Όσα Είδα στην Ελληνική Τηλεόραση Μετά τα Μεσάνυχτα

Πάντα με εξίταραν τα προγράμματα που μπορούσες να δεις στην TV μετά τις 12 τη νύχτα. Σαν τη «ζώνη του λυκόφωτος», όπου όλα μπορούν να συμβούν. Την έχω ρομαντικοποιήσει, επειδή θυμάμαι τον εαυτό μου στα φοιτητικά χρόνια να παίζει video games στο laptop και παράλληλα να έχει ανοιχτή την τηλεόραση. Έχω κάψει χιλιάδες εγκεφαλικά κύτταρα παρακολουθώντας διαφημίσεις telemarketing και κακές b-movies που έπαιζαν στις 3 το πρωί.

Όντας κλεισμένος στο σπίτι με COVID, λοιπόν, αποφάσισα να επιστρέψω στα παλιά μου λημέρια. Σήμερα, στην εποχή της πλατφόρμας, μου φάνηκε πολύ ενδιαφέρον. Πήρα το τηλεκοντρόλ στα χέρια μου και με το που άκουσα το ρολόι να χτυπάει 12 φορές -ok, είχα βάλει ειδοποίηση στο κινητό μου- έκλεισα το Netflix και εισήλθα στον κόσμο της μεταμεσονύχτιας τηλεόρασης.

Παρακάτω θα σας περιγράψω όσα είδα. 

Οι διαφημίσεις

Δεν αναφέρομαι στις κανονικές διαφημίσεις, αλλά σε αυτές τύπου telemarketing, οι οποίες έχουν διάρκεια σχεδόν όσο ένα επεισόδιο κάποιου sitcom. Πρώτη μου «στάση» τα -πολύ- μικρά κανάλια. Περίμενα να δω τις κλασικές «αμερικανιές», όπου ένας τύπος προσπαθεί να κόψει ψωμί με ένα απλό μαχαίρι, αλλά καταλήγει να χάνει δύο δάχτυλα και να βάζει φωτιά στο σπίτι του. Αυτές που στη συνέχεια από ασπρόμαυρες γίνονται έγχρωμες και εμφανίζεται ένας τύπος κρατώντας μια βαλίτσα με τα μαχαίρια του Rambo. Ναι, ήθελα να τον δω να κόβει κουτάκια αναψυκτικού -all time classic- να πριονίζει δέντρα και να σταματάει τους κακούς από τα «Χελωνονιντζάκια» με αυτό.

Τα πράγματα, όμως, έχουν αλλάξει. Ο κορονοϊός φαίνεται πως έφερε μια υστερία σχετικά με την υγεία και έτσι βρέθηκα να παρακολουθώ διαφημίσεις για φαρμακευτικά και φυτικά βοηθήματα. Μάλιστα, έμεινα έκπληκτος από τη ρητορική που χρησιμοποιείται σε κάποιες από αυτές.

Το πιο δυνατό παράδειγμα ήταν ένα spot που διαφήμιζε φυτικά χάπια για σεξουαλική διέγερση. «Δεν θα είσαι Κοντορεβυθούλης», υποσχόταν η φωνή που συνόδευε ένα 90’s καρτούν με άνδρες των οποίων τα πουλιά σηκώνονταν κάτω από τα σκεπάσματα. Οι καλτ ατάκες συνεχίστηκαν: «Για να μην πέφτει το βουνό» και πάει λέγοντας. Στα καπάκια έπαιξαν διαφήμιση η οποία απαριθμούσε τους τρόπους με τους οποίους μπορεί να επέλθει αιφνίδιος θάνατος. Για να μην πεθάνεις ξαφνικά θα πρέπει να κάνεις, σύμφωνα με τον τύπο στην τηλεόραση, φωτοθεραπεία. Η «τριπλέτα» συμπληρώθηκε με ένα διαφημιστικό για κάποιο προϊόν που έχει να κάνει με τη βελτίωση της όρασης, αλλά, ειλικρινά, ήταν τόσο κακό που δεν κατάλαβα τι πουλούσαν.

Αφού πήρα νέες αρρωστοφοβικές ιδέες που θα μου γυρίσουν μπούμερανγκ σε ανύποπτο χρόνο, πέρασα στο καλό κομμάτι. Σε ένα spot για μια περιστρεφόμενη σφουγγαρίστρα. Το καλύτερο; Το όνομά της ήταν Iron Man 360. Ναι, οι τύποι έδωσαν σε μια σφουγγαρίστρα το όνομα ενός εκ των πιο γνωστών super ηρώων στην ιστορία. Καλά θα πάει αυτό -από νομικής άποψης.

Στα λίγο μεγαλύτερα κανάλια τα πράγματα ήταν κάπως πιο ποιοτικά. Έκανα ένα catch up με τις ερωτικές γραμμές «090» -αλήθεια, ποιος παίρνει ακόμα εκεί τηλέφωνο;- και πέτυχα περισσότερα προϊόντα που υπόσχονται να λύσουν προβλήματα που δεν έχω. Στενοχωριέμαι, όμως, επειδή η παλιά τέχνη του telemarketing χάνεται. Πού είναι ο Tony Little ο οποίος διαφήμιζε σε ένα τεράστιο στούντιο όργανα γυμναστικής; Πού είναι η «έξυπνη σίτα»; Θέλω να χαλάσω τα λεφτά μου σε άχρηστα αντικείμενα που θα συγκεντρώνουν σκόνη στη γωνία του δωματίου μου, όχι να σε ένα χάπι που θα με κάνει να τα βλέπω όλα μοβ!

Οι σειρές

Ένα πράγμα που πάντα με εκπλήσσει είναι πως, όποτε τυχαίνει να ανοίξω αργά την τηλεόραση, πέφτω σε κάποια παλιά ελληνική σειρά που δεν γνωρίζω. Αυτό συνέβη κι αυτές τις μέρες. Πέτυχα ένα σήριαλ που λεγόταν «Ιωάννα της Καρδιάς». Σε αυτήν τη χώρα ένα είναι σίγουρο: έχουν παραχθεί περισσότερες κακές σειρές με άθλιες ερμηνείες από όσες μπορούμε να καταναλώσουμε.

Στο Μακεδονία TV πέτυχα το «Οι Μεν και οι Δεν» και σκέφτηκα ότι ίσως να έχουμε και περισσότερο Χάρη Ρώμα από όσο μπορούμε να καταναλώσουμε - no hate. Ωστόσο, το κανάλι από τα βόρεια που διαχρονικά καινοτομεί σε ό,τι αφορά τις ξένες σειρές, έκανε την εξής μαγκιά. Έσπασε το πρόγραμμα με λίγο “Law & Order” και συνέχισε πιο αργά πάλι με το «Οι Μεν και οι Δεν». Αψυχολόγητα επική κίνηση.

Άρχισα να σκέφτομαι πώς στο καλό ο Ice-T που κάποτε τραγουδούσε το Cop Killer, βρέθηκε να παίζει με τόσο πάθος και επιτυχία έναν αστυνομικό. Περίεργα πράγματα.

 Η μεγάλη αποκάλυψη, βέβαια, ήταν πως μπορείς ακόμα να δεις στην τηλεόραση το έπος που ακούει στο όνομα «Τμήμα Ηθών». Απόστολος Γκλέτσος σε σκηνές δράσης που παίζουν αυστηρά σε αργή κίνηση και ένας Θεόφιλος Βανδώρος να σιγοντάρει ως άλλος Steven Seagal. Ανεπανάληπτο.

Από ξένες σειρές πέτυχα και το «Επιθεωρητής Μονταλμπάνο», που είναι βασισμένο στα αστυνομικά μυθιστορήματα του τεράστιου Ιταλού συγγραφέα Αντρέα Καμιλιέρι. Μια καλοστημένη ιταλική παραγωγή. Βέβαια, δεν έλειπαν και οι κακές ξένες σειρές όπως το “Station 19”. Ένα αμερικανικό δράμα που ακολουθεί τις ζωές των πυροσβεστών ενός πυροσβεστικού σταθμού στο Σιάτλ. Μια σειρά που μοιάζει με δεκαπέντε αντίστοιχες -που είναι καλύτερες- στην οποία πρωταγωνιστούν άγνωστοι ηθοποιοί που μοιάζουν με κάποιους γνωστούς -που είναι καλύτεροι- συναδέλφους τους.

Οι εκπομπές

Δεν θα ασχοληθώ με τις επαναλήψεις των εκπομπών που έχουν παίξει μέσα στη μέρα. Θα πάμε κατευθείαν στα μικρά κανάλια όπου γίνεται πάρτι! Γεωπολιτικές αναλύσεις δίχως ίχνος ψυχραιμίας, ο Καρατζαφέρης (δεν γνώριζα ότι κάνει ακόμα τηλεόραση), μια εκπομπή με τίτλο «Τετ α Τετ», η οποία όταν την πέτυχα είχε καλεσμένους δυο μουσικούς: τον Γεράσιμο Μπεκατώρο και την Ελένη Ασημακοπούλου. Συζητούσαν με την παρουσιάστρια σε έναν κήπο. Ό,τι πιο κοντινό σε podcast υπάρχει στην TV. Είχε ζουμί η υπόθεση, αλλά με την καμία δεν άντεξα για πάνω από πέντε λεπτά. 

 Οι ταινίες

Ένα μεγάλο κομμάτι της μεταμεσονύκτιας τηλεόρασης είναι οι ταινίες που θα δεις. Έχω δει κακές και μέτριες ταινίες που μου άρεσαν ανειρωνικά. Κάτι τέτοιο συνέβη και τις προάλλες που πέτυχα το “Cruise”. Για να καταλάβετε πόσο μέτρια ταινία είναι, θα αναφέρω ότι στο IMDb έχει βαθμολογία 5,3/10. Μια παρέα εφήβων στα 80’s τα βγάζουν πέρα κλέβοντας κασετόφωνα από αυτοκίνητα. Ο γόης της φάσης ερωτεύεται ένα πλουσιοκόριτσο που θέλει να ζήσει την περιπέτεια μαζί του.

Κάπου στα μισά της ταινίας με πήρε ο ύπνος, αλλά χωρίς να έχω κοιτάξει καν, βάζω στοίχημα ότι η κοπέλα τον παράτησε όταν το πράγμα χόντρυνε, αυτός πληγώθηκε, άλλαξε και τελικά τα βρήκαν. Είναι τόσο υπέροχα αδιάφορη που δεν με ενδιαφέρει να μάθω το πραγματικό τέλος.

Στα πιο μικρά κανάλια, πάντως, υπάρχει μια αναγέννηση του παλιού ιταλικού σινεμά. Δεν ξέρω γιατί, αλλά πέτυχα τρεις ασπρόμαυρες ιταλικές ταινίες μέσα σε λίγες μέρες. Δυστυχώς, δεν έμαθα ποιες ήταν αφού στο πρόγραμμα έγραφε «Ξένη Ταινία». Υποψιάζομαι ότι έχουν εξασφαλίσει τα δικαιώματά τους ως πακέτο.

Αξίζει να αναφέρω κι ένα εκπληκτικό ντοκιμαντέρ που πέτυχα στην ΕΡΤ. Λέγεται “Lost In The Bewilderness” και ακολουθεί την ιστορία του Lucas και της οικογένειάς του. Η μητέρα του τον απήγαγε όταν ήταν μωρό στα 70’s και έφυγε από την Ελλάδα -όπου ζούσε με τον άνδρα της- για την Αμερική. Η ξαδέρφη του Lucas κατέγραφε με την ερασιτεχνική της κάμερα τη στενοχώρια της οικογένειας και ειδικά του πατέρα του, αλλά και τις προσπάθειες που κατέβαλαν για να βρεθεί ο μικρός.

Τελικά, καταφέρνουν να τον βρουν 15 χρόνια αργότερα, με τη νεαρή ακόμα σκηνοθέτιδα να καταγράφει την επανένωση του με τους δικούς του και την επιστροφή του στην Ελλάδα - δεν κάνω spoiler, αυτό το μαθαίνεις κατευθείαν. 
Φοβερό ντοκιμαντέρ με υλικό που καλύπτει 30 χρόνια, σίγουρα από τα highlights του εγχειρήματός μου.

Τα συμπεράσματα

Παρόλο που το έκανα για να περάσει η ώρα, η αλήθεια είναι ότι έβγαλα κάποια συμπεράσματα. Αισθάνθηκα ότι η τηλεόρασ ως μέσο βρίσκεται σε μια στάσιμη κατάσταση αναμονής. Δεν μπαίνει τίποτα νέο, δεν βγαίνει τίποτα παλιό, μέχρι να ξεδιαλύνει η κατάσταση με τις πλατφόρμες και να γίνει σαφές το μέγεθος της δυναμικής της. Παράλληλα, θυμήθηκα τα παλιά και ένιωσα και πάλι σαν φοιτητής που «λιώνει» μέχρι το πρωί. Ήταν μια ωραία αλλαγή στην καθημερινότητά μου.

Ακολουθήστε τον Αντώνη Κωνσταντάρα στο Ιnstagram.

Περισσότερα από το VICE

Γιατί οι Φωτογραφίες από το Διάστημα Είναι Τόσο Δυνατές;

Ο Μάγος Σανκάρα Αποκαλύπτεται στο Εργαστήριό του στο Κερατσίνι

Μια Αντιδημοφιλής Άποψη (Μπορεί και Όχι) για τους Ενήλικες που Πίνουν Γάλα

Ακολουθήστε το VICE σε Facebook, Instagram και Twitter.