Η Ταινία του ΠΑΟΚ Είχε Κούνιες, Πούρα, Δάκρυα, Μπάλα και ένα Κύπελλο

Στον θερινό κινηματογράφο Cineplexx, στη Θεσσαλονίκη, ο κόσμος συνέρρεε από νωρίς. Στα πρόσωπά τους διέκρινες ένα μείγμα προσμονής και περιέργειας – άπαντες θα παρακολουθούσαν ένα φιλμ, του οποίο το τέλος γνώριζαν καλά. Πολλοί το είχαν απολαύσει δια ζώσης, άλλοι από απόσταση. Τους συνέδεε, όμως, κάτι κοινό: η χαρά για την κατάκτηση του φετινού Κυπέλλου Ελλάδας από τον ΠΑΟΚ.

Το βράδυ της περασμένης Κυριακής (10/6) η ασπρόμαυρη ΠΑΕ παρουσίασε το ντοκιμαντέρ Final 2018 – The Movie, ένα 45λεπτο φιλμ που καταγράφει τόσο τα όσα συνέβησαν κατά τη διάρκεια του τελικού απέναντι στην ΑΕΚ, όσο και την καθημερινότητα των ποδοσφαιριστών του ΠΑΟΚ μια εβδομάδα πριν από το μεγάλο παιχνίδι που πραγματοποιήθηκε το βράδυ της 12ης Μαΐου.

Από την οθόνη παρελαύνουν πολλά από τα αστέρια της ομάδας (η κάμερα τους ακολουθεί και στο σπίτι τους, σε οικογενειακές στιγμές) όπως ο Adelino Vieirinha, ο Diego Biseswar, ο Δημήτρης Πέλκας, ο Fernando Varela, ενώ φυσικά δεν λείπουν οι εικόνες χαράς από τα δυο γκολ του τελικού, το γλέντι στα αποδυτήρια του ΟΑΚΑ, αλλά και οι ξέφρενοι πανηγυρισμοί στο αεροδρόμιο, με τον ιδιοκτήτη του ΠΑΟΚ, Ιβάν Σαββίδη, να έχει την τιμητική του.

Πώς, όμως, ακριβώς γεννήθηκε η ιδέα για ένα τέτοιου τύπου αθλητικό ντοκιμαντέρ – κάτι, ομολογουμένως, ασυνήθιστο στην κουλτούρα του ελληνικού ποδοσφαίρου; Δυο μέρες μετά την προβολή επικοινώνησα με τον Παναγιώτη Αρωνιάδη, υπεύθυνο έκδοσης του Toumba Magazine, ο οποίος είναι ο ιθύνων νους πίσω από το «ασπρόμαυρο» φιλμ.

VICE: Παναγιώτη, πώς ξεκίνησε η ιδέα για την ταινία; Ρωτώ διότι δεν είναι κάτι που συναντάμε συχνά στο ελληνικό ποδόσφαιρο – για την ακρίβεια δεν θυμάμαι κάτι αντίστοιχο στο πρόσφατο παρελθόν.
Παναγιώτης Αρωνιάδης: Η ιδέα ξεκίνησε να δουλεύεται το περασμένο καλοκαίρι, με τη συγκέντρωση υλικού από όλους τους αγώνες. Στην πορεία αποφασίσαμε να επικεντρωθούμε στον τελικό του Κυπέλλου. Θέλαμε να δείξουμε στον κόσμο πως προετοιμάζεται μια ομάδα, πριν από ένα σημαντικό γεγονός. Να δείξουμε όλα όσα κανείς ως τώρα στην Ελλάδα δεν είχε τολμήσει: Τ’ αποδυτήρια, την ένταση, την ανθρώπινη στιγμή, την πλάκα, τη στεναχώρια, την έκρηξη. Τα πάντα. Απολύτως ρεαλιστικά - και κάπως έτσι να θέσουμε τα στάνταρ για την επόμενη μέρα του ελληνικού ποδοσφαίρου. Πρέπει όλοι μαζί να συμβάλλουμε για ν’ αναβαθμιστεί το «προϊόν» και είναι τιμή μας που ο ΠΑΟΚ ανοίγει τον δρόμο. Τα τελευταία δυο-τρία χρόνια, άλλωστε, βλέπουμε πως τ’ αθλητικά ντοκιμαντέρ κερδίζουν συνεχώς πόντους σε παγκόσμιο επίπεδο. Πρέπει να σταματήσουμε να σκεφτόμαστε «ελληνικά» και ν’ ανοίξουμε τους ορίζοντές μας.

Ποιος ήταν ο στόχος του ντοκιμαντέρ;
Αυτή η ταινία -θέλουμε να- είναι μια παρακαταθήκη για τον ΠΑΟΚ. Να μείνει στην ιστορία και να γράψει τη δική της. Από εκεί και πέρα, στόχος μας είναι η ενίσχυση της εξωστρέφειας του συλλόγου. Φιλοδοξούμε να σπάσουμε τα στενά όρια που υπάρχουν γύρω από το ποδόσφαιρο. Τους περιορισμούς που βάζουμε οι ίδιοι καμιά φορά στους εαυτούς μας, σκεπτόμενοι «αυτά δεν κάνει να τα βλέπει ο κόσμος». Αυτό είναι λάθος. Ο κόσμος τρελαίνεται να βρίσκεται δίπλα στην ομάδα και δείχνει ξεκάθαρα πως είναι έτοιμος ν’ αγκαλιάσει κάθε οργανωμένη και ποιοτική προσπάθεια. Αν ξέρεις τι να του παρουσιάσεις και πώς, θα τον έχεις δίπλα σου. Ο ΠΑΟΚ είναι μια ομάδα «καταδικασμένη» να ζει και να πεθαίνει με την ξεχωριστή οικειότητα που τη δένει με τους οπαδούς της - και αυτό το ντοκιμαντέρ έρχεται για να φέρει αυτές τις δύο πλευρές ακόμη πιο κοντά. Αποτελεί ένα βήμα προς το μέλλον και ταυτόχρονα βασίζεται στο συναίσθημα.

Όταν ανακοίνωσες το project στους ποδοσφαιριστές και στο τεχνικό επιτελείο, πώς αντέδρασαν;
Ο προπονητής δεν ενθουσιάστηκε ακριβώς, αλλά δεν μας είπε ποτέ όχι σε οτιδήποτε. Είναι πολύ ανοιχτόμυαλος, με κουλτούρα που ξεφεύγει από το ποδόσφαιρο και πολύ συνεργάσιμος. Το μόνο που μας ζήτησε ήταν διακριτικότητα, να μη διαταράξουμε την καθημερινότητα των παικτών στο κομμάτι των προπονήσεων. Οι ποδοσφαιριστές ουσιαστικά δεν κατάλαβαν τι ακριβώς προσπαθούμε να κάνουμε. Το ευχαριστήθηκαν αρκετά, όμως και τις συνεντεύξεις, αλλά και την παρουσία στις προπονήσεις. Είναι όλα θέμα διαχείρισης. Αν ξέρεις πώς να τους προσεγγίσεις, ακόμη και οι εξωαγωνιστικές υποχρεώσεις –όπως τα γυρίσματα- μπορούν να λειτουργήσουν ως μέσο αποφόρτισης για εκείνους. Έτσι και έγινε.

Υπήρξαν στιγμές που ενόχλησε την ομάδα η παρουσία της κάμερας;
Αν σου πω όχι, θα φανεί ψεύτικο, ε; Όμως, έτσι είναι. Πλέον έχουν εξοικειωθεί τόσο με τις κάμερες, που υπάρχουν στιγμές στις οποίες ψάχνουν οι ίδιοι την κάμερα, για να κάνουν χαβαλέ. Ξέρουν πως τους προσέχουμε και ό,τι βγει θα είναι για το καλό τους.

Έχεις στο αρχείο σου σκηνές που κόπηκαν και θα είχε ενδιαφέρον να τις δούμε;
Πλάκα κάνεις; Ξέρεις τι μάχη δώσαμε στο μοντάζ, για να πετάξουμε σκηνές; Υπάρχει τόσο πολύ υλικό, που η διαδικασία επιλογής ήταν απρόσμενα δύσκολη. Κάποιες από αυτές τις σκηνές, βέβαια, επειδή δεν γίνεται να τις κρατήσουμε για τον εαυτό μας, θα τις δείτε στα behind the scenes και στα bloopers που θα υπάρχουν στο DVD, το οποίο θα κυκλοφορήσει ως δώρο με το Toumba Magazine.

Βλέπουμε στο ντοκιμαντέρ να παρελαύνουν όλα τα αστέρια της ομάδας από την οθόνη και μάλιστα σε χαλαρές, οικογενειακές στιγμές –πως ήταν, αλήθεια, το κλίμα κατά τη διάρκεια του ντοκιμαντέρ; Το άγχος, δεδομένου ότι προετοιμάζονταν για ένα εξόχως σημαντικό παιχνίδι, επηρέασε καθόλου τα γυρίσματα;
Όλα είναι θέμα διαχείρισης, ειδικά πριν από ένα τόσο κρίσιμο παιχνίδι. Οι ποδοσφαιριστές είναι παιδιά. Αν πας απέναντί τους σφιγμένος, αγχωμένος και έχοντας στο μυαλό σου μόνο τη δουλειά, τους μπλόκαρες. Εμείς, επειδή τους θέλαμε φυσικούς και όχι στιλιζαρισμένους, εφαρμόσαμε άλλου είδους προσέγγιση. Παρεΐστικη. Δεν είχαν μπροστά τους συνεργείο, αλλά τρεις φίλους τους, που απλά είχαν και μια κάμερα στο χέρι. Νομίζω ότι αυτό φάνηκε και στην ταινία.

Ο Biseswar, πάντως, φάνηκε να το διασκεδάζει αρκετά.
Δεν το διασκέδασε μόνο ο Biseswar - ο οποίος είναι η επιτομή του cool τύπου. Βέβαια, τα πλάνα που κάναμε και εμείς κούνια μαζί του (σ.σ υπάρχει μια σκηνή στην παιδική χαρά με τον Biseswar και τα παιδιά του), καταλαβαίνεις πως δεν ήταν δυνατόν να μπουν. Τι να σου πω, ότι μετά την επιστροφή μας από την Αθήνα και τα πανηγύρια στον Λευκό Πύργο, κοιμήθηκα στον Πέλκα, επειδή ξέχασα τα κλειδιά μου; Είναι πολλά πράγματα που έχουμε κρατήσει εμείς ως αναμνήσεις ζωής. Όλοι το διασκεδάσαμε. Έχουμε δέσει πολύ ως ομάδα. Κυρίως είμαστε φίλοι και έπειτα συνεργάτες.

Σε κάποια φάση, βλέπουμε και την ομιλία του Răzvan Lucescu. Συνήθως δεν πολυαρέσουν οι κάμερες στους προπονητές, ειδικά πριν από τα μεγάλα παιχνίδια, σας δυσκόλεψε καθόλου αυτό;
Όχι, καθόλου. Του ζητήσαμε την άδεια να καταγράψουμε τις ομιλίες του, μας είπε ότι δεν έχει πρόβλημα και μπήκε η κάμερα σαν να ήταν ένας ακόμη παίκτης. Ίσα-ίσα που κινηματογραφώντας τις ομιλίες, τον βγάλαμε από τη δύσκολη θέση να δώσει άλλη μια συνέντευξη.

Το ντοκιμαντέρ καταγράφει την εβδομάδα πριν από τον φετινό τελικό του Κυπέλλου Ελλάδας - ένα παιχνίδι το οποίο κέρδισε, τελικά, ο ΠΑΟΚ. Είχε περάσει καθόλου από το μυαλό σας το ενδεχόμενο πως θα μπορούσε και να ακυρωθεί το project, αν έχανε ο ΠΑΟΚ;
Αυτό ήταν το μοναδικό μας άγχος καθ’ όλη τη διάρκεια των γυρισμάτων. Τι θα γίνει και πώς θα διαχειριστούμε το υλικό σε περίπτωση ήττας. Σίγουρα, αρκετές από τις συνεντεύξεις θα έπρεπε να πεταχτούν και η προσέγγιση της ταινίας θα ήταν διαφορετική. Όμως, όχι, δεν θα τα πετούσαμε όλα. Το ντοκιμαντέρ θα κυκλοφορούσε ακόμη και σε περίπτωση ήττας - και ίσως τότε το μήνυμα της εξωστρέφειας να ήταν πιο δυνατό. Τίποτα, όμως, δεν συγκρίνεται με τη νίκη.

Θα δούμε και άλλες τέτοιες δουλειές στο μέλλον;
Αυτό είναι το μόνο σίγουρο. Η όρεξη υπάρχει, η δημιουργικότητα επίσης, άρα δεν σταματάμε εδώ.

Είχατε κάποιο σχόλιο από τον Ιβάν Σαββίδης για την ταινία;
Δυστυχώς, αυτές τις μέρες ο κ. Σαββίδης βρίσκεται εκτός Ελλάδας, αλλά δικαιωματικά τον περιμένει η δική του, ξεχωριστή κόπια του ντοκιμαντέρ. Είναι ο άνθρωπος από τον οποίο ξεκινούν όλα.

Περισσότερα από το VICE:

Απίστευτες Εικόνες από τις Πόλεις μας, Όπως Δεν Μπορούμε να τις Δούμε

Οι Γυναίκες Παραγωγοί και DJ της Psychedelic Trance στην Ελλάδα

Ένας Πρώην Νεοναζί Θυμάται την Παλιά του Ζωή, Τότε που Νόμιζε πως Ήταν «Περισσότερο Άνδρας»