Αποφάσισα να Παίξω των Πρώτο μου Αγώνα ΜΜΑ στα 39 μου

Πριν από μερικές εβδομάδες, γιόρτασα μια επέτειο. Δύο χρόνια απ’ όταν έχασα μια ονειρεμένη δουλειά. Η θέση στο Fight Network σήμαινε σταθερό μισθό για σχολιασμό και ανάλυση αγώνων μεικτών πολεμικών τεχνών. Αλλά λόγω καταστάσεων που δεν ελέγχω εγώ, η εταιρεία με έδιωξε. Εκ των υστέρων, είναι από τα καλύτερα πράγματα που μου συνέβησαν. Με ανάγκασε να κάνω πράγματα μόνος μου και μου έδωσε ευκαιρίες που δεν περίμενα. Αλλά όταν συνέβη, μου φάνηκε τεράστιο χτύπημα: έπρεπε να κάνω μια επιλογή, είτε να πάω παρακάτω είτε να πεισμώσω και να συνεχίσω να μοιράζομαι το πάθος μου για τους αγώνες. Στο τέλος όλα πήγαν καλά –η καριέρα μου είναι πιο υγιής παρά ποτέ– αλλά η απόφαση να συνεχίσω ήταν ένα στοίχημα με τον εαυτό μου. Αυτή η επιλογή μου θύμισε μια άλλη φορά που πήρα ένα ρίσκο: όταν αποφάσισα να κάνω των πρώτο μου αγώνα πολεμικών τεχνών στα 39 μου.

(H παρακάτω ιστορία είναι του Robin Black, όπως τη διηγήθηκε στον Graham Isador)

Είμαι ξαπλωμένος στο πάτωμα, χάνω διαρκώς τις αισθήσεις μου και συνέρχομαι ξανά. Η όρασή μου είναι θολή και μετά βίας μπορώ να δω τα δυνατά φώτα από πάνω μου. Ακούω ένα διαπεραστικό κουδούνισμα στο αυτί μου και φωνές. Όλοι φωνάζουν. Προσπαθώ να καταλάβω πού είμαι όταν κάποιος με χτυπάει δυνατά στη μύτη.

Γυρίζω αριστερά και το πάτωμα είναι γεμάτο αίματα. Παράξενο. Τα πατώματα συνήθως δεν έχουν αίματα. Γιατί αυτό το πάτωμα έχει αίμα; Το σκέφτομαι για λίγο και με χτυπάνε στο πρόσωπο άλλες τρεις φορές. Την τέταρτη φορά αρχίζω να καταλαβαίνω τι μου γίνεται.

Στο πάτωμα υπάρχει αίμα, επειδή αιμορραγώ. Αιμορραγώ επειδή ένας άνδρας με γρονθοκοπεί. Είμαι στον πρώτο μου επαγγελματικό αγώνα Μεικτών Πολεμικών Τεχνών.

Όταν κάποιος σε χτυπάει, η φυσική αντίδραση είναι να σταματήσεις τον πόνο. Να τρέξεις. Να κουλουριαστείς. Δεν είναι ντροπή. Αυτά τα ένστικτα προστάτευαν τους προγόνους μας από τον κίνδυνο. Είναι βαθιά ριζωμένα μέσα μας. Χρειάζεται μεγάλο ψυχικό σθένος για να τα ξεπεράσουμε. Πριν συμμετάσχεις σε κάποιον αγώνα υποθέτεις ότι έχεις τα απαραίτητα προσόντα για να νικήσεις τον καλύτερο, να τους δώσεις να καταλάβουν και να τους διαλύσεις. Στην πράξη, όμως, είναι αλλιώς.

Ξαφνικά σηκώνομαι. Με χτυπάει ξανά και αρχίζω να περιστρέφομαι. Με χτυπάει στο πλευρό και με διαπερνά ένας οξύς πόνος. Δεν ξέρω πόσο ακόμα θα αντέξω. Θέλω μόνο να τελειώσει. Αλλά σκέφτομαι ότι δεν υπάρχει περίπτωση να πέσω έτσι. Έκανα πολύ κόπο. Δεν υπάρχει περίπτωση.

Τρία χρόνια πριν τον αγώνα αυτό, παραλίγο να πεθάνω. Για δύο σχεδόν δεκαετίες έκανα ζόρικη ζωή ως frontman μιας glam rock μπάντας. Η μπάντα έπαιζε συνέχεια, χάρη στην απαράμιλλη φιλοδοξία μου και στις αμφεταμίνες. Κάθε βράδυ ανεβαίναμε στη σκηνή και βάζαμε τα δυνατά μας να κάνουμε το καλύτερο πάρτι. Καταφέραμε να βγούμε και στην τηλεόραση μερικές φορές, παίξαμε σε φεστιβάλ αλλά αυτός ο ρυθμός μας επηρέασε. Όταν ήμασταν στην Αγγλία, έπαθα επιληπτική κρίση λόγω των ναρκωτικών. Το σώμα μου πάγωσε κι όλα κουνιούνταν. Αργότερα, ένας γιατρός με διαβεβαίωσε ότι δεν υπήρχε μόνιμη βλάβη, αλλά με προειδοποίησε ότι αν δεν άλλαζα τρόπο ζωής μάλλον θα συνέβαινε ξανά. Πρότεινε να βρω κάτι πιο ασφαλές από το ροκσταριλίκι. Τότε αποφάσισα να παλέψω με κάποιον, ημίγυμνος, μέσα σε ένα κλουβί.

VICE Video: Ο Έλληνας Rocky

Παρακολουθήστε όλα τα βίντεo του VICE, μέσω της νέας σελίδας VICE Video Greece στο Facebook.

Οι περισσότεροι δεν αποφασίζουν κάτι τέτοιο όταν είναι κοντά στα 40. Αλλά η απόφαση αυτή ήταν κομμάτι ενός ευρύτερου σκοπού. Από νεαρή ηλικία είχα εμμονή με τις πολεμικές τέχνες. Το πάθος μου για τη μουσική ήταν ανάλογο μόνο με το πάθος μου για την πάλη. Για χρόνια παρακολουθούσα τις μικτές πολεμικές τέχνες καθώς από cult έγιναν mainstream. Ήξερα ότι μπορούσα να προσφέρω πολλά στην ανάλυση και στον σχολιασμό αγώνων. Ονειρευόμουν να το κάνω επαγγελματικά. Αλλά ξέρω επίσης ότι δεν αρκούσε μια θεωρητική κατανόηση του αγώνα. Έπρεπε να δω, να νιώσω, να γευτώ. Έπρεπε να μπω με τα μπούνια. Η συμβουλή του γιατρού με παρακίνησε.

Η προπόνηση για τον αγώνα έγινε σημείο αναφοράς της ζωής μου. Απαιτούσε πλήρη ανατροπή της ρουτίνας μου. Αντί για πίτσες αργά το βράδυ, έτρωγα βιολογικό στήθος κοτόπουλου. Αντί για Jack Daniels, jiu jitsu. Κάθε μέρα ήταν άλλη μια ευκαιρία να βελτιωθώ. Να προπονούμαι και να αναπτύσσομαι. Να ετοιμάζομαι για τον αγώνα.

Κάποιες φορές ένιωθα απομόνωση. Όταν προσπαθείς να εξελιχθείς, κάποιοι θέλουν να μείνεις ο ίδιος. Κάποιοι φίλοι και συνάδελφοι δεν καταλάβαιναν γιατί δεν ήθελα να διασκεδάζω όπως πριν. Ήταν σαν ψέμα το ότι άρχιζα τους αγώνες σε αυτήν την ηλικία. Αλλά ήταν κάτι δικό μου και δεν μπορούσαν να καταλάβουν. Ακόμη κι αν όλοι με θεωρούσαν τρελό, ήταν κάτι που έπρεπε να κάνω για μένα.

Ανέχτηκα πολλές μαλακίες για την απόφασή μου. Με είχαν δει στην τηλεόραση με τη μπάντα και ήξεραν ότι βαφόμουν. Με είχαν δει να χοροπηδάω σαν τον David Lee Roth. Για πολλούς στον κόσμο των μικτών πολεμικών τεχνών, αυτό σήμαινε ότι δεν ανήκα εδώ. Με έλεγαν κότα. Κορόιδευαν το συγκρότημά μου και έλεγαν ότι δεν είχα τα αρχίδια να αγωνιστώ.

Αλλά η προπόνηση δεν μπορεί να είναι ψεύτικη. Ενώ κάποιοι μιλούσαν για τη μουσική ή το κούρεμά μου, εγώ ήμουν στο γυμναστήριο και μάθαινα. Ενώ εκείνοι ήταν μες στον αρνητισμό, εγώ προσπαθούσα να βελτιωθώ. Πήγε έτσι για μήνες. Μια φορά έκανα τόσο σκληρή προπόνηση που σταμάτησε να δουλεύει το πεπτικό μου. Έβγαλα τα πάντα με όλους τους τρόπους.

Εγώ όμως ήξερα ότι αν συνέχιζα θα τα κατάφερνα. Θα αγωνιζόμουν. Παρόλο που όλοι μου έλεγαν ότι δεν θα έπρεπε. Παρόλο που παλιοί προπονητές με σκότωναν στο ξύλο ελπίζοντας να τα παρατήσω. Παρόλο που είχα θυσιάσει την παλιά μου ζωή αναζητώντας έναν νέο στόχο. Θα προσπαθούσα μέχρι να καταλάβω πώς ήταν. Θα αγωνιζόμουν.

Θυμάμαι τον πρώτο γύρο στο κλουβί. Θυμάμαι ότι συνήλθα διώχνοντας τα σωματικά και ψυχικά μπλοκαρίσματα.

Μαζεύω τις δυνάμεις μου και ρίχνω μερικές. Κερδίζω λίγο χρόνο. Ξέρω ότι αν πιάσω τον αντίπαλό μου και τον ρίξω κάτω τα πράγματα θα επιβραδυνθούν. Εκείνος χτυπάει, εγώ τον αποφεύγω. Τον αρπάζω από τα πόδια και κυλιόμαστε στο στρωματάκι.

Από εκεί και πέρα ο ρυθμός παλεύεται. Είναι η πρώτη φορά που μπορώ να πάρω ανάσα εδώ και αρκετά λεπτά. Τα πνευμόνια μου γεμίζουν κρύο αέρα και η αίσθηση είναι απίστευτη. Η καρδιά μου χτυπάει πιο αργά. Ρίχνω μερικές καλές. Δεν τελείωσε. Δεν τελείωσα. Ακούγεται ένας δυνατός θόρυβος και ο γύρος τελειώνει.

Ξαφνικά βρίσκομαι στη γωνία μου. Κάθομαι σε ένα σκαμνί και πίνω νερό. Ο προπονητής μου, μου βάζει πάγο στο πρησμένο πρόσωπό μου. Φτιάχνει τη σπασμένη μύτη μου. Με χτυπάει στην πλάτη και λέει, «μπράβο φίλε, καλά τα πήγες, νομίζω κερδίσαμε τον γύρο».

Τι διάολο; Είπε ότι κερδίσαμε;

«Δύσκολα. Για λίγο. Αλλά ναι. Έτσι νομίζω».

Εμένα μου φάνηκε ότι βγήκα νοκ άουτ αμέσως. Με έσυραν στο έδαφος, με μάτωσαν, με χτύπησαν. Μετά βίας επιβίωσα. Αλλά για έναν εξωτερικό παρατηρητή έφαγα ένα δύο χτυπήματα, σηκώθηκα, πήρα τον έλεγχο. Κράτησα τον έλεγχο για όλο τον γύρο. Προσπαθούσα παρά τις αναποδιές. Για μένα, αυτό θα πει να αγωνίζεσαι.

Τα μαθήματα που έμαθα με την προπόνηση, ενάντια στον αντίπαλό μου και όταν με δοκίμαζαν, είναι πράγματα που εφαρμόζω σε όλη μου τη ζωή. Αφοσίωση και σκληρή δουλειά που με τον καιρό μπορεί να σε οδηγήσουν εκεί που θέλεις να είσαι. Με λίγη τύχη. Αλλά η επίτευξη ενός μεγάλου στόχου χρειάζεται πολλά μικρότερα βήματα. Στιγμές που θα ζορίσεις τον εαυτό σου αντί να παραιτηθείς. Γύρους που θα κερδίσεις».

Τελικά έχασα στον αγώνα. Αλλά έκανα άλλους οκτώ αγώνες. Κέρδισα μερικούς. Έχασα άλλους. Αλλά με τη γνώση από αυτές τις εμπειρίες, πραγματοποίησα ένα άλλο όνειρο. Πλέον αναλύω και σχολιάζω επαγγελματικά αγώνες μικτών πολεμικών τεχνών, το οποίο είναι κάτι που ήθελα εξαρχής. Και δεν θα είχε συμβεί αν τα είχα παρατήσει.

To άρθρο δημοσιεύτηκε αρχικά στο VICE CA.

Περισσότερα από το VICE

Δέκα Tips για να Κάνεις πιο Πράσινο το Καλοκαίρι σου

Μεγάλη Πόρτα θα Διαβείς - Στη Θεσσαλονίκη οι Καφετζούδες Είναι Πάλι στη Μόδα

Πήγα στη Φινλανδία για Erasmus και Παραλίγο να Πεθάνω