Στα Πορνοσινεμά του Λονδίνου Κάνεις Μερικούς Νέους Αλλά Περίεργους Φίλους

Ένας τύπος που μοιάζει με πρόσφυγα από τους Guns 'n' Roses μπουκάρει μέσα, κραδαίνοντας μια καραμπίνα. Τον ακολουθούν 3 groupies που είναι ντυμένες σαν βαμπίρ επιστημονικής φαντασίας: δερμάτινα τζάκετ, σκισμένα καλσόν, τεράστιες ψεύτικες βλεφαρίδες και μάτια τύπου μόλις-την-άκουσα. Κλέβουν ένα φαρμακείο και ολόγυρά τους χαπομπούκαλα πέφτουν πανικόβλητα από τα ράφια στο πάτωμα. Ο πρόσφυγας από τους Guns 'n' Roses αρπάζει ένα. OxyContin. Γνέφει καταφατικά, εμφανώς ενθουσιασμένος. Εκείνη την στιγμή ένας άλλο τύπος με ένα πολυβόλο μπαίνει μέσα και αρχίζει να αμολάει σφαίρες παντού. Οι groupies ουρλιάζουν και το βάζουν στα πόδια, ενώ ο Guns 'n' Roses πέφτει νεκρός στο πάτωμα.

Ο ήχος των πυροβολισμών ταράζει την συνήθως άτονη απογευματινή ατμόσφαιρα του Club 487, του πιο πρόσφατου -αλλά και μοναδικού πια- πορνοσινεμάστο νότιο Λονδίνο. Οι αυνανιστικές κινήσεις που συνήθως δίνουν ζωή και κίνηση σε αυτό το μέρος, για μια στιγμή σταματούν. Είναι Κυριακή. Οι τακτικοί πελάτες, δεν περίμεναν τόση βία, μιας και συνήθως κάνουν την δουλειά τους υπό τους ήρεμους τόνους του Hannah does her Sisters ή του Night of the Giving Head. Η απόφαση της επιχείρησης να προβάλει το Nikita XXX στις 3 το μεσημέρι φαντάζει ανατρεπτική, περίπου τόσο όσο όταν ένας DJ ρίχνει ένα πειραματικό κομμάτι στην μέση ενός κλασσικού house set.

H ταινία σίγουρα είναι ασυνήθιστη στην αρχή, αλλά όταν μπαίνει στο ψητό και σε μια πιο κλασσική λεσβιακή σκηνή, τα πράγματα ηρεμούν. Ο George, ένας Τυνήσιος που ζει στο Λονδίνο εδώ και είκοσι χρόνια και είναι τακτικός πελάτης, κάθεται και τρώει ρύζι και αρακά από ένα τάπερ το οποίο έχει παρκάρει στο περιέργως επίσημο τραπέζι (κομπλέ με άσπρο τραπεζομάντηλο) που βρίσκεται στον χώρο της εισόδου. Ο Mervin, ένας γκριζομάλλης σωσίας του Roy Orbison, κουλάρει σε ένα από τα πριβέ δωμάτια. Ένας χοντρός τύπος που πιθανόν είναι οπαδός του World of Warcraft και φοράει ένα κοντομάνικο, κοιμάται στην μπροστινή σειρά. Ένας τύπος που φοράει ένα jockstrap, στέκεται στην κρυμμένη εσοχή που υπάρχει πίσω από την κεντρική αίθουσα προβολής και περιμένει να δει αν θα ενδιαφερθεί κανένας. Σε έναν δερμάτινο καναπέ λίγο παραπέρα, δύο ολοστρόγγυλοι τύποι με ανοιγμένα τα πουκάμισά τους κοιμούνται ο ένας δίπλα στον άλλον. Ο Μπόλεκ και ο Λόλεκ. Καλοφαγωμένοι.

Ο κόσμος που δεν επισκέπτεται τέτοια μέρη, αντιμετωπίζει τα πορνοσινεμά ως κέντρα έκφρασης κακόφημων συμπεριφορών και αυτά λίγο πολύ. Αυτό που ενδεχομένως παραβλέπουν -κυρίως γιατί αυτοί που σχολιάζουν δεν γνωρίζουν- είναι πως μέρη όπως το Club 487 είναι ουσιαστικά κοινωνικές λέσχες, τα μέλη των οποίων έχουν αναπτύξει γνωριμίες και φιλίες, κάτι άλλωστε που τους κρατάει εκεί.

Ο George υποδέχεται τους πελάτες που μπαίνουν σαν μέλη της οικογένειας που έχει να δει καιρό, χωρίς όμως να αφήνει το τάπερ του. Όπως πολλοί από αυτούς που έρχονται εδώ, έτσι κι αυτός είναι πρώην μέλος του Mr B, που ήταν η προηγούμενη μορφή της επιχείρησης, όταν αυτή βρισκόταν ακόμα στο Islington, μέχρι που την έκλεισε το τοπικό συμβούλιο πέρυσι.

«Μου παίρνει πάνω από μια ώρα για να έρθω εδώ από το Βόρειο Λονδίνο», μου λέει. «Αξίζει όμως τον κόπο. Έχουν αρχίσει να έρχονται πλέον όλοι οι παλιοί πελάτες τώρα που έγινε γνωστό ότι μεταφέρθηκε. Είναι λες και συναντάς την οικογένειά σου ξανά. Σαν τα Χριστούγεννα».

Διάβασε ακόμα: Μια Μέρα στο πιο Ευγενικό Swingers Party σε ένα Πορνοσινεμά του Λονδίνου

Αυτήν την αίσθηση της οικειότητας την καταλαβαίνω όταν ακούω την κουβέντα δύο Σκωτσέζων εβδομηντάρηδων που στέκονται σε μια από τις εσοχές του χώρου. Ο ένας έχει τα μαλακά χαρακτηριστικά ενός μετεωρολόγου, ενώ ο άλλος είναι ψηλός και άχαρος και έχει μαζί του μια συλλογή από σακούλες σουπερμάρκετ.

«Πόσο καιρό ξέρεις για αυτό το μέρος;».
«Μερικές εβδομάδες, το διάβασα στο ίντερνετ και ένιωσα πολύ χαρούμενος. Νόμιζα ότι το είχαμε χάσει μια και καλή».
«Η Christine πώς είναι; Καλύτερα;».
«Είναι καλά. Βασικά, όχι και τόσο καλά. Μένει πλέον μέσα τον περισσότερο καιρό. Καμιά φορά χρειάζομαι απλά ένα διάλειμμα, για να καθαρίσει το κεφάλι μου».

Αν σκεφτεί κανείς πως τα πορνοσινεμά έχουν αποτελέσει κομμάτι της πόλης για δεκαετίες, είναι λογικό κανείς να σκεφτεί ότι οι δύο αυτοί τύπο συχνάζουν στα ίδια μέρη για πολλά χρόνια. Για όλη την κακή φήμη που μπορεί να έχουν, μέρη σαν κι αυτά προσέφεραν έναν ακόμα χώρο πέρα από το σπίτι και τις pubs όπου άντρες (αλλά και γυναίκες) μπορούσαν να συναντηθούν με άτομα που είχαν τα ίδια ενδιαφέρονται με αυτούς και να τα πουν. Η σταδιακή τους εξαφάνιση, όπως και ο σταδιακή εξαφάνιση των τοπικών μπαρ, έχει ουσιαστικά «σκοτώσει» ένα σημαντικό και πολύτιμο κομμάτι της αστικής ζωής.

Οι θαμώνες του Club 487 είναι πολύ φιλικοί, πράγμα όχι και τόσο περίεργο αν σκεφτεί κανείς ότι πρόκειται για ένα μυστικό κλαμπ. Ένας νεαρός, καλοντυμένος Ιταλός, μου πιάνει την κουβέντα μετά από μια ιδιαίτερα αθλητική σεξουαλική σκηνή με πρωταγωνίστρια μια αφελέστατη νεαρά στην ταινία Glad He Ate Her. Μου συστήνεται ως Paolo. Δουλεύει στο Canary Wharf για μια γνωστή τράπεζα και φαίνεται ιδιαίτερα νευρικός

«Ωραία γκόμενα ε;».
«Ναι, δεν είναι κακή», του απαντάω.
«Κρίμα, πρέπει να φύγω. Έχω κλείσει μια συνοδό για καμιά ώρα».
«Εντάξει».
«Την Viktoria από τις Adult Stunners. Είναι απίθανη. Περίμενε».

Βγάζει ένα smartphone και αρχίζει να ψάχνει διάφορες φωτογραφίες γυναικών με εσώρουχα που παρελαύνουν από την μεγάλη οθόνη της συσκευής.

«Να, κοίτα».

Παρατηρώ την Viktoria, μια ψυχρή, ξανθιά Ανατολικοευρωπαία που κάθεται σε έναν δερμάτινο καφέ καναπέ και φοράει ένα έντονα ροζ σουτιέν και εσώρουχα χωρίς καβάλο.

«Πολύ ωραία».
«Είναι φοβερό πρακτορείο. Όλες οι κοπέλες είναι πανέμορφες. Να, δες εδώ».

Πριν προλάβω να πω όχι, ο Paolo βρίσκει ένα βίντεο και το ενεργοποιεί. Φαίνεται ο ίδιος, ολόγυμνος, να πηδάει μια κοπέλα από πίσω σε ένα δωμάτιο που φαίνεται να έχει δει και καλύτερες μέρες.

Δεν είμαι σίγουρος για το πώς πρέπει να φέρεται κανείς σε τέτοιες στιγμές. Το να κάνεις σαματά ας πούμε μέσα σε ένα πορνοσινεμά επειδή ένας τύπος σου έδειξε την προσωπική του τσοντοσυλλογή είναι λίγο άκυρο. Από την άλλη αισθάνεσαι ότι δεν χρειαζόσουν και τόσες πολλές πληροφορίες, αλλά αυτό ίσως έχει να κάνει με το γεγονός ότι είμαι Βρετανός. Ίσως για αυτό μέρη όπως το Club 487 κλείνουν σταδιακά στο Λονδίνο.

Ξαφνικά, το DVD που παίζει στην οθόνη παγώνει. Κάπου από πάνω κάποιος βρίζει. Προφανώς υπάρχει τεχνικό πρόβλημα. Ένας τεράστιος τύπος που αποκοιμήθηκε στην πρώτη σειρά παίζοντας με τις ρώγες του, ξυπνάει για λίγο και μετά ξανακοιμάται. Υπάρχουν διάφορες μουρμούρες από την αίθουσα, γκρίνια ολόγυρα, μέχρι που το DVD ξαναπαίρνει μπροστά με μια νέα ταινία, το Assablanca. Ο κόσμος δείχνει να ηρεμεί και πάλι.

Στο Club 487, το υλικό για να την παίξεις είναι ασταμάτητο.

Ακολουθήστε το VICE στο Twitter, Facebook και Instagram.