Δευτέρα πρωί στο γραφείο. Πίνουμε καφέ, λέμε τι κάναμε το Σουκού και βλέπουμε φωτογραφίες από που έγινε το βράδυ της Παρασκευής στην Αθήνα. Ωραίες φωτογραφίες, ωραίος κόσμος και κάπου ζήλεψα. «Μαλακία που δεν πήγα και εγώ» σκέφτηκα κάπως δυνατά, για να έρθει η απάντηση-μαχαιριά: «Που να πήγαινες ρε γέρο; Να σπάσεις κανένα γοφό;». Και ξαφνικά συννέφιασε ο ουρανός (μου), έστω κι αν είχε μια ηλιοφάνεια που σε τύφλωνε.το πάρτι με αφρό

Η αλήθεια είναι ότι την ατάκα «τι κάνεις ρε μαλάκα, δεν είσαι 20 πλέον» την ακούω πιο συχνά και από τη μάνα μου στο τηλέφωνο - και όλοι ξέρουμε τι σημαίνει ελληνίδα μάνα και πόσες φορές παίρνει τηλέφωνο. Η ακόμα μεγαλύτερη αλήθεια είναι πως όντως δεν είμαι πλέον 20 ετών - οδεύω με όσο γρήγορο βήμα μου επιτρέπει η ηλικία μου στα 38. Και βλέπω ότι στα μάτια των φίλων μου είμαι ένας τύπος που αρνείται να συμφιλιωθεί με την ηλικία του.

Έτσι έχοντας ακούσει τόσες πολλές φορές τη λέξη-μαχαιριά «γέρος», αποφάσισα να παρουσιάσω μια λίστα με πράγματα για τα οποία είμαι αρκετά μεγάλος για να κάνω. Ή τουλάχιστον έτσι πιστεύουν οι άλλοι.

Και αφού όλο αυτό ξεκίνησε από το πάρτι αφρού, όντως στα (σχεδόν) 38 να πηγαίνεις σε event που πήγαινες και πριν από δύο δεκαετίες, μοιάζει λίγο lame. Όχι ότι στην ηλικία μου δεν διασκεδάζεις, αλλά να πηγαίνεις σε αποθήκες-καλά κρυμμένα μυστικά της Αθήνας, να ακούς «πριόνια», να χορεύεις σαν παρτσακλό και τα χέρια σου να πηγαίνουν πέρα δώθε σαν να ρίχνεις ζάρια στο τάβλι και να περιμένεις να ξημερώσει γιατί όπως και να το κάνεις ρε αυτό είναι ουάου, δεν λέει.

Και άσε το άλλο. Ας το παραδεχθώ, όσο μεγαλώνω γίνομαι περίεργος, μυγιάγγιχτος. Γιατί να θέλω να είμαι κάπου όπου θα μου ρίχνουν νερά, αφρούς και neon χρώματα. Δηλαδή για να γυρνάω χώμα μετά το βράδυ στο σπίτι και να χρειάζεται να κάνω μπάνιο για να βγουν τα χρώματα από πάνω μου; Όχι αγάπη μου, να κοιμηθώ θέλω. Ναι, τέτοιος είμαι.

Είσαι 38, έχεις τη δουλειά, τους φίλους σου, τον κύκλο σου, κατά 99% σοβαρή σχέση. Το να καυλαντάς στο facebook δεν έχει καμιά μαγεία. Άσε που η συνεννόηση δεν θα είναι και η καλύτερη, γιατί μεταξύ μας τώρα την social media γλώσσα του 20χρονου δεν την κατέχεις. Κατά πάσα πιθανότητα θα γράψεις LOL ενώ εκείνη σου έχει πει ότι πέθανε ο σκύλος της. Ή τουλάχιστον αυτό εννοούσε, αλλά εσύ δεν το κατάλαβες. Κατάλαβες τώρα;

Θυμάσαι τότε που έβγαινες έξω το βράδυ και στο πίσω μέρος του (πάνω) κεφαλιού σου είχες το σεξ; Το σεξ με οποιαδήποτε άγνωστη, αρκεί να καθόταν. Ε, πλέον δεν το έχεις στο πίσω μέρος του (πάνω) κεφαλιού σου. Μάλλον δεν το έχεις ούτε στο κάτω κεφάλι, γιατί μεταξύ μας πλέον μετά από 3-4 ποτά -γιατί τόσα παίρνει για να την ρίξεις- δύσκολα θα σου σηκωθεί.

Άσε που ποιος τρέχει τώρα σε ξένα σπίτια και είναι και μακριά από το δικό μου και δηλαδή στις 6 το πρωί θα πρέπει να γυρνάω σπίτι και πως πας γραφείο το πρωί. Όχι, αλήθεια πως πας;

Βλέπεις τυπάκια με τα καρό πουκαμισάκια, τα κολλητά παντελόνια, σταράκια, cool γυαλί ηλίου, η φράντζα ανεμίζει και λες μαλάκα, ωραία φάση. Ναι, αν είσαι μέχρι 25 - διαφορετικά μάλλον σε πιάνουν ως παιδεραστή. Και άσε μας με την φράντζα που αφήνεις. Ή τουλάχιστον προσπαθείς, γιατί φίλε μου τα χρόνια περνάνε και αν συνεχίσεις έτσι η φράντζα θα μοιάζει με αυτή του Bobby Charlton. Τι, εκείνου δεν ήταν φράντζα; Ναι, πίστεψέ με, ούτε η δική σου σε λίγο.

Σου λείπουν εκείνες οι εποχές που γινόταν το live και έτρεχες σαν τον τρελό τρεις ώρες πριν αρχίσει η συναυλία για πιάσεις θέση στο κάγκελο; Δεν πειράζει. Καλύτερα έτσι. Για σένα, για τους δίπλα, για τους φίλους σου. Και θα το αναλύσω με ένα real παράδειγμα.

Συναυλία των Black Rebel Motorcycle Club στην Αθήνα τον Μάρτιο του 2014 - ήμουν και ένα χρόνο μικρότερος δηλαδή! Λέμε με τα παιδιά (sic) θα πάμε και το θα πάμε έγινε «θα πάμε μπροστά». Πόσο λάθος. Χτύπημα, τρέλα, υπέροχα και μετά ήρθε το encore. Στο πρώτο κομμάτι νιώθω ότι οδεύω στην υπόταση και με την ουρά κάτω από τα σκέλια υποχωρώ σε ένα πεζουλάκι για να συνέλθω. Ο Μπι (κολλητός, σχεδόν συνομίλικος, γνωστό παλιό party animal) δεν υποχώρησε. Τον μαζέψαμε από τα πατώματα. Με υπόταση. Να πω κάτι περισσότερο;

Γελάς ε; Είσαι 30φεύγα και γελάς με αυτό που λέω ε; Να σου κάνω μια ερώτηση: την ώρα που είσαι αγκαλιά με την λεκάνη και βγάζεις τα άντερά σου και υπόσχεσαι στον θεό ότι δεν θα το ξανακάνεις, γελάς και τότε;

Και μην μου πεις «φιλαράκι, εγώ πίνω τα υποβρύχιά μου και δεν νιώθω». Νιώθεις και παρανιώθεις και απλά δεν το παραδέχεσαι. No worries και εγώ το κάνω αυτό.

Την πρώτη φορά που το είχα κάνει -και το φάσωμα και το πήδημα, και σε παγκάκι και σε δασάκι- ήταν cool. Ήταν μαγκιά, #διπλής (whaaaaat?). Γιατί και πήδηξες και είχες την αίσθηση της αλητείας - ξέρεις έξω και είσαι στα αρχίδια σου γιατί φίλε μπορείς. Μπορείς, γιατί δεν είχες σπίτι στα 17 να πας να πηδηχθείς.

Αλλά τώρα, αλήθεια, στα 38; Και ΟΚ, πες δεν θέλεις σπίτι για να «μην μάθει και που μένω». Λεφτά για ξενοδοχείο φιλαράκι δεν έχεις; Αλήθεια, στα 38; Lame και πάλι.

Αν δεν κατάλαβες, σε πάω. Αν κατάλαβες και είσαι στην ηλικία μου, ένα πράγμα θα σε ρωτήσω: φατσούλες στα μηνύματα; Με ποια μιλάς; Με την κόρη του κολλητού σου - που πάει Β' Λυκείου; Θα μου πεις δεν είσαι καλά με τη δουλειά και σου έσκασε και η εφορία γάματα και πάλι το μπουρδέλο αμάξι θέλει συνεργείο και άσε που βγαίνει και η απόφαση του Eurogroup και την γαμήσαμε, πόσα θα πληρώσουμε του χρόνου. Ναι, το έπιασα δεν είσαι καλά. Ε, πες το ρε διάολε.

Η αλήθεια είναι ότι ποτέ δεν κρυβόταν αυτό. Είτε είσαι 18, είτε 38 αν πας σερί γραφείο από ξενύχτι κάνεις μπαμ στο χιλιόμετρο. Και έρχεσαι εσύ και με ρωτάς «τι λες ρε; Αν φαινόταν γιατί κανείς δεν μου το είπε;». Γιατί καμάρι μου δεν είχες δουλειά στα 18. Στη σχολή πήγαινες και κατά πάσα πιθανότητα μετά από σερί πήγαινες στο καφέ της σχολής για να συνέλθεις. Για αυτό, δεν στο έλεγε κανείς.

Αλλά τώρα, το αφεντικό ξέρει, μάλλον μυρίζεις αλκοόλ και χάνεις τα μισά από όσα σου λένε. Και λες «πως την πάτησα έτσι;» και ορκίζεσαι ότι ποτέ ξανά. Αλλά την επόμενη φορά πάλι θα μπεις στο τριπάκι. Γιατί είσαι σίγουρος ότι «δεν θα το καταλάβει κανείς». Κούνα το κεφαλάκι σου. Όχι τώρα που είσαι από σερί και θεωρείς τον εαυτό σου τόσο μάγκα - μάλλον θα ξεράσεις.

Και ξαφνικά καταλαβαίνεις το νόημα στην ατάκα των δικών σου που σου έκανε τα νεύρα κρόσια. Λες να γερνάω τελικά; Ίσως. Όπως άλλωστε έλεγε και ο Danny Glover «I'm Getting Too Old For This Shit»…

Ακολουθήστε το VICE στο Twitter, Facebook και Instagram.