Οι Συμμορίες Μοτοποδηλατιστών στη Βρετανία Έχουν μια Νέα Υποκουλτούρα

Το «Bikelife» είναι ένα αμερικάνικο φαινόμενο. Εμφανίστηκε στο διαδίκτυο από το ντοκιμαντέρ 12 O’Clock in Baltimore, και αφορά νέους του Χάρλεμ και της Φιλαδέλφια, με μαινόμενες γουρούνες και βρώμικες μηχανές, που τρέχουν μέσα στις γειτονιές με ταχύτητες που γεμίζουν τις αίθουσες αναμονής των νοσοκομείων και τα κελιά των φυλακών. Και όσο τρέχουν, κάνουν και σούζες, που σε κάνουν να νομίζεις ότι δεν υπάρχει βαρύτητα. Αυτό κάνουν ο ASAP TyY και ο Meek Mill –καθώς και ο Chief Keef, αλλά δεν είναι τόσο καλός.

Όπως το Seinfeld, η techno και ο καπνός, το Bikelife είναι μια αμερικάνικη εξαγωγή που έφτασε μέχρι το Ηνωμένο Βασίλειο. Οι γουρούνες και οι βρώμικες μηχανές δεν είναι διαθέσιμες στο αμερικάνικο YouΤube, αλλά οι πολυμήχανοι πιτσιρικάδες κλείδωσαν τα CBT τους, αγόρασαν 50αρια και γύρισαν στους δρόμους να κάνουν τα δικά τους βιντεάκια.

Ήθελα να καταλάβω καλύτερα την Αγγλική Bikelife κουλτούρα, και γι’ αυτό συνάντησα τον Ash, ιδρυτή του UK Raise It Up –ένα γκρουπ στο Facebook που οργανώνει συγκεντρώσεις και εξορμήσεις. Με κάλεσε να τον βρω για καφέ, έξω από το βόρειο δαχτυλίδι του Λονδίνου, πριν κάνουν εξόρμηση με τα μοτοποδήλατα στη βιομηχανική ζώνη.

Το μίτινγκ ήταν σε ένα μέρος που λεγόταν Ace Café, ένα στέκι μηχανόβιων έξω από το σταθμό του Stonebridge Park. Ήταν σουρεαλιστικό. Ο κόσμος του μαγαζιού ήταν μια μίξη από Sons of Anarchy απ’ έξω και Hairy Bikers μέσα.

Ο ιδιοκτήτης του Ace, Mark Wilsmore, μας είπε ότι το μαγαζί του έχει υπάρξει καταφύγιο για λάτρεις της ταχύτητας και μηχανόβιους, και είναι ευχαριστημένος που μαζεύονται και οι πιτσιρικάδες του Bikelife και μπορούν να κάνουν φασαρία χωρίς να τους κυνηγάνε.

«Οι παλαιότερες γενιές, όπως οι Teddy Boys και οι ton-ups, δεν διέφεραν από τα σημερινά παιδιά –απλά σήμερα φοράνε διαφορετικά ρούχα και οδηγούν άλλα μηχανάκια» είπε. Μου έκανε εντύπωση η μεγαλοψυχία του.  Νόμιζα ότι οι παλιάς κοπής μηχανόβιοι θα θεωρούσαν τα μοτοποδήλατα παιχνίδια για αγοράκια με ακμή.

Το πρόβλημα είναι, κατά τη γνώμη του Mark, ότι η στάση της κυβέρνησης είναι «εμείς εναντίων αυτών», σε ότι έχει να κάνει τους νέους. Και όταν αυτή η κατάσταση είναι έτοιμη να εκραγεί, δεν θα είναι η κυβέρνηση αυτή που θα χάσει.

Καθώς έρχονται οι μοτοποδηλατιστές, ο Mark μας συστήνει στον πιστό ακόλουθο του Ace Cafe, τον Barry Cheese, πρώην σύμβουλο του Lib Dem για το Brondesbury Park, στο Μπρεντ, ο οποίος αποσύρθηκε το Φεβρουάριο, μετά από ένα σοβαρό έμφραγμα.

Στηριζόμενος στο εκκωφαντικό Honda Cub 90 του (φαντάσου ένα Vauxhall Nova χωρίς σιλανσιέ), μου είπε ότι πέρασε την εφηβεία του έξω απ’ αυτό το καφέ, προσπαθώντας να σπάσει το 100mph όριο στο βόρειο δαχτυλίδι, πριν μπει το όριο ταχύτητας. Αφού έγινε σύμβουλος κατάλαβε το νόημα του να παρέχει αθλητικά προγράμματα στους νέους, αποτρέποντας την αντικοινωνική συμπεριφορά, τον βανδαλισμό και τα μικροαδικήματα στη γειτονιά του. Είπε ότι αυτό προσέφερε σήμερα το Ace.

Πριν καιρό, είχαν έρθει δυο παιδιά από το UK Raise It Up. Δεν ήταν τόσο φασαριόζηδες όσο οι Twelve O'Clock Boyz, αλλά εδώ δεν είναι Βαλτιμόρη, είναι το Μπρεντ, ένα μέρος που το να «μεταφέρεις ένα πακέτο» σημαίνει ότι μεταφέρεις κάτι με τη γυναίκα σου από το ΙΚΕΑ, και όχι ότι κάνεις ντίλια έχοντας όπλο.

Πάντα πίστευα ότι το να οδηγείς μοτοποδήλατο σήμαινε ότι είσαι στο μεταίχμιο της ηλικίας που θα χάσεις την παρθενιά σου και να επιτρέπεται να οδηγήσεις αμάξι. Τελικά δεν τα σκεφτόμουν καλά. Όλοι όσοι μίλησα είχαν μηχανάκι. O Connor, για παράδειγμα, (επάνω, κέντρο), έδωσε £3.000 για να παραγγείλει καινούργιο τιμόνι, εξάτμιση χρωμίου και άξονα της πίσω ρόδας.

Όσο έρχονταν τα αγόρια του Bikelife, φάνηκε ότι τελικά δεν έχει σημασία τι οδηγείς, αρκεί να έχει ρόδες.

Για κάποιο λόγο, στην αστυνομία αρέσει όταν μεγάλες ομάδες μοτοποδηλατιστών βγαίνουν στους δρόμους. Και φυσικά, ήρθαν αμέσως δυο αστυνομικοί να τσεκάρουν τι γίνεται, έμειναν 15 λεπτά για να κάνουν αισθητή την παρουσία τους και έφυγαν.

Όσο οι αστυνομικοί μίλαγαν με τον Connor και τους φίλους του, ήρθε ο Ash με τους υπόλοιπους του UK Raise It Up. Είχαν μαζευτεί όλοι γύρω του περιμένοντας να δώσει το σινιάλο για να ξεκινήσουν –κάποιοι ήθελαν να είναι απλώς δίπλα στο βασιλιά.

Προφανώς ο  Ash ήταν από τους πιο ταλαντούχους οδηγούς, κάνοντας σχεδόν 12 o'clock σούζα, και κόλπα που θα πλήρωνε κανείς για να τα κάνει.

Ό, τι είχα δει ως τώρα δεν απείχε από τα βίντεο του αμερικάνικου Bikelife. Αλλά αυτό δεν πρέπει να μειώνει τους υπόλοιπους –ένα κλαμπ χαμένων αγοριών που κατάλαβαν ότι το να κάνουν σούζες με τους φίλους τους είναι καλύτερο από το να μην κάνουν τίποτα το απόγευμα της Κυριακής.

Ένας τύπος φαίνεται στεναχωρημένος που δεν μπόρεσε να μπει. Αυτό είναι το πρόβλημα όταν έρχεσαι με αμάξι σε ένα πάρτι για δίτροχα.

Τούτου λεχθέντος, όλοι είχαν τσαντισμένα μούτρα ως τώρα.

Όταν έφυγαν όλοι από το πεζοδρόμιο μπροστά από το καφέ, πρόσεξα ένα σωρό από λουλούδια. Ήταν μια στενάχωρη στιγμή για τα παλικάρια, και αργότερα, το ίδιο βράδυ, ο Ed Morrow –στέλεχος μια φιλανθρωπικής καμπάνιας για την οδική ασφάλεια- μου θύμισε πόσο επικίνδυνο ήταν αυτό που έκαναν τα παιδιά του Bikelife. «Ο δρόμος δεν είναι παιδική χαρά, και όταν συμπεριφέρονται έτσι συνήθως ακολουθεί μια τραγωδία» μου είπε. «Δεν είναι τυχαίο το ότι στα τροχαία σκοτώνονται κυρίως νέοι. Τα motorsports θέλουν ειδικούς χώρους και όχι τους δημόσιους δρόμους.»

Βλέποντας κάποιους αναβάτες να ξύνουν, σχεδόν, με το κράνος τους το δρόμο, κατάλαβα τις ανησυχίες του Ed.

Αλλά όταν τα χρήματα για τα αθλητικά προγράμματα του Barry Cheese λιγοστεύουν, οι μισθοί παγώνουν και η ανεργία στους νέων βρίσκεται στα ύψη, το Bikelife είναι κάποια διέξοδος για δημιουργική έκφραση.

Όσο πύκνωναν τα σύννεφα, μαζεύονταν κι άλλοι στη διασταύρωση. Ετοιμάστηκαν και έφυγαν για την βιομηχανική περιοχή, ευχόμενοι να μην αρχίσει να βρέχει.

Ο Ash μπροστά, με τους νέους οδηγούς να ακολουθούν.

Υπήρχε μια γοητεία και ένας ρομαντισμός που ίσως να χανόταν αν σκεφτόμουν ότι αυτό που γινόταν εδώ, ήταν ένα αντίγραφο του τι γίνεται στις ΗΠΑ.

Τους έβλεπα να φεύγουν και κατάλαβα τη σημασία του Ace και των κοινωνιών που φτιάχνουν άνθρωποι σαν τον Ash. Σε οποιοδήποτε άλλο μέρος του Λονδίνου, αυτοί οι άνθρωποι θα ήταν κοινωνική πληγή και θα διώκονταν από το δρόμο.

Κατανοητό, γιατί είναι φασαριόζοι, και δεν αρέσει σε κανέναν η ιδέα να έχει 20 μαντράχαλους με μηχανάκια να πηγαίνουν πάνω-κάτω, έξω από το σπίτι του. Αλλά γι’ αυτούς τους τύπους δεν είναι τόσο απλό. Θυμάμαι όταν πήρα μοτοποδήλατο στα 16 μου, που ένιωθα ότι είχα μια μοναδική ευκαιρία. Μπορούσα να πάω στα πάρτι μόνος, και όχι να με πηγαίνουν οι γονείς μου. Πήγαινα στα ραντεβού με αυτοπεποίθηση που δεν είχα πριν, μέχρι να καταλάβω, βέβαια, ότι το κεφάλι μου μύριζε κράνος και η φράντζα μου είχε πατικωθεί.

Αλλά εκείνη η χρονιά πέρασε και έβγαλα κανονικό δίπλωμα, πήρα αμάξι και έπιασα δουλειά για να πληρώσω το αμάξι, και η ελευθερία που ένιωθα ότι μπορώ να κάνω τα πάντα και να πάω παντού αντικαταστάθηκε με ευθύνες και την πίεση ότι πρέπει να προχωρήσω. Το Bikelife είναι το αντίθετο αυτού. Ή, όπως το θέτει ο Ash: «Το Bikelife είναι ένας τρόπος ζωής που ξέρεις καλά. Τρως, κοιμάσαι, οδηγείς. Ακόμα και αν πάρεις τη μηχανή από έναν οδηγό δεν μπορείς να του πάρεις το πνεύμα του Bikelife.»

Ακολουθήστε το VICE στο Twitter,  Facebook και Instagram.