Φωτογραφίες: Αλέξανδρος ΑβραμίδηςΣε ένα στενό με κίτρινο φωτισμό, στο ύψος των Λαδάδικων πάνω από την Τσιμισκή, εδώ που οι πολυκατοικίες είναι χτισμένες τόσο κοντά που θαρρείς ότι οι τελευταίοι όροφοι θα ακουμπήσουν μεταξύ τους, η μουσική ακούγεται ως έξω στον δρόμο. Σε ένα στούντιο – παλιό χώρο βιοτεχνίας υφασμάτων, με πάτωμα σκακιέρα και πανιά στο ταβάνι, κάνουν σήμερα πρόβα οι Γκρόβερ. Πέντε άντρες, τρεις κοντά στα 50 και δύο νεότεροι, παθιάζονται, σταματούν, διορθώνουν, παίζουν καλύτερα από το live. «Σ' αυτήν την πόλη γεννηθήκαμε όλοι μπάτσοι», τραγουδάνε. Αυτό είναι το παλιότερο πανκ ροκ συγκρότημα με ελληνικό στίχο, που ξεκίνησε το μακρινό 1981 από τη γειτονιά της Νεάπολης στη Δυτική Θεσσαλονίκη, σημάδεψε μια γενιά και κρατάει μέχρι σήμερα πάνω στη σκηνή.
Στις αρχές της δεκαετίας του ΄80, η πόλη κόχλαζε και για ορισμένα ανήσυχα παιδιά το κλάσικ ροκ της εποχής ήταν ήδη ξεπερασμένο. «Οι πάνκηδες αγαπούσαν πολύ το ροκ εν ρολ και εξεγείρονταν με τους όρους που είχε φτάσει να γίνεται» λέει κάποιος στο ντοκιμαντέρ του Σέργιου Βαφειάδη για την ελληνική πανκ σκηνή, με τίτλο «Μέχρι να γίνεις ο βασιλιάς των ηλιθίων», στο οποίο οι Γκρόβερ εμφανίζονται βέβαια από τους πρώτους.Με επιρροές new wave και βρετανικού πανκ, η μπάντα από τη Νεάπολη άρχισε να υφαίνει τη δική της πορεία, παίζοντας τα πρώτα χρόνια σε αποθήκες, γκαράζ και πρόχειρα φεστιβάλ. Μεγαλωμένοι στην ίδια γειτονιά με τον Αγγελάκα - «ακούγαμε τους Γκρόβερ πριν ξεκινήσουμε» έλεγε ο ίδιος σε πρόσφατη συνέντευξη, ενώ πολύ αργότερα, το 1994, οι Γκρόβερ θα ανοίξουν την επεισοδιακή συναυλία για τις «Τρύπες» στον Λυκαβηττό - τα ανήσυχα παιδιά, που αγαπούσαν τους Pistols και τους Clash, άρχισαν να γράφουν τα δικά τους τραγούδια. Συμμετέχουν το 1984 στην ιστορική συλλογή «Διατάραξη Κοινής Ησυχίας» με δύο εμβληματικά κομμάτια, το «Σ' αυτήν την πόλη» και τη «Μονοτονία» κι έπειτα όλα παίρνουν τον δρόμο τους: Συναυλίες σε φεστιβάλ και καταλήψεις, ανελέητο πόνγκο κάτω από τη σκηνή, πρόβες σε κοινόχρηστα στούντιο, ιδρώτας και λοφία, αποστροφή σε κάθε εξουσία, αντίδραση, λέξεις που γδέρνουν σαν ξυράφια, γλυκιά χρόνια.
Οι αφηγήσεις περιλαμβάνουν ακόμη ατέλειωτα ονόματα, φίλους, ημερομηνίες και αφτιασίδωτους στίχους σε ανεξάρτητες παραγωγές. Η μπάντα παίζει σε δεκάδες φεστιβάλ και συναυλίες αλληλεγγύης. Στην πορεία πολλά μέλη στο γκρουπ αλλάζουν και το 1994 κυκλοφορούν το LP «Γκρόβερ». Οι ίδιοι δεν επιθυμούν να κάνουν καριέρα, αποστρέφονται τα είδωλα και εμπνέονται τους στίχους τους από τη ζωή στη μεγαλούπολη. Διαλύονται το 1998 και επανενώνονται το 2005 με αφορμή μια συναυλία με τους «Εκτός Ελέγχου» στο Βιολογικό στο ΑΠΘ. Το 2010 ηχογραφούν τον δίσκο «Σκληρές Λέξεις» με κομμάτια της δεκαετίας του ΄80 και το 2013 το «Γέννημα Θρέμμα» με υλικό της δεκαετίας του '90.Ακολουθούμε τους Γκρόβερ στην πρόσφατη συναυλία που έδωσαν στη Θεσσαλονίκη. Κόσμος γεμίζει το μαγαζί, παλιοί γνωστοί πάνε κι έρχονται, πιτσιρικάδες με ξυρισμένους κροτάφους και μεγάλες φράντζες, όλοι παίρνουν θέση για να μεταλάβουν δύο γεμάτες ώρες στίχο-στίχο τα τραγούδια τους. Κανένα μέλος των Γκρόβερ δεν ζούσε ποτέ από τη μουσική του γκρουπ ούτε και σήμερα συμβαίνει αυτό κι εξάλλου γνωρίζουν καλύτερα από πολλούς ότι η αξία του πανκ ροκ υπάρχει όσο παραμένει undergroundκαι ατόφιο. Τα λόγια τους είναι ακόμη αγκάθια στα πλευρά μα ακούγονται πιο ώριμα. «Σ' αυτήν την πόλη, που είμαστε όλοι κανιβάλοι», λένε 30 χρόνια τώρα. Κάποιος διπλανός μου στο live μού λέει ότι αυτό που δημιούργησαν οι Γκρόβερ ίσως εντέλει ήταν πολύ μεγαλύτερο από το ίδιο το συγκρότημα, τη μουσική και τους φαν.
Λίγο πριν ανέβουν ξανά στη σκηνή, κλέβουμε αφηγήσεις από τη γρανιτένια δεκαετία του ΄80 ως και τη σημερινή έξαρση της ακροδεξιάς, από τον ιστορικό τραγουδιστή των Γκρόβερ, Παναγιώτη «Πέρτσινο», τον μόνο από το αρχικό σχήμα, που μαζί με τους Λάζαρο Πλιάμπα (τύμπανα) και Στέλιο Τσέλιο (κιθάρα) που ενσωματώθηκαν λίγο αργότερα, και τους νεότερους Χρήστο Παππά (μπάσο) και Κώστα Χανταβά (κιθάρα), κρατάνε σήμερα την υπόθεση ζωντανή.
VICE: Ποια ήταν τα ακούσματά σου στα τέλη της δεκαετίας του ΄70;Παναγιώτης «Πέρτσινος»: Άρχισα να ακούω το new wave και το πανκ της εποχής, δηλαδή Pistols, Clash, Ramones. Λίγο πριν, άκουγα πιο κλασικ ροκ, δηλαδή Purple, Zeppelin, Stones, Beatles. Αλλά αυτή η σκηνή των Clash και των Pistols, με εξιτάρισε εκεί στα 18 μου χρόνια.Δώσε μας το κλίμα της εποχής στη Θεσσαλονίκη.Μαγαζιά όπως σήμερα δεν υπήρχαν. Υπήρχαν κάποια μπαράκια που φιλοξενούσαν αραιά κανένα γκρουπ, χωρίς να είναι στημένα για να γίνονται εκεί live. Επίσης, διοργανώνονταν κάποιες εκδηλώσεις στα Πανεπιστήμια, αλλά όχι τόσο συχνά, και κάποια φεστιβάλ που είχαμε οργανώσει μόνοι μας. Είχαμε κάνει ένα στέκι επάνω στη Νεάπολη, πιο πολύ γιατί τα γκρουπ δεν είχαν χώρο και σκηνή να εκφραστούν.Ποια γκρουπ υπήρχαν τότε;Στη Θεσσαλονίκη υπήρχαν 3-4 καλές μπάντες, όπως ήταν οι Μοβ, οι Νέμο, που ήταν όμως πιο κοντά στο κλάσικ ροκ. Κι εκεί στα τέλη '70 - αρχές '80 υπήρξαν μπάντες που ξεκίνησαν να παίζουν new wave και punk, όπως ήταν οι Proxies, το πρώτο που είδα να παίζει new wave στη Θεσσαλονίκη.
Πώς ξεκινήσατε τους Γκρόβερ;Το 81 ξεκίνησε το γκρουπ. Ήμασταν ο Βασίλης Ραγτζής, ο Μιχάλης Πεζιρκιανίδης, ο Αποστόλης Πιστάλκας κι εγώ. Τον πρώτο χρόνο παίζαμε μόνο διασκευές και μετά σιγά-σιγά αρχίσαμε να γράφουμε δικά μας κομμάτια.Το 1984 συμμετείχαμε στη συλλογή «Διατάραξη Κοινής Ησυχίας» με δύο τραγούδια. Στη δεκαετία του ΄80, λόγω του στρατού και διαφόρων δουλειών, αλλάξαμε συχνά κάποια μέλη, για παράδειγμα στον συγκεκριμένο δίσκο παίζει ο Θανάσης Νικολαΐδης. Φτάσαμε έτσι μέχρι τέλη της δεκαετίας ΄80. Μετά ήρθε στο γκρουπ ο Δημήτρης Στυλιανίδης και ο Τάκης Πόζογλου, που έτσι πορευτήκαμε για αρκετό διάστημα. Αρχές δεκαετίας '90 ήρθε ο Λάζαρος Πλιάμπας και ο Στέλιος Τσέλιος, που παίζουμε μαζί ανελλιπώς μέχρι σήμερα.
Ο στίχος «Σ' αυτήν την πόλη γεννηθήκαμε όλοι μπάτσοι» γράφτηκε πριν 30 χρόνια. Πώς σου ακούγεται σήμερα;Αισθάνομαι και σήμερα το ίδιο, δεν έχει αλλάξει κάτι. Τα περισσότερα τραγούδια είναι αυτοβιογραφικά, δηλαδή πρώτα σκέφτομαι τον εαυτό μου σαν άτομο μέσα στην κοινωνία. Νομίζω ότι ο συγκεκριμένος στίχος είναι και σήμερα επίκαιρος. Βλέπεις ότι υπάρχει μια έξαρση του εθνικισμού, που τότε δεν υπήρχε. Είχε περάσει όμως από εμάς σύριζα.Δηλαδή;Ήμασταν πιτσιρικάδες όταν τέλειωσε η χούντα. Δεν το βιώσαμε τόσο πολύ, αλλά το ξυρισμένο κεφάλι στο δημοτικό, ακόμη και στο γυμνάσιο, το νιώσαμε. Τα μετέπειτα χρόνια, στη δεκαετία του '90, στο γυμνάσιο πήγαινες με ένα μέτρο μαλλί, πράγμα που σε 'μας δεν μπορούσες να το διανοηθείς ούτε καν στο λύκειο. Εμείς περάσαμε λίγο σύριζα από όλο αυτό, αλλά στους προηγούμενους ήταν έντονο.
Πώς βλέπεις τη σημερινή ελληνική πανκ σκηνή;Υπάρχουν πολύ καλές μπάντες σε Αθήνα και Θεσσαλονίκη, τόσο σε αριθμό όσο και σε ποιότητα πολύ καλύτερα σε σχέση με τότε. Όμως, λόγω της οικονομικής κρίσης, που κι αυτή πάντως είναι λίγο τεχνητή, τα γκρουπ δεν έχουν τις δυνατότητες που υπήρχαν τη δεκαετία του '90 και πολύ περισσότερο την προηγούμενη δεκαετία, ώστε να προωθήσουν προς τα έξω τη δουλειά τους. Αλλά, δεν τους ενδιαφέρει νομίζω αυτό. Αυτός που θέλει να παίξει, θα τον βρει τον τρόπο του.Γιατί επιμένετε να παίζετε σήμερα;Και τότε και σήμερα, για μένα δεν έχει αλλάξει τίποτα, με την έννοια ότι αυτό που κάνω, το κάνω για να νιώσω εγώ καλά και οι φίλοι μου. Δεν αποσκοπούμε να κάνουμε να καριέρα. Έχουμε να πούμε πέντε πράγματα και απλώς αυτό κάνουμε.Δείτε περισσότερα για την μπάντα εδώ.Ακολουθήστε το VICE στο Twitter, Facebook και Instagram.
ΔΙΑΦΗΜΙΣΗ
ΔΙΑΦΗΜΙΣΗ
ΔΙΑΦΗΜΙΣΗ
ΔΙΑΦΗΜΙΣΗ