Είμαι στην κουζίνα και ζεσταίνω νερό για να βράσω νουντλς. Ξαφνικά, από το πουθενά, νιώθω την παρόρμηση να χώσω το χέρι μου στο βραστό νερό. Σκέφτομαι, «Δεν μπορώ να πάθω τίποτα, οπότε τι πειράζει;». Έπειτα βάζω το χέρι μου μέσα και νιώθω τον καυτό πόνο σε όλο μου το σώμα. Ενστικτωδώς το τραβάω και τρέχω στη βρύση, το βάζω κάτω από κρύο νερό. Το χέρι μου πονάει και είναι κόκκινο και αργότερα κάνει φουσκάλες. Αλλά αγνοώ τον πόνο, συνεχίζω σαν να μη συνέβη τίποτα.
Γιατί το έκανα αυτό στον εαυτό μου; Επειδή ήμουν σε κατάσταση ψευδαισθήσεων και πραγματικά πίστευα ότι είχα ανοσία στον κίνδυνο και τον πόνο.
Η ψύχωση είναι σύμπτωμα πολλών ψυχικών ασθενειών, όπως της διπολικής διαταραχής, που έχω εγώ. Και μια πλευρά της ψύχωσης είναι οι ψευδαισθήσεις. Εγώ και πολλοί άλλοι άνθρωποι που σκέφτονται έτσι, έχουν ψευδαισθήσεις μεγαλείου – μια πεποίθηση ότι είσαι πολύ σημαντικός για κάποιο λόγο. Ότι είσαι πρόεδρος του κόσμου ή υπερήρωας και δεν παθαίνεις τίποτα.
Όταν έχεις μια ψευδαίσθηση, δεν μπορεί κανείς να αμφισβητήσει την πεποίθησή σου. Ακόμα και με όλη τη λογική και τα επιχειρήματα του κόσμου, σου είναι αδύνατον να σκεφτείς τη λογική σου ως προβληματική.
Τα μανιακά επεισόδια μού προκαλούν χαρά, υπερδραστηριότητα και σιγουριά, που τείνουν να μπλέκονται με τις ψευδαισθήσεις μου. Αυτό λέγεται ψύχωση συμφωνία διάθεσης και σημαίνει ότι η αίσθηση δύναμης και ενέργειας επηρεάζουν τη φύση των ψευδαισθήσεών μου. Υπάρχουν οι ψευδαισθήσεις ότι είμαι ανίκητη. Και υπάρχει ο κίνδυνος της πραγματικότητας.
Ας πάρουμε για παράδειγμα την οδήγηση. Γενικά, είμαι υπεύθυνο άτομο. Δεν οδηγώ μεθυσμένη, βγάζω εγκαίρως φλας. Αλλά όλα αυτά εξαφανίζονται με τις ψευδαισθήσεις. Σκέψεις που αλλιώς θα φαίνονταν γελοίες τώρα φαίνονται λογικές. Παράλογες ιδέες ριζώνουν στο μυαλό μου.
Παρακολουθήστε όλα τα βίντεo του VICE, μέσω της νέας σελίδας VICE Video Greece στο Facebook.
Είμαι στη δουλειά και θέλω πώς και πώς να φύγω. Τρέχω στο αμάξι μου, μπαίνω μέσα και οδηγώ στον χαλικόστρωτο δρόμο καθώς απομακρύνομαι από τη μονοτονία. Δεν είμαι καλά ψυχικά αλλά το αγνοώ και απολαμβάνω το πώς με κάνει να νιώθω η μανία. Η χαρά που νιώθω είναι καλύτερη από ό, τι ναρκωτικό έχω πάρει. Κάνω μια σκέψη. Δεν θα ήταν ωραία να οδηγήσω στη μέση του δρόμου; Αυτή τη στιγμή πιστεύω πραγματικά ότι δεν μπορώ να πάθω τίποτα. Είμαι πολύ σημαντική. Οι άλλοι οδηγοί θα κάνουν στην άκρη. Τα εμπόδια θα εξαφανιστούν ως διά μαγείας.
Σύντομα οδηγώ στη μέση και ένα αυτοκίνητο έρχεται κατά πάνω μου. Δεν στρίβω επειδή το αυτοκίνητο θα κάνει στην άκρη για να περάσω. Πατάω γκάζι, ακούω μια κόρνα και βλέπω το αυτοκίνητο να ανάβει τα φώτα, και αναρωτιέμαι γιατί κάνει έτσι. Συγκρουόμαστε. Ουρλιάζω από ενθουσιασμό καθώς το άλλο αυτοκίνητο συγκρούεται με το δικό μου. Σπάει το καθρεφτάκι μου. Γελάω και τσιρίζω, και συνεχίζω να οδηγώ. Το άλλο αυτοκίνητο στο μεταξύ έχει σταματήσει και βλέπω μια φιγούρα να μου κάνει νοήματα καθώς απομακρύνομαι.
Τώρα είμαι σε μια διασταύρωση αλλά δεν σταματάω. Βλέπω ένα αμάξι να έρχεται προς το μέρος μου. Πατάω γκάζι και πέφτω πάνω σε ένα κολονάκι και σκάω το μπροστινό λάστιχο του οδηγού. Το άλλο αυτοκίνητο δεν έχει σταματήσει εγκαίρως και με χτυπάει από πίσω, με κάνει να περιστρέφομαι. Με κάποιο απίστευτο τρόπο δεν έχω πάθει απολύτως τίποτα. Ένας άντρας ανοίγει την πόρτα μου με μια απεγνωσμένη έκφραση και λέω, «Καλά είμαι, καλά είμαι» – κάτι που για μένα είναι ολοφάνερο και δεν μπορώ να καταλάβω γιατί ανησυχεί τόσο.
Στις ψευδαισθήσεις δεν υπάρχει σκοπιμότητα, απλώς δεν μπορώ να δω τον κόσμο ή τον εαυτό μου με άλλον τρόπο εκείνη τη στιγμή. Απ’ έξω φυσικά αυτό μπορεί να φαίνεται τελείως απερίσκεπτη ή παρορμητική απόφαση. Ή μια απόφαση που θα μπορούσε να πάρει ένα παιδί που δεν έχει αίσθηση κινδύνου.
Όπως όταν περνάω τον δρόμο: σε κατάσταση μανίας, δεν υπάρχει η σκέψη ότι μπορεί να πάθω κάτι. Μόνο που είμαι ενήλικη και οι άνθρωποι γύρω μου δεν καταλαβαίνουν ότι πρέπει να πιάσουν το χέρι μου ή να με αρπάξουν απ’ το μπράτσο για να με σταματήσουν και να μην κατέβω στον δρόμο μπροστά στα αυτοκίνητα. Συνηθίζω να βγαίνω στον δρόμο χωρίς να κοιτάξω. Όταν έχω ψευδαισθήσεις, πιστεύω ότι τα αυτοκίνητα είτε θα σταματήσουν για να περάσω ή αν με χτυπήσουν δεν θα πάθω τίποτα. Δεν γίνεται. Έχω ανοσία. Οι άνθρωποι μου φωνάζουν και με βρίζουν να φύγω απ’ τον δρόμο. Η σύντροφός μου με σώζει την τελευταία στιγμή.
Με έχουν χτυπήσει δυο φορές. Και τις δυο φορές ήμουν μόνη, περπατούσα σε έναν πολύβουο δρόμο. Την πρώτη φορά έπεσα στο καπό ενός αυτοκινήτου. Μετά έπεσα στην άσφαλτο. Πιο πολύ με απασχολούσε αν κανείς είχε δει το βρακί μου παρά η πιθανότητα να έχω χτυπήσει σοβαρά. Αλλά και τις δυο φορές είχα μόνο γρατζουνιές και μελανιές. Ήμουν πολύ τυχερή.
Οι απ' έξω είναι δύσκολο να καταλάβουν τις ψευδαισθήσεις, ιδίως όταν έρχονται πρόσωπο με πρόσωπο με κάποιον που παθαίνει ψυχωτικό επεισόδιο. Τους λέω ότι είναι σημαντικό να μην τροφοδοτούν την ψευδαίσθηση, όποια κι αν είναι. Για παράδειγμα, να μην ζητάνε περισσότερες πληροφορίες για τις σκέψεις μου ή να πηγαίνουν με τα νερά μου. Αλλά επίσης να μην κάνουν και το αντίθετο και να λένε ότι αυτά που πιστεύω είναι γελοία, επειδή εκείνη τη στιγμή το νιώθω ολότελα αληθινό.
Να είστε ήρεμοι, προσεκτικοί και να νιώθετε τι λέμε. Να εστιάζετε στα συναισθήματα πίσω από τα γεγονότα και την ιστορία που σας λέμε. Και κυρίως, να ρωτάτε πώς μπορείτε να βοηθήσετε. Δεν χρειάζεται να καταλάβετε για να στηρίξετε – ή για να βοηθήσετε κάποιον να είναι ασφαλής. Το άρθρο δημοσιεύτηκε αρχικά στο VICE AU.
Για τα καλύτερα θέματα του VICE Greece, γραφτείτε στο εβδομαδιαίο Newsletter μας.
Περισσότερα από το VICE
Καθίσματα Αυτοκινήτων που Αποσπάστηκαν Έπειτα από Θανατηφόρα Ατυχήματα