Φωτογραφίζοντας τις Κραιπάλες των Πλούσιων Ανθρώπων σε έναν Αγώνα Πόλο

Το άρθρο δημοσιεύτηκε στο VICE UK.

Εδώ και έξι χρόνια, το Veuve Clicquot Polo Classic εισβάλει στον κόσμο των πλουσίων, όπως ένας μεθυσμένος φοιτητής όταν την πέφτει πάνω σε ένα δωρεάν μπουκάλι αλκοόλ. Ή στην περίπτωση μας σε ένα μπουκάλι σαμπάνιας Veuve Clicquot. Το Veuve Clicquot περιγράφει το event ως «ένα συναρπαστικό απόγευμα γεμάτο από polo και πικ νικ» το οποίο πρέπει κανείς να το ζει «απολαμβάνοντας ένα ποτήρι σαμπάνια». Μπορεί και 20.

Έχοντας πάει σε ένα Veuve Clicquot Polo Classic, η φωτογράφος μας Michelle Groskopf μας περιέγραψε ότι κάπως έτσι φαντάζεται πως θα είναι και το τέλος του κόσμου.

Μιλώντας μας στο τηλέφωνο μας περιέγραψε τις εμπειρίες της:

«Ήταν ένα από αυτά τα event που είναι τόσο αποκρουστικό όσο και εκπληκτικό. Ήταν σαν μια σκηνή από κάποια άλλη, πιο πλούσια και πιο ξέφρενη εποχή. Ο κόσμος τριγυρνούσε στον χώρο ντυμένος με χρώματα της εταιρίας, ξοδεύοντας χιλιάδες δολάρια σε σαμπάνια. Μπορούσε κανείς να αγοράσει Veuve Clicquot προϊόντα όπως κουβέρτες, ομπρέλες, ποτήρια, ό,τι μπορεί να φανταστεί κανείς. Ήταν ουσιαστικά ένα τεράστιο πανηγύρι.

Η αίσθηση που αποκόμισα ήταν πως ο αγώνας polo έπαιζε ουσιαστικά τον ρόλο του κομπάρσου. Βασικά ήταν μια ευκαιρία για κόσμο να βρεθεί, να ρομαντζάρει, να γίνει χάλια, να φασωθεί και να κλείσει δουλειές (που είναι σαν να πηδιέσαι απλά με μπίζνα). Ο κόσμος φορούσε πολύ bling για το νεαρό της ηλικίας του, ενώ έπαιζε πολύ seersucker και πολύ μπλούζα ριχτή σε ώμους. Νομίζω ότι αντιμετώπιζαν το event λίγο ελαφρά, λες και ήταν πάρτι μασκέ, αλλά και όχι. Ήταν τόσο βυθισμένοι στον πλούτο και τα προνόμια που είχε το εν λόγω event για βιτρίνα, που αισθάνονταν αρκετά άνετα με όλο αυτό ώστε να το δουλεύουν και λίγο, απονέμοντας φόρο τιμής τους προγόνους τους, αλλά και σπάζοντας πλάκα μαζί τους.

Αν έπρεπε να το συγκρίνω με ένα ιστορικό γεγονός, θα έλεγα ότι έμοιαζε με την αυλή του Λουδοβίκου του 14ου που έχει βρεθεί μέσα σε ένα σπιτικό πάρτι σε ταινία του John Hughes. Υπήρχε μια αίσθηση στον αέρα τύπου «εμείς τα αξίζουμε όλα αυτά, έχουμε το δικαίωμα», γιατί μιλάμε για τα παιδιά των ανθρώπων που κάνουν κουμάντο σε όλον τον κόσμο. Και ήταν απλά λιώμα. Όλοι τους. Δεν μπορώ να φανταστώ το τι χάλι άφησαν πίσω τους και πόσο συγύρισμα χρειάστηκε, αλλά φαντάζομαι πως για αυτούς που καθάρισαν τον χαμό, θα ήταν σαν να δούλευαν σε κάποιο τοπίο ανθρωπιστικής τραγωδίας».

Δείτε περισσότερα δείγματα της δουλειάς της Michelle στο site και το Instagram της.

Περισσότερα από το VICE

Φωτογραφίζοντας τους Εφιάλτες από Όλο τον Κόσμο

Ένα Πρωί με Δέκα Γυναίκες στο Κρεβάτι

«Δεν Ξέρω να Ζωγραφίζω, Αλλά Μπορώ να Κάνω Σεξ»