Γιατί θα Μείνω στη Νέα Υόρκη Μέχρι να Πεθάνω

Το άρθρο δημοσιεύτηκε αρχικά στο VICE US.

Ζω στην Νέα Υόρκη εδώ και 18 χρόνια. Κάποια μέρα θα πεθάνω εδώ, μάλλον σε κάποια τουαλέτα κάποιου μπαρ ή (υπολογίζοντας το κόστος διαβίωσης και τα αποτελέσματα της ανόδου της παγκόσμιας θερμοκρασίας) σε κάποιο ύφαλο. Όμως δεν είμαι και δεν θα γίνω ποτέ Νεοϋορκέζος. Αντιλαμβάνομαι ότι υπάρχουν διάφοροι κανόνες που ορίζουν κάποιον που μένει σε αυτήν την πόλη ως «Νεοϋορκέζο»: Πόσα χρόνια έχεις ζήσει στην πόλη, τι ηλικία έχεις, πόσο καιρό έχεις δουλέψει στα τυριά στην αγορά του Zabar's, τέτοια πράγματα. Εγώ όμως καταφέρνω να τα προσπερνώ όλα αυτά και να διατηρώ την απλή ουσία. Χωρίς να θέλω να θίξω την Patti Smith ή τον Andy Warhol ή ακόμα κι εσένα που μόλις ολοκλήρωσες τον δεύτερό σου χρόνο στο NYU, θα προτιμήσω να υποστηρίξω αυτό που υποστηρίζουν οι ντόπιοι Νεοϋορκέζοι: Νεοϋορκέζος είναι μόνο αυτός που γεννήθηκε στην Νέα Υόρκη.

Προσωπικά, λατρεύω την Νέα Υόρκη όπως οι νεκροί λατρεύουν τον τάφο τους, αλλά εγώ απλά ζω εδώ.

Στις αρχές του μήνα, οι New York Times δημοσίευσαν ένα άρθρο με θέμα τα «νεαρά δημιουργικά άτομα» (κυρίως λευκοί με πολλά λεφτά, χωρίς παιδιά) που μετακόμιζαν από την Νέα Υόρκη στο Λος Άντζελες. Σύμφωνα με το άρθρο, οι πρώην κάτοικοι της Νέα Υόρκης ερωτεύονται το Λος Άντζελες για το «ατίθασο μποέμ πνεύμα της πόλης και την άνετη ατμόσφαιρά της». Να πάτε στο καλό και να μας γράφετε λοιπόν. Δεν θα μπω στην διαδικασία της σύγκρισης των δύο πόλεων, θα ήταν γελοίο. Δεν μισώ το LA. Μου αρέσει να πηγαίνω εκεί και να λιάζομαι με Νεοϋορκέζους. Δεν συμφωνώ με την άποψη ότι η πόλη είναι λίγο πολύ ανούσια. Έχει βγάλει άλλωστε εξαιρετικούς καλλιτέχνες (από τους Fleetwood Mac μέχρι την Octavia Butler), οπότε θα ήταν λίγο άστοχο να γενικεύσουμε και να πούμε ότι οι Angelenos είναι οι ηλιοκαμένοι επιφανειακοί τύποι που πολλές φορές λέγεται ότι είναι.

Καταλαβαίνω επίσης γιατί θέλετε να πάτε προς τα δυτικά: αυτήν την στιγμή στην Νέα Υόρκη δεν βλέπεις φως. Ένα μέσο νοίκι στο Brooklyn είναι κοντά στα 3,000 δολάρια, τιμή που αποτελεί ρεκόρ για την περιοχή και όχι μόνο, την ίδια στιγμή που οι μισθοί δεν ανεβαίνουν με την ίδια ένταση και διάθεση. Το παραπάνω σημαίνει πως όσοι έχουν την οικονομική δυνατότητα έχουν φύγει προς άλλες πόλεις, ενώ οι εργατικές τάξεις, μην έχοντας την δυνατότητα για κάτι άλλο, έχουν μετοικήσει προς τα όρια των πέντε δήμων της Νέα Υόρκης.

Κάποιοι, βασικά πολλοί άνθρωποι, αναγκάζονται να φύγουν από την πόλη λόγω οικονομικών δυνάμεων. Δεν μιλάμε για φυσικές δυνάμεις όπως ο αέρας, αλλά δυνάμεις φτιαγμένες από ανθρώπινα χέρια και μυαλά, όπως οι Bloomberg και οι Giuliani αυτού του κόσμου. Κι εγώ βέβαια. Ή μάλλον εμείς. Οι καλλιτέχνες, οι DIY-ηδες, οι καλοπροαίρετοι -αν και λίγο εγωκεντρικοί- νεαροί που αποτελούμε το πρώτο και καίριο κύμα του gentrification. Δεν θα προσπαθήσω να το εκλογικεύσω ή να το δικαιολογήσω ηθικά. Για τους ανθρώπους που γεννήθηκαν σε αυτήν την πόλη και αναγκάστηκαν να φύγουν, δεν έχω να προσφέρω μια συγγνώμη, γιατί νιώθω ότι κάτι τέτοιο θα ήταν υποκριτικό και προσβλητικό. Μπορείτε κάλλιστα να με μισείτε με πάθος. Αλλά για εσάς που φεύγετε από την Νέα Υόρκη, γιατί θέλετε παραπάνω χώρο, εσάς δεν σας πιάνω. Καθόλου.

Μετακόμισα στην Νέα Υόρκη για να διαβάζω ποίηση σε βραδιές open mic. Αρχικά στο Nuyorican Cafe, όπου πολύ σωστά έγινα περίγελος και αργότερα στο ABC No Rio. Εκ της συμβάσεως λοιπόν ήμουν χαμένος. Ήξερα πάντα ότι στα καλύτερα μου ήμουν απλά ένας τύπος δεύτερης διαλογής. Ήθελα απλά να υπάρχω στον ίδιο χώρο με το New York School, έστω και τριάντα χρόνια αργοπορημένος.

Με το να φύγω από την Νέα Υόρκη για μια πιο άνετη ζωή, θα ένιωθα ότι προδίδω την πόλη, ότι προδίδω τον νεαρότερο εαυτό μου και τις άκακες ψευδαισθήσεις του. Και μπορεί να μην έχω θέμα με εσάς που φεύγετε, αλλά θα ήθελα να σας ζητήσω μερικές χάρες. Πρώτον, πάρτε τους Vampire Weekend μαζί σας. Δεύτερον, μην ορίζετε το gentrification ως τον βασικό λόγο που φεύγετε αν δεν είστε γέννημα θρέμμα της πόλης, γιατί είναι μεγάλη μαλακία. Τρίτον, μην γράψετε κάποιο κείμενο τύπου «Φεύγοντας από την Νέα Υόρκη», γιατί μας κάνει να σκεφτόμαστε ότι αυτό είχατε ως σχέδιο από την αρχή.

Δεν μπορώ να αρνηθώ ότι η Νέα Υόρκη δεν έχει αλλάξει. Κάποιοι λένε ότι έχει χάσει τον εκλεπτυσμένο, ρομαντικό ενθουσιασμό που συναντούσες στα ποιήματα του Frank O' Hara και έχει πλέον γίνει ένα με το μηχανικό και ψυχρό χαρακτήρα του αυτοκινήτου που τον σκότωσε. Άλλοι λένε πως οι κάποτε επικίνδυνοι, βρωμεροί δρόμοι της πόλης έχουν μεταμορφωθεί σε κάτι που θυμίζει Disneyland. Όχι «τύπου» Disneyland. Κανονική. Και αν θέλετε κάτι ακόμα χειρότερο, υπάρχει κόσμος που υποστηρίζει πως η Νέα Υόρκη σταδιακά χάνει κάθε χαρακτήρα και γίνεται σαν οποιαδήποτε άλλη πόλη των Ηνωμένων Πολιτειών, μια πόλη που ορίζεται από τις ίδιες αλυσίδες καταστημάτων που συναντά κανείς παντού.

Γιατί δεν φεύγω λοιπόν; Γιατί η Νέα Υόρκη παρά τα κακά της, εξακολουθεί να είναι η αγαπημένη μου μικρή πόλη. Όταν μετακόμισα εδώ, οι Manhattanites που ήξερα δεν υπήρχε περίπτωση να επισκεφτούν το Brooklyn (ναι, ακόμα και το Williamsburg) και το Beauty Bar στην 14η οδό, θεωρείται μισο-αστεία, μισο-σοβαρά ως «ταξίδι». Μου αρέσει αυτή η νοοτροπία. Και τότε μου άρεσε και τώρα μου αρέσει. Αυτό που συναντάς συνέχεια ανθρώπους που ξέρεις, ανεξάρτητα με το που είσαι και τι ώρα είναι.

Δεν θέλω να φύγω από την Νέα Υόρκη, γιατί τελικά που θα πήγαινα; Ποιος θα με ήθελε; Το Πόρτλαντ; Έχω δει ένα επεισόδιο του Portlandia και δεν νομίζω ότι θα τα πήγαινα καλά με αυτούς τους ανθρώπους. ΚΑΘΟΛΟΥ. To Ώστιν; Είδατε τον τρόπο που απεικόνισαν τον LBJ στο Selma; Όχι ευχαριστώ, δεν θα πάρω. To Άσβιλ; Για να μου λένε συνέχεια πως προφέρεται το Moog και να περιμένω μέχρι να διαλυθεί η αγαπημένη μου γκαραζόμπαντα; Καλύτερα να πεθάνω τώρα. Πίστευα πως η όλη ουσία της Νέας Υόρκης ήταν πως αν τα κατάφερνες εδώ, μπορούσες να τα καταφέρεις οπουδήποτε, αλλά τελικά το να τα καταφέρνεις στην Νέα Υόρκη, σημαίνει ουσιαστικά πως πρέπει να μείνεις εδώ. Η Νέα Υόρκη είναι ένας προορισμός για αυτούς των οποίων η ψυχή δεν χωράει πουθενά αλλού, είναι ο προορισμός για τους περίεργους, για τους φιλόδοξους, για αυτούς που δεν μπορούν να το βουλώσουν ποτέ, είναι για αυτούς που θέλουν πραγματικά να δείξουν ποιοι είναι. Αν είσαι διαφορετικός, περίεργος ή κάτι τέλος πάντων κοινωνικά «άβολο», όπου και να πας εκτός από εδώ το αποτέλεσμα θα είναι το ίδιο: θα σε μισήσουν ή ακόμα χειρότερα, θα σε αγνοήσουν.

Δεν θα φύγω ποτέ από την Νέα Υόρκη, όσο ψηλά κι αν πάει το νοίκι, όσοι μαλάκες με περίεργα καπέλα κι αν έρθουν. Όλα τα υπόλοιπα, έξω από εδώ, ανήκουν σε όλους τους υπόλοιπους, έξω από εδώ. Σε είκοσι χρόνια, θα είμαι σε έναν παρατημένο ύφαλο ανοιχτά της ακτής του Rockaway. Φέρτε μου τις πιο φρέσκιες hardcore κασέτες από την Morgantown. Φέρτε μου νέα σχετικά με το πώς επιχειρεί να δικαιολογήσεις τις πράξεις του άλλος ένας μπάτσος που σκότωσε κάποιον στις σελίδες της Post. Πείτε μου για τα νέα εγκλήματα του Ισραήλ και πως προσπαθούν να τα δικαιολογήσουν στις ειδήσεις. Φέρτε μου Starbucks. Φτιάχνουν πολύ νόστιμα πράγματα, αλλά που να πηγαίνω μέχρι τον δίπλα ύφαλο για να τα πάρω. Και αφήστε με να κάνω κανένα μεροκάματο σε κανένα μπαρ, γιατί λογικά θα βγάζω δεν θα βγάζω το νοίκι.

Ακολουθήστε το VICE στο Twitter, Facebook και Instagram.