Τι θα Έκανες αν Ζούσες τις Ημέρες της Εξέγερσης του Πολυτεχνείου το '73;

Τι σκέφτεσαι όταν έρχεται η 17η Νοεμβρίου; Αν είσαι πάνω-κάτω στα 40, το πιο λογικό είναι να σκέφτεσαι τους δρόμους που θα κλείσουν, τη μεγάλη πορεία μέχρι την Αμερικανική Πρεσβεία, τα επεισόδια που θα ακολουθήσουν, την αντιπαράθεση μεταξύ κυβέρνησης και αντιπολίτευσης για το ποιος έκανε και τι δεν έκανε (ανεξάρτητα ποιος είναι κυβέρνηση και αντιπολίτευση), τα αγανακτισμένα-οργισμένα δελτία ειδήσεων εκείνης της μέρας και τα δραματικά εξώφυλλα των εφημερίδων την επόμενη. Και την παραεπόμενη ημέρα επιστροφή στα δικά μας.

Μπορεί να σου μοιάζει υπερβολική η παραπάνω παράγραφος, αλλά δεν είναι για τους 40άρηδες (πάνω-κάτω). Αν είσαι μεγαλύτερος, ίσως να πρόλαβες και τη ρομαντική πλευρά της επετείου της εξέγερσης του Πολυτεχνείου. Την πλευρά που θα έπρεπε να ζούμε-γιορτάζουμε μέχρι και σήμερα. Μεγάλη -και άλλη- κουβέντα αυτή.

Κι εγώ πάνω-κάτω 40 είμαι, αλλά κατά ένα περίεργο τρόπο δεν σκέφτομαι όλα τα παραπάνω όταν το ημερολόγιο δείχνει 17 Νοεμβρίου. Κάθε τέτοια μέρα, σε κάθε επέτειο της εξέγερσης του Πολυτεχνείου, στο μυαλό μου καρφώνεται μια ερώτηση και μόνο: «Τι θα έκανες εσύ αν ζούσες εκείνες τις μέρες;». Και το «εσύ» πάει για μένα, πάει για σένα, για εκείνον, για την άλλη, για όλους μας. «Τι θα έκανες;», παίζει σε λούπα αυτή η ερώτηση στο μυαλό μου.

Γιατί κολλάω με αυτήν την ερώτηση; Θα σας πω. Σαν παιδί, πάντα πίστευα ότι αν ζούσα εκείνες τις ημέρες θα ήμουν μαζί με τους φοιτητές, κόντρα στη Χούντα, πίσω από τα κάγκελα του Πολυτεχνείου. Γιατί; Ίσως επειδή είμαι παιδί Αριστερών. Ίσως επειδή η θεία μου ήταν εκείνες τις μέρες μέσα στο Πολυτεχνείο (όχι, δεν το εκμεταλλεύτηκε για να μπει στη Βουλή σαν κάποιους άλλους). Ίσως επειδή σαν παιδί να είσαι με τους επαναστάτες. Δεν ξέρω πώς αλλιώς να στο πω - αν το έχεις σκεφτεί, είμαι σίγουρος ότι κι εσύ θα πίστευες πως θα ήσουν μέσα στο Πολυτεχνείο τότε. Είναι κάτι που μοιάζει φυσιολογικό.

Πάντα το πίστευα, απλώς εδώ και πολλά χρόνια δεν ξέρω αν θα ήταν έτσι τα πράγματα. Γιατί; Θα σας πω μια ιστορία - δεν είναι μεγάλη.

VICE Video: Όμορφες Όλες

Παρακολουθήστε όλα τα βίντεo του VICE, μέσω της νέας σελίδας VICE Video Greece στο Facebook.

Ήταν πριν από αρκετά χρόνια. Πρέπει να ήμουν 20άρης, η εποχή που νόμιζα ότι με περίμενε ένα λαμπρό μέλλον στη μουσική δημοσιογραφία. Έγραφα σε κάτι μουσικά περιοδικά της εποχής, είχα ξεκινήσει να έχω και μια ραδιοφωνική εκπομπή κάθε Σαββατοκύριακο μαζί με μια φίλη, σε έναν μικρό σταθμό στο Νέο Ηράκλειο. Θυμάμαι η εκπομπή ήταν 12-2 το μεσημέρι και πιο πριν από εμάς έπαιζε ένας τύπος, μεγαλύτερός μας. Ας πούμε ότι τον έλεγαν Τάσο.

Όλα ξεκίνησαν μια μέρα κοντά στην επέτειο του Πολυτεχνείου. Ο Τάσος τελείωνε την εκπομπή του, είχε βάλει ένα εξάλεπτο κομμάτι να παίζει και εμείς ετοιμαζόμασταν να ξεκινήσουμε τη δική μας. «Αλήθεια, αν ζούσες εκείνες τις μέρες, τι νομίζεις ότι θα έκανες;», ρώτησε. Μια ερώτηση που δεν απευθυνόταν ακριβώς σε εμάς, έμοιαζε περισσότερο σαν μια σκέψη του που απλά βγήκε φωναχτά. Φυσικά δεν υπάρχει νόημα να σας πω την απάντησή μου: μέσα με τα μπούνια, είπα με σιγουριά που θα ζήλευε και ο Τσε Γκεβάρα.

«Δεν νομίζω να ήμουν μέσα», μου είπε και με άφησε άναυδο. Μα ποιος δεν θα ήθελε να ήταν μέσα στο Πολυτεχνείο εκείνες τις ημέρες, σε αυτή την επανάσταση, πρέπει να σκέφτηκα χωρίς να μιλήσω. «Όχι ότι δεν θα ήθελα να είμαι και εγώ στην εξέγερση του Πολυτεχνείου», είπε ο Τάσος. «Αλλά φαντάζεσαι πώς ήταν τα πράγματα τότε; Τι φόβος υπήρχε, τι τρομοκρατία; Ξύλο στους δρόμους, αστυνομικοί παντού. Νομίζω ότι όσοι μπήκαν μέσα είχαν τρομερό θάρρος, δεν τους ένοιαζε τι θα τους συμβεί. Και ειλικρινά δεν νομίζω ότι έχω αυτό το θάρρος. Ούτε τότε θα το είχα», συμπλήρωσε, προτού πάρει τη δισκοθήκη του, μας χαιρετήσει και φύγει.

Και τότε κατάλαβα. Ναι, θα ήθελα να είμαι μέσα στο Πολυτεχνείο εκείνο τον Νοέμβρη του '73. Άλλωστε πάντα θα θέλεις να είσαι στην πλευρά του σωστού, των ηρώων, της επανάστασης - ιδιαίτερα σε μια κατάσταση που την αντιμετωπίζεις ιστορικά και όχι ρεαλιστικά. Αλλά όταν το ζεις είναι πολύ διαφορετικό, το τι θα αποφασίσεις να κάνεις. Όχι το τι θέλεις, αλλά το τι θα κάνεις στην πράξη. Πάντα θα είναι, τελικά. Εδώ, σε πιο απλά, καθημερινά πράγματα θέλουμε να κάνουμε κάτι και στο τέλος επιλέγουμε κάτι άλλο «γιατί έτσι».

Αν αμφιβάλλεις, σκέψου αυτό: αν σήμερα, όταν περνάς δίπλα από αστυνομικούς, προσπαθείς να αποφύγεις το eye contact μαζί τους ή σκύβεις το κεφάλι, γιατί είσαι σίγουρος ότι θα είχες το θάρρος να είσαι ήσουν μέσα στο Πολυτεχνείο;

Εκείνοι που τον Νοέμβριο του 1973 αποφάσισαν να μπουν στο Πολυτεχνείο, είχαν θάρρος και αξίζει να τους τιμούμε (όχι όπως το κάνουμε φυσικά, εδώ και δεκαετίες). Θέλω να πιστεύω ότι θα «το είχα», αλλά… αλήθεια, εσύ τι θα έκανες;

Περισσότερα από το VICE

Η Νέα Ομάδα ΔΕΛΤΑ Κάνει Πρεμιέρα, Αλλά το Παρελθόν της Είναι Μελανό

Μιλήσαμε με τη Δημοσιογράφο Πίσω Από το Ντοκιμαντέρ για τη Νovartis

Λένε πως τα Καλά Παιδιά σαν τον Αναστάσιο Ράμμο Δεν Κλαίνε