Η Θλιβερή Αλήθεια για τον Βαρετό Milo Yiannopoulos

Το άρθρο δημοσιεύτηκε αρχικά στο VICE UK.

Ο Milo Yiannopoulos έχει ένα μυστικό που προσπαθεί σε όλη του τη ζωή να κρύψει. Όχι, δεν έχει να κάνει με το ότι στο παρελθόν είχε υπερασπιστεί την παιδική κακοποίηση –κάτι που αποκαλύφθηκε πρόσφατα μέσω ενός βίντεο στο οποίο ακούγεται να απορρίπτει την «αυθαίρετη και καταπιεστική ιδέα της συναίνεσης»- κάτι που του καταστρέφει πλέον την καριέρα με γοργούς ρυθμούς, οδηγώντας τον στο να παραιτηθεί από το Breitbart, καθώς και στην ακύρωση τόσο της κεντρικής του ομιλίας στο συνέδριο του συντηρητικού CPAC, όσο και της συμφωνίας του με τη Simon & Schuster, την εκδοτική εταιρία που θα εξέδιδε το βιβλίο του. Όχι, δεν έχει να κάνει ούτε με το απαίσιο βιβλίο ποίησης που έχει γράψει (αναφέρουμε ενδεικτικά έναν στοίχο από ένα ποίημα με τίτλο Psychosis Manifest: «O πόνος μου/ δίνει δύναμη στο φίδι»).

Όχι: το μυστικό του Milo είναι πως είναι ένας από τους πιο βαρετούς ανθρώπους στον πλανήτη.

Ξοδεύει κάθε δευτερόλεπτο της κάθε ημέρας του προσπαθώντας να το κρύψει. Γι' αυτό άλλωστε έχει ανταλλάξει τα ρούχα που φορούσε, όταν εργαζόταν ως ένας βαρετός δημοσιογράφος τεχνολογικών θεμάτων, με υπερβολικά look που φωνάζουν «δείτε με». Γι' αυτό άλλωστε, έκανε ακριβώς το ίδιο με όλους τους άλλους loser που βαρέθηκαν τη Μεγάλη Βρετανία: πήγε στις ΗΠΑ, εκεί όπου ο κόσμος θεωρεί ότι, αν έχεις προφορά, είσαι αυτόματα έξυπνος και πως αν έχεις βαρετή σεξουαλική ζωή, έχεις προσωπικότητα. Για όλα αυτά, δεν μπορεί παρά να τρέχει πάνω-κάτω φωνάζοντας με τον τρόπο του «ΕΙΜΑΙ ΕΔΩ». Είναι κάτι που πρέπει να συνεχίσει για πάντα, επειδή μόλις σταματήσει, ο κόσμος θα καταλάβει ότι στην πραγματικότητα δεν έχει να δώσει ή να πει κάτι το ενδιαφέρον.

Ακούστε προσεκτικά αυτά που πραγματικά λέει ο Milo, πέρα από την κλασική εφηβική φιγούρα που του έχει ξεμείνει, για το πόσα πουλιά έχει ρουφήξει και το πόσο γαμάτα είναι τα ρούχα του. Θεωρεί το Ισλάμ «μοχθηρό», τον φεμινισμό ηλίθιο και ότι ο κόσμος περιστρέφεται γύρω από αυτόν. Είναι ουσιαστικά ο στενόμυαλος πατέρας κάποιου, ένας μονίμως ψιλοτσαντισμένος συνταξιούχος που μιλάει με το στόμα γεμάτο στο τραπέζι, ξερνώντας μαλακίες για το πόσο κακοί είναι οι μετανάστες, την ώρα που τα παιδιά που κάθονται στο τραπέζι μαζί του κουνάνε το κεφάλι τους με αποδοκιμασία και σπρώχνουν βαριεστημένα το φαγητό τους από τη μια άκρη του πιάτου στην άλλη.

Ο λόγος που τα σχόλια του Milo για την παιδοφιλία τον έχουν ζημιώσει τόσο πολύ, είναι επειδή αφορούν τη μόνη από τις απόψεις του –μέσα στις οποίες βάζουμε και αυτές που είναι ξεκάθαρα φασιστικές– την οποία δεν βρίσκει κανείς στο μυαλό ενός μεσήλικα πολυλογά ξερόλα. Έχει χτίσει μια ολόκληρη καριέρα υποστηρίζοντας πως είναι μια «επικίνδυνη αδερφή», ο σούπερ κακοποιός του Διαδικτύου, ένας άνθρωπος που λέει τα πράγματα που ο υπόλοιπος κόσμος δεν επιτρέπεται να πει. Το να λες βέβαια αυτές τις «απαγορευμένες αλήθειες», θα σου δώσει χρόνο προβολής στα τηλεοπτικά κανάλια, αν τελικά αυτές οι αλήθειες είναι εν τέλει απλές βαρετές «σοφίες». Ο Milo, βέβαια, από την ώρα που τα σχόλιά για το επίμαχο θέμα κυκλοφόρησαν, έσπευσε να πει ότι για κανένα λόγο δεν υπερασπιζόταν την παιδοφιλία, υποστηρίζοντας τα εξής για τα βίντεο: «Αν με κάποιο τρόπο φάνηκε (είτε λόγω της δικιάς μου τσαπατσούλικης φρασεολογίας είτε λόγω κακοπροαίρετου μοντάζ) ότι εννοούσα κάτι από αυτά τα πράγματα που λέγεται πως είπα, θα ήθελα να ξεκαθαρίσω κάτι: με αηδιάζει πλήρως η κακοποίηση των παιδιών».

Για μια στιγμή, όταν ο κόσμος τον άκουσε να ξεστομίζει την ατάκα, «μπορεί να φας αρκετά μεγάλο σκάλωμα με όλη αυτήν τη φάση της παιδικής κακοποίησης», ο Milo ήταν πραγματικά ό,τι ακριβώς υποστήριζε ότι είναι - και δείτε που τον πήγε όλο αυτό. Το κοινό δεν είχε θέμα με τον ρατσισμό ή τον μισογυνισμό, δεν είχει θέμα με το να βάλει στην άκρη το ότι κάποια στιγμή ο Milo τα πήρε άσχημα online με κάποια ταινία που δεν του άρεσε. Οι διάφοροι κομπασμένοι αρθογράφοι δεν είχαν πρόβλημα, όταν εκείνος προέτρεπε Αμερικανούς φοιτητές να ενημερώνουν τις μεταναστευτικές αρχές για οποιονδήποτε συμφοιτητή τους έμοιαζε Μεξικανός. Όταν όμως παρουσιάστηκε κάπως χαλαρός στο να κάνεις σεξ με παιδάκια, εκεί έκανε το μεγάλο λάθος. Έχασε λοιπόν την εκδοτική συμφωνία, τη μεγάλη του ομιλία και τη θέση του στο Breitbart, ενώ λογικά θα χάσει και πολλά ακόμη πέραν αυτών. Το να καλέσει ένα πανεπιστήμιο έναν φασίστα να μιλήσει στις εγκαταστάσεις του, ίσως να είναι μια άσκηση ελευθερίας του λόγου, αλλά κανείς δεν θέλει να ανοίξεις τις πόρτες του σε κάποιον που θεωρεί πως η ιδέα της συναίνεσης είναι «αυθαίρετη και καταπιεστική».

Οι οπαδοί του Milo –και υπάρχουν πολλοί τέτοιοι ακόμη και τώρα, θλιβεροί, μικροκαμωμένοι τύποι με σπυριά στο πρόσωπο τα οποία παλεύουν με ξέμπαρκες τρίχες –συνήθως έχουν δύο γραμμές επιχειρηματολογίας, όταν έρχεται η στιγμή να υπερασπιστούν τον ήρωά τους. Απλώς τρολάρει, μας λένε κατά πρώτον. Ο Milo είναι ένας ειρωνικός γελωτοποιός, λέει πράγματα για να σοκάρει και να προκαλέσει την προσοχή και αν επιτρέψεις στον εαυτό σου να εκνευριστεί από αυτά, τότε απλά παίζεις το παιχνίδι του. Το δεύτερο που μας λένε, είναι πως οποιαδήποτε κριτική του γίνεται, του χαρίζει απλά περισσότερη προσοχή: αν δεν υπήρχε τόση αντίδραση σε αυτά που λέει, θα ήταν ακόμη ένας κακομοίρης που θα έγραφε μπούρδες στην Telegraph, ενώ κάθε φορά που προσπαθεί κανείς να τον χτυπήσει, απλά τον βοηθάει να γίνει πιο διάσημος, ταΐζοντας ταυτόχρονα το ήδη υπερανεπτυγμένου του «εγώ». Ευτυχώς για εμάς και οι δύο προαναφερθείσες θέσεις είναι μνημειωδώς γελοίες.

Ένας από αυτούς τους περίεργους δημοσιογραφικούς κώδικες που υπάρχουν, θέλει τις εφημερίδες να περιγράφουν πάντα τον Milo ως «προβοκάτορα». Ειλικρινά, δεν είναι τέτοιος. Δεν είναι προβοκάτορας, δεν είναι κάποιος ταλαντούχος χειριστής της σάτιρας ή κάποιος γλυκούλης σκανταλιάρης, ένα άκακο τρολ. Ένας ηλίθιος είναι. Ο Milo δεν έχει καμία αίσθηση ειρωνείας μέσα του, έχει τόση μεγάλη ιδέα για τον εαυτό του που απλά θέλει να λέει αυτό που σκέφτεται. Δείτε την παλιά του στήλη στην Catholic Herald –που έχουν σβηστεί πλέον βέβαια, αλλά τίποτα δεν μένει χαμένο για πάντα στον κόσμο του διαδικτύου– και θα δείτε ότι όλα είναι βαρετά γνώριμα: οι διαδηλωτές είναι κακοί, οι αριστεροί κάνουν bullying, τα μέσα ενημέρωσης δεν είναι αντικειμενικά και όλοι μου φέρονται απαίσια. Όλα τα παραπάνω γράφοντα με ελάχιστη ικανότητα, όλα σερβίρονται με τους πνιχτούς και βαρετούς τόνους ενός ασύγκριτα κουραστικού, συντηρητικού γραφιά της σειράς.

Η δεύτερη σειρά της επιχειρηματολογίας είναι τουλάχιστον κάπως ενδιαφέρουσα, επειδή η Αριστερά έχει τσιμπήσει. Υπάρχει ένα περίεργο ταμπού που έχει δημιουργηθεί γύρω από τον Milo: μην γράφετε για εκείνον, μην λέτε καν το όνομά του, επειδή κάθε φορά που το κάνετε, εκείνος γίνεται πιο δυνατός. Οι οπαδοί του Milo μάς λένε πως είναι δημιούργημα της Αριστεράς και της συνεχής αριστερής κριτικής στο πρόσωπό του και εμείς απλά κουνάμε τα κεφάλια μας καταφατικά. Αλλά αυτό που πραγματικά τον δημιούργησε ήταν το αμερικανικό κοινό, το οποίο ακούει μια καθωσπρέπει προφορά και μαγεύεται άνευ λόγου και αιτίας και το συντηρητικό κατεστημένο της χώρας, το οποίο είναι τόσο πεινασμένο σε επίπεδο διανόησης που προτίθεται να προωθήσει έναν κακοβαμμένο τύπο που κάνει την καλύτερη μίμηση του Christopher Hitchens που μπορεί, ως ένα από τα μεγαλύτερα μυαλά της εποχής του.

Δεν υπάρχει νόημα στο να αγνοεί κανείς τον Milo τώρα που πλέον είναι εδώ. Θα ήταν κάτι αντίστοιχο με το να σταματήσεις να δίνει τηλεοπτικό χρόνο στον Trump τώρα που σουλατσάρει μέσα στον Λευκό Οίκο. Αλλά γίνεται όλο και πιο δύσκολο να προσποιηθεί κανείς, πως κάθε αναφορά στο όνομα του Milo πολλαπλασιάζει τις πωλήσεις του βιβλίου του, τώρα που τορπιλίστηκε οριστικά. Το να προσέχει κανείς τον Milo –και όχι απλά να συμφωνεί βαριεστημένα μαζί του, αλλά να τον προσέχει πραγματικά– φαίνεται πως είναι η μέθοδος που γέννησε αποτελέσματα. Ο Milo έχει ξεκινήσει να χάνεται, να εξαφανίζεται. Είναι ακόμη μαζί μας, αλλά όχι για πολύ. Σύντομα, μπορεί να γίνει πάλι αυτό που ήταν πάντα: ένα αυτάρεσκο κωθώνι, εμμονικά δοσμένο στη λατρεία του εαυτούλη του, άλλη μια ενοχλητικά ψιλή φωνή στην απέραντη χορωδία των βαρετών.

Περισσότερα από το VICE

Τι Έγινε Όταν Ζήτησα από Έλληνες Καπνιστές να Σβήσουν το Τσιγάρο τους σε Κλειστούς Χώρους

Φόνοι, Ναρκωτικά, Γυναίκες: Οι Έλληνες Ρεμπέτες Ήταν Πολύ Σκληροί για να Πεθάνουν

Τι Είναι οι «Βασιβουζούκοι»; Όλα όσα μου Μαθαίνει το Ελληνικό Ποδόσφαιρο