Η Μοναδική Γυναίκα Διοργανώτρια Αγώνων «Ξύλου» στον Κόσμο Είναι Ελληνίδα

Δεν είναι ανάγκη να έχεις αναλογίες μοντέλου για να είσαι γοητευτικός/ή. Μπορεί να έχεις και τα δύο βέβαια, αλλά η γοητεία που σου ασκεί κάποιος όταν αρχίσεις να μιλάς μαζί του και ανακαλύψεις πόσα πράγματα έχει καταφέρει ή πώς αντιλαμβάνεται γενικά τη ζωή, είναι πολλές φορές πολύ ισχυρή και ικανή να σε ρίξει δίπλα του, όχι απαραίτητα ερωτικά, αλλά για μια συνέντευξη ας πούμε.

Αυτά σκέφτομαι, στο περίπου, στα πρώτα λεπτά που βρίσκομαι απέναντι από τη Γεωργία Μπιτάκου και μιλάμε για τον επερχόμενο αγώνα kickboxing μεταξύ Κακουμπάβα και Μάρκου, στο No Limits 27 στις 23 Απριλίου. H γυναίκα που πριν από δέκα χρόνια άνοιξε τον δρόμο στα events μαχητικών αθλημάτων με τηλεοπτική κάλυψη στη χώρα μας, ιδρύοντας το No Limits, με φιλοξενεί στο γυμναστήριο που διαχειρίζεται στον Πειραιά. Είναι από τις συναντήσεις στις οποίες, αν και έχεις κι άλλο ραντεβού μετά, σταματάς να κοιτάς το ρολόι διότι αυτά που ακούς είναι τόσο γοητευτικά.

Ξέρει να τα λέει ωραία, ίσως εξαιτίας της πολύχρονης επαγγελματικής ενασχόλησής της με τη δημοσιογραφία, ίσως κι επειδή διάβαζε και διαβάζει πολύ. Αυτή ήταν άλλωστε η διαφυγή της από τον αυστηρό πατέρα της όταν ήταν μικρή. «Το διάβασμα ήταν η όασή μου», λέει χαρακτηριστικά, χωρίς να αποκηρύσσει τη γονική αυστηρότητα, καθώς αυτή της έμαθε να πειθαρχεί. Αγαπημένος της συγγραφέας, ο Νίκος Καζαντζάκης. Από αυτόν εμπνεύστηκε και την ονομασία του No Limits, μιας και εξαιτίας του κατάλαβε ότι στη ζωή δεν υπάρχουν όρια.

VICE: Πολύ αυστηρός ο πατέρας;
Γεωργία Μπιτάκου: Ήταν αυστηρός ο μπαμπάς, καθότι μοναχοκόρη από τα τέσσερα συνολικά αδέρφια. Ήμασταν συντηρητική οικογένεια, αλλά δεν μας έλειψε τίποτα. Βέβαια, ο ίδιος άνθρωπος που μέχρι τα 18 δεν με άφηνε να ξεμυτίσω ούτε μέχρι την πλατεία της γειτονιάς, ήθελε η κόρη του να σπουδάσει και ήταν διατεθειμένος να με στείλει και στο εξωτερικό για να σπουδάσω κάτι. Όταν το αντιλήφθηκα αυτό, αν και ήμουν πολύ καλή μαθήτρια -απουσιολόγος και σημαιοφόρος-, σταμάτησα να διαβάζω στις πανελλήνιες, ώστε να μπορέσω να ανοίξω τα φτερά μου. Έτσι, σπούδασα Νομική, Θεατρολογία και Δημοσιογραφία στην Ιταλία, έζησα στο Μπάρι, στην Ανκόνα και τη Ρώμη και πέρασα πολύ όμορφα εκεί.

Πού μεγάλωσες;
Στον Μαραθώνα, αλλά οι ρίζες μου είναι από Μάνη και Σούλι.

Από συναδελφική περιέργεια και μόνο, δεν μπορώ να μη σε ρωτήσω γιατί επέλεξες τη δημοσιογραφία για σπουδές.
Με είχαν επηρεάσει αρκετά οι καθηγητές μου επειδή έγραφα καλά, είχα ξεκινήσει κι ένα σχολικό περιοδικό που είχε βραβευτεί ως το κορυφαίο μαθητικό έντυπο τότε και κάπως έτσι μου ήρθε.

Το εξάσκησες το επάγγελμα πάντως, και με επιτυχία απ' ό,τι φάνηκε.
Ναι. Λόγω της Οριάνα Φαλάτσι, θέλησα να ειδικευτώ στο πολεμικό ρεπορτάζ. Όταν λοιπόν συνέβη το περιστατικό που έσκασε η βόμβα της τρομοκρατικής οργάνωσης 17 Νοέμβρη στα χέρια του Σάββα Ξηρού, η εφημερίδα Απογευματινή έψαχνε προσωπικό. Έτσι μπήκα στον χώρο και το 2003, που ξέσπασε ο πόλεμος στο Ιράκ, σε ηλικία 23 χρονών τότε, αποφάσισα να πάω εκεί. Η εφημερίδα, λόγω ηλικίας και οικονομικής αδυναμίας, δεν μπορούσε να με στείλει. Έτσι, πήρα δανεικά από τον αδελφό της μητέρας μου και πήγα μόνη μου στην Ιορδανία, εκεί όπου νοίκιασα τζιπ και οδηγό, και στη συνέχεια πήγα στη Βαγδάτη όπου έμεινα για δύο μήνες, γυρίζοντας παράλληλα όλη τη χώρα. Είχα την τύχη αρχικά να παραμείνω αρτιμελής, αλλά και να μου δώσουν συνέντευξη οι Φενταγίν - η πρώτη συνέντευξη των Φενταγίν σε ευρωπαϊκό Μέσο τότε. Γύρισα με πολύ καλό υλικό και στη συνέχεια έφυγα για τη ζούγκλα Τσιάπας, για ρεπορτάζ σχετικά με το κίνημα των Ζαπατίστας και στόχο μια κουβέντα με τον ηγέτη τους, τον Μάρκος. Γενικά κυνηγούσα πράγματα που οι άλλοι θεωρούσαν ανέφικτα. Αργότερα απογοητεύτηκα λίγο με το πώς εφαρμόζεται η δημοσιογραφία στην Ελλάδα και αποστασιοποιήθηκα.

Από ρεπόρτερ, διοργανώτρια αγώνων μαχητικών αθλημάτων. Πώς;
Το 2006 ακολούθησα ως ρεπόρτερ τον αδερφό μου και παγκόσμιο πρωταθλητή στο muay thai, τον Σταμάτη Μπιτάκο, σε αγώνες στην Κωνσταντινούπολη. Μαγεύτηκα από το σόου και τους μαχητές εκεί. Τότε δεν υπήρχε κάτι αντίστοιχο στην Ελλάδα. Στο αεροπλάνο της επιστροφής, ενώ συζητούσαμε με τον αδερφό μου για το πόσο μας άρεσε το event, ο Σταμάτης μού πέταξε την ιδέα να το προσπαθήσω στην Ελλάδα, επειδή είχα και τις γνωριμίες στα media. Κατεβαίνοντας από το αεροπλάνο, κάλεσα αμέσως έναν φίλο δικηγόρο για να μάθω τις διαδικασίες που χρειάζονταν να ακολουθηθούν για μια τέτοια επένδυση. Το στοίχημα ήταν να το κάνω τηλεοπτικό σόου και από εκεί και πέρα να καταφέρω να με εμπιστευτούν χορηγοί, συνεργάτες και γενικά ο κόσμος. Ήταν πολύ δύσκολο τότε, διότι μιλάμε για μια εποχή που έλεγες τη λέξη kickboxing και το θεωρούσαν πολύ απαξιωτικό. Πηγαίναμε σε εκπομπές -και σήμερα συμβαίνει κάποιες φορές- και ρωτούσαν τι είναι αυτό, αν πονάει και αν είναι επικίνδυνο. Ωστόσο εμένα με ιντρίγκαρε. Πρώτον επειδή δεν υπήρχε κάτι τέτοιο στην Ελλάδα και δεύτερον επειδή δεν υπήρχε καμιά άλλη γυναίκα στον κόσμο που να το κάνει.

Ασχολιόσουν με τα μαχητικά σπορ;
Όχι. Μετά ξεκίνησα να ασχολούμαι κι εγώ ενεργά, ώστε να μάθω καλύτερα αυτό που προωθούσα. Απ' την αρχή, πάντως, δεν ήταν τα μαχητικά αθλήματα αυτά καθαυτά που με γοήτευσαν, αλλά η φιλοσοφία και η ιστορία αυτών των σπορ. Μέχρι και σήμερα, θα πρέπει να είναι πολύ συναρπαστικό ένα παιχνίδι για να κερδίσει την προσοχή μου. Αυτό που θα ελκύει είναι να παίζουν στο ρινγκ αληθινοί μαχητές, που είναι και στη ζωή τους πολεμιστές. Η υπέρβαση στα μάτια τους, με εξιτάρει.

Ποια παιχνίδια σε έχουν συναρπάσει;
Άσχετα με το γεγονός ότι είναι αδερφός μου, όλα τα παιχνίδια του Σταμάτη Μπιτάκου. Είτε τον μισεί είτε τον αγαπάει κανείς, παραδέχεται ότι έχει το χάρισμα να ανεβαίνει στο ρινγκ και να δίνει την ψυχή του, είτε χάσει είτε κερδίσει. Δεν τον ενδιαφέρει να τσαλακωθεί. Επίσης, όλα τα παιχνίδια του Φλοριάν Μάρκου, που είναι της ίδιας συνομοταξίας. Τον Φλοριάν τον γνώρισα στα 13 του και όταν είδα το βλέμμα του, πριν καν τον παρακολουθήσω πάνω στο ρινγκ, ένιωσα ότι θα γίνει παγκόσμιος πρωταθλητής - όπως και έγινε. Δεν θα ξεχάσω ούτε τον Μελέτη Κακουμπάβα, στο Νo Limits 10, που ήρθε και έπαιξε λίγες μέρες μετά την κηδεία του πατέρα του. Δυστυχώς, αντίστοιχο συμβάν είχε τύχει με τον Γιώργο Κατσινόπουλο στην Κρήτη, ο οποίος ήρθε κυριολεκτικά αμέσως μετά την κηδεία του μπαμπά του. Ο πιο πρόσφατος αληθινός μαχητής που είχα την τύχη να παρουσιάσω στο No Limits ήταν ο Βαγγέλης Χατζής, ο μοναδικός μονόχειρας πυγμάχος στον κόσμο.

Τι θυμάσαι από το πρώτο No Limits;
Θα θυμάμαι σε όλη μου τη ζωή ότι οικονομικά ήταν η μεγαλύτερη αποτυχία. Ήταν το πρώτο και το μοναδικό που «μπήκε μέσα», παρόλο που ήταν η πιο ακριβή και εντυπωσιακή παραγωγή, με τους καλύτερους αγώνες, τα μεγαλύτερα ονόματα της Ελλάδας -ενδεικτικά, Γιάννης Σοφοκλέους, Παναγιώτης Καρανικολής, Καλλιόπη Γεϊτσίδου- και τη μεικτή κόσμου, αλλά αποτύχαμε. Από εκεί και πέρα, όμως, όλα πήγαν πολύ καλά, καταφέραμε να μαζέψουμε 8.000 κόσμο σε event, ήρθαν νέες τηλεοπτικές συνεργασίες και τα περισσότερα μίντια ξεκίνησαν να ασχολούνται.

Αντιμετώπισες αθέμιτο ανταγωνισμό στην αρχή, δεδομένου ότι ήσουν και μια γυναίκα που έμπαινε σε ανδροκρατούμενα λημέρια;
Ανταγωνισμό με την κυριολεκτική έννοια δεν είχα, διότι μετά την έκτη χρονιά του No Limits ξεκίνησαν αντίστοιχες διοργανώσεις στην Ελλάδα. Όπως ήταν λογικό, όταν ξεκίνησαν να εμφανίζονται κι άλλοι promoters, κάποιοι ζήτησαν τη βοήθειά μου. Ήμουν δίπλα τους, διότι πίστευα πάντα ότι η αγορά πρέπει να ανοίξει ώστε να επεκταθεί περισσότερο ο χώρος μας. Πιστεύω ότι μπορούμε να γίνουμε το δεύτερο πιο δημοφιλές σπορ μετά το ποδόσφαιρο. Ωστόσο, κάποιοι προσπάθησαν να μου δημιουργήσουν προβλήματα, στις συμφωνίες μου είτε με αθλητές είτε με χορηγούς. Παραγοντικά, ήταν μαγαζί για κάποιους τότε. Ενοχλήθηκαν που μια άσχετη με τα μαχητικά σπορ και τις πολεμικές τέχνες έμπαινε στα χωράφια τους, και με αντιμετώπιζαν πολύ καχύποπτα - όχι όλοι όμως. Ρίσκαρα πάντως και μου βγήκε.

Αφού κατάφερες να πας το No Limts πέραν της Αττικής, σχεδόν σε κάθε επαρχιακή πόλη, έπειτα είχες πει πως θα το πήγαινες και στο εξωτερικό. Γιατί όμως δεν έγινε το όνειρο του εξωτερικού πραγματικότητα;
Μιας και το ανέφερες, επίτρεψέ μου να πω αρχικά πως όλες οι επαρχιακές πόλεις αγκάλιασαν το No Limits και από αυτές τις διοργανώσεις προέκυψαν πολλά ταλέντα: ο Φλοριάν Μάρκου απ' τη Θεσσαλονίκη, ο Νέστορας Μπατζέλας από τη Λάρισα, ο Αλέξανδρος Γκερέκος απ' την Κέρκυρα και πολλοί άλλοι. Επίσης, τότε δώσαμε ζωή σε μνημεία όπως το κάστρο της Καβάλας ή το Κάστρο των Ιπποτών στη Ρόδο, μέσα στα οποία κάναμε τους αγώνες. Αφού έκλεισε αυτός ο κύκλος, έριξα μια ματιά στο εξωτερικό και είδα ότι στην Αμερική, πέρα από το MMA, τότε δεν υπήρχε άλλη διοργάνωση μαχητικών σπορ. Δεν μας έλειπε τίποτα σε επίπεδο παραγωγής και αθλητών. Ίσως ήταν και πιο εύκολο θεωρητικά, μιας και το κοινό εκεί είναι πιο γαλουχημένο σε αυτά τα αθλήματα. Ωστόσο, κάποια άσχημα προσωπικά θέματα που προέκυψαν τότε ανέβαλαν αυτή μου την πρωτοβουλία. Παρ' όλα αυτά, ο δρόμος για τη Νέα Υόρκη, το Ντουμπάι και τα Τίρανα είναι ανοιχτός. Ήδη τώρα είμαι σε συνομιλίες με τους ανθρώπους εκεί και επανεξετάζουμε αυτό το ενδεχόμενο.

Απ' το επερχόμενο επετειακό No Limits 27 τι να περιμένω;
Ένα εκπληκτικό οπτικοακουστικό θέαμα, αν και λόγω κρίσης δεν μπόρεσα να κάνω ό,τι ακριβώς ήθελα, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι έχω ρίξει τον πήχη. Οι οκτώ μάχες που έχουν κλειστεί είναι η μία καλύτερη από την άλλη, με τους κορυφαίους κάθε κατηγορίας. Το πιο σημαντικό ίσως είναι ότι, πιστοί στο κοινωνικό πρόσημο κάθε διοργάνωσης -πότε με την καμπάνια κατά των ναρκωτικών, πότε κατά του bullying, πότε για τις αυτοκτονίες-, φέτος το No Limits είναι αφιερωμένο στους τρεις στρατιωτικούς που πρόσφατα έχασαν τη ζωή τους στην Κίναρο από την πτώση του ελικοπτέρου στο οποίο επέβαιναν. Θα προσκαλέσω τις οικογένειές τους και θα χαρώ πολύ να τιμήσουν με την παρουσία τους τη διοργάνωση.

Εκτός καριέρας, τι κάνεις;
Έχω τρέλα με το θέατρο. Στην Iταλία έχω παίξει σε αρκετές παραστάσεις, αλλά και εδώ συμμετείχα σε ερασιτεχνικές θεατρικές ομάδες. Πλέον, κυρίως παρακολουθώ παραστάσεις. Επίσης, είμαι του χορού και ειδικά του φλαμέγκο. Εννοείται, διάβασμα και ταξίδια. Δεν είμαι του έξω και του μπαρ. Προτιμώ το σπίτι και την κουβέντα με φίλους.

Η πολλή καριέρα μήπως σε άφησε πίσω στα προσωπικά σου;
Πάρα πολύ. Θα μπορούσα εύκολα να με φανταστώ και στον ρόλο της οικογενειάρχισσας. Λατρεύω τα τρία ανίψια μου και θα ήθελα να το ζήσω κι εγώ αυτό που ζει ο αδερφός μου μαζί τους. Είναι αλήθεια ότι σε λίγο θα αρχίσει να απομακρύνεται το όνειρο της οικογένειας, αλλά δεν κατέστη εφικτό όλα αυτά τα χρόνια. Προλαβαίνω, πάντως. Θα το ήθελα.

Ποια άλλα όνειρα έχεις, ό,τι κι αν αφορούν αυτά;
Αυτό είναι ένα πρόβλημά μου. Ακόμα δεν έχω καταλάβει ποιος είναι ο στόχος μου. Θέλω συνέχεια να ακολουθώ το ένστικτό μου. Για παράδειγμα, όταν ο πατέρας μου μού χάρισε το σπίτι-προίκα μου. ένιωσα ότι πνίγομαι. Ξέρω, είναι ντροπή που το λέω, διότι θεωρούμαι τυχερή, αλλά θέλω να σε κάνω να καταλάβεις ότι δεν μπορώ να μένω στάσιμη. Για να σου απαντήσω κάτι, όμως, όταν γεράσω μπορώ να με φανταστώ να συγγράφω. Ή, σε ό,τι αφορά το No Limits, να το πάω και στο εξωτερικό. Έτσι όπως έχουν έρθει πια τα πράγματα, βέβαια, ονειρεύομαι να πολεμήσω για τη χώρα μου με κάποιον τρόπο. Μακριά από μένα εθνικιστικά φρονήματα, ίσα-ίσα με θεωρώ πολίτη του κόσμου. Ωστόσο, βάζω την πατρίδα μου πάνω απ' όλα και νιώθω αυτή την πικρία και καταδυνάστευση που αισθάνονται οι περισσότεροι Έλληνες και Ελληνίδες. Αυτό εννοώ. Οφείλουμε όλοι να αντιδράσουμε.

To No Limits 27 θα διεξαχθεί στο Ολυμπιακό Στάδιο Πυγμαχίας «Γιώργος Στεφανόπουλος» στο Περιστέρι, στις 23/04/2016, ώρα 20.00 (pre games: 14.00-19.00) / Προπώληση εισιτηριών: Tickethouse-Ticketpro (Πανεπιστημίου 42), Πληροφορίες-κρατήσεις VIP: 210-3608366

Περισσότερα από το VICE

Βαρέθηκα τα Βίντεο με Στημένες Φάρσες και Ηλίθια Κοινωνικά Πειράματα

Στα Νότια Προάστια Ζουν Ακόμα Άνθρωποι των Σπηλαίων

Σεξ, Ποίηση και Σχέσεις στις Γυναικείες Φυλακές στην Ελλάδα