Ακολουθήστε το VICE στην καινούργια μας σελίδα στο Facebook.
8 Νοεμβρίου 2014: Περήφανοι σαν αετοί, μαζεύονται το κρύο Σαββατόβραδο έξω από το πανεπιστήμιο των Τιράνων στην Αλβανία
Δημήτρης Πλουμίδης: Πάντα ήθελα να ταξιδέψω χωρίς συγκεκριμένο χρονικό πλαίσιο. Όμως, οι υποχρεώσεις δεν με άφηναν. Η δουλειά μου με είχε κουράσει πολύ ώσπου, κάποια μέρα, την παράτησα. Αφού δεν είχα υποχρεώσεις, πια, αποφάσισα να πάρω το αμάξι μου και να πάω ως τη Νέα Υόρκη. Και μετά θα «έβλεπα»… Δυστυχώς, το αυτοκίνητο «έμεινε» στη διαδρομή. Έτσι, γύρισα στο Σαν Φρανσίσκο, το πούλησα και πήρα ένα ποδήλατο. Είχα δει μερικούς φίλους που είχαν κάνει κάτι ανάλογο. Ήταν ένα καλό παράδειγμα, που μου μετρίασε έναν βασικό φόβο μου, το να κοιμηθώ στον δρόμο. Τελικά, αποδείχθηκε ότι το ποδήλατο είναι ένας υπέροχος τρόπος να απολαύσεις τον κόσμο. Σου δίνει αυτονομία και περισσότερο χρόνο, ώστε να δεις τα μέρη που περνάς.
28 Ιουλίου 2014:Γάλλοι ποδηλάτες χωρίς ούτε ένα ευρώ, ταξιδεύουν στην Ισπανία ψάχνοντας ιδανικά στην Ενωμένη Ευρώπη
Στο δρόμο ήμουν όλη τη μέρα, έτσι κι αλλιώς. Όμως, έκανα ποδήλατο 4-5 ώρες το χειμώνα και 8-9 ώρες το καλοκαίρι. Σκοπός μου ήταν να μη ζορίζομαι, αφού στην αρχή του ταξιδιού μου είχα έναν τραυματισμό. Δεν είχα λόγο να βιάζομαι. Έκανα συχνά στάσεις, κυρίως για να κοιτάξω τις βιτρίνες των τυροπιτάδικων, ανά τον κόσμο, ή για καφέ και wi- fi. Πάντως δεν ήταν στάνταρ πόσα χιλιόμετρα θα κάνω καθημερινά. Έχω κάνει, σε μία μέρα, από 8 μέχρι και 160 χιλιόμετρα. Ο «θεωρητικός» στόχος μου, από διανυκτέρευση σε διανυκτέρευση, ήταν γύρω στα 60 χιλιόμετρα την ημέρα.
Δεν έβλεπα τίποτα ως ιδιαίτερη δυσκολία. Ναι μεν, το ταξίδι με το ποδήλατο δεν είναι άνετο. Αλλά, αν έψαχνα ανέσεις και ευκολίες, δεν θα το επιχειρούσα καν. Κυρίως υπήρχαν δύσκολα μέρη, όπως η έρημος στην Αριζόνα ή οι λόφοι της Πορτογαλίας και της Τοσκάνης. Μπορώ να σου παραθέσω, πάντως, μερικά «στραβά» γεγονότα που συνέβησαν. Θυμάμαι, κάπου ανάμεσα σε Τέξας και Νέο Μεξικό, μου είχε πέσει η πίσω σχάρα, εν μέσω καταιγίδας. Σαν να μην έφθανε αυτό, ένας σκύλος μου έκλεψε το ένα παπούτσι και αναγκάστηκα να κάνω 200 μίλια, στη μέση του πουθενά, φορώντας μία σαγιονάρα, τυλιγμένη με μία σακούλα. Στην Κροατία μού έκλεψαν το laptop, την ώρα που κοιμόμουν. Η κύρια δυσκολία ήταν η έλλειψη εισοδήματος, που με ανάγκαζε να κάνω μεγάλες περικοπές, στην καθημερινότητά μου. Ακόμα και αυτό, τελικά, άλλαξε τον τρόπο που βλέπω τα πράγματα, άρα ήταν κάτι θετικό.
Ξεκίνησα από το Σαν Φρανσίσκο και συνέχισα νότια, προς το Σαν Ντιέγκο. Διέσχισα την έρημο της Αριζόνα, την υψηλή έρημο του Νέου Μεξικού, τα πευκοδάση του Τέξας και συνέχισα ως το Νάτσεζ, του Μισισιπή. Εκεί, με «έπιασαν» τα κρύα. Για αυτό κατέβηκα ως το δέλτα και τη Νέα Ορλεάνη. Συνέχισα ως τη Φλόριντα, όπου βρήκα ένα ιστιοπλοϊκό για τις Μπαχάμες. Μετά επιβιβάστηκα σε άλλο ιστιοπλοϊκό, για την Ισπανία.
Τελικά, βγήκα στις Αζόρες. Από εκεί, πήγα στο Οπόρτο και μετά στην πρωτεύουσα των Βάσκων, το Μπιλμπάο. Συνέχισα προς Μασσαλία, πέρασα στην Ιταλία και την καταπληκτική Τοσκάνη και, από την Ανκόνα, πήρα το πλοίο για το Σπλιτ. Κατέβηκα παραλιακά, μέσω Κροατίας και Μαυροβούνιου, μετά έστριψα προς τα φιλόξενα Τίρανα και την Κορυτσά, για να καταλήξω στην Καστοριά. Από εκεί πήρα το δρόμο για Λαμία, ώσπου έφθασα στην Αθήνα.
Το πιο εντυπωσιακό και σημαντικό ήταν ότι άλλαξαν οι σχέσεις μου με τους ανθρώπους. Μέχρι τότε ήταν επαγγελματικές και συναλλαγματικές. Στο ταξίδι, έγιναν πολύ προσωπικές. Έμαθα να εμπιστεύομαι τους ανθρώπους και να με εμπιστεύονται, αντίστοιχα. Στις πιο δύσκολες στιγμές -τυχερές τις λέω εγώ- πάντα συνέβαινε κάτι αναπάντεχο και περίεργο, που με βοηθούσε να συνεχίσω.Ακολούθησες κάποια προετοιμασία για αυτό το ταξίδι;
Αν εννοείς κάποια προπόνηση, όχι. Είχα να κάνω ποδήλατο από τα δεκατέσσερα! Τα βασικά θέματα που είχα να επιλύσω ήταν διαδικαστικά, γραφειοκρατικά. Έπρεπε να ξεπληρώσω τα χρέη μου, που μου πήρε ένα δίμηνο. Μετά πέρασαν άλλοι δύο μήνες, ψάχνοντας το κατάλληλο ποδήλατο και τον κατάλληλο εξοπλισμό.
16 Νοεμβρίου 2013: Διαγωνισμός ιππασίας ένα σαββατόβραδο στο Τέξας
Ο γύρος του κόσμου. Ελπίζω να τον πραγματοποιήσω και να μην «κολλήσω» στις ανέσεις της Αθήνας. Θα ξεκινήσω τον ερχόμενο Νοέμβρη, με σκοπό να περάσω, το επόμενο καλοκαίρι, από τα επονομαζόμενα «σταν» (Καζακστάν, Αφγανιστάν, Ουζμπεκιστάν κ.τ.λ.). Και από εκεί να φθάσω στη Μογγολία. Μετά θα πρέπει να βρω κάποιο ιστιοπλοϊκό, για να διασχίσω τον Ειρηνικό, ως τη Νότια Αμερική. Αυτό θα είναι το πιο δύσκολο κομμάτι. Στη συνέχεια, θα προχωρήσω ως το Σαν Φρανσίσκο, για να κλείσει αυτός ο «κύκλος».Δες περισσότερες φωτογραφίες από το ταξίδι του Δημήτρη εδώ.Ακολουθήστε το VICE στο Twitter, Facebook και Instagram.
25 Οκτωβρίου, 2013: Τα άγονα και ατελείωτα υψίπεδα του αραιοκατοικημένου Νιου Μέξικο
12 Φεβρουαρίου 2014: Η παραλία στην κοραλλιογενή ατλαντική πλευρά του Elbow Cay (νυχτερινή λήψη) στις Μπαχάμες
1 Ιουλίου 2014: Το ηφαίστειο του Piko, όπως φαίνεται από τη Horta, το πρώτο λιμάνι όσων διαπλέουν τον Ατλαντικό προς την Ευρώπη (Πορτογαλία)
26 Ιανουαρίου 2014: Κυριακή πρωί, κάτω από τη γέφυρα που διαχωρίζει το γκέτο από το Palm Beach, Πεντεκοστιανοί βαφτίζονται στη βαθιά τους πίστη (Φλόριντα)
21 Μαϊου 2014: Κολυμπώντας στα 17,000 πόδια βάθος
30 Αυγούστου 2014: Γεμάτα χαμόγελα και χαρούμενα μάτια σε ένα γάμο μασκαρεμένων σε χωριό της νοτιοδυτικής Γαλλίας
20 Σεπτεμβρίου 2014: Πολωνοί πανκ ενάντια στην Ασφάλεια των Πάρκων. Μας πέταξαν έξω στο δεκάλεπτο (Γαλλία)
15 Οκτωβρίου 2014: Κυρία στην βραδινή της βόλτα στο πλακόστρωτου του χωριού (Ιταλία)
17 Νοεμβρίου 2014: Ο πατέρας δέχθηκε τη φωτογράφιση χωρίς πληρωμή, ο γιός δεν πίστευε πως υπήρχα, και η κόρη πόζαρε. Κάτω από τον Δομοκό, Ελλάδα
18 Νοεμβρίου 2014: «Εμένα, παιδάκι μου;» απόρησε, αλλά άφησε ένα λεπτό τα τσουβάλια κάτω για μια φωτογραφία, με δύναμη, ζωή, και περηφάνια (Αλίαρτος, Ελλάδα)
19 Νοεμβρίου 2014: Στην πλατεία Συντάγματος, μετά από 15 μήνες στο δρόμο, 14.000 χιλιόμετρα με το ποδήλατο και 5.000 μίλια με το ιστιοπλοικό