Το «Αγόρι» Είναι Ένα Βιβλίο με Επίκεντρο την Καισαριανή και Θυμίζει Κόμικ

Υπάρχουν κάποια βιβλία εκεί έξω που έχουν μοναδική αίσθηση. Σε κάνουν να δημιουργείς εικόνες στο μυαλό σου, σαν να τις βλέπεις μπροστά σου. Στην περίπτωση δε, που η ιστορία διαδραματίζεται στην ίδια σου την πόλη, μπορείς σχεδόν να γίνεις μέρος της. Αυτό έπαθα με το Αγόρι, το πρώτο μυθιστόρημα του Μάνου Ραγιάδη, ενός Αθηναίου γραφιά, τον οποίο παρακολουθώ εδώ και χρόνια λόγω της ενασχόλησής του με τη μουσική δημοσιογραφία. Η πρώτη του προσπάθεια στον χώρο της λογοτεχνίας είναι ένα νουάρ μυθιστόρημα που θυμίζει περισσότερο κόμικ. Ένα πρόωρο coming of age story που διαδραματίζεται στα στενά της Καισαριανής.

Μπορεί να είναι λάθος το να κρίνεις ένα βιβλίο απ' το εξώφυλλό του, όμως το συγκεκριμένο είναι υπέροχο και παράλληλα μια σαφή αναφορά στο 90s κινηματογραφικό αριστούργημα Gummo. Αν σου αρέσει το feeling της συγκεκριμένης ταινίας, τότε θα λατρέψεις το Αγόρι. Διαβάζεται εύκολα και σου αφήνει μια αίσθηση Αθήνας. Πριν από λίγες μέρες συνάντησα τον Μάνο -αν και αυτό δεν είναι το πραγματικό του όνομα-, στην Καισαριανή, πολύ κοντά στο Σκοπευτήριο όπου διαδραματίζεται και η πρώτη σκηνή του βιβλίου. Μιλήσαμε για βιβλία, κόμικς, μουσικές, αλλά και τα επόμενα συγγραφικά του βήματα.

VICE: Αυτό που εξέλαβα ως αναγνώστης, το οποίο διάβασα και διαδικτυακά από άλλους ανθρώπους, είναι ότι το βιβλίο έχει μια πολύ έντονη αίσθηση από κόμικ.
Μάνος Ραγιάδης: Όντως. Πριν από κάποια χρόνια είχα βγάλει ένα κόμικ και όταν πήρα απόφαση να ξεκινήσω το δεύτερο, δεν μου έβγαινε. Δεν είχα τον χρόνο και να σου πω την αλήθεια, είμαι και άθλιος στον σχεδιασμό. Γενικά, έγραφα αρκετές μικρές ιστορίες. Το «Αγόρι» ήταν μία από αυτές, αλλά στη συνέχεια άρχισε να μεγαλώνει συνεχώς μέχρι που το 2018 βρέθηκα με ένα κείμενο περίπου 60.000 λέξεων. Κατάλαβα δηλαδή ότι είχα ένα βιβλίο στα χέρια μου.

Πόσο καιρό το έγραφες;
Από τα τέλη του 2015, μέχρι το 2018. Συνεχώς θεωρούσα ότι είχα να πω και άλλα. Παράλληλα συμπάθησα και τους χαρακτήρες του και είπα να το αναπτύξω.

Είσαι κάποιος από τους χαρακτήρες εσύ;
Είμαι ουσιαστικά και οι δύο αρσενικοί χαρακτήρες που πρωταγωνιστούν.

Το εξώφυλλο πώς προέκυψε;
Το ψάχναμε με τον Γιάννη Ζελιαναίος και το κόνσεπτ ήταν να βρούμε μια αναφορά από κάποια ταινία. Κοιτάζαμε τα φιλμ του Hal Hartley και τελικά έφερα στο μυαλό μου το Gummo. Κάναμε μια παραλλαγή του πόστερ και έτσι ήρθε το εξώφυλλο. Δεν είμαι μεγάλος fan της ταινίας, πιο πολύ του σεναριογράφου και σκηνοθέτη της, Harmony Korine, σαν προσωπικότητα.

Θα το έβλεπες σαν ταινία;
Νομίζω ότι θα μπορούσε εύκολα να γυριστεί μια ταινία βασισμένη στο βιβλίο, ναι.

Γιατί επέλεξες την Καισαριανή ως το μέρος όπου διαδραματίζεται η ιστορία;
Έμενα στην περιοχή και ήθελα η ιστορία να ζωντανεύει στα στενά που περνούσα -και περνάω ακόμα. Όποιος γνωρίζει την περιοχή ίσως καταλάβει ένα-δύο σημεία. Αξίζει επίσης να αναφέρω ότι το Αγόρι είναι χρονικά τοποθετημένο στα '90's, δηλαδή δεν υπάρχουν κινητά, θυροτηλέφωνα με οθόνες, ή διαδίκτυο. Το γεγονός ότι όλο αυτό εξελίσεται μέσα σε έξι μέρες και υπάρχει κενό στην ενημέρωση των πρωταγωνιστών είναι πολύ βασικό στοιχείο του βιβλίου.

Σου λείπει η Καισαριανή;
Ναι. Η αλήθεια είναι ότι την εποχή που ξεκίνησα να γράφω δεν είχα μετακομίσει ακόμα, αλλά γνώριζα ότι θα φύγω. Την αγαπάω πάρα πολύ σαν περιοχή, έχω ζήσει τα πάντα εκεί.

Η συνεργασία με Bibliotheque πώς προέκυψε;
Όταν τελείωσα άρχισα να το στέλνω σε εκδοτικούς για να μου πουν αν αξίζει να εκδοθεί, ή αν θα ήταν καλύτερο να το αφήσω στο συρτάρι μου. Στον συγκεκριμένο κύκλο πολύ συχνά σου ζητάνε να πληρώσεις την κοπή για να κυκλοφορήσουν ένα βιβλίο. Είχα αποφασίσει λοιπόν ότι θα το βγάλω μόνο αν βρεθεί κάποιος να το στηρίξει πραγματικά. Οι άνθρωποι εκεί μου είπαν ότι τους ενδιαφέρει, χρηματοδότησαν την κοπή και έκτοτε έχουμε μια άψογη συνεργασία.

Ξέρω ότι γράφεις εδώ και αρκετά χρόνια online, τι άλλο κάνεις εκτός βιβλίου;
Έχω ένα μουσικό blog, το Slackerblud, στο οποίο ανεβάζω κείμενα με πολύ αργούς ρυθμούς, ενώ γράφω και για το Lung Fanzine.

D&D: Το πιο Διάσημο Παιχνίδι Ρόλων

Παρακολουθήστε όλα τα βίντεo του VICE, μέσω της νέας σελίδας VICE Video Greece στο Facebook.

Τι ακούς αυτή την περίοδο;
Δεν ξέρω γιατί, αλλά έχω κολλήσει σε μια κατάσταση, που, αυτά τα οποία επιλέγω να ακούω πρέπει να έχουν κιθάρες. Τελευταία ακούω αρκετά μια μπάντα που λέγεται Tropical Fuckstorm. Το βιβλίο πάντως γράφτηκε υπό τους ήχους παλιών συλλογών Reggae, Drum'n'Bass και αρκετή Brit Pop.

Και τι διάβαζες όταν έγραφες το Αγόρι;
Κυρίως Stewart Home και Jack Ketchum.

Έχεις κάποιες διαχρονικές επιρροές ή το πας ανάλογα με την εποχή;
Σίγουρα τους δύο που σου ανέφερα, κυρίως τον Ketchum δηλαδή.

Γιατί χρησιμοποιείς ψευδώνυμο και όχι το κανονικό σου όνομα;
Όλοι αισθανόμαστε πιο άνετα πίσω από «μάσκες». Υπάρχει αρκετή βία σε αυτά που γράφω και δεν θα ήθελα να σχετίζεται με το όνομά μου. Επίσης, το «Μάνος Ραγιάδης» είναι ένα brand name που έχω εδώ και χρόνια.

Πλέον, θέλοντας και μη, ανήκεις στη μεγάλη παρέα των συγγραφέων. Διατηρείς κάποιο από τα κλισέ του επαγγέλματος;
Καπνίζω. Κυρίως αυτό.

Τι είναι αυτό που σε ωθεί να γράψεις κάτι και να το εκδόσεις όταν δεν είναι αυτό το βασικό σου επάγγελμα;
Δεν ξέρω. Ίσως είναι η φύση του καλλιτέχνη, που θέλει να δημιουργήσει κάτι απ' το τίποτα. Να βγει κάτι από μέσα του και να πάει όπου θέλει. Σκοπός μου ήταν να τελειώσει το βιβλίο, όχι τόσο το να εκδοθεί. Αυτό είναι κάτι έξτρα, μια ευχάριστη λεπτομέρεια.

Θα ήθελες να γίνει το επάγγελμά σου αυτό;
Δεν το έχω σκεφτεί ποτέ, φαντάζομαι πως ναι. Βέβαια, όταν κάνεις κάτι επαγγελματικά μπορεί να χρειαστεί να κάνεις πολλούς συμβιβασμούς. Και μετά δεν ξέρω τι έχει να σου προσφέρει σαν επάγγελμα, εκτός και αν γίνεις βουλευτής ή γράφεις σε free press.

Επόμενα σχέδια;
Να είμαι ήρεμος και να γράψω το δεύτερο βιβλίο μου.

Ακολουθήστε τον Αντώνη Κωνσταντάρα στο Ιnstagram.

Περισσότερα από το VICE

Μέσα στα Γερμανικά Καταφύγια του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου της Θεσσαλονίκης

«Τσιγάρο Ατέλειωτο Βαρύ η Μοναξιά μου» - Άκουσα για Πρώτη Φορά τον Μάλαμα Χωρίς Τσιγάρο

Κάνω την Πρακτική μου Βοηθώντας Πρόσφυγες να Ενταχθούν στο Ελληνικό Σύστημα