Τα Χειρότερα Πράγματα που Έχουν Ζητηθεί Κατά τη Διάρκεια Συνέντευξης για Δουλειά

Πέρυσι, αποφάσισα να βρω τη δουλειά των ονείρων μου. Ένας αρχισυντάκτης ήρθε σε επαφή μαζί μου για μια θέση σε έναν μεγάλο ειδησεογραφικό οργανισμό (όχι σε αυτόν που είμαι τώρα). Αυτό θα σήμαινε περίπου διπλάσιο μισθό από αυτόν που παίρνω, όπως επίσης διάφορα οφέλη και έναν φανταστικό τίτλο για το βιογραφικό μου. Η διαδικασία συνέντευξης για τη θέση κράτησε τρεις μήνες. Κατά τη διάρκεια αυτης της περιόδου, πέρασα δύο γύρους συναντήσεων, έγραψα καμιά δεκαριά κείμενα και πραγματοποίησα ενα τεστ. Στο τέλος, η εταιρεία επέλεξε έναν άλλον υποψήφιο. Το γεγονός ότι δεν πήρα τη δουλειά ήταν απογοητευτικό, αλλά αυτά τα συναισθήματα ενισχύθηκαν διότι δούλεψα δύο εβδομάδες απλήρωτος για το τίποτα. Δεν είμαι ο μόνος που νιώθω έτσι πάντως.

Ο ανταγωνισμός για θέσεις εργασίας πλήρους απασχόλησης με αξιοπρεπή αμοιβή, οφέλη και ρεπό τα Σαββατοκύριακα είναι έντονος. Οι εργοδότες αναγκάζουν τους εργαζόμενους να περάσουν από διαφορά «καψόνια» για να αποδείξουν την αξία τους. Είναι αλήθεια ότι οι νέοι, οι οποίοι δεν έχουν εντυπωσιακά βιογραφικά και γνωριμίες, έχουν μικρό πλεονέκτημα με μελλοντικούς εργοδότες και μπορεί να αισθάνονται ότι δεν μπορούν να απομακρυνθούν από τις πρακτικές μέσα απο τις οποίες τους εκμεταλλεύονται.

Πρόσφατα, ζήτησα από μερικούς ανθρώπους να μου πουν το χειρότερο πράγμα που τους έχει ζητηθεί να κάνουν σε μια συνέντευξη για δουλειά. Αυτές είναι οι ιστορίες τους.

Όταν υπέβαλα αίτηση για τον ρόλο του διαχειριστή κοινωνικών μέσων δικτύωσης, έκανα μια ακρόαση στο Twitter, όπου έπρεπε να κάνω tweet για τη διάσκεψη [της εταιρείας] από τον προσωπικό μου λογαριασμό. Ένα μέρος των ακόλουθων μου με δούλευε. Αυτό συνεχίστηκε για δύο εβδομάδες.

Μια εταιρεία startup μου ζήτησε να εργαστώ μια ολόκληρη εβδομάδα πάνω σε ένα πρόγραμμα ως δοκιμαστικό. Σίγουρα, θα ήταν μια καλή δοκιμασία των ικανοτήτων μου, αλλά ήταν επίσης μια δοκιμασία μέσα από την οποία επέβαλα στον εαυτό μου να εργαστώ με πλήρη απασχόληση για μια εβδομάδα, χωρίς να πληρώνομαι. Αυτό μπορεί και να είναι συνηθισμένο στις μικρότερες εταιρείες τεχνολογίας. Είναι δύσκολο να φανταστεί κανείς κάποιον με οικογένεια και διάφορες άλλες υποχρεώσεις να εργάζεται για μια εβδομάδα, χωρίς να ξέρει αν πραγματικά θα τον πάρουν στην δουλειά. Προφανώς και είπα όχι.

Είχα πάει για συνέντευξη σε μια εταιρία γραφής κειμένων τεχνολογίας. Μου ζητήθηκε να πληρώσω 1.200 δολάρια για να παρακολουθήσω ένα μάθημα που αφορούσε μια συγκεκριμένη μέθοδο της τεχνολογικής γραφής. Δεν θα με μίσθωναν χωρίς αυτό. Τότε με ενημέρωσαν πως παρότι έχω ξοδέψει 1.200 δολάρια για το μάθημα, δεν υπάρχει εγγύηση ότι θα με προσλάβουν διότι μπορεί να μην έχω κατανοήσει τελείως την καινούργια μέθοδο. Ήταν τόσο τρελό όλο αυτό που μου πήρε λίγη ώρα να το καταλάβω. Τότε έφυγα τρέχοντας.

VICE Video: Η Φυλή του Κρητικού Σερφ

Παρακολουθήστε όλα τα βίντεo του VICE, μέσω της νέας σελίδαςVICE Video Greece στο Facebook.

Ήθελα να δουλέψω σε αυτό το μέρος ως σερβιτόρος και μου ζήτησαν να κάνω μια βάρδια χωρίς να πληρωθώ το μεροκάματο. Με λίγα λόγια δούλεψα και στο σέρβις και στη λάτζα, ενώ στο τέλος έδωσα και τα φιλοδωρήματα στον ιδιοκτήτη του μαγαζιού. Τελικά, δεν με κάλεσαν ξανα να παω για δουλειά.

Είμαι φυσικοθεραπεύτρια. Μια φορά πήγα σε ένα σπα για δουλειά και μου ζήτησαν να κάνω μασάζ σε ένα από τα μέλη την ομάδας για να αποδείξω οτι ήξερα τι έκανα. Υπήρξε άλλη μια φορά που μου ζητήθηκε να σηκώσω μια τσάντα με αλεύρι 50 κιλών για να αποδείξω ότι μπορούσα να σηκώσω μια τσάντα 50 κιλών. Βέβαια αυτό δεν είχε καμία απολύτως σχέση με το μασάζ.

Έπρεπε να κάνω οκτώ ώρες δοκιμών ψυχολογικής αξιολόγησης στον ελεύθερο μου χρόνο συν επτά ώρες εντατικών ψυχολογικών εξετάσεων σε θέματα που αφορούσαν το στυλ διαχείρισης, όπως για παράδειγμα οι αναλυτικές δεξιότητες, καθώς και μία συνέντευξη μιας ώρας με έναν ψυχολόγο. Όλα αυτά χωρίς να πληρώνομαι, προφανώς.

Μια φορά κατά τη διάρκεια μιας συνέντευξης εργασίας, ο ιδιοκτήτης ενός εστιατορίου μου ζήτησε να στέκομαι στον δρόμο. Ήθελε να δει αν ήμουν ικανός να «ψαρέψω» τυχαίους περαστικούς. Ο ιδιοκτήτης είπε ότι αν τους έβαζα στο μαγαζί για να φάνε, τότε θα μπορούσα να πάρω και την δουλειά.

Μας ζητήθηκε να κάνουμε παιχνίδια αυτοσχεδιασμού σε μια ομαδική συνέντευξη. Πριν ξεκινήσουμε προβλήθηκε ένα κλιπ του Whose line is it anyways?, απλά για να δημιουργήσουν κάποιον ανταγωνισμό .Η δουλειά ήταν πόστο σε ένα μπαρ.

Δούλευα για μία εβδομάδα απλήρωτος κάνοντας «δοκιμαστικά» σε μια διαφημιστική, για να μπορέσω έπειτα να συνεχίσω για ακόμη μια εβδομάδα απλήρωτος σε νέα «δοκιμαστικά».

Ήμουν 20 ετών και αισθανόμουν την ξαφνική πίεση να αποκτήσω μια δουλειά για ενήλικες. Ζήτησα μια τυχαία δουλειά στα χρηματοοικονομικά, για την οποία είχα μηδενικά προσόντα. Για κάποιον λόγο μού ζήτησαν να πάω για συνέντευξη. Αυτό που δεν είχα συνειδητοποιήσει είναι ότι θα πήγαινα σε μια ομαδική συνέντευξη. Μία αλλιώτικη εγω, με το σκουλαρίκι στη μύτη και φορώντας το πιο καθαρό μαύρο μπλουζάκι μου, κάθισα σε ένα τραπέζι μαζί με άλλους δέκα άνδρες με κοστούμια και χαρτοφύλακες. Αυτοί οι άνδρες είχαν εμπειρία, μεγάλα βιογραφικά κι αν τους έκαναν εξέταση για ναρκωτικά, θα ήταν καθαροί. Η μόνη δεξιότητα που είχα εγώ ήταν να μην με καταλαβαίνουν όταν κάπνιζα χόρτο στο διάλειμμα μου. Περίπου στο μισάωρο μας άφησαν για ένα διάλειμμα και κάπως έτσι πήγα στο αμάξι μου και δεν ξαναγύρισα ποτέ. Η εταιρεία αργότερα φάνηκε να είναι μπλεγμένη σε διάφορα σκάνδαλα και πραγματικά για το μόνο το οποίο λυπήθηκα, είναι πως έχασα όλη τη διασκέδαση.

* Τα ονόματα έχουν αλλαχθεί.

Το άρθρο δημοσιεύθηκε αρχικά στο VICE CA.

Περισσότερα από το VICE

Οι Metalheads που Βρέθηκαν στην Τελευταία Συναυλία των Slayer στην Ελλάδα

Μεγάλη Πόρτα θα Διαβείς - Στη Θεσσαλονίκη οι Καφετζούδες Είναι Πάλι στη Μόδα

Πόσο Εύκολο Είναι να Βρει Δουλειά Ένας Πρόσφυγας στην Ελλάδα;