Ο Alex Martinez Κάνει 20 Χρόνια Γκράφιτι και Αναζητά το Τέλειο Spot στη Λέσβο

Σάββατο βράδυ, η δεύτερη μέρα του Beach Street Festival και υπάρχει ακόμα ο αναβρασμός για την ολοκλήρωση του έργου. Φέτος, είναι η δεύτερη χρονιά που μια ομάδα γκραφιτάδων από το νησί αποφάσισαν να οργανώσουν ένα φεστιβάλ γκράφιτι και μουσικής συγκεντρώνοντας τους καλύτερους καλλιτέχνες από Ευρώπη και Τουρκία. Και η δεύτερη χρονιά που συμμετέχει ο Alex φτιάχνοντας το πορτρέτο του Αλκαίου, ποιητή της Μυτιλήνης και εραστή της Σαπφώς. «Η ιδέα ήρθε τυχαία. Όταν έφτασα πρώτη φορά στην Μυτιλήνη έψαχνα να βρω ένα δωμάτιο να μείνω και τελικά, είχε μείνει ένα τελευταίο στο ξενοδοχείο Αλκαίος. Κόλλησα στο όνομα και αποφάσισα να φτιάξω τον Αλκαίο σε ένα τοίχο του σταθμού του ΚΤΕΛ του νησιού για τον βλέπουν όλοι».

Ο Αlex Martinez -γνωστός με το tag name Shine- μοιράζει τα τελευταία χρόνια την δουλειά του ανάμεσα σε Λονδίνο, Νέα Υόρκη, Αθήνα και Λέσβο. Για πολλούς είναι ένας από τους καλύτερους γκραφιτάδες της νέας ελληνικής σκηνής -πρόσφατα συμμετείχε στην έκθεση No Respect της Στέγης Γραμμάτων και Τεχνών. Από Μεξικανό πατέρα και Ελληνίδα μητέρα πέρασε τα πρώτα χρόνια Αμερική, όταν χώρισαν οι γονείς του, ενώ αργότερα μετακόμισε Αμβέρσα, Λέσβο, ξανά Νέα Υόρκη και τελικά, Λονδίνο. «Δεν θυμάμαι πόσα γκράφιτι έχω κάνει. Δεν κράτησα ποτέ αρχείο. Πολλές φορές μου στέλνουν μια φωτογραφία από ένα τοίχο στο Μπρόνξ και καταλαβαίνω ότι είναι δικό μου».

«Τα πρώτα χρόνια πήγαινα από κατάστημα σε κατάστημα στις γειτονιές του Λονδίνου και ζητούσα να τους φτιάξω ένα τοίχο. Οι περισσότεροι ήταν μουντζουρωμένοι από γρήγορες ταγκιές νεαρών και έτσι πείθονταν σχετικά εύκολα». Όταν είδαν την επιτυχία τον παρακαλούσαν πια να τον πληρώσουν για να κάνει την δουλειά. Από εκεί άρχισαν οι παραγγελίες. Σε λίγους μήνες ζωγράφισε τον Αρχοντα των Δαχτυλιδιών στο δωμάτιο των παιδιών της Τζεμίνα Χαν και στην συνέχεια, ένα νηπιαγωγείο στο Μπρίξτον. Το μεγάλο μπαμ, όμως, έγινε κατά τη διάρκεια του Φεστιβάλ Κινηματογράφου του Πορτομπέλο με 30 γκράφιτι που έκανε συγκεντρώνοντας 20 γκραφιτάδες από όλο τον κόσμο όπου ξεχώρισε και το περίφημο πορτρέτο του Μπέκετ. Aυτό καθιέρωσε τον Αlex στην βρετανική σκηνή με παραγγελίες από το Μουσείο Τισό για την έκθεση για τον ράπερ Tούπακ και υποστηρικτή τον Steve Lazaridis, τον διάσημο γκαλερίστα που είχε αναλάβει και τον Βansky. «Τα καλύτερα έργα του Alex είναι τα πιο απλά», έγραψε η Evening Standard. «Eνα ανορθόδοξος καλλιτέχνης που κέρδισε το κοινό ακριβώς γιατί είχε κάτι να πει».

VICE: Γιατί εγκατέλειψες το Λονδίνο για την Ελλάδα;

Alex Martinez: Δεν το εγκατέλειψα. Το στούντιο μου είναι ακόμα εκεί και ταξιδεύω όταν έχω παραγγελίες. Αλλά παρά το γεγονός ότι οι Λονδρέζοι είναι εξοικειωμένοι με το γκράφιτι -περισσότερο από ότι οι Έλληνες αφού είναι μέρος της κουλτούρας τους- στο Λονδίνο έχεις μόνο δυο ελεύθερες γειτονιές να δουλέψεις. Αντίθετα, το μπάχαλο που κράζουμε στην Ελλάδα είναι αυτό που θαυμάζουμε. Και είναι ευκαιρία να αποκτήσει η ελληνική γκράφιτι σκηνή το credit που της αξίζει. Έρχονται οι ξένοι γκραφιτάδες και μένουν έκπληκτοι βλέποντας τα ζωγραφισμένα τρένα, τους τοίχους, τους δρόμους στης γειτονιές. Εδώ έχεις ακόμα την ελευθερία να δημιουργήσεις.

Έζησες όλες τις καλές στιγμές του γκράφιτι. Mήπως το γεγονός ότι έγινε πλέον mainstream χάλασε την ομορφιά;

Η αλήθεια είναι ότι αυτά τα 20 χρόνια είναι εύκολο να χάσεις την μπάλα. Το γκράφιτι πέρασε στην ποπ κουλτούρα, χρησιμοποιείται στις διαφημίσεις για αυτοκίνητα, πολλοί από τους γκραφιτάδες έπιασαν θέσεις εξουσίας. Δεν είναι απαραίτητα κακό, οι γκαλερί κάνουν αυτό που πρέπει να πρέπει να κάνουν αλλά το γκράφιτι ανήκει στο δρόμο. Και ευτυχώς, θα υπάρχουν πάντα νέες γενιές που θα βγαίνουν στο δρόμο και θα κάνουν το δικό τους γνωρίζοντας ότι δεν θα τους μάθει ποτέ κανείς.

Παρακολουθείς την νέα σκηνή; Πόσο έχει αλλάξει η εικόνα του γκράφιτι τα τελευταία χρόνια;

Πολύ. Είμαστε μια γενιά που μεγάλωσε με την τηλεόραση και το κόμικς και σήμερα είναι μια γενιά που μεγάλωσε με υπολογιστή. Εγώ γεννήθηκα στην Αμερική, οι γονείς μου ήταν μετανάστες, είχα πάντα μέσα μου την κουλτούρα του ταξιδιού, τον επόμενο προορισμό. Παίζει ρόλο πώς έχεις μεγαλώσει. Τι υπάρχει μέσα σου για να βγάλεις κάτι πρωτότυπο. Επιπλέον το γεγονός ότι τότε κινδύνευες να περάσεις το βράδυ σε μια φυλακή το έκανε ακόμα πιο ενδιαφέρον. Τώρα όλα είναι πιο χαλαρά. Που σημαίνει ότι πρέπει να προσπαθήσεις περισσότερο για να αφήσεις το στίγμα σου.

Πώς συμβιβάζεσαι με την ιδέα ότι το πιο πιθανόν σε λίγα χρόνια να μην υπάρχει τίποτα από τα έργο σου;

Μια χαρά. Αυτή είναι η λογική του γκράφιτι. Δεν με νοιάζει αν το σβήσει ο χρόνος. Περνώ πολλές φορές από μέρη που έχω κάνει γκράφιτι το βλέπω σβησμένο αλλά δεν κάνω τίποτα. Ένα μέρος αυτή της γοητείας είναι το εφήμερο. Το γεγονός ότι σήμερα είναι και αύριο δεν είναι. Με τσαντίζει, όμως, όταν βλέπω πάνω από γκράφιτι δικά μου ή άλλων, να έχουν γράψει ΠΑΟ 13. Θα πάω να το καθαρίσω: «Όχι φίλε είμαι ακόμα εδώ».

Αλλάζει ο τρόπος που δουλεύεις μετά από είκοσι χρόνια;

Σίγουρα. Αποκτάς μια ευκολία που δεν είναι πάντα καλή. Κάνεις λιγότερα, επιλέγεις καλύτερα τις δουλειές και τις παραγγελίες. Κατά ένα περίεργο τρόπο, όμως, όταν ξεκινάς έχεις τον ίδιο ενθουσιασμό με παλιά. Ακόμα ψάχνω το τέλειο spot. Είναι σαν τον φωτογράφο που αναζητά την τέλεια στιγμή.

Στην Αθήνα το πιο χαρακτηριστικό έργο του Alex Μartinez είναι στον Νέο Κόσμο, οδός Πυθέου και Ηλία Ηλιού, όπου έχει ζωγραφίσει ένα τοίχο με πασχαλιές στην ταράτσα μιας διώροφης πολυκατοικίας.