Το Αντίστροφο ΝΒΑ - Ο Άνθρωπος που Έφυγε από τις ΗΠΑ για να Παίξει στην Ινδονησία

To άρθρο δημοσιεύτηκε αρχικά στο VICE Indonesia.

Όταν ο Jamarr Andre Johnson έφυγε από το Νιού Τζέρσεϊ για να πάει στην Ινδονησία, ήταν ένα ακόμη βήμα μιας σχετικά επιτυχημένης μπασκετικής καριέρας. Ο Johnson πέταξε στην Ινδονησία για να διδάξει καλαθοσφαίριση -αλλά και τον χριστιανισμό- σε ένα σεμινάριο μπάσκετ για παιδιά, διάρκειας ενός μήνα, ως μέρος του Athletes in Action, ενός διεθνούς θρησκευτικού αθλητικού προγράμματος.

Αυτό το ταξίδι έθεσε τις βάσεις για την επιστροφή του στη χώρα. Είχε φύγει από τις ΗΠΑ για μια δουλειά που θα τον έβρισκε να διδάσκει το μπάσκετ σε παιδιά και με ένα όνειρο να παίξει σε μια επαγγελματική ομάδα. Κατά τη διάρκεια των τελευταίων του μηνών στο Νιού Τζέρσεϊ, ο Johnson προπονείτο σκληρά καθώς περίμενε για τη βίζα του. Ήξερε πως δεν τον περίμενε κάποιο επαγγελματικό συμβόλαιο στην Ινδονησία, αλλά πίστευε πως αν κατάφερνε να πάει ξανά εκεί, όλα τα πράγματα θα πήγαιναν όπως τα ήθελε.

«Ξυπνούσα στις 6 το πρωί, έτρεχα, πήγαινα στη δουλειά και γυμναζόμουν την ώρα του μεσημεριανού, ενώ έκανα το ίδιο και μετά τη δουλειά, κάθε μέρα», εξηγεί. «Δεν ήξερα, αν κάποια ομάδα έψαχνε για παίκτες. Δεν είχα καμία επαφή στο εξωτερικό, δεν είχα ατζέντη, απλά πίστευα εκείνη τη στιγμή ότι κάτι θα γινόταν».

Είχε δίκιο. Μια τυχαία φιλία με έναν νεαρό άνδρα ο οποίος ήταν ιδιοκτήτης μιας ομάδας μπάσκετ, έβαλε τον Johnson στον δρόμο που θα τον οδηγούσε στο επαγγελματικό μπάσκετ. Ήταν το αποτέλεσμα σκληρής δουλειάς επί σειράς ετών, που με τη βοήθεια και της τύχης τον είχε οδηγήσει στη μεγάλη του στιγμή. Τώρα, έπρεπε να αποδείξει ότι άξιζε την ευκαιρία.

Στην πρώτη σεζόν με τους CLS Knights -με έδρα τη Σουραμπάγια- ο Johnson κέρδισε το βραβείο Rookie of the Year, ενώ ήταν MVP τόσο στην κανονική διάρκεια της σεζόν όσο και στους τελικούς του πρωταθλήματος. Επιπλέον, ήταν ο πρώτος σκόρερ της λίγκας και ολοκλήρωσε την καλύτερη σεζόν που έχει κάνει ποτέ ένας παίκτης στην ιστορία του ινδονησιακού μπάσκετ. Μιλήσαμε με τον Johnson στη Σουραμπάγια, καθώς προετοιμαζόταν για τη νέα σεζόν.

VICE: Πώς βρήκες την ευκαιρία να παίξεις επαγγελματικά στην Ινδονησία;
Jamarr Andre Johnson: Η ευκαιρία μού δόθηκε πριν από περίπου δύο χρόνια, όταν γνώρισα τον ιδιοκτήτη της ομάδας παίζοντας μπάσκετ και κολλήσαμε αμέσως, γίναμε φίλοι. Συνηθίζαμε να συναντιόμαστε, να παίζουμε μπάσκετ στο Playstation και να πηγαίνουμε για καφέ. Δεν ήξερα καν ότι είχε την ομάδα, ήταν λίγο τρελό. Σχεδίαζα να επιστρέψω στις ΗΠΑ και να παίξω στο ABA (American Basketball Association). Είχα σχεδόν φύγει, αλλά όταν μου είπε ότι μπορούσε να με βοηθήσει να πολιτογραφηθώ Ινδονήσιος ενθουσιάστηκα.

Τότε, μου είπε ότι είχε και την ομάδα - δεν το περίμενα. Μου είπε ότι ήταν στη Σουραμπάγια, ένα μέρος που δεν είχα πάει ποτέ, αλλά μου το έδειξε και τα υπόλοιπα πήραν τον δρόμο τους.

Μετά πολιτογραφήθηκες ως Ινδονήσιος;
Ήταν μια δύσκολη και χρονοβόρα διαδικασία. Ήξερα ότι το έκαναν και με τους ποδοσφαιριστές και πως μπορούσε να πάρει χρόνια. Με εμένα έγιναν όλα σε έναν χρόνο. Έναν χρόνο αναμονής. Έπρεπε να μάθω πολλά πράγματα - να αποστηθίσω και να διαβάσω.

Μετά από μια επιτυχημένη πρώτη σεζόν, τι προσωπικούς στόχους έχεις για φέτος; Θέλω να γίνω πιο αποτελεσματικός, να σουτάρω περισσότερο, να γίνω καλύτερος, να βλέπω περισσότερο γήπεδο. Κανονικά, είμαι πολύ επιθετικός. Πέρυσι πέτυχα πολλούς πόντους μέσα στη ρακέτα, επειδή είμαι μεγαλύτερος σε μέγεθος και πιο δυνατός από τους περισσότερους αντιπάλους μου και έτσι μπαίνω εύκολα μέσα. Φέτος, οι αντίπαλοί μου θα είναι πιο μεγαλόσωμοι, ειδικά οι ξένοι, οπότε τα σουτ μου από μέση απόσταση και από τη γραμμή του τρίποντου θα πρέπει να γίνουν καλύτερα.

Κάθε μέρα σουτάρω πολύ, κάνω τουλάχιστον 200 σουτ την ημέρα. Πιάνει τόπο, το βλέπω ήδη. Αν μπορέσω να παίξω σε άλλο ρόλο φέτος, πιστεύω πως θα τα πάω καλύτερα, αν και αυτήν τη σεζόν θέλω απλώς να κερδίζουμε.

Νιώθεις πίεση να αποδίδεις σε υψηλό επίπεδο κάθε εβδομάδα;
Όταν έφτασα εδώ, ήμουν ο μόνος Αμερικανός της λίγκας και τα πράγματα που έκανα ήταν φυσιολογικά για μένα, αλλά απίστευτα για τους άλλους. Εγώ ήμουν σε φάση, «δεν κάνω και τίποτα, αυτό δεν είναι καν μπάσκετ, δεν ξέρω τι μου λέτε». Αλλά θεωρώ, χωρίς να θέλω να ακουστώ ασεβής, πως καθώς έρχονται περισσότεροι Αμερικανοί, υπάρχουν πράγματα που ο κόσμος εδώ δεν θα μπορεί να πιστέψει. Δεν έχουν δει πεπειραμένους παίκτες που έχουν όγκο και δύναμη, που μπορούν να σουτάρουν, να καρφώσουν, να παίξουν άμυνα, παιδιά που μπορούν να κάνουν τα πάντα. Τα βλέπεις αυτά στα σχολεία και στα πανεπιστήμιά μας, αλλά εδώ δεν τα βλέπεις ποτέ. Πλέον αντιλαμβάνονται την εικόνα του αμερικάνικου μπάσκετ κάπως καλύτερα.

Είσαι πλέον και στην εθνική ομάδα της Ινδονησίας;
Το να βρεις μια θέση στην εθνική ομάδα εδώ είναι μεγάλη υπόθεση, σε σχέση με το πώς επεκτείνεται η λίγκα και το πόσοι Αμερικανοί βρίσκονται εδώ. Η χώρα ήταν κλειστή προς όλους τους ξένους παίκτες. Τώρα που επιτρέπονται οι Αμερικανοί στη λίγκα, αυτή η θέση με γεμίζει υπερηφάνεια. Είμαι εδώ και με επέλεξαν να παίξω.

Νιώθω φοβερό δέος και ευγνωμοσύνη για αυτό. Εγώ προσπαθώ να βρω τη θέση μου μέσα στο σύστημα, στο πώς παίζουμε, επειδή στην ομάδα μου υπάρχει τουλάχιστον άλλος ένας Αμερικανός, ενώ στην εθνική είμαι μόνο εγώ. Οπότε, νιώθω όπως ένιωθα πέρυσι στη λίγκα, όταν έπρεπε να βυθιστώ πλήρως σε μια ξένη κουλτούρα, την οποία έπρεπε να μάθω και να προσαρμοστώ μέσα σε αυτήν, αλλιώς θα τρελαινόμουν.

Πώς είναι να ζεις στην Ινδονησία;
Κάθε μέρα κοιτώ αυτό το μέρος και λέω μέσα μου, «μα, τι γίνεται;». Δεν υπάρχει κάτι αντίστοιχο στην Αμερική με αυτόν τον τόπο και αυτήν την κουλτούρα. Το επίπεδο της φτώχειας είναι απίστευτο. Αυτό με τράβηξε αρχικά εδώ, όταν ήρθα και είδα παιδιά να τρέχουν στον δρόμο χωρίς παπούτσια, λες και ήταν κάτι το κανονικό.

Αυτός ο τόπος μου έχει μάθει να έχω υπομονή και να είμαι ταπεινός. Προσπαθώ να μένω προσγειωμένος κάθε μέρα. Ξυπνώ και θυμάμαι πως δεν είχα τίποτα μέχρι πριν από μερικά χρόνια. Σε αυτό το μέρος, έχω τουλάχιστον την ευκαιρία να δημιουργήσω κάτω, οπότε αυτό με κρατά ταπεινό.

Είσαι ένας Αμερικάνος που ζει σε μια χώρα κυρίως μουσουλμανική. Σου δίνει αυτό μια διαφορετική οπτική σχετικά με τα πλάνα του Donald Trump;
Οι μουσουλμάνοι είναι όπως και οι πιστοί οποιασδήποτε άλλης θρησκείας - ξέρεις, στο τέλος, είμαστε όλοι άνθρωποι. Είμαστε όλοι άνθρωποι και ζούμε σε πολιτισμούς που βοηθούν στη μορφοποίηση των πιστεύω μας.

Δεν έχω ιδέα τι γίνεται στην Αμερική, είμαι πλέον εντελώς αποσυνδεδεμένος από την αμερικάνικη κουλτούρα.

Είναι λυπηρό αυτό που κάνουν στους ανθρώπους που έχουν ζήσει εκεί. Μεγάλωσα με άτομα από κάθε εθνικότητα και ούτε που το κατάλαβα. Στην Αμερική συναντάς κάθε έθνος του κόσμου, οπότε το να απορρίπτεις κάποιον εξαιτίας της θρησκείας του δεν έχει κανέναν νόημα. Ελεύθερη χώρα δεν είμαστε;

Περισσότερα από το VICE

Ναι, Χρειαζόμαστε τη Μαίρη Συνατσάκη, την Τατιάνα Στεφανίδου και την Κατερίνα Καινούριου να Λένε τα Αυτονόητα

Κανείς δεν Γιορτάζει πια στην Πλατεία Ομονοίας

Πίπες Νταϊάνα: Cult Ελληνικές Διαφημίσεις από το Ένδοξο Τηλεοπτικό μας Παρελθόν