H Δύσκολη Ζωή μου ως Παναθηναϊκός

Γεννήθηκα το 1992 και είμαι Παναθηναϊκός. Στα 25 χρόνια που έχω προλάβει να ζήσω, έχω δει μόλις τέσσερα κερδισμένα πρωταθλήματα. Από αυτά, έχω πανηγυρίσει μόνο τα δύο, καθώς εκείνα του 1995 και του 1996 προφανώς δεν τα θυμάμαι καν. Θυμάμαι ακόμη τρία κύπελλα, εκείνα του 2004, του 2010 και του 2014. Αν εξαιρέσει κανείς κάποιες μακρινές παιδικές αναμνήσεις από επικές εμφανίσεις του Παναθηναϊκού στο Champions και το Europa League -η μαγική τριάρα στη Γιουβέντους, το επικό 1-0 επί της Μπαρτσελόνα μέσα στη Λεωφόρο και το ανατριχιαστικό πρώτο ημίχρονο στη Ρώμη, με τα τρία τεμάχια κόντρα στη Ρόμα του Totti (Cissé γύρνα πίσω ή έστω τηλεφώνα)- η ζωή μου ως φίλαθλος του Παναθηναϊκού μπορεί να περιγραφεί από μία λέξη: μιζέρια. Μιζέρια που συνδυάζεται με 19 πρωταθλήματα και άλλα εννέα κύπελλα του Ολυμπιακού από την ημέρα που γεννήθηκα.

Η μιζέρια και η μακρά περίοδος κατρακύλας του Παναθηναϊκού, όσο πάει γίνεται και χειρότερη - τουλάχιστον αυτό δείχνει η φρέσκια τεσσάρα από τον ΠΑΟΚ στην Τούμπα. Όμως, μακάρι να ήταν μόνο αυτό. Τι να πρωτοθυμηθώ; Τους τέσσερις προπονητές που αλλάζαμε κάθε χρόνο; Τη σεζόν 2004-2005, διώξαμε Itzhak Shum, για να φέρουμε Zdeněk Ščasný, για να τον διώξουμε και να φέρουμε Τότη Φυλακούρη, για να έρθει τελικά ο τεράστιος Alberto Malezani, τον οποίο πολλοί λοιδόρησαν, αλλά στην επική συνέντευξη τύπου με τα μπινελίκια στα ιταλικά, μετά την ισοπαλία με τον Ηρακλή, είπε το εύστοχο και προφητικό, «12 χρόνια, 24 προπονητές». Εκείνη η χρονιά δεν ήταν η εξαίρεση, αλλά ένας βολικός κανόνας που έβλεπε τον αποδιοπομπαίο τράγο πάντα στον προπονητή. Την αγωνιστική περίοδο 2006-2007 πήραμε Hans Backe για το «πενταετές πλάνο» -γελάνε και οι πέτρες, πέφτουν τα τσιμέντα-, για να τον διώξουμε κακήν κακώς, με αντικαταστάτη τον Velić και τελικό τιμονιέρη τον Víctor Muñoz. Τη σεζόν 2010-11 παίξαμε με Νιόπλια, Gmoch και Ferreira. Ό,τι να ’ναι.

Μακάρι το πρόβλημα να ήταν ο προπονητής. Τι «παλτά» πάτησαν κατά καιρούς το πόδι τους στο Ελευθέριος Βενιζέλος; Ακούω τα ονόματα Igor Biscan και Flávio Conceição και μου σηκώνεται η τρίχα κάγκελο. Ακόμη αδυνατώ να πιστέψω ότι ο Sándor Torghelle ήταν επιθετικός - oικοδόμος ήταν το παιδί, κατά λάθος τον πήραμε (έχει χάσει αυτό σε κενή εστία με την φανέλα του ΠΑΟΚ ο άνθρωπος). Δεν θα σχολιάσω καν την τακτική να φέρνουμε εδώ όλα τα «παλτά» των Βαλκανίων, τύπου Šerić και Andrić. Απλώς θα παραθέσω μερικά ονόματα και θα συνεννοηθούμε: Júlio César, Bruno Fornaroli, Nicky Kuiper, Yōhei Kajiyama, Sidney Govou, Emir Bajrami, Damien Plessis, Sema Velázquez, Michael Essien. Με τόσα παλτά, ο Παναθηναϊκός δεν ήταν πια ομάδα, τρίφυλλη ντουλάπα ήταν.

Όλα αυτά οδήγησαν σε οδυνηρές στιγμές, ακόμη και στην Ευρώπη, εκεί όπου υποτίθεται ότι είχαμε μια καλή φήμη, ένα καλό όνομα στην πιάτσα. Ανάθεμα και αν θυμάμαι πόσα βρισίδια ρίξαμε ή πόσα τηλεκοντρόλ σπάσαμε με τις πεντάρες που αρπάξαμε όλα αυτά τα χρόνια από Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ, Βέρντερ Βρέμης, Μπαρτσελόνα και άλλα σωματεία περιωπής. Τότε νομίζαμε ότι αυτό θα ήταν ό,τι χειρότερο θα μπορούσε να μας συμβεί, αλλά μετά ήρθε ο ντροπιαστικός αποκλεισμός από την άγνωστη Γκαμπάλα, για να μας διαψεύσει. Τα ίδια και χειρότερα και στην Ελλάδα: στα τελευταία 21 πρωταθλήματα, κατακτήσαμε μόλις τα δύο. Κερασάκι στην τούρτα η στραβοκλοτσιά του Βαγγέλη Μάτζιου στον τελικό Κυπέλλου το 2007, η οποία αποτελεί ίσως τη χαρακτηριστικότερη φάση που περιγράφει όλη την ιστορία του Παναθηναϊκού τις τελευταίες δύο δεκαετίες: Ούτε με άδειο τέρμα, ρε γαμώτο.

[VICE Video] Ο Νίκος Παππάς τα Λέει Χύμα Μέχρι την Κόρνα της Λήξης

Παρακολουθήστε όλα τα βίντεo του VICE, μέσω της νέας σελίδας VICE Video Greece στο Facebook.

Στα αγωνιστικά προβλήματα της ομάδας προστέθηκαν η διαφθορά του ελληνικού ποδοσφαίρου -που εκτός από τον Παναθηναϊκό, εξόντωσε και άλλες ελληνικές ομάδες, αποκλείοντάς τις από την κατάκτηση του πρωταθλήματος και τα λεφτά της Ευρώπης-, καθώς και τα ζητήματα κακοδιοίκησης, που οδήγησαν σε συχνή αλλαγή του ιδιοκτησιακού καθεστώτος, με τον Παναθηναϊκό να καταλήγει σε χέρια που είτε δεν ήθελαν, είτε δεν μπορούσαν. Αν σε όλα αυτά προσθέσουμε την απαξίωση του ελληνικού ποδοσφαίρου και την κατρακύλα της Ελλάδας στην κατάταξη της UEFA, η τωρινή 11η θέση στο πρωτάθλημα και ο γρήγορος αποκλεισμός από την Ευρώπη μόνο φυσιολογικά φαίνονται για τον Παναθηναϊκό.

Όλα αυτά τα χρόνια, οι φίλαθλοι του Παναθηναϊκού μπορούσαν να κάνουν δύο πράγματα. Πρώτον, υπομονή. «Εντάξει φέτος πιάσαμε πάτο, αλλά του χρόνου πάμε για πρωτάθλημα», ήταν η παρηγοριά μας. Τελικά του χρόνου καταλαβαίναμε ότι υπήρχε και νέος πάτος, πιο χαμηλός. Το δεύτερο ήταν το ταπεινό «παρών» στο γήπεδο, με τη μικρή οικονομική συμβολή του εισιτηρίου. Αυτά είχαμε, αυτά δίναμε, τέλος. Αυτή η συμβολή, λογικότατο, μειώθηκε και λόγω της κρίσης, αλλά κυρίως επειδή το ελληνικό πρωτάθλημα δεν βλέπεται και είναι γεμάτο κάφρους και ακροδεξιούς. Αυτή είναι η πραγματικότητα.

Για να μην τα πολυλογούμε, όλα αυτά οδήγησαν στο 4-0 από τον ΠΑΟΚ. Έχοντας επανέλθει από το hangover της τεσσάρας, μπορούμε πια να πούμε ότι δεν μας πονάει τόσο το κάκιστο αποτέλεσμα. Όλες οι ομάδες σε αυτόν εδώ τον κόσμο έχουν φάει τεσσάρες, ανεξαρτήτως ιστορίας. Αυτό που πονάει περισσότερο είναι ότι ο Παναθηναϊκός βρίσκεται στα όρια της απόλυτης αγωνιστικής και οικονομικής κατάρρευσης. Αυτό που πονάει πιο πολύ είναι ότι έχουμε συνηθίσει την εικόνα ενός Παναθηναϊκού που -κακά τα ψέματα- είναι πια μια ομάδα με παίκτες που πριν από δύο δεκαετίες δεν θα ήταν ούτε αλλαγή στον γεμάτο ΟΦΗ του τεράστιου Eugène Gerards - για να τιμήσω και τη δεύτερη μεγάλη ομάδα μου. Αυτό που δεν χωνεύω είναι ότι κατάντησε έτσι η ομάδα που γκρέμισε τον Άγιαξ το 1996, κατά τον τελευταίο αγώνα στο γήπεδο επί του οποίου μάθαμε τι σημαίνει ολοκληρωτικό ποδόσφαιρο. Ελπίζω -αν και χορτάσαμε από ελπίδες οι Παναθηναϊκοί όλης της οικουμένης- να μη μάθουμε τι σημαίνει στη Λεωφόρο ολοκληρωτική καταστροφή. Καλά, τώρα θυμήθηκα το 1-0 επί της Άρσεναλ του Thierry Henry. Τι επικές στιγμές ζήσαμε και πού φτάσαμε, ρε παιδιά; Το κλείνω εδώ, δεν την παλεύω άλλο.

Ακολουθήστε τον Θοδωρή Χονδρόγιαννο στο Facebook, στο Twitter και στο Instagram.

Περισσότερα από το VICE

Μια Συζήτηση με τον Γιάννη Γιοκαρίνη για την «Ευλαμπία», τα Εξάρχεια και την Αριστερά

Έτσι Μετέτρεψα την Aποθήκη του Σπιτιού μου σε Eστιατόριο με Top Bαθμολογία στο TripAdvisor

Η Ρούλα Πατεράκη Θεωρεί Γελοία τα Θεατρικά για Μετανάστες