Τι Συμβαίνει Πίσω από τα Κελιά στο «Κολαστήριο» στα Λεχαινά

Σε ένα ίδρυμα-«κολαστήριο» στα Λεχαινά Ηλείας, κρατούνται κλειδωμένα περισσότερα από 60 παιδιά και ενήλικες με αναπηρία σε απάνθρωπες συνθήκες, πίσω από κλουβιά και δεμένοι/ες στα κρεβάτια. Τα μέλη της Κίνησης Χειραφέτησης ΑμεΑ «Μηδενική Ανοχή» πριν από λίγο καιρό πραγματοποίησαν κατάληψη στο Κέντρο Περίθαλψης Παίδων Λεχαινών φέρνοντας ξανά στο προσκήνιο τις απάνθρωπες συνθήκες που επικρατούν εκεί και απαιτώντας από την κυβέρνηση να υλοποιήσει τις δεσμεύσεις της Ελλάδας απέναντι σε διεθνείς οργανισμούς για την αποϊδρυματοποίηση, με τη σταδιακή απομάκρυνση των ανθρώπων με Αναπηρία από τα κλειστά ιδρύματα και την ένταξή τους στο κοινωνικό σύνολο.

Αυτό που αντίκρισαν τα μέλη της Κίνησης Χειραφέτησης ΑμεΑ «Μηδενική Ανοχή» στην τετραήμερη παραμονή τους κατά την κατάληψη του ιδρύματος που είναι χτισμένο δίπλα από μονάδα της ΔΕΗ ήταν ανθρώπους δεμένους με ιμάντες ή πίσω από κλουβιά ή μέσα σε δωμάτια από πλέξι γκλας με τεχνητό φωτισμό. Έντονη δυσοσμία, σκουριασμένες κούνιες και εγκατάλειψη.

Όπως καταγγέλουν μεταξύ άλλων τα μέλη της Κίνησης Χειραφέτησης ΑμεΑ «Μηδενική Ανοχή»: «Η σίτιση όσων ζουν εκεί εξαρτάται κυρίως από χορηγίες ντόπιων, η τροφή πολτοποιείται και συχνά δίδεται με μπιμπερό, για λόγους ταχύτητας. Η δομή είναι υποστελεχωμένη, με το ίδρυμα να αριθμεί 7 νοσηλευτές και 22 σε θέσεις βοηθητικού προσωπικού. Σε κάθε βάρδια, υπάρχουν μόλις 2 νοσηλευτές για 2 ορόφους. Ο ψυχίατρος και παιδοψυχίατρος έχουν εξωτερική σχέση εργασίας με τη δομή. Επισκέπτονται κάποιες φορές τον χώρο, αλλά κατευθύνουν το νοσηλευτικό προσωπικό κυρίως τηλεφωνικώς».

«Δεν διεκδικούμε την στελέχωση με αντικατάσταση με σοφτ ρουμς. Δεν αγωνιζόμαστε για την βελτίωση των συνθηκών, αφού δεν αναγνωρίζουμε ότι υπάρχουν καλά και κακά ιδρύματα. Το διακίβευμα είναι τον ριζικό μετασχηματισμό με όρους αναγνώρισης και σεβασμού της ανθρώπινης ποικιλομορφίας, πέρα από την εξίσωση που θέλει την αναπηρία να ισούται με ανικανότητα. Στο πλαίσιο μιας επερχόμενης αποιδρυματοποίησης, ως Κίνηση θα είμαστε σε διαρκή επαγρύπνηση», λέει χαρακτηριστικά η Έρη κοινωνική ανθρωπολόγος και μέλος της Κίνησης.

Ο Αντρέας Κουζέλης είναι κοινωνιολόγος συγγραφέας με σπαστική τετραπληγία και μέλος της Κίνησης Χειραφέτησης ΑμεΑ «Μηδενική Ανοχή». Ο ίδιος μεταφέρει την εμπειρία του όταν φεύγοντας από την κατάληψη μπήκε σε ένα από τα κλουβιά:

«Μπήκα στο κλουβί, έκατσα στο κρεβάτι και έκλαιγα. Ολη η ζωή μου πέρασε σαν φλας μέσα στα ελάχιστα αυτά δευτερόλεπτα. Κατάλαβα ότι παρά τρίχα δεν ήμουν και εγώ ένας από τους 56 έγκλειστους.

Να σας ρωτήσω κάτι; Τον Χόκινς τον ξέρετε όλοι; Έχετε μία ιδέα ποιος είναι ο Χόκινς; Έχετε. Είμαι σίγουρος ότι αν ο Χόκινς ήταν Έλληνας δεν θα υπήρχε Χόκινς. Γιατί ξεκινάω έτσι. Γιατί ξέρω και όλοι ξέρουμε βαθιά μέσα μας, πολύ βαθιά, ότι σαν ελληνική κουλτούρα είναι πιο εύκολο να σκεπάσουμε ό, τι μας είναι δυσάρεστο παρά να το αντιμετωπίσουμε.

Είναι πολύ εύκολο για έναν γονέα με παιδί με αναπηρία να το αφήσει σε ένα ίδρυμα, κατασκευάζοντας το ψευδές άλλοθι ότι «εγώ τρέχω για δουλειά, δεν μπορώ να το φροντίζω, εκεί θα έχει την προσοχή των ειδικών» παρά να υποστούμε όλη την αναγκαιότητα να μεγαλώσουμε και να εκπαιδεύσουμε ένα παιδί με αναπηρία.

Είμαι κοινωνιολόγος και συγγραφέας. Κατά λάθος είμαι. Είμαι κατά λάθος εδώ. Και γιατί είμαι κατά λάθος; Γιατί το '74 όταν είχαμε πάει ένα ταξίδι στην Πάτρα ο θείος μου είχε μιλήσει στην Βάσω - έτσι λένε την μητέρα μου κι επειδή έχουμε σχέσεις φιλίας μου αρέσει να τη λέω Βάσω. Της είχε πει λοιπόν ότι ξέρει κάποιο ίδρυμα εκεί κοντά πιο κάτω. Και ότι για να μην τυραννιέται κι αυτή κι ο πατέρας μου θα ήταν καλύτερα να με πάει εκεί.

Η μητέρα μου, αγράμματη -τρίτη δημοτικού δεν την τελείωσε- είπε ότι "εγώ τον Αντρέα δεν τον παρατάω". Καταλαβαίνετε λοιπόν γιατί είμαι κατά λάθος εδώ; Γιατί δεν ήμουν εκεί σε ένα κλουβί, σε τέσσερις τοίχους. Αν δεν είχα αναπτύξει κοινωνικές συναναστροφές, αν δεν είχα εκπαιδευτεί, αν δεν ήμουν ενεργό μέλος της κοινωνίας, αυτή τη στιγμή θα είχα νοητική καθυστέρηση. Και το 70% των παιδιών εκεί μέσα που έχουν νοητική καθυστέρηση, είναι μόνο και μόνο από την ιδρυματική ζωή. Οι ψυχολόγοι οι ίδιοι λένε ότι τα ορφανοτροφεία δημιουργούν στα παιδιά αξεπέραστα προβλήματα. Φανταστείτε να είστε σε ένα κλουβί. Και 300% IQ να έχετε φυτό θα είστε.

Κι αναρωτιέμαι, γιατί η ελληνική κοινωνία πετάει τα παιδιά της; Σαν κοινωνιολόγος είναι βασικό ερώτημα για εμένα αυτό. Φταίνε τα 400 χρόνια σκλαβιάς; Φταίει η κατοχή; Φταίει ο χριστιανισμός; Η αρχαία Ελλάδα; Γιατί ακόμα δεν έχουμε αποκτήσει την ελάχιστη κουλτούρα αποδοχής της ποικιλομορφίας των ανθρώπων; Θα μπορούσα να το αναλύω ώρες. Δεν ξέρω τι είμαστε. Ξέρω όμως ότι δεν έχουμε αποκτήσει ακόμα κοινωνική συνείδηση, συνυπευθυνότητα. Είμαστε ευαίσθητοι, αλληλέγγυοι, ό, τι βολεύει να είμαστε. Είμαστε εθελοντές, όμως συνυπεύθυνοι δεν έχουμε γίνει ακόμα. Κι αν δεν γίνουμε, τα Λεχαινά έστω κι αν κλείσουν, θα μας στοιχειώνουν.

Μένω στον Χολαργό. Όμως λέω ψέμματα. Μένω ακόμα στα Λεχαινά και θα μένω εκεί μέχρι να δοθεί μία λύση. Μιλάω μέσα από τα Λεχαινά, μέσα από εκείνο το κλουβί που μπήκα».

Σε σχέση με την εξέλιξη στο Θεραπευτήριο Χρονίων Παθήσεων Λεχαινών, το Υπουργείο Εργασίας, Κοινωνικών Ασφαλίσεων και Αλληλεγγύης σε δελτίο τύπου δήλωσε πως έχει πλήρη συνείδηση των συνθηκών και των προβλημάτων που έχει παραλάβει: «Ξέρουμε ότι τα δύο σημαντικότερα προβλήματα είναι η έλλειψη προσωπικού, ιδίως ιατρικού, νοσηλευτικού και επιστημονικού και οι ανεπαρκείς υποδομές», ενώ σημειώνει πως: «Στόχος της πολιτικής του Υπουργείου Εργασίας, Κοινωνικών Ασφαλίσεων και Αλληλεγγύης είναι να επιτευχθεί η ευρύτερη δυνατή αποϊδρυματοποίηση, με εξασφάλιση της αναγκαίας φροντίδας για τους περιθαλπομένους των σχετικών Ιδρυμάτων και σε αυτή την κατεύθυνση σχεδιάζουμε τις επόμενες ενέργειές μας».

Περισσότερα από το VICE

Υπάρχει Περίπτωση να Ενισχυθεί η Χρυσή Αυγή Από την Κρίση της Νέας Δημοκρατίας;

Σπάνιες Εικόνες από το «Σκοτεινό» Νησί της Λίμνης των Ιωαννίνων

Τα Πορτρέτα των Ιρανών που Έραψαν τα Στόματά τους Ζητώντας να Ανοίξουν τα Σύνορα