Γιορ Λώκαλς: Τα «Λωκάλια» Τραγουδούν Ακόμα

Η εναλλακτική μουσική σκηνή της Ελλάδας βιώνει το τελευταίο διάστημα μία άνθιση άνευ προηγουμένου. Καλλιτέχνες και μπάντες ξεπετάγονται από κάθε γωνιά της χώρας, διεκδικώντας, με τη βοήθεια του Διαδικτύου, τη δική τους θέση στον εγχώριο -και όχι μόνο- μουσικό χάρτη. Για πρώτη φορά στα χρονικά, οι περιοδείες στο εξωτερικό θεωρούνται αυτονόητες και οι ίδιοι οι μουσικοί κρατάνε μια επαγγελματική στάση, μην έχοντας τίποτα να ζηλέψουν από τους ξένους συναδέλφους τους – σχεδόν τίποτα, αφού η κρίση και η μονόπλευρη αντιμετώπιση της καλλιτεχνικής πραγματικότητας στην Ελλάδα δημιουργούν εμπόδια στους νέους μουσικούς, που δεν υπάρχουν στις μουσικά προηγμένες χώρες. Ωστόσο, οι ίδιοι δεν δείχνουν να το βάζουν κάτω και μάλιστα, προσπαθούν να δημιουργήσουν τις καταστάσεις από μόνοι τους. Με λίγη βοήθεια από τους φίλους τους.

Έτσι, έχουμε προσπάθειες, όπως είναι οι Γιορ Λώκαλς, μια ομάδα που αποτελείται από δύο κορίτσια, τη Σμαράγδα και τη Δάφνη. Μαζί, τρέχουν το site και τις σχετικές σελίδες στα social media, έχοντας ως στόχο να προωθήσουν την εγχώρια alternative σκηνή με όποια μέσα διαθέτουν. Μάλιστα, κάθε μήνα στήνουν και από ένα live event, όπου εμφανίζονται αγαπημένοι μουσικοί της διπλανής πόρτας, όπως λένε και οι ίδιες. Αξίζει να σημειωθεί, ότι σε μία από τις «Γιορ Λώκαλς» βραδιές είχε εμφανιστεί και η Katerine Duska, που εκπροσώπησε φέτος την Ελλάδα στον διαγωνισμό της Eurovision. Όλα δείχνουν να πηγαίνουν καλά για το εν λόγω project που, μέρα με τη μέρα, αποκτά όλο και περισσότερους φίλους. Αυτός ήταν και ο λόγος που αποφάσισα να έρθω σε επαφή μαζί τους και να κάνω μια πρώτη κουβέντα. Η Σμαράγδα, το 1/2 της ομάδας και μουσικός, ανταποκρίθηκε στο κάλεσμά και απάντησε στις απορίες μου.

Videos by VICE

VICE: Μίλα μου λίγο για την προσπάθεια που ακούει στο όνομα Γιορ Λώκαλς.
Σμαράγδα Αλεξανδρή: Είμαστε δύο άτομα, η Δάφνη και η Σμαράγδα, και μια μέρα αποφασίσαμε ότι θα κάνουμε κάτι για τη «λώκαλ» μουσική σκηνή. Έτσι, ό,τι μπορούμε. Είμαστε και οι δύο της φιλοσοφίας «αν δεν υπάρχει δρόμος να πας εκεί που θέλεις, φτιάξ’ τον και μην κλαίγεσαι». Αποφασίσαμε σε πρώτη φάση να φτιάξουμε ένα site και μια σελίδα στο Facebook, όπου ανεβάζουμε κάθε μέρα «λώκαλ» μουσική -έχουμε ανεβάσει και ανακαλύψει τουλάχιστον 300 εγχώριους καλλιτέχνες μέσα σε έναν χρόνο-, με σκοπό να δημιουργήσουμε ένα μέρος στο οποίο θα υπάρχει μαζεμένη όλη η εναλλακτική «λώκαλ» σκηνή, ανεξάρτητα από δισκογραφικές.

Μαζί με τη σελίδα αποφασίσαμε να οργανώνουμε και live -σχεδόν κάθε μήνα- στα οποία, παίζουν κάθε φορά από τέσσερις διαφορετικοί καλλιτέχνες. Κάθε φορά και σε μια άλλη γειτονιά της Αθήνας. Μέχρι στιγμής, έχουμε κάνει live στη Νέα Σμύρνη, στον Πειραιά, στον Χολαργό, στη Γλυφάδα, στο Παγκράτι και έχουν εμφανιστεί καλλιτέχνες όπως ο Jef Maarawi, η Nalyssa Green, o Moa Bones, η Katerine Duska, ο Gautier Velissaris, η Amalia, η Ιdra Kayne, o Tom Yosi, η Sma Rag Da, η SEM. και άλλοι.

Γενικότερα, προσπαθούμε να κάνουμε ό,τι μπορούμε για να γεφυρώσουμε το χάσμα μεταξύ των «λώκαλ» καλλιτεχνών και του κοινού, που απλά δεν ξέρει που να ψάξει. Πιστεύουμε ότι υπάρχουν φοβερές μπάντες και μουσικές στην εγχώρια σκηνή που αξίζει να ακουστούν και στόχος μας είναι να τους δώσουμε πάτημα με ό,τι μέσο διαθέτουμε.

Θεωρείς ότι υπάρχει όντως μια τόσο δυνατή -ποιοτικά- εγχώρια, ανεξάρτητη σκηνή;
Ναι, και θεωρώ ότι δεν έχει φτάσει καν ακόμα στο peak της. Ανεβαίνει τα τελευταία χρόνια και θα συνεχίσει να ανεβαίνει. Κάτι που έπαιξε καθοριστικό ρόλο στο να ανθίσει όλη η φάση τα τελευταία χρόνια είναι το Διαδίκτυο και το impact του στις ζωές μας. Οι καλλιτέχνες της τελευταίας πενταετίας/δεκαετίας είναι οι πρώτοι που έχουν στα χέρια τους όλες αυτές τις πλατφόρμες και τα εργαλεία ώστε να κυκλοφορούν τη μουσική τους χωρίς να έχουν ανάγκη κανέναν. Αντίστοιχα, το κοινό έχει πρόσβαση σε πολύ περισσότερη μουσική, που μάλλον δεν θα άκουγε απ’ την τηλεόραση ή το ραδιόφωνο. Το φαινόμενο Ιnternet έφερε ένα πολύ ενδιαφέρον cultural shift που δημιούργησε καινούρια κοινά, γόνιμο έδαφος και χώρο για καινούρια πράγματα. Ταυτόχρονα, ακριβώς λόγω της τόσης πληροφορίας, μαζί με τις απαιτήσεις του κοινού, έχει ανέβει και ο πήχης.

Τι είδους προβλήματα αντιμετωπίζει ο μέσος Έλληνας μουσικός της τοπικής σκηνής;
Μια υπερβολικά άκαμπτη μουσική βιομηχανία που αδυνατεί να πιάσει τον παλμό του σήμερα και το potential της alternative σκηνής. Ταυτόχρονα, ένα χαοτικό online περιβάλλον στο οποίο, μπορεί κανείς να νιώσει εντελώς χαμένος – άσχετα με το πόσα μπορεί να του προσφέρει. Μέχρι πρόσφατα, κάτι που άκουγε κανείς συχνά ήταν το «Ρε ‘συ, πολύ ωραία η μουσική σου, αλλά δυστυχώς δεν υπάρχει κοινό γι’ αυτό που κάνεις στην Ελλάδα. Ο Έλληνας θέλει μπουζούκια». Ακόμα θέλει μπουζούκια και δεν έχουμε κανένα πρόβλημα μ’ αυτό, αλλά ας δώσουμε επιτέλους λίγο χώρο και σε κάτι άλλο. Υπάρχει πλέον κοινό για να γίνουν big thing πράγματα που παλιότερα θεωρούνταν «μη εμπορικά».

Για να αλλάξει αυτό πρέπει κυρίως να αναλάβουν οι ίδιοι οι μουσικοί. Παρατηρούμε κάποιες φορές μια κουλτούρα ηττοπάθειας και «ωχαδερφισμού» από πλευράς πολλών μουσικών της alternative σκηνής, ενώ θα ήθελαν να ζουν απ’ τη μουσική τους, δεν κινούνται με κανέναν τρόπο προς αυτή την κατεύθυνση. Δεν το τρέχουν, δεν κινητοποιούνται. Δεν επιτρέπουν στον εαυτό τους να σκεφτεί μεγάλα πράγματα. Ενδεχομένως, σύντομα να κάνουμε κάτι σχετικά με αυτό. Ίσως κάποιο σεμινάριο. Θα το δούμε.

Έχει κάποια ευθύνη και το κοινό σε όλο αυτό;
Νομίζω ότι το κοινό έχει τη μικρότερη ευθύνη. Ο καθένας έχει τη ζωή του, τα θέματά του, τα άγχη του – δεν μπορώ να κατηγορήσω κάποιον που μπορεί να μην ενδιαφέρεται να ψαχτεί, δεν έχει την υποχρέωση εξάλλου. Γι’ αυτό έχουμε ως γενική κατεύθυνση το να προσπαθούμε να διευκολύνουμε όσους θέλουν να ψαχτούν κάνοντας εμείς οι ίδιες το ψάξιμο γι’ αυτούς, είτε στα live είτε online. Εδώ εμείς, που υποτίθεται ότι είμαστε έτσι κι αλλιώς σχετικές λόγω της δουλειάς μας, έχουμε ανακαλύψει άπειρα πράγματα που δεν γνωρίζαμε πριν ξεκινήσαμε. Σχεδόν κάθε μέρα σκάει νέο υλικό.

Μακάρι το κοινό να αντιληφθεί πόσο σημαντικό είναι να στηρίζει έμπρακτα τους καλλιτέχνες που αγαπάει, ώστε να μπορούν να συνεχίσουν να κάνουν αυτό που κάνουν. Καλό θα ήταν να στηρίζουμε, διότι μόνο έτσι θα εξελιχθούν τα πράγματα.

Τι λάθη κάνουν οι καλλιτέχνες κατά την άποψή σου;
Δεν εκμεταλλεύονται προς όφελός τους τις άπειρες πλατφόρμες που υπάρχουν πλέον και πολλές φορές νομίζουν ότι ο στόχος είναι ένα δισκογραφικό συμβόλαιο, λες κι αυτό θα σου λύσει όλα σου τα προβλήματα. Κανένα συμβόλαιο δεν έχει νόημα αν δεν είσαι ο ίδιος/η ίδια on top of what you do. Το θέμα είναι να ξέρεις εσύ τι κάνεις, γιατί το κάνεις, ποιος είσαι και που θες να το πας. Μετά, γίνονται όλα πολύ πιο ξεκάθαρα.

Είναι άλλο πράγμα το να μπορείς να γράψεις μουσική ή να τραγουδάς ωραία και άλλο το να έχεις την επιθυμία να μοιράζεσαι τη μουσική σου. Αν σε νοιάζει να την μοιράζεσαι, καλό είναι να ξέρεις και γιατί – έτσι, έχεις τουλάχιστον μια κατεύθυνση.

VICE Video: Ο Leon of Athens Μιλά για τη Μουσική, τον Γιώργο Λάνθιμο και την Eurovision

Παρακολουθήστε όλα τα βίντεo του VICE, μέσω της νέας σελίδας VICE Video Greece στο Facebook.

Γιατί έχετε επιλέξει να στήνετε τα event σας σε όχι και τόσο alternative περιοχές, όπως η Γλυφάδα;
Επειδή με αυτό τον τρόπο οι «λώκαλς» παρουσιάζουν τη μουσική τους μπροστά σε ένα κοινό που μάλλον δεν θα τους μάθαινε αλλιώς και επειδή, γενικότερα, θέλουμε να πάμε τη μουσική και σε άλλα μέρη εκτός απ’ το κέντρο, όπου γίνεται κυρίως η «φάση».

Ποιο ήταν το καλύτερο που έχετε κάνει μέχρι στιγμής;
Δεν μπορώ να τα ξεχωρίσω. Ενδεχομένως για συναισθηματικούς λόγους, το πρώτο. Τότε νιώσαμε για πρώτη φορά ότι «ωχ, όντως ξεκινήσαμε να κάνουμε κάτι». Μικρά βήματα προς το παρόν, αλλά ωραία και ειλικρινή. Το πιο όμορφο για μένα, είναι ο χρόνος που περνάμε όλοι μαζί πριν και μετά τα live. Κάποιοι μουσικοί γνωρίστηκαν πρώτη φορά στο «λώκαλς» και ύστερα έκαναν μαζί πράγματα – δεν έχεις ιδέα πόσο χαιρόμαστε όταν συμβαίνει αυτό. Μη μας βάζεις να διαλέξουμε καλύτερο, δεν γίνεται.

Κάποιο αστείο περιστατικό;
Στο live που κάναμε με Thomas Arlo, SEM., Moa Bones και Idra Kayne στη Γλυφάδα, κάποιος απ’ το κοινό ζήτησε, έτσι για πλάκα, στο τελείωμα να τραγουδήσουν όλοι μαζί το «Number One» της Παπαρίζου. Ε, το έκαναν. Το έβγαλαν on the spot, βρήκαν στίχους, ακόρντα και το έδωσαν στο γλυφαδιώτικο κοινό όλοι μαζί. Έτυχε να έχουν έρθει στο live ο George Zervos κι ο Gautier Velissaris οι οποίοι, έπαιξαν κιθάρα κι έκαναν beatbox.

Πριν από κάποιο διάστημα είχατε κάνει ένα πολύ όμορφο αφιέρωμα στην εγχώρια queer μουσική, πώς προέκυψε αυτό;
Η ιδέα με τα week-long αφιερώματα ήταν της αγαπημένης μας φίλης, Σοφίας Σιάφα, που μας βοηθά να βρούμε υλικό και να το ποστάρουμε στα social media. Είχε πάρει την πρωτοβουλία και έκανε το πρώτο αφιέρωμα – ήταν για τη «λώκαλ», hip-hop σκηνή. Με αφορμή τον «Αρχιπούστη» της Chraja, που άκουσα στο BeQueer ένα βράδυ, προέκυψε η ιδέα για το queer αφιέρωμα. H Chraja έχει πάρει το ομοφοβικό rant ενός παπαδαριού απ’ τη Ρόδο και το έχει χρησιμοποιήσει ως sample σε dance κομμάτι που παίζει σε γκέι κλαμπ. Όχι ότι το αφιέρωμά μας ήταν τόσο έντονα πολιτικό, αλλά αυτή ήταν τέλος πάντων η αφορμή. Το ανακοινώσαμε και άρχισε ο κόσμος να μας στέλνει υλικό – ήταν τέλεια διαδικασία και μάθαμε πολλά και εμείς οι ίδιες.

Η ανταπόκριση του κόσμου ποια ήταν;
Πρέπει να ήταν η εβδομάδα με την περισσότερη δραστηριότητα από τότε που ξεκινήσαμε το «Γιορ Λώκαλς». Τα μισά από τα κομμάτια που ανέβηκαν εκείνη την εβδομάδα, μας τα έστειλε ο κόσμος. Ο στόχος ήταν τα 21 κομμάτια, δηλαδή τρία την ημέρα και όταν ξεκίνησα να ψάχνω αγχώθηκα πως δεν υπάρχουν τόσα. Πολύ λίγο υλικό. Ευτυχώς, όμως, έσκασαν διάφορες ενδιαφέρουσες και fun ιδέες. Για παράδειγμα, ο φίλος μου ο Φίλιππος, πρότεινε να ποστάρουμε το pop hit των ’00s, της Χριστίνας Αναστασοπούλου («Αν είσαι Straight, αν είσαι bi, αν είσαι down, αν είσαι high, μου είναι αδιάφορο») και το «Ταυτότητα» του Γιώργου Μαρίνου – που, παρεμπιπτόντως, μάθαμε πως ήταν ο πρώτος ανοιχτά gay celebrity της ελληνικής showbiz. Εμένα, το μυαλό μου δεν θα έφτανε εκεί, θα σκεφτόταν τα πιο προφανή. Οι προτάσεις και το perspective του κόσμου έδωσαν άλλη διάσταση στο αφιέρωμα.

Θα κάνετε κάποια queer μέρα;
Δεν ξέρω, αλλά σίγουρα θα κάνουμε μια all-female μέρα. Σύντομα. Στα live, προσπαθούμε να φέρνουμε πάντα δύο αγόρια και δύο κορίτσια και μέσα από αυτή τη διαδικασία συνειδητοποιήσαμε πόσες λίγες γυναίκες υπάρχουν στη μουσική σε σχέση με άνδρες, οπότε θα θέλαμε να δώσουμε λίγο θάρρος στα κορίτσια. Not-so-fun fact: Σύμφωνα με το Women’s Audio Mission.org, μόνο το 5% της μουσικής βιομηχανίας είναι γυναίκες.

Από εδώ και πέρα τι περιμένουμε από εσάς;
Θέλουμε να προσεγγίσουμε σιγά-σιγά τα ραδιόφωνα και να ζητήσουμε να στηρίζουν πιο πολύ τους «λώκαλ» καλλιτέχνες. Επίσης, θέλουμε να κάνουμε κάτι για να βοηθήσουμε τους μουσικούς να διαχειρίζονται καλύτερα τα ταλέντα τους, ίσως διοργανώνοντας κάποια σεμινάρια. Θέλουμε να κάνουμε περισσότερα αφιερώματα και θεματικά events, καθώς και άλλες ενέργειες -για παράδειγμα, αυτή τη στιγμή γράφουμε ένα κείμενο που θέλουμε να στείλουμε στο NTS radio και να προσπαθήσουμε να τους πείσουμε να το δημοσιεύσουν.

Note: To «Γιορ Λώκαλς» το τρέχουμε παράλληλα με τις πρωινές δουλειές μας, οπότε αν θέλετε να βοηθήσετε, στείλτε μας να τα πούμε.

Ακολουθήστε τον Αντώνη Κωνσταντάρα στο Ιnstagram.

Για τα καλύτερα θέματα του VICE Greece, γραφτείτε στο εβδομαδιαίο Newsletter μας.

Περισσότερα από το VICE

Μια Βουτιά στη Γοητεία της Μελαγχολίας των Tindersticks

Μια Βόλτα στα Στενά της Θεσσαλονίκης με Έναν Ντελιβερά Λαθραίων Τσιγάρων

Η Φιλιώ Δεν Αναγνωρίζει Πάντα τους Διάσημους που Σερβίρει στο Μαγαζί της