Πέρασα μια Παρασκευή και 13 Ψάχνοντας για Φαντάσματα σε μια Εγκαταλειμμένη Ψυχιατρική Κλινική

Το άρθρο δημοσιεύτηκε αρχικά στο VICE Australia/NZ.

Η Αυστραλία έχει μια μακρά, σκοτεινή ιστορία στο ζήτημα της θεραπείας ψυχικών ασθενειών, καθώς μέχρι τις αρχές του 1900, στα «τρελάδικα» της χώρας δεν δούλευαν καν γιατροί. Το 1938, μια Βασιλική Επιτροπή από τη Δυτική Αυστραλία βρήκε μια κλινική η οποία είχε σοβαρό πρόβλημα υπερπληθυσμού, με τους ασθενείς να μην έχουν απολύτως τίποτα να κάνουν και το προσωπικό να μην έχει την παραμικρή διάθεση να τους φροντίσεις. Την ίδια χρονιά, χτίστηκε το Larundel Mental Asylum, στη Μελβούρνη.

Η Αυστραλία άρχισε σταδιακά να κλείνει τα ψυχιατρικά της άσυλα την δεκαετία του '80, επιλέγοντας να περιθάλπει ασθενείς με ψυχικές ασθένειες σε μικρότερες μονάδες νοσοκομείων. Το Larundel έκλεισε και επίσημα τις πόρτες του το 2001 και από τότε είναι εγκαταλειμμένο ερείπιο, στο οποίο απαγορεύεται η είσοδος για το κοινό. Οι φήμες όμως που υπάρχουν για αυτό και την ιστορία του, έχουν «χτίσει» έναν θρύλο που λέει πως το Larundel είναι στοιχειωμένο.

Είμαι από εκείνους τους ανθρώπους που δεν μπορώ με τίποτα να δω ταινίες τρόμου με οποιοδήποτε είδος παραφυσικής δραστηριότητας. Το Larundel όμως είναι σχετικά κοντά στην περιοχή που μένω και πάντα αναρωτιόμουν. Την Παρασκευή και 13 Μαΐου που πέρασε, λοιπόν, εγώ και ένας φωτογράφος φίλος μου, ο Sean, είπαμε να δούμε αν τα φαντάσματα του Larundel είναι αληθινά.

Φτάνουμε κατά τις 5 το απόγευμα και περπάταμε περιμετρικά γύρω από το κτίριο.

Παρά το πόσο καιρό είναι παρατημένο, το Larundel έχει κρατήσει έντονα στοιχεία της ομορφιάς του. Αρχικά ήταν ένα από τα τρία «θαυμάσια άσυλα για τους παράφρονες» της Μελβούρνης, χτισμένο κατά τη διάρκεια του '30 και του '40, με σκοπό να «χρωματίσει» την πόλη ως πολιτισμένη και φιλεύσπλαχνη. Τα μεγάλα παράθυρα και οι τεράστιοι κήποι είναι λες και το κτίριο προσπαθεί να σου πει πως «δεν είμαι φυλακή».

Η τεράστια έκταση γύρω από το κτίριο οριοθετείται από μια προσωρινή περίφραξη και προσπαθώ να φανταστώ πώς θα έμοιαζε ότι βρισκόταν σε κατάσταση πλήρους λειτουργίας, φιλοξενώντας πάνω από 700 ασθενείς.

Καθώς ο ήλιος αρχίζει και δύει, ο καινούργιος μου φακός σταματάει να δουλεύει. Προφανώς. Εγώ και ο Sean καθόμαστε και κοιτάμε το κτίριο, περιμένοντας να νυχτώσει. Από πάνω μας, κρεμασμένη στον Ουρανό, διακρίνουμε τη ζώνη του Ωρίωνα.

Κάνω άλλη μια βόλτα γύρω από το κτίριο, με τη νύχτα πλέον ολόγυρά μου, χωρίς τον φακό μου, αλλά αισθάνομαι καλά. Έχω νιώσει χειρότερα vibes στο δωμάτιό μου.

Μπαίνουμε μέσα και αντικρίζουμε τοίχους καλυμμένους με tags. Ρε φίλε, αν είναι να μπεις στη διαδικασία να αφήσεις το «σημάδι» σου, τουλάχιστον χάρισέ μας λίγη τέχνη.

Είναι σκοτεινά και λίγο τρομακτικά, αλλά η χαρά που νιώθω επειδή μπήκα στο κτίριο, ξεπερνάει κάθε τρομακτικό συναίσθημα.

Μέχρι στιγμής, πάντως, φαντάσματα πουθενά. Βλέπω όμως άφθονα παρατημένα bongs φτιαγμένα από μπουκάλια Gatorade και άδεια πακέτα από τσιγάρα. Περίμενα ότι αυτό το μέρος θα βρωμάει, αλλά τελικά το μόνο θέμα είναι η σκόνη.

Μια κρεμάλα. Καθόλου τρομακτικό.

Το Larundel χτίστηκε γύρω από μια κεντρική αυλή, η οποία δεν είναι προσβάσιμη από το εξωτερικό του κτιρίου. Οι θάμνοι ολόγυρά μας κινούνται διαρκώς, κάτι που μάλλον υποδηλώνει την παρουσία νυχτόβιων ζώων. Ή μήπως είναι φαντάσματα νυχτόβιων ζώων;

Κάποιο μεγάλο μυαλό, έχει παντού μέσα στο κτίριο σκιές με σπρέι. Χωρίς ίχνος ειρωνείας: μιλάμε για ΜΕΓΑΛΟ μυαλό και πραγματικά δεν μας αξίζει τέτοιο επίπεδο τέχνης. Όταν περπατάς στα σκοτεινά, μέσα σε ένα εγκαταλειμμένο ψυχιατρικό άσυλο και ο φακός σου πέφτει σε μια από αυτές τις σκιές, φρικάρεις του κερατά.

Η σκόνη έχει αρχίσει να μας ενοχλεί, οπότε εγώ και ο Sean αποφασίζουμε να γυρίσουμε στη «βάση» μας, στο εξωτερικό του κτιρίου για να πιούμε λίγο ουίσκι. Φτάνουμε μέχρι το κεντρικό μπαλκόνι, όταν διακρίνουμε δύο αμάξια της εταιρίας σεκιούριτι που φυλάει τον χώρο να έχουν αράξει 50 μέτρα από την περίφραξη. Μιλούν στα τηλέφωνά τους και κοιτάνε προς τη δική μας κατεύθυνση. Ακούμε σκυλιά. Έρχονται κι άλλα αμάξια.

Κατεβαίνουμε από το μπαλκόνι και ψάχνουμε να κρυφτούμε. Οι σεκιουριτάδες μπαίνουν στον εξωτερικό χώρο και περπατούν προς το κτίριο, με τους δυνατούς φακούς τους να ρίχνουν το φως τους στους τοίχους. Φτάνουν ακριβώς από κάτω μας.

Καθόμαστε ακίνητοι σε μια γωνία. Βλέπω τον Sean να προσπαθεί να πιάσει την κάμερά του. Πολύ αργά. Όχι. Εκείνος όμως συνεχίζει. ΟΧΙ, ΟΧΙ, μην το κάνεις. Αλλά το κάνει. Βγάζει το κεφάλι του από την κρυψώνα μας, με τα φώτα των φακών να μας ψάχνουν και παίρνει τη φωτογραφία που βλέπετε από πάνω.

Καθώς αρχίζουμε και πηγαίνουμε με αργά και προσεκτικά βήματα ξανά προς τα μέσα, νιώθω ότι είμαστε σε μια ταινία τρόμου, προσπαθώντας να αποφύγουμε τους προβολείς του στρατοπέδου. Αν έχετε παίξει ποτέ το Sly Racoon στο Playstation 2, ήταν ακριβώς έτσι. Ωμή αδρεναλίνη.

Αλλά, καθώς ο φόβος και ο ενθουσιασμός καταλαγιάζουν, συνειδητοποιούμε πως θα πρέπει να περιμένουμε να φύγουν. Φάγαμε τόση ώρα για να μπούμε στο Larundel και τώρα δεν μπορούμε να φύγουμε. Καθόμαστε με τον Sean μέσα στη σιωπή, σκεπτόμενοι πως θα ήταν είσαι κλεισμένος σε ένα τέτοιο μέρος για χρόνια ολόκληρα, ίσως και για όλη σου τη ζωή.

Προσπαθώ να φανταστώ τον εαυτό μου ως ασθενή, περικυκλωμένο από φρουρούς, ουρλιάζοντας για την ελευθερία μου, να τρώω ξύλο επειδή δεν θέλω να φάω ή επειδή κατουρήθηκα. Ένας από τους καλύτερούς μου φίλους είναι αυτιστικός. Αν είχε γεννηθεί σε μια άλλη εποχή, ίσως αυτοί οι τοίχοι να ήταν το σπίτι του. Τρέμω καθώς σκέπτομαι πόσοι άνθρωποι που κανείς δεν κατάλαβα τι είχαν, πέρασαν τη ζωή τους εδώ μέσα.

Κατά τις 3 το πρωί μας παίρνει ο ύπνος. Όταν ξυπνάμε στις 5.30 το πρωί, οι σεκιουριτάδες κόβουν ακόμα βόλτες απέξω. Δεν έχουμε κάνει τον παραμικρό θόρυβο τόση ώρα, οπότε πιθανόν να πιστεύουν ότι φύγαμε. Πλέον έχουν μείνει μόνο δύο τύποι και ένα αυτοκίνητο.

Υπολογίζουμε ότι η βάρδιά τους πρέπει να τελειώνει κατά τις 6 το πρωί, αλλά ο ήλιος δεν θα αργήσει να βγει και ο χρόνος που έχουμε για να φύγουμε είναι πλέον περιορισμένος. Στις 5.59 το πρωί ακούμε το αυτοκίνητο να ξεκινάει τη μηχανή τους. Τους βλέπουμε να φεύγουν και πλέον είναι η ώρα να φύγουμε.

Φεύγουμε μαζί με τις τελευταίες νότες σκότους.

Τελικά, δεν υπήρχαν φαντάσματα. Απλώς, μερικοί σεκιουριτάδες για να μας θυμίσουν ότι για τους διαχειριστές αυτού του ακινήτου, ο πραγματικός τρόμος είναι ο τραυματισμός κάποιου ατόμου που μπορεί να πάθει κάποιο ατύχημα στο κτίριο και να τους πάει στα δικαστήρια. Ευτυχώς για εκείνους, αυτός ο «τρόμος» δεν θα υπάρχει για πολύ, μιας και το κτίριο θα γκρεμιστεί για να αφήσει τη θέση του σε ένα συγκρότημα διαμερισμάτων. Το συγκρότημα είναι κομμάτι ενός πλάνου ανάπλασης συνολικής αξίας 450 εκατομμυρίων ευρώ, αλλά για όλους εκείνους τους δύστυχους που έμειναν κλεισμένοι μέσα στο Larundel για χρόνια, ίσως θα ήταν πιο δίκαιο να το αφήσουν να σαπίσει.

Περισσότερα από το VICE

Graffiti, Σούζες και Ηip Ηop στη Νίκαια

Ρωτήσαμε Στρίπερ και Ιερόδουλες Πώς να Νιώθουμε Καλά Γυμνοί

Πόσο Ηθικό Είναι να Αγοράζεις Κοκαΐνη Όταν Ξέρεις Πόσοι Φόνοι Γίνονται για Αυτή;