FYI.

This story is over 5 years old.

Μουσική

Η Aποκαθήλωση του Rock Star

Πόσο ψεύτικο είναι το ροκσταρίλικι που μας «πουλάνε» οι τραγουδιστές που αποθεώνουμε;

Φωτογραφία από Flickr

Η γκρίνια είναι στην ιδιοσυγκρασία του λαού μας. Ένα ίδιον του drama queen DNA μας που έρχεται πακέτο μαζί με τη φυσική ροπή μας για το ελαιόλαδο και την ηλιοθεραπεία. Και ένα από πράγματα που ερεθίζουν την ανάδειξη του χαρακτηριστικού αυτό είναι τα κλισέ. Οι κοινοτοπίες που δεν χάνουμε ευκαιρία να στηλιτεύσουμε ωσάν και δεν ήταν  ποτέ και είναι κομμάτι της ζωή μας που μας γαλούχησαν και άλλοι αποκηρύξαμε με φαμφάρες και πομφόλυγες, μόνο για να καταλάβουμε απογοητευμένοι μεγαλώνοντας ότι είναι πολύ βαθιά ριζωμένες μέσα μας για να απαλλαχθούμε από αυτές ουσιαστικά, ενώ άλλοι αγκαλιάσαμε και προσπαθήσαμε να ζήσουμε με πλήρη συνείδηση για την ύπαρξη τους και τις συνέπειες που επιφέρουν αυτές στη ζωή μας και τις επιλογές μας, υπάρχουν.

ΔΙΑΦΗΜΙΣΗ

Στη λογική αυτή των κλισέ τύπου ότι στην Ελλάδα ο κόσμος είναι ζεστός, φιλόξενος και εγκάρδιος, ενώ στη Σκανδιναβία παγωμένος, εγκρατής και αντικοινωνικός όπως το θερμόμετρο τους, ένα από τα αγαπημένα του Έλληνα και δη του έφηβου είναι το «sex, drugs and rock ’n roll». Όχι στην σκληροπυρηνική, ρεαλιστική απόδοση του όρου, γιατί στις περισσότερες καταστάσεις το φαίνεσθαι είναι σημαντικότερο από το είναι (και ο έφηβος όσο cool και να θέλει να μας πείσει πως είναι, διακατέχεται από ένα έντονο φόβο, γεγονός απόλυτα φυσιολογικό στη ψυχολογική διεργασία της ενηλικίωσης), αλλά στη light εκδοχή που αρκεί για να πείσει κάποιος τον περίγυρο του ότι είναι οργισμένο νιάτο που αντίκειται ουσιαστικά και κάθετα σε κάθε λειτουργία του συστήματος και φυσικά δεν αποδέχεται τους κοινωνικούς όρους που του επιβάλλει ο περίγυρος γιατί ζει σαν τους rock stars που άκουγε μεγαλώνοντας, ακόμα και αν στην ουσία υποσυνείδητα τους επιζητά σε βαθμό εμμονικό.

Η λέξη αντίσταση ή antifa όπως θα δείτε πιο συχνά γραμμένη σε τοίχους και παγκάκια είναι στην Ελλάδα κατά κανόνα η έννοια κάτω από την σκέπη της οποίας οι έφηβοι βρίσκουν ένα κοινό σημείο αναφοράς, παθιάζονται και εμπνέονται για να διαμορφώσουν τη συμπεριφορά τους. Ενημερωτικά να πούμε πως το αγόρι και το κορίτσι κατά την περίοδο της ήβης που διακατέχεται από αντίστοιχες ορμές θα είναι κατά πάσα πιθανότητα ο γιάπης που θα διοικήσει μία ναυτιλιακή ή θα γίνει πρωθυπουργός, οπότε οι γονείς που διαβάζουν το κείμενο αυτό και βιώνουν ένα άγχος για τα καμάρια τους μπορούν να πάρουν ανάσα γιατί όντως είναι μια φάση που περνά. Σκεφτείτε το κάτι σαν παρατεταμένη γρίπη γιατί δεν οποία δεν υπάρχει αντιβίωση. Και το κλισέ αυτό δεν είναι θεόπνευστο, αλλά μία φτηνή αντιγραφή συμπεριφοράς των ειδώλων που λατρεύουμε, λατρέψαμε και θα λατρεύουμε. Κοινώς, όλοι θέλουμε να ζούμε σαν rock star ή να δείχνουμε ότι ζούμε σαν και αυτούς. Αλλά η πραγματική ερώτηση είναι μία. Ζουν οι ίδιοι οι rock stars την αντισυμβατική, rock ζωή που εξιδανικευμένα είμαστε πεπεισμένοι πως βιώνουν; Υπάρχει ακόμα το rock ’n roll και όλα τα επακόλουθα τους όπως διατυπώθηκε με τυμπανοκρουσίες σε νικητήριο λόγο του Alex Turner πριν μερικούς μήνες με την παραλαβή ενός βραβείου και συγκίνησε τους φίλους των κιθαρών ανά τον κόσμο; Η απάντηση στο ερώτημα που μας ταλανίζει και μόλις τέθηκε έρχεται αμέσως τώρα, οπότε θα σας συμβούλευα να πάτε τώρα τουαλέτα για να μην κόβετε την ανάγνωση του κειμένου στη μέση.

ΔΙΑΦΗΜΙΣΗ

Φωτογραφία από Flickr

Σε μερικές μέρες θα λάβει χώρα στην Αθήνα το καλύτερο μουσικό φεστιβάλ που έχει διοργανωθεί ποτέ (μην με κρίνετε για  τη μεγαλοστομία μου γιατί μεταξύ των αόμματων βασιλεύει ο μονόφθαλμος λέει η λαϊκή ρύση), το Plissken Festival και θα συγκεντρώσει ένα σημαντικό αριθμό νεόκοπων rock star που η γενιά μας αποθεώνει ως rock gods. Κάποιοι από αυτούς έχουν ξανάρθει στην Ελλάδα και έχει τύχει να τους γνωρίσω και να περάσω μερικές ώρες μαζί τους. Αυτό μου δίνει το δικαίωμα να τους κρίνω; Όχι, αλλά είναι μία ένδειξη για το πόσο πιστοί είναι στην εικόνα που επιμελώς επικοινωνούν στο κοινό τους. Μία από αυτές τις μπάντες που τυχαίνει να είναι ανάμεσα στις πιο γνωστές του σύγχρονου rock ’n roll στερεώματος και η φήμη της για τα προκλητικά, ξέφρενα και άγρια live της την ακολουθεί κατά πόδας. Όταν τους γνώρισα είχα άγχος ότι πρόκειται για μία παρέα μέθυσων που δεν έχουν όρια και έχουν καταφέρει να κάνουν επάγγελμα τις πιο κλισέ rock συμπεριφορές. Ο φόβος μου γρήγορα αντικαταστάθηκε με απορία και γέλωτα όταν ανακάλυψα πως η συγκεκριμένη μπάντα απέχει παρασάγγας από την εικόνα που είχα στο μυαλό μου καθώς εκτός ότι δεν άγγιξε καν τα ποτά που της είχε εξασφαλίσει η παραγωγή μετά το πέρας του live, τα μέλη της προτίμησαν από το να βγουν στα bar της Αθήνας να κάνουν msn κλήση με τις κοπέλες τους και να κοιμηθούν νωρίς για να ξεκουραστούν για το ταξίδι τους, ενώ το μέλος που μας ακολούθησε στις μπαρότσαρκες μας στην πόλη προτίμησε να συζητά για τη σημασία της πολιτικής, κουβέντα που κάλλιστα μπορείς να εγκαινιάσεις και με τον πολιτικοποιημένο παππού σου και δεν περιμένεις να κάνεις με το rock θεό της καρδιάς σου. Είναι κακό αυτό; Σαφώς και όχι. Είναι ανακόλουθο της φήμης που έχει χτιστεί γύρω από το όνομα τους; Σαφώς και ναι.

Από την προσωπική εμπειρία μου και με άλλους rock stars παγκόσμιου βεληνεκούς τύπου Gossip, Klaxons, White Lies κ.α. να σας πως τα άγχη που έχουν είναι να αγοράσουν σπίτια στο King’s Cross, να παντρευτούν τις συντρόφους τους, να ψωνίσουν σανδάλια και να τελειώσουν το πλεκτό τους, ενώ στον ελεύθερο τους χρόνο βλέπουν τηλεοπτικές σειρές και ταινίες με πίτσα και μπίρα και διατηρούν (βαρετές;) σχέσεις χρόνων. Μμμμ όχι και τόσο rock ’n roll εν τέλει; Ακριβώς. Ακόμα και αν δεν μπορούμε να γενικεύσουμε τις υποθέσεις μας για όλο τον κόσμο της μουσικής κατά γενική ομολογία από τις αντίστοιχες εμπειρίες φίλων σπάνια θα συναντήσεις στην πραγματικότητα έναν celebrity που πραγματικά να ανταποκρίνεται στη φήμη της εκρηκτικής προσωπικότητας που τον ακολουθεί. Έχει στιγμές που πιθανότατα δικαιώνουν τον τίτλο του rock star που τόσο εύκολα του έχουμε απονείμει; Μάλλον ναι, αλλά κάπως έτσι βιώνουμε λιγότερο ή περισσότερο συχνά στη ζωή μας. Αυτές δεν αρκούν όμως για να εμπνέει ανάλογες κλισέ συμπεριφορές στο κοινό του. Η αποδόμηση του σύγχρονου rock star, ο οποίος πρέπει πάντα να θυμόμαστε βρίσκεται εκεί που βρίσκεται γιατί είναι το επάγγελμα του και αμείβεται για αυτό όπως κάθε άλλος υπάλληλος είναι κάτι που έχει συντελεστεί και με τη βοήθεια των social media, γιατί μπορεί να νομίζουμε ότι Lana Del Rey ζει σε ένα ατέρμονο καταθλιπτικό party χωρίς καμία υποχρέωση, αλλά αν πάτε μέχρι το West Hollywood θα τη δείτε να ψωνίζει γιαούρτια στο συνοικιακό super market μαζί τη δική μας Ilia Darlin’.

Δεν έχω ζήσει τα τιμημένα 60s και 70s που έννοιες όπως το «sex, drugs and rock ’n roll» ξεκίνησαν να αποτελούν καθημερινότητα στο λεξιλόγιο των νέων, αλλά η αλήθεια είναι πως μετά τα συντηρητικά 50s και την καταπίεση του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου, η ανακάλυψη διάφορων νέων ναρκωτικών και η ανάγκη του κόσμου για κοινωνική αλλαγή ήταν μια γενικότερη κατάσταση που απλά προσωποποιήθηκε στο rock lifestyle. Οι rock stars δεν ζούσαν και δεν ζουν πολύ μακριά από τον υπόλοιπο κόσμο, αλλά η δική τους ζωή έχει μία προβολή δυσανάλογα μεγαλύτερη από τη ζωή των υπολοίπων.

Που καταλήγουμε; Ότι εφόσον για τους περισσότερους rock stars η αποζημίωση για τη δουλειά τους είναι πενιχρή ή όχι αρκετή για να ζήσουν βασιλικά όπως θέλουμε να πιστεύουμε και μας είχαν και επιβεβαιώσει και οι Au Revoir Simone και έχουν άγχη για θέματα όπως η ασφάλιση τους και η συνταξιοδότηση τους μάλλον θα έπρεπε να αναθεωρήσουμε την ύπαρξη των rock gods όπως την είχαμε αυτή στη συνείδηση μας και επιτέλους να μεγαλώσουμε και να φύγουμε από την εφηβική συμπεριφορά αντίληψη του μιμητισμού ανύπαρκτων συμπεριφορών που επίπλαστα έχουμε δημιουργήσει για να δικαιώνουμε την προσωπική μας ανάγκη να περνάμε από τα ηλιακά κλισέ που μας επικοινωνούνται από την παιδική μας ηλικία. Ζούμε σε χρόνια φλώρων και δεν είναι ούτε κακό ούτε μεμπτό και το rock ’n roll υπάρχει ως είδος μουσικής (που πάντα θα αγαπάμε), αλλά όχι και ως lifestyle όπως κάποιοι προσπαθούν να μας πείσουν. Αυτό είναι απλά άλλο ένα marketing. Όσοι στενοχωρηθούν μπορούν να ακούσουν το νέο δίσκο των Black Keys για να παρηγορηθούν. Πότε το συναίσθημα του σπασίματος της φούσκας δεν είναι ευχάριστο. Το είδαμε και στο Matrix άλλωστε. Καλημέρα σας.

Ακολουθήστε το VICE στοTwitterFacebook και Instagram.