«And the winner is… Birdman». Με αυτόν τον τρόπο λύθηκε το μυστήριο της τελευταίας εβδομάδας για το ποιος θα ήταν ο μεγάλος νικητής της 87ης τελετής των Βραβείων Όσκαρ. Το βραβείο της Καλύτερης Ταινίας πήρε το «Birdman», το οποίο το περασμένο διάστημα δίχασε το κοινό: αριστούργημα ή δηθενιά;The LEGO Movie picks up tweets, not trophies at the — Rooftop Film Club (@rooftopfilmclub)February 24, 2015
ΔΙΑΦΗΜΙΣΗ
Το Birdman το είδα μερικές ώρες προτού ξεκινήσει η τελετή στο Λος Άντζελες. Κι όσο καλά κι αν ξεκίνησε, τελείωσε σαν μια κλασική ταινία του Hollywood - δηλαδή με πολλά φρου-φρου και αρώματα, αλλά από ουσία μηδέν. Και τότε σιγουρεύτηκα ότι θα πάρει το χρυσό αγαλματάκι για την Καλύτερη Ταινία, γιατί όλοι ξέρουμε πόσο γουστάρει το Hollywood να θαυμάζει τον εαυτό του. Και η Μέκκα του Κινηματογράφου ζει και αναπνέει με αυτό το ρητό: αν δεν παινέψεις το σπίτι σου θα πέσει να σε πλακώσει.Η αλήθεια είναι ότι αν ο Inarritu είχα κλείσει το φιλμ 20 λεπτά νωρίτερα, ίσως και να μην με χάλαγε τόσο πολύ. Αλλά όχι, έπρεπε να το πάει στα άκρα - και αυτός ο Riggan Thomson να μην λέει να πεθάνει όμως. Ήταν τέτοια η ανάγκη της ταινίας να τονίσει την ευαίσθητη και καλλιτεχνική πλευρά των ανθρώπων που δουλεύουν στο Hollywood, με αποτέλεσμα να μην διστάσει να τα χώσει στους κριτικούς ξεφτιλίζοντας τον ρόλο τους και δείχνοντας πόσο αδύναμοι τελικά είναι όλοι αυτοί οι stars.Και ίσως αρκετές φορές οι κριτικοί να ανήκουν στην κατηγορία «ήθελα να γίνω καλλιτέχνης, αλλά…», όμως σε αυτή την περίπτωση τους έβγαλε την εικόνα των κακών, προβληματικών, κοινώς μουνόπανων που ο στόχος τους είναι να διαλύσουν τα όνειρα όσων πιστεύουν ότι είναι καλλιτέχνες. Δηλαδή, πόσο υπερβολή;Όμως η μεγαλύτερη υπερβολή ήρθε με τη βράβευση του Birdman ως Καλύτερη Ταινία. Έτσι, γιατί το Hollywood ήθελε να το τρίψει αυτό το φιλμ στα μούτρα όσων το κατηγορούν ότι πλέον κάνει ταινίες μόνο με superheroes, remakes, sequels ή prequels, ώστε πλέον να έχει χαθεί κάθε φαντασία και δημιουργία στους κόλπους του. Σε όσους το κατηγορούν ότι δεν ρισκάρει, γιατί φοβάται μην χάσει τα λεφτά του. Άσε που είμαι σχεδόν σίγουρος πως στα μάτια της Ακαδημίας, το Birdman ήταν μια ταινία που ξεγυμνώνει τους ανθρώπους του Hollywood (και του αμερικάνικου κινηματογράφου εν γένει) και αποκαλύπτει τόσο τις ανασφάλειες και τα κόμπλεξ τους όσο και την αληθινή καλλιτεχνική τους φύση, οπότε θεώρησαν πως ανακηρρύσοντάς το νικητή οι ίδιοι θα έβγαιναν ως «κουλ», «αυτοσαρκαστικοί» και «εντελώς ακομπλεξάριστοι». Ακαδημία, να ένα μπούμερανγκ. Συγχαρητήρια.ΥΓ.: Βέβαια για να είμαστε δίκαιοι, η προχτεσινή τελετή μπορεί να ήταν ένα φιάσκο από πλευράς παρουσίασης (γιατί έτσι ρε Neil, αλήθεια;) και χρονικής διάρκειας (ποτέ ξανά τραγούδια στα Όσκαρ παιδιά, ΠΟΤΕ, να πάτε στη Eurovision αν θέλετε να τραγουδάτε), είχε όμως μερικούς από τους πιο συγκινητικούς και ηλεκτρισμένους ευχαριστήριους λόγους που έχουμε ακούσει ποτέ σε απονομές βραβείων Όσκαρ. Από τον Common και τον John Legend που μίλησαν για τα δικαιώματα των Αφροαμερικανών και το τι σημαίνει το Selma σήμερα, μέχρι τον Graham Moore με το «stay weird, stay different» του σε όλους όσους έχουν αυτοκτονικές και καταθλιπτικές τάσεις εκεί έξω επειδή νιώθουν πως δεν ανήκουν πουθενά, μέχρι τον πωρωτικό λόγο της Patricia Arquette για ίσα δικαιώματα αντρών-γυναικών σε μισθούς, ποτέ πριν μια χολιγουντιανή τελετή δεν είχε τόσα πολλά κοινωνικά μηνύματα μαζεμένα.ΥΓ1.: Μια ακόμα φανταστική στιγμή της βραδιάς: Η Lady Gaga να ερμηνεύει (συγκλονιστικά) τρία από τα διασημότερα τραγούδια της «Μελωδίας της Ευτυχίας» και αμέσως μετά η Julie Andrews να ανεβαίνει στη σκηνή και να την ευχαριστεί. Όμορφος σουρεαλισμός.ΥΓ2.: Ένα standing ovation για την εμφάνιση της Scarlett Johansson στο κόκκινο χαλί. Ακόμα κλαίμε από την συγκίνηση.