Πώς Eίναι να Βγάζεις το Ψωμί σου Καίγοντας Πτώματα;

To θέμα δημοσιεύτηκε αρχικά στο VICE UK.

H Lauren Rosen είναι μια 26χρονη επιστάτρια νεκροταφείου, της οποίας η δουλειά περιλαμβάνει (και) τον χειρισμό του κλιβάνου για την καύση την νεκρών. Είναι στυλάτη και μικροκαμωμένη, με τατουάζ και σπαστά σκούρα μαλλιά, κοινώς καμία σχέση με το στερεότυπο που έχουμε στο μυαλό μας όταν σκεπτόμαστε έναν υπάλληλο σε νεκροταφείο ή γραφείο τελετών. Η Rosen εκπροσωπεί ένα νέο κύμα γυναικών που εργάζονται στη «βιομηχανία του θανάτου». Σύμφωνα με το National Funeral Directors Association, το 57% των σπουδαστών της επιστήμης του νεκροτομείου είναι γυναίκες. Ως χειρίστρια κλιβάνου, η δουλειά της Rosen περιλαμβάνει το να φορτώνει τα πτώματα στον κλίβανο, να αδειάζει τα απομεινάρια οστών από τα εν λόγω μηχανήματα, να διαβάζει τις ετικέτες των πτωμάτων και να διατηρεί οργανωμένα τα διάφορα ανθρώπινα μέλη που έχει υπό την ευθύνη της.

Η Rosen δουλεύει στο Detroit, μια πόλη που έχει μια πολύ στενή σχέση με τον θάνατο. Αποτελεί μια από τις πιο επικίνδυνες πόλεις παγκοσμίως, με το τρομακτικό νούμερο των 21,23 βίαιων εγκλημάτων ανά 1.000 κατοίκους να εξηγεί ό,τι χρειάζεται να ξέρει κανείς. Το μεγαλύτερο ποσοστό των δολοφονιών λαμβάνουν χώρα στα «μαύρα» σημεία του κέντρου της πόλης, ενώ το μεγαλύτερο ποσοστό των αυτοκτονιών σημειώνεται στα «λευκά» προάστια. Επιπλέον, το Detroit έχει έναν εξωφρενικό αριθμό εγκαταλειμμένων κατοικιών και οικοπέδων. Αυτά τα εγκαταλειμμένα σπίτια και καταστήματα λειτουργούν πολλές φορές ως κέντρα διακίνησης ναρκωτικών, στα οποία βέβαια λαμβάνουν χώρα πολλά βίαια εγκλήματα.

Η Rosen προσπαθεί να διατηρεί μια αίσθηση αποσύνδεσης από τα πρόσωπα και τις φυσιογνωμίες των ανθρώπων που αποτεφρώνει, προσπαθώντας όμως πάντα να σιγουρευτεί ότι αντιμετωπίζονται με την φροντίδα και την αξιοπρέπεια που τους αρμόζει. Είναι μια περίεργη ισορροπία.

VICE: Πώς έφτασες να ασχολείσαι με αυτήν την δουλειά;
Lauren Rosen: Αντιμετώπισα την εμπειρία της απώλειας από μικρή ηλικία. Έχασα ένα πολύ αγαπημένο μου πρόσωπο με έναν πολύ τραγικό τρόπο και αυτό ξύπνησε μέσα μου ένα ενδιαφέρον, μια μακάβρια περιέργεια. Όταν άρχισα να ψάχνω τις επιλογές καριέρας, που είχα μπροστά μου, έμαθα πως η ταφή, η ταρίχευση και η βιομηχανία της ταφής, είχαν ένα μεγάλο μέρος της βάσης τους στο merchandising. Ένα μεγάλο μέρος της δουλειάς ήταν το up-selling, κάτι το οποίο δεν με έκανε να αισθάνομαι άνετα. Δεν ήθελα να είμαι ένα άτομο που ξεγελούσα πενθούσες οικογένειες για να τους πάρω περισσότερα χρήματα. Επέλεξα την αποτέφρωση, επειδή ήταν φθηνή και αποτελεί και την πιο οικολογική επιλογή.

Ποιο είναι το πιο σιχαμένο πράγμα που χρειάζεται να κάνεις στην δουλειά;
Καμιά φορά, μας φέρνουν πτώματα που είναι σε προχωρημένο στάδιο αποσύνθεσης. Επειδή δουλεύω σε κρεματόριο στο Detroit, συχνά μας φέρνουν πτώματα που έχουν βρεθεί σε εγκαταλειμμένα σπίτια αρκετό καιρό μετά τον θάνατό τους. Όταν λοιπόν βρίσκονται τα εν λόγω πτώματα και μας τα φέρνουν, πρέπει να τσεκάρω ότι το κάθε πτώμα αντιστοιχεί στα σωστά έγγραφα, οπότε πρέπει να τσεκάρω τις ετικέτες πάνω σε αυτά, ώστε να διατηρούνται όλα οργανωμένα. Εδώ και κάποιο καιρό, έχουν αρχίσει να μας έρχονται και αρκετά πτώματα από τα πανεπιστήμια, όπου χρησιμοποιούνται στις ιατρικές σχολές, αλλά και πτώματα από δωρητές οργάνων. Σε αυτές τις περιπτώσεις τα σώματα δεν φτάνουν σε μας σε ενιαία μορφή. Αν είναι χωρισμένα σε πολλαπλά κομμάτια, το κάθε κομμάτι αναγνωρίζεται με τον ίδιο αριθμό, έτσι ώστε να μην χαθούν. Μια φορά έπρεπε να κρατήσω ένα κομμένο κεφάλι στα χέρια μου και αποδείχτηκε πιο βαρύ από ό,τι περίμενα. Αυτό θα μπορούσε να είναι μια περίεργη αίσθηση για αρκετό κόσμο.

Αν τα πτώματα είναι σε κακή κατάσταση, τότε σίγουρα τα συνοδεύει και μια μυρωδιά που δεν ξεχνάς εύκολα. Προσωπικά, την έχω συνηθίσει πλέον. Υπάρχουν φορές που τα πτώματα είναι σε τόσο προχωρημένο στάδιο αποσύνθεσης που ίσως έχουν πάνω τους μύγες ή σκουλήκια. Το καλοκαίρι που οι θερμοκρασίες είναι πιο υψηλές, οι μυρωδιές είναι πολύ πιο έντονες. Σίγουρα υπάρχουν φορές που χρειάζεται να πάρεις μια ανάσα και να σιγουρευτείς ότι δεν θα ξεράσεις, ώστε να συνεχίσεις να κάνεις την δουλειά σου.

Εξήγησέ μου τη διαδικασία αποτέφρωσης.
Σε μια συνηθισμένη αποτέφρωση, η διαδικασία διαρκεί δύο ώρες. Οι θερμοκρασίες είναι κατά μέσο όρο στους 980 βαθμούς Κελσίου. Τα κομμάτια του σώματος που μένουν στο τέλος είναι: το οστό του ισχίου, η σπονδυλική στήλη, το κρανίο και κάποια κομμάτια του εγκεφάλου. Μισή ώρα πριν το τέλος, ρίχνω μια ματιά μέσα στο μηχάνημα και συνήθως βλέπω μια μικρή μαύρη μάζα -ο εγκέφαλος- ενώ βλέπω και την σπονδυλική στήλη και το οστό του ισχίου. Καμιά φορά, ακόμα και όταν τελειώσει η διαδικασία, ο εγκέφαλος παραμένει, μιας και είναι τόσο πυκνός που δεν διασπάται. Όταν μαζεύω τα οστά που έχουν απομείνει και καθαρίζω το μηχάνημα, βάζω ό,τι έχει μείνει πάνω σε ένα μεταλλικό τραπέζι και τις περισσότερες φορές βρίσκω κομμάτια εγκεφάλου.

Έχεις βιώσει ποτέ περίεργες καταστάσεις με τις οικογένειες ή τους φίλους των νεκρών;
Στην πρώτη αποτέφρωση που έκανα, είχαν έρθει οι κόρες της νεκρής. Τους εξήγησα την διαδικασία, το οποίο ούτως η άλλως πρέπει να κάνουμε όταν παρίστανται μέλη της οικογένειας ή φίλοι του θανόντα. Καμία από τις κόρες δεν ήθελε να πατήσει το κουμπί του αποτεφρωτή, οπότε το έκανα εγώ. Είχαμε πιάσει την κουβέντα, όταν μια από τις κόρες με ρώτησε: «δηλαδή τώρα η μάνα μου καίγεται τελείως;». Οπότε κι εγώ της είπα «ναι, αυτό συμβαίνει». Αμέσως μετά άρχισε να γελάει υστερικά, ενώ η αδερφή της έκλαιγε, επίσης υστερικά.

Γυρνάς ποτέ στο σπίτι, μετά τη δουλειά, καλυμμένη με σκόνη ή στάχτες;
Ναι, συμβαίνει συχνά. Είναι δύσκολο να το αποφύγεις αφού μπαίνει στα μαλλιά σου, στον γιακά σου, καμιά φορά σου λερώνει και το πρόσωπο χωρίς να το καταλάβεις καν. Αυτό είναι και το μόνο πράγμα που μένει μαζί μου όταν φεύγω από τη δουλειά. Αυτή η σκέψη που λέει πως έχω κομμάτια κάποιων ανθρώπων πάνω μου, μέσα μου.

Ακολουθήστε το VICE στο Twitter, Facebook και Instagram.