Από τη δεκαετία του ‘40 και μετά, η Κίνα βίωσε δημογραφική άνθιση που τελικά διπλασίασε τον πληθυσμό της χώρας, φθάνοντας :text=400%20million%20births%20prevented,punishments%20for%20having%20more%20children.&text=It%20dropped%20from%205.8%20children,1970%20to%202.7%20in%201978.” target=”_blank” rel=”noopener”>400 εκατομμύρια γεννήσεις που θα έθεταν σε κίνδυνο τα σχέδια της χώρας για οικονομική ανάπτυξη, η κινεζική κυβέρνηση εισήγαγε την λεγόμενη πολιτική του ενός παιδιού το 1979, περιορίζοντας διά νόμου τον αριθμό των παιδιών που μπορούσαν να κάνουν τα ζευγάρια.
Παρόλο που το σύστημα περιλάμβανε διάφορες εξαιρέσεις και συχνά έδινε οικονομικά κίνητρα για συμμόρφωση, εκατομμύρια τιμωρήθηκαν σοβαρά για την παράβαση του νόμου, με κυρώσεις που περιλάμβαναν από πρόστιμα μέχρι επιβεβλημένες εκτρώσεις και στειρώσεις. Κάποιοι ένιωσαν την ανάγκη να δώσουν τα παιδιά τους για να αποφύγουν την τιμωρία και πολλά από αυτά τα παιδιά κατέληξαν σε ορφανοτροφεία και αργότερα υιοθετήθηκαν από κάποιους εκτός χώρας. Σύμφωνα όμως με τη Nanfu Wang, σκηνοθέτιδα του ντοκιμαντέρ “One Child Nation”, πολλά από αυτά τα παιδιά που ήταν στις λίστες για διεθνείς υιοθεσίες απομακρύνθηκαν διά της βίας από τις οικογένειές τους, χωρίς τη συναίνεση των γονιών.
Videos by VICE
Ένας από τους ανθρώπους που υιοθέτησαν παιδί με αυτόν τον τρόπο ήταν ο πατέρας της Youqine Lefèvre, Βέλγος, που τον Ιούλιο του 1994 συναντήθηκε με άλλες πέντε οικογένειες Βέλγων στο αεροδρόμιο των Βρυξελλων στο Ζάβεντεμ (η Lefèvre προτιμά να μην αποκαλύψει το όνομα του πατέρα της για λόγους προστασίας). Η ομάδα των εννέα ατόμων θα περνούσε τις επόμενες εβδομάδες στη Γιουεγιάνγκ, μια πόλη στην επαρχία Χουνάν της Κίνας, για να οριστικοποιήσουν τις διαδικασίες υιοθεσίας. Από τη στιγμή που έφυγαν από τις Βρυξέλλες, ο μπαμπάς της Lefèvre κατέγραψε με κάμερα τη διαδρομή της ομάδας προς το ορφανοτροφείο της Γιουεγιάνγκ.
Οι εικόνες του δείχνουν τη διαδρομή της ομάδας σε χωράφια και κατά τα φαινόμενα έρημα κομμάτια γης, πριν φτάσουν στην αυλή του ορφανοτροφείου. Το ορφανοτροφείο ήταν σε κακή κατάσταση, η μπογιά ξεφλούδιζε από τους τοίχους. Μετά από μια μικρή αναμονή, οι φροντιστές τούς σύστησαν σε έξι παιδιά, κοριτσάκια, που επρόκειτο να υιοθετήσουν. Τότε γνώρισε τη Lefèvre, που ήταν μόλις οκτώ μηνών. Και τα έξι παιδιά υιοθετήθηκαν εκείνη τη μέρα.
Ως το 2017, σχεδόν 25 χρόνια αργότερα, ο χρόνος είχε περάσει και οι αναμνήσεις είχαν χαθεί. Αλλά βλέποντας τις εικόνες που κατέγραψε ο πατέρας της, η 27χρονη Lefèvre ανέκτησε πολύτιμα στοιχεία για την καταγωγή της. «Για χρόνια είχα αντιφατική σχέση με την Κίνα και καμία επιθυμία να επιστρέψω», λέει. «Αλλά στα 23, ενστικτωδώς, ένιωσα έτοιμη να πάω. Νομίζω πως συμβαίνει όταν ωριμάζεις, να θέλεις να εξερευνήσεις τη ζωή σου».
Έχοντας μόλις αποφοιτήσει από το School of Graphic Research (ERG) στις Βρυξέλλες, η Lefèvre αποφάσισε να πάει στην Κίνα. Επισκέφτηκε το ορφανοτροφείο. Η γειτονιά είχε αναπτυχθεί, με νέα κτίρια και δρόμους, και το ορφανοτροφείο είχε επίσης αλλάξει. Σήμερα, το κέντρο φιλοξενεί ανθρώπους με σωματικές και ψυχικές αναπηρίες, καθώς και ηλικιωμένους που χρειάζονται φροντίδα. Η αυλή όπου το λεωφορείο με τους Βέλγους είχε παρκάρει το 1994 δεν υπάρχει πια. Μόνο το κτίριο όπου ο πατέρας της Lefèvre την κράτησε για πρώτη φορά αγκαλιά υπάρχει ακόμα.
Η Lefèvre δεν γνωρίζει τίποτα για τους βιολογικούς γονείς της. Έζησε έναν μήνα μαζί τους και ύστερα απ’ όσο ξέρει την εγκατέλειψαν με ένα χαρτί που έγραφε την ημερομηνία γέννησής της. Κάποιος τη βρήκε στην περιοχή Γουλιπάι και την πήγε στην αστυνομία, απ’ όπου τη μετέφεραν στο ορφανοτροφείο.
Η ίδια επισκέφτηκε το αστυνομικό τμήμα. Ένιωσε παράξενα που είδε μέρη που ήξερε μόνο αναφορικά από έγγραφα. «Έγιναν πιο αληθινά, πιο δικά μου. Τα ενσωμάτωσα στην ιστορία μου».
Το τελευταίο φωτογραφικό πρότζεκτ της Lefèvre, “The Land of Promises”, συγκεντρώνει τις φωτογραφίες που έβγαλε σε δύο ταξίδια στη Γιουεγιάνγκ, το πρώτο το 2017 και το δεύτερο το 2019, αλλά δεν είναι αυτοβιογραφικό. Ενώ η βάση του πρότζεκτ σχετίζεται με την παιδική της ηλικία, επέλεξε να περιορίσει το πιο προσωπικό κομμάτι για να ασχοληθεί με ένα άλλο σημαντικό θέμα. «Στην πραγματικότητα ήθελα να καταλάβω την πολιτική του ενός παιδιού», λέει.
Η πολιτική που ανακλήθηκε μόλις το 2015 είχε πολλές αναπάντεχες συνέπειες. Δημιούργησε μια ανισορροπία στα φύλα στον πληθυσμό. «Λόγω της πατριαρχίας και της πολιτισμικής προτίμησης για γιους, συχνά τα κορίτσια ήταν θύματα εκτρώσεων, εγκατάλειψης, βρεφοκτονίας ή παραμέλησης», εξηγεί η Lefèvre. Αυτή η έλλειψη γυναικών επιτάχυνε επίσης τη γήρανση του πληθυσμού – που έγινε τόσο έντονη που το 2021 η Κίνα άρχισε να επιτρέπει στις οικογένειες να κάνουν μέχρι τρία παιδιά.
Ενώ για δεκαετίες κανείς δεν ήθελε τα κορίτσια, τώρα είναι «σπάνια» και περιζήτητα, ιδίως σε αγροτικές περιοχές όπου κυριαρχούν οι άνδρες. «Είναι κάπως παράξενο, αλλά υπάρχουν χωριά όπου ζουν μόνο άνδρες», λέει η Lefèvre. «Όλοι είναι φτωχοί και οι γυναίκες που έχουν περισσότερες επιλογές έφυγαν από αυτές τις περιοχές για να ζήσουν στις πόλεις». Έτσι, κορίτσια και γυναίκες από κοντινές χώρες όπως η Καμπότζη, το Νεπάλ, η Ινδονησία και η Βόρεια Κορέα, απάγονται και πωλούνται από τις οικογένειές τους παράνομα στην Κίνα για να γίνουν νύφες.
Η Lefèvre είπε ότι ίσως κάποτε προσπαθήσει να βρει τους βιολογικούς γονείς της, έχοντας στα χέρια της την πρώτη, όπως πιστεύει φωτογραφία της – μια φωτογραφία διαβατηρίου από αυτές που έβγαζαν σε όλα τα παιδιά που περίμεναν να υιοθετηθούν. «Πάντα έβλεπα αυτή τη φωτογραφία στα χαρτιά μου αλλά ποτέ δεν το πολυσκέφτηκα», λέει. «Δεν ξέρω καν πόσων χρονών ακριβώς ήμουν. Δεν ξέρω πολλά για το τι μου συνέβη πριν την υιοθεσία».
Περισσότερες φωτογραφίες παρακάτω:
Το άρθρο δημοσιεύτηκε αρχικά στο VICE Belgium.
Περισσότερα από το VICE
“Girlhood”: Μέσα στο Κοριτσίστικο Σύμπαν Όπως Είναι Πραγματικά