύνδρομο και ας μην είχαμε ζήσει την Κατοχή. Μπαίναμε σε μαγαζιά με ρούχα και δεν κοιτούσαμε καν τις τιμές, απλώς καταναλώναμε. Τρώγαμε τα λεφτά σαν φρέσκα ψάρια, με τη σιγουριά ότι τον επόμενο μήνα θα ’χουμε κι άλλα.

Το πάρτι τελείωσε απότομα και μας βρήκε με ένα κοκτέιλ στο χέρι που δεν μπορούσαμε καν να πληρώσουμε. Κάποιοι προσπάθησαν να φυγαδευτούν σε προβληματικές σχέσεις που δεν λειτουργούσαν, μόνο και μόνο για να μοιράζονται τα έξοδα του μήνα. Κάποιοι απολύθηκαν ή παραιτήθηκαν, επειδή οι εργοδότες δεν είχαν να τους πληρώνουν. Κάπως έτσι, τα παιδιά που ήταν δέκα χρονών όταν η Ελλάδα κέρδιζε το Eurobasket κατατροπώνοντας τους Σοβιετικούς και 27 ετών, όταν πήραμε το Euro, κάναμε τους Ολυμπιακούς και έναν χρόνο αργότερα, κερδίσαμε ακόμη και τη Eurovision, δεν είχαν πια κανέναν λόγο να πανηγυρίσουν - και δεν ήταν πια και τόσο παιδιά.

Επέστρεψα στο πατρικό μου μια παράξενη νύχτα του φετινού Σεπτέμβρη. Το παιδικό μου δωμάτιο δεν ήταν πια τόσο παιδικό. Είχε μετατραπεί σε δωμάτιο νοσοκομείου, γεμάτο από ένα σωρό ιατρικά αντικείμενα και φάρμακα της μητέρας μου, η οποία πέθανε από νεφρική ανεπάρκεια το 2012 - πολύ κακή χρονιά. Τότε, νομίζω, ότι πέρα από τη δική μου υπαρξιακή κρίση, ξεκινούσε για τα καλά και η πανελλήνια οικονομική.

Βίωσα ένα «προσφυγικό τσέπης», έτσι το ονόμασα χαϊδευτικά για να μπορέσω να το αντέξω. Το παιδικό μου, μονό κρεβάτι, με το εικόνισμα της Παναγίας που με φύλαγε, ενώ έβλεπε τη μετάλλαξή μου στα χρόνια της εφηβείας, βρισκόταν σταθερά πάνω από το κεφαλάρι. Στη βιβλιοθήκη, ανάκατα βιβλία από το Λύκειο, το πανεπιστήμιο, τα αγγλικά και τα ιταλικά που μάθαινα, για να βγω στον έξω κόσμο μορφωμένη και πολύγλωσση. Στο εσωτερικό του μεγάλου συρταριού που είχε το από σουηδικό ξύλο γραφείο μου, σημειωμένα με μαύρο μαρκαδόρο τα ονόματα των αγοριών που είχα φιλήσει, μαζί με την ακριβή ημερομηνία και ώρα του κάθε συμβάντος. Κάποιους τους είχα ξεχάσει εντελώς, κάποιους τους θυμάμαι ακόμη. Κάτω από την παλιά τηλεόραση που αγκομαχάει κάθε φορά που βάζω μπρος τον αποκωδικοποιητή, βιντεοκασέτες με γραμμένα επεισόδια Τόλμης και Γοητείας. Αλλά και κασέτες με τα καλύτερα του Elvis - πόσο χαίρομαι που έχω μπαμπά Αιγυπτιώτη και έτσι δεν αναγκάστηκα να μεγαλώσω με Καζαντζίδη.

Οι μέρες περνούν και πλέον δεν ξυπνάς με ταχυπαλμίες. Ξεκινάς να δέχεσαι την ήττα σου - και όχι μόνο να τη δέχεσαι, αλλά και να ξέρεις ότι αν την αντέξεις, κάτι πολύ καλό θα βγει από αυτήν. Νιώθεις σαν τον δαιμόνιο ντετέκτιβ που επιστρέφει στον τόπο του εγκλήματος πολλά χρόνια αργότερα, μιας και η υπόθεση δεν έχει ακόμη διαλευκανθεί, κανείς δεν έμαθε ποτέ ποιος είναι ο δολοφόνος. Ξεκινάς να ψάχνεις με μανία για αποδεικτικά στοιχεία. Ανοίγεις συρτάρια, ξεφρακάρεις ντουλάπια. Κάποια ρούχα της μητέρας σου, σού κάνουν - θυμάσαι από πού πήρες το καλό γούστο στο ντύσιμο. Φοράς ακόμη και ένα ροζ νυχτικό της, από αυτά τα κλασικά μαμαδίστικα, με τα κεντητά λουλουδάκια και τα τρία κουμπάκια στο μπροστινό μέρος. Κοιτάζεσαι στον καθρέφτη, στον ίδιο καθρέφτη που άλλοτε κοιταζόσουν με τις ώρες, προτού βγεις πρώτο ραντεβού και η φούστα σου ήταν εξωφρενικά κοντή. Μετά το πρώτο σοκ, σου ξεφεύγει ένα γέλιο, καθώς σκέφτεσαι ότι είσαι η χαρά του Freud, έτσι παγιδευμένη στα 40 σου στο νυχτικό της νεκρής σου μητέρας. Όμως παραδόξως, το αίσθημα δεν είναι και τόσο αποπνικτικό.

Έκανες τόσες συνεδρίες ψυχοθεραπείας, όπως πάνω-κάτω και όλοι της γενιάς σου. Τόσες πολλές, που αν μάζευες τα λεφτά, τώρα θα είχες και δεύτερο σπίτι, πολύ μεγαλύτερο και καλύτερο από δυάρι στα Πατήσια. Συνειδητοποιείς ότι αυτή εδώ είναι η απόλυτη συνεδρία. Ότι όσο μακριά και αν έφυγες, όσο γρήγορα και αν έτρεξες το 2004 μακριά από το πατρικό σου θέλοντας να σπάσεις κάθε ολυμπιακό ρεκόρ, έπρεπε να επιστρέψεις σε αυτό για μια τελική αναμέτρηση με τον ίδιο σου τον εαυτό. Ο δολοφόνος είναι εκεί και σε κοιτάζει μέσα από τον καθρέφτη, φορώντας ένα μακρύ ροζ νυχτικό. Κάποτε, έφυγες από το παιδικό σου δωμάτιο, επειδή το θεωρούσες καταραμένο και αποπνικτικό και τώρα επέστρεψες, επειδή ήταν το μοναδικό καταφύγιο για τον 40χρονο εαυτό σου και τον πεντάχρονο σκύλο σου.

Η ζωή κυλά πιο αργά χωρίς προφίλ στο Facebook, το οποίο έκλεισες επειδή το είχες σιχαθεί. Όμως η εξάρτησή σου από το παλιομοδίτικό σου Nokia φουντώνει, καθώς δεν θέλεις να αποσυνδεθείς εντελώς από τον έξω κόσμο, όσο και αν νιώθεις ότι σε έχει πληγώσει. Θυμάσαι εκείνο το ρεπορτάζ που είχες κάνει για το ΒHMagazino το 2011 για τους αστέγους. Στην ερώτηση, «Ποιο είναι το πιο πολύτιμο πράγμα που έχεις πάνω σου;», η απάντηση ήταν «Το κινητό μου. Μήπως χτυπήσει για κάποια δουλειά ή από κάποιον ξεχασμένο φίλο ή συγγενή που με θυμήθηκε». Πριν από λίγους μήνες, πίστευα ότι το χειρότερο πράγμα που θα μπορούσε ποτέ να μου συμβεί ήταν να επιστρέψω στο παιδικό μου δωμάτιο, την ίδια στιγμή που τόσες χιλιάδες άνθρωποι κοιμούνται στο πεζοδρόμιο, σκαλίζοντας τα σκουπίδια και όχι τα συρτάρια για ξεχασμένες αναμνήσεις.

[VICE Video] Μέρες και Νύχτες ενός Ξένου Ανταποκριτή στην Αθήνα της Κρίσης

Παρακολουθήστε όλα τα βίντεo του VICE, μέσω της νέας σελίδας VICE Video Greece στο Facebook.

Από τα ηχεία του αγαπημένου μου καφέ στην Πατησίων, ακούγεται το «Girl you’ll be a woman soon» των Urge Overkill. To δωρεάν Wi-Fi συνδέει το laptop μου με τον έξω κόσμο. Κάθε εμπόδιο για καλό, ό,τι δεν σε σκοτώνει σε κάνει πιο δυνατό, όλα για κάποιον λόγο γίνονται και προτού ξεκινήσω να θυμώνω με τα εκνευριστικά, αλλά απ’ τη ζωή βγαλμένα κλισέ, προσθέτω το ηθικό δίδαγμα του δικού μου Survivor: Η ενηλικίωση περνά μέσα από το παιδικό σου δωμάτιο. Αν προσπαθήσεις να κόψεις δρόμο, θα το βρεις ξανά μπροστά σου - και αυτό είναι το πιο χρήσιμο μάθημα που θα σου δώσουν οι γονείς σου σε αυτό το σκληρό παιχνίδι επιβίωσης. Ακόμη και αν οι ίδιοι δεν βρίσκονται πλέον στη ζωή. Η γενιά της Τόλμης και της Γοητείας έχασε και τα δύο συνθετικά του τίτλου κάπου στην πορεία. Αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι δεν μπορεί να τα βρει ξανά.

Περισσότερα από το VICE

Ο Νίκος Ρωμανός Μιλάει Μέσα από τη Φυλακή για τον Νέο Σωφρονιστικό Κώδικα

Ήπιαμε Πασοκικά Κοκτέιλ στην «Αλλαγή», Εκεί Όπου ο Ανδρέας Ζει και Βασιλεύει

Τότε και Τώρα: Η Αθήνα Μετά τα Δεκεμβριανά