Όλοι έχουμε δει μια ταινία με κάποιον bully του high school. Αυτόν τον συνήθως πρόωρα ανεπτυγμένο τύπο, που διοχετεύει την εφηβική του ορμή στους αδύναμους, που κακοποιεί ανενόχλητος, που καταστρέφει προσωπικότητες, που καταδικάζει ανθρώπους και ξαφνικά, συνήθως λίγο πριν από το τέλος, συναντά αντίδραση. Και όταν η γροθιά του επιστρέφει σαν μπούφλα, τρέχει πανικόβλητος και φωνάζει πως δεν του φέρονται καλά, πως ο κόσμος είναι άδικος. Αυτός είναι ο νέος κόσμος και καλά θα κάνει να τον συνηθίσει.
Είναι περίεργος ο κόσμος που ζούμε. Μπερδεμένος. Τα social media έχουν μετατρέψει τον δημόσιο διάλογο σε μια διαρκή κραυγή διαφωνούντων. Μιλάμε κάθε μέρα σαν να είμαστε σε ένα καφενείο, στο οποίο οι θαμώνες φορούν μάσκες και φωνάζουν με μίσος. Στο μπλεγμένο μας γονίδιο, ανέκαθεν άρεσε η διαφωνία, ήρθε και η χοάνη του Facebook, ήρθε και η κρίση, ήρθε και η φτώχεια που φέρνει γκρίνια και το πράγμα μοιάζει να ξεφεύγει. Στην πραγματικότητα, θα έπρεπε να είμαστε πιο αισιόδοξοι. Αυτός ο περίεργος κόσμος αλλάζει και όλα μας μοιάζουν πιο απειλητικά, επειδή όσοι χάνουν έδαφος, φωνάζουν περισσότερο - το κάνουν όλοι οι ηττημένοι.
Ο νόμος που ψηφίστηκε χθες στη Βουλή, δεν θα πάρει τα παιδιά που δεν θέλουν και θα τα υποβάλει σε εγχείρηση αλλαγής φύλου.
Δεν θα ήθελα να ήμουν ένας απ' αυτούς τους ηττημένους. Τους πρώην κακοποιητικούς, νυν απειλημένους τύπους που τρομαγμένοι από την αναπόφευκτη αλλαγή, ποστάρουν τρελαμένοι σε κάθε κενό κουτάκι που εμφανίζεται μπροστά τους την οργισμένη άποψή τους. Δεν θα ήθελα να είμαι ο Βασίλης Τσιάρτας, βουτηγμένος στις γενικεύσεις, ένας άεργος γεμάτος ημιμάθεια να χρησιμοποιεί τόσο λάθος τα social media για να μας μεταφέρει το μίσος και τη συντήρηση για 500 likes. Να κραυγάζω αντιεπιστημονικές μπούρδες και μετά να κλαίγομαι πως μου επιτέθηκαν, πως δεν δέχονται την άποψη μου.
Το να διαφωνείς με μια άποψη τόσο αστήρικτη όσο του Τσιάρτα (ο οποίος χρησιμοποιείται ως παράδειγμα δημοσίου λόγου - κατά τα άλλα είχε ένα εξαιρετικό αριστερό πόδι), δεν σε κάνει λιγότερο ανεκτικό. Σε κάνει περισσότερο λογικό. Δεν θα ήθελα να είμαι ένας από τους βουλευτές χθες, να εκστομίζω ατάκες οπισθοδρομικές για ένα ημιθανές ακροατήριο ψηφοφόρων. Δεν θα ήθελα να είμαι ο άνθρωπος που έγραψε τον λόγο για τον εξωγήινο. Δεν θα ήθελα να μισώ τον κόσμο που δεν με περικλείει.
ΔΙΑΦΗΜΙΣΗ
Απαντώντας στην ημιμάθεια
Λίγα χρόνια πριν, αυτός ήταν ο λόγος της κανονικότητας. Κάποιος αμόρφωτος ή ημιμαθής θα έλεγε ελεύθερα, φωναχτά και περήφανα τις βλακείες του, με μοναδική αντίδραση ίσως κάποιον λυπημένο διανοούμενο. Τα πράγματα, ευτυχώς, έχουν αλλάξει. Ο ρατσισμός και η καφρίλα ασφαλώς και είναι εκεί έξω, ίσως και πιο δυνατές, σαν κάθε φωνή που νιώθει να απειλείται, αλλά αυτές οι μπούρδες δεν μένουν αναπάντητες πια. Επίσης, υπάρχουν και νόμοι, όπως ο 4285/2014, για την καταπολέμηση του ρατσισμού και περιμένουμε να εφαρμοστούν σε περιπτώσεις σαν την παρακάτω:
Ο παλιός τους κόσμος δεν νοιαζόταν για γεγονότα. Προτιμούσε να αντιμετωπίζει οτιδήποτε δεν του έμοιαζε σαν κάτι απειλητικό. Προτιμούσε οι άνθρωποι να πονούν, από το να εκφράζονται. Προτιμούσε να αγνοεί, από το να βοηθά. Ο νόμος που ψηφίστηκε χθες στη Βουλή, δεν θα αλλάξει τη ζωή πάρα πολλών ανθρώπων. Δεν θα απειλήσει κανέναν. Δεν θα μετατρέψει ένα παιδί σε κάτι άλλο, δεν θα πάρει τα παιδιά που δεν θέλουν και θα τα υποβάλει σε εγχείρηση αλλαγής φύλου. Ναι, θα ταράξει τον σουρεαλιστικό κόσμο της Εκκλησίας, αλλά δεν θα επηρεάσει όσους θέλουν να ζήσουν τη ζωή τους, όπως τη ζούσαν. Η Νομική Αναγνώριση της Ταυτότητας Φύλου λέει κάτι πολύ απλό: απλοποιεί τις διαδικασίες των ανθρώπων που θέλουν να αυτοπροσδιοριστούν. Τους γλιτώνει από εξευτελιστικές διαδικασίες. Τους δίνει το δικαίωμα να ορίζουν και νομικά τη ζωή τους, όπως θέλουν. Τόσο απλό, τόσο απειλητικό.
ΔΙΑΦΗΜΙΣΗ
Όσοι απατούν, να πάνε φυλακή
Πριν από όχι και τόσα πολλά χρόνια, η μοιχεία ήταν ποινικό αδίκημα. Αν απατούσες τον/τη σύζυγό σου και σε έπιανε η Αστυνομία, πήγαινες αυτόφωρο. Πριν ακόμη περισσότερα χρόνια, το διαζύγιο ήταν παράνομο, οι άνθρωποι απαγορευόταν να χωρίσουν. Ο πολιτικός γάμος ήταν μια απειλή για την Εκκλησία. Το σύμφωνο συμβίωσης, επίσης. Οι άνθρωποι που δεν ήθελαν να ενταχθούν στην κανονικότητα, οδηγούνταν στο περιθώριο. Αυτός ο κόσμος πέθανε. Αυτό είναι που οι Τσιάρτες αυτού του κόσμου, οι Ιερώνυμοι που «συμφωνούν με αυτό το παλικάρι, τον αθλητή», δεν μπορούν να χωρέσουν στο μυαλό τους. Θα γίνει το εξής: Αυτοί που διαφωνούν θα φωνάζουν για λίγο πιο πολύ. Μετά από λίγο, θα ακολουθήσουν τον συρμό. Αυτό έκαναν πάντοτε άλλωστε.
Ο κόσμος δεν ρωτάει τους ανθρώπους, όταν αλλάζει. Ούτε ασφαλώς θα εξελιχθεί σε έναν παράδεισο ανεκτικότητας. Όμως, με έναν συνδυασμό κρίσης, προόδου, τεκτονικών αλλαγών στην κοινωνία, νομοτέλειας, χαλάρωσης περιττών περιορισμών, αλλαγής αισθητικής, προσπάθειας του ΣΥΡΙΖΑ να διατηρήσει προοδευτικά ψήγματα, ως αντιστάθμισμα της εφαρμογής μιας οικονομικής πολιτικής που τον κάνει κυβέρνηση παντός καιρού, μετατρέπεται σε ένα ρεύμα το οποίο βοηθά ανθρώπους να ζουν με μια συγκλονιστική συνειδητοποίηση: Αν πάψεις να νοιάζεσαι για τη γνώμη των άλλων, αν αντιτίθεσαι σε όσους θέλουν να σε κάνουν συμβατό με τη μιζέρια τους, δεν είσαι προβληματικός. Απλώς έχεις κάνει ένα βήμα προς μια καλύτερη ζωή. Και αυτό είναι το μόνο που έχει σημασία.
Με την εγγραφή σας στο newsletter του VICE συμφωνείτε να λαμβάνετε ηλεκτρονικά ενημερώσεις που αφορούν το VICE, οι οποίες ορισμένες φορές ενδέχεται να περιλαμβάνουν διαφημιστικό ή/και χορηγούμενο περιεχόμενο.
