Στις 6 Δεκεμβρίου του 1969, ο Meredith Hunter, ένας 18χρονος Αφροαμερικανός, μαχαιρώθηκε θανάσιμα στο λεγόμενο «Γούντστοκ της Δύσης», μια δωρεάν συναυλία των Rolling Stones στο Άλταμοντ της Βόρειας Καλιφόρνια. Έκτοτε, το Άλταμοντ έχει λειτουργήσει ως το συμβολικό τέλος της ανεμελιάς των 60s – ένα καμπανάκι που προειδοποιούσε ότι η αισιοδοξία και ο ιδεαλισμός δεν επρόκειτο να είναι αρκετά. Ότι δεν μπορούσες να φτάσεις μακριά με το να είσαι νέος, παθιασμένος και ιδεαλιστής. Ότι οι νέοι που ήταν έτοιμοι να αναλάβουν τη χώρα, δεν θα κατάφερναν να εξαλείψουν το φυλετικό παρελθόν της Αμερικής.
Για όσους αισθάνονταν ότι η αντικουλτούρα ήταν μια επανάσταση στα σκαριά, τα γεγονότα στο Άλταμοντ ήταν μια υπενθύμιση της φυλετικής αδικίας και των αναταραχών που εξακολουθούν να πλήττουν τη χώρα μέχρι και σήμερα.
Videos by VICE
Φυσικά, αξίζει να σημειωθεί ότι η συμμορία μοτοσικλετιστών των Hells Angels που κλήθηκε να παρέχει «ασφάλεια» είχε βίαιες συναντήσεις με πολλούς fan εκείνη την ημέρα, οι περισσότεροι από τους οποίους ήταν λευκοί. Αλλά θα ήταν λάθος να αγνοήσουμε το ενδεχόμενο ότι η διαμάχη μεταξύ των Hells Angels και του Hunter ξέσπασε όταν οι πρώτοι στόχευσαν τον Hunter, επειδή ήταν ένας μαύρος άνδρας συνοδευόμενος από μια λευκή γυναίκα. Δεδομένου του παρελθόντος των Angels με επιθέσεις και ξυλοδαρμούς εναντίον ανθρώπων διαφορετικού του χρώματος στο Μπέι Έρια, καθώς και του γεγονότος ότι παρουσιάζονταν ως μιας είδους παραστρατιωτική οργάνωση με στόχο να κρατά τους δρόμους καθαρούς –κάτι το οποίο οι ίδιοι ερμήνευαν και εξηγούσαν ως «να κρατούν τους δρόμους λευκούς»- πολλά από αυτά που συνέβησαν με τον Meredith Hunter, σχεδόν αναπόφευκτα αποδίδονται στο χρώμα του δέρματός του.
Στο Just a Shot Away, ο Saul Austerlitz αφηγείται λεπτομερώς την ιστορία του Meredith Hunter. Πολλοί Αμερικανοί είναι εξοικειωμένοι με τις στιγμές που τον δείχνουν να εμφανίζεται στην ταινία Gimmie Shelter του 1970, αλλά ο Austerlitz θεωρεί ότι η απουσία του είναι εντονότερη από την παρουσία του στην οθόνη. Ο συγγραφέας ανακαλύπτει την ιστορία του Hunter πριν από τη συναυλία που του πήρε τη ζωή, καθώς και το τι συνέβη στην οικογένειά του τα επόμενα χρόνια. Επικοινώνησα με τον Austerlitz, για να μιλήσουμε για το πόσο ακραίο ήταν να προσληφθεί μια αντιδραστική συμμορία μοτοσικλετιστών για να παρέχει ασφάλεια, τι σήμαινε η αθωωτική ετυμηγορία στη δίκη της δολοφονίας του Meredith και γιατί η ευρύτερη ιστορία αντηχεί τόσο έντονα στη σημερινή εποχή αυτού του παράξενου πολιτικού τοπίου.
VICE: Αυτή η ιστορία έχει καλυφθεί ευρέως μέσα στα χρόνια. Με ποιον τρόπο αποφάσισες να προσθέσεις κάτι στις ήδη υπάρχουσες αφηγήσεις; Saul Austerlitz:
Στα χρόνια που μεσολάβησαν, έχουν γραφτεί πολλά βιβλία από ανθρώπους που παρευρέθηκαν στη συναυλία. Συχνά, το θέμα των βιβλίων ήταν: «Δεν ήταν δικό μου λάθος» ή «Να ποιος φταίει». Δεν υπήρχε ένα βιβλίο που να κρατά την απαραίτητη απόσταση, ώστε να ερμηνευτεί σωστά η ιστορία. Γεννήθηκα μετά το Άλταμοντ, αλλά η προσέγγιση της ιστορίας και οι συνομιλίες με ανθρώπους που συμμετείχαν έχει ενδιαφέρον. Ήθελα να συνθέσω μια αφήγηση που να αποτελείται από όλες τις διαφορετικές εμπειρίες του κόσμου. Κατέληξα να συζητάω με περίπου 75 άτομα για αυτό το βιβλίο. Έκανα μεγάλη έρευνα στο Facebook, προσπαθώντας να εντοπίσω αυτούς τους ανθρώπους και να τους ρωτήσω αν θα τους ενδιέφερε να μιλήσουν.
Όπως έχει αναφερθεί στο παρελθόν, ο σχεδιασμός της συναυλίας ήταν αρκετά βιαστικός, προκειμένου να αξιοποιηθεί η επιτυχία του Γούντστοκ και οι διοργανωτές δεν ήταν έτοιμοι για τα 300.000 και βάλε άτομα που συμμετείχαν. Αλλά πώς κατάφεραν να τα κάνουν θάλασσα με τόσο θεαματικό τρόπο;
Η επιτυχία μπορεί να αποδειχτεί επικίνδυνη. Με τις δωρεάν συναυλίες που είχαν στηθεί στο Σαν Φρανσίσκο από συγκροτήματα όπως οι Grateful Dead και οι Jefferson Airplane, με το Γούντστοκ και πολλές άλλες μαζικές συγκεντρώσεις στα τέλη της δεκαετίας του ’60, όπως το Human Be-In, κυριαρχούσε η αίσθηση ότι όλα αυτά θα λειτουργούσαν πάντα, ότι όλοι οι παρευρισκόμενοι ήθελαν να έχουν μια καλή εμπειρία, ήθελαν να πάνε όλα καλά και να έχουν την ευκαιρία να μαζευτούν όλοι μαζί, να ακούσουν μουσική και να πάρουν μαζί ναρκωτικά. Δεν υπήρχε λόγος ανησυχίας για θέματα όπως, τι θα φάει ο κόσμος; Πού θα πάει τουαλέτα; Πού θα κοιμηθεί; Ποιος θα παρέχει προστασία; Η νοοτροπία ήταν ότι όλοι ήταν ενωμένοι σε αυτό.
Ήταν μια αξιοθαύμαστη φιλοσοφία, η οποία δεν βγήκε καλά στους διοργανωτές σε αυτήν την περίπτωση.
Σε τι βαθμό πιστεύεις ότι είναι δίκαιο να χρεωθεί η απόφαση της μίσθωσης των Hells Angels στους Rolling Stones;
Θα έλεγα ότι τόσο οι Grateful Dead, όσο και οι RollingStones, ήταν εξίσου υπεύθυνοι για την πρόσληψή τους. Ήταν αυτοί που έδωσαν στους Angels την έγκριση, λέγοντας ότι είχαν φυλάξει τη γεννήτριά τους σε προηγούμενες εμφανίσεις στο Golden Gate Park και ότι όλα είχαν πάει καλά. Ήταν σαφώς λάθος. Ήταν σαφώς λάθος να τους πληρώσουν σε αλκοόλ, κάτι που μόνο να χειροτέρευε την κατάσταση μπορούσε. Οι Grateful Dead είχαν δουλέψει με τους Angels, αλλά στη συγκεκριμένη περίπτωση τους έβαλαν σε μια κατάσταση που τους ήταν άγνωστη. Τους φώναξαν σε ένα μέρος που δεν γνώριζαν καλά, τους ανέθεσαν να κουμαντάρουν ένα κοινό που ήταν πιθανώς 100 φορές μεγαλύτερο από αυτά που είχαν συνηθίσει και ουσιαστικά τους έχρισαν ως τους μοναδικούς αρμόδιους για την ασφάλεια σε μια συναυλία αυτού του μεγέθους. Αυτά τα λάθη έπαιξαν ρόλο στην καταστροφή που ακολούθησε.
Οι Hells Angels θεωρούνται σήμερα εγκληματική οργάνωση. Πώς διέφερε αυτή η αντίληψη το 1969, λίγο αφότου τους είχε συστήσει ο Hunter S. Thompson στον κόσμο με το βιβλίο του;
Το βιβλίο του Thompson είναι ένα πολύ σημαντικό ορόσημο: Είναι ουσιαστικά η πρώτη εισαγωγή πολλών Αμερικανών στην κουλτούρα των Hells Angels – και γενικότερα στην κουλτούρα των μηχανόβιων. Επηρέασε ταινίες της δεκαετίας του ’50, όπως τον Ατίθασο, αλλά ο Thompson έδωσε και μια άλλη διάσταση, με την έννοια ότι βοήθησε τους αναγνώστες να σχηματίσουν μια ιδέα για το ποιοι ήταν οι Angels, τι τους ενδιέφερε, πώς συμπεριφέρονταν μεταξύ τους και πώς συμπεριφέρονταν στον κόσμο γενικότερα. Ακόμη και εκείνη την εποχή, οι Angels ήταν το λιγότερο μια οιονεί εγκληματική οργάνωση. Ήταν τα άτομα που διέλυσαν μια διαδήλωση εναντίον του πολέμου του Βιετνάμ στο Μπέρκλεϊ και ξεκίνησαν να χτυπούν τους διαδηλωτές. Είχαν εμπλακεί σε περιστατικά που είχαν ενδεχομένως ρατσιστικό υπόβαθρο και είχαν διαπράξει κατάφωρες ρατσιστικές πράξεις βίας. Νομίζω ότι η διαφορά είναι ότι μετά το Άλταμοντ -όταν ανακόπηκε η πορεία της αντικουλτούρας- οι Angels κινήθηκαν ξεκάθαρα προς την εγκληματικότητα. Έδειξαν στον υπόκοσμο του εγκλήματος ότι ήταν πιστοί ο ένας στον άλλον και ότι ήταν σε θέση να δείχνουν αφοσίωση σε μια οργάνωση. Κατέληξαν να μισθώνονται για διανομή κοκαΐνης και μετατράπηκαν σε βαποράκια ναρκωτικών από εκείνη την περίοδο και μετά. Το Άλταμοντ ήταν ένα σημαντικό μεταβατικό στάδιο για αυτούς. Οι άνθρωποι που ήταν οι φίλοι τους -άνθρωποι της αντικουλτούρας του Σαν Φρανσίσκο– στην αρχή το έβλεπαν ως εξής: Δεν μας αρέσει η Αστυνομία, ούτε και εσάς σας αρέσει η Αστυνομία, οπότε ας γίνουμε όλοι φίλοι. Όταν, όμως, είδαν τι συνέβη στο Άλταμοντ και είδαν τη συμπεριφορά τους, επήλθε η ρήξη.
Ο Alan Passaro, μέλος των Hells Angels, δικάστηκε για το μαχαίρωμα του Hunter, αλλά αθωώθηκε, καθώς θεωρήθηκε ότι βρισκόταν σε αυτοάμυνα. Αυτή είναι μια ιστορία που πολλοί Αμερικανοί γνωρίζουν στην εποχή μας.
Κατά την προσωπική μου άποψη, ήταν ένοχος. Το υλικό από το βίντεο, αν και φαινόταν άκρως ενοχοποιητικό, τελικά έσωσε τον Passaro, επειδή ζήτησε από τους ενόρκους να εξετάσουν μόνο όσα έβλεπαν στο συγκεκριμένο βίντεο. Ωστόσο, είναι πολύ δύσκολο να καταλάβεις τι ακριβώς συμβαίνει στο βίντεο. Αρκετά από αυτά που ακούγονται και πολλά από αυτά που δήλωσαν άλλοι μάρτυρες ότι συνέβησαν μετά το βίντεο, είναι άκρως ανησυχητικά. Βλέπουμε τον Meredith Hunter να τραβάει όπλο στα πλάνα, όμως αυτά που ισχυρίζονται οι μάρτυρες ότι ακολούθησαν μετά το τέλος του βίντεο και αφότου αφοπλίστηκε ο Hunter είναι τρομακτικά.
Αντί να λειτουργήσουν όπως θα είχαν κάνει άλλες, πιο επαγγελματικές, ομάδες ασφαλείας, περνώντας του χειροπέδες και απομακρύνοντάς τον, ουσιαστικά μετέφεραν τον Hunter σε σημείο που δεν τους έβλεπε ο κόσμος και τον ξυλοκόπησαν μέχρι θανάτου. Ο δικηγόρος του Passaro, George Walker –ο οποίος είναι και ο ίδιος Αφροαμερικανός- υποστήριξε ότι ο Passaro λειτούργησε αμυντικά υπέρ των υπολοίπων, πράγμα που σημαίνει ότι δεν φοβήθηκε για τη δική του ζωή, αλλά φοβήθηκε ότι ο Meredith Hunter θα έβλαπτε κάποιον άλλο και ως εκ τούτου, ο Passaro ενήργησε προς υπεράσπισή τους. Η υπεράσπιση του Passaro κατάφερε να παρακάμψει βασικά ζητήματα, με πολλούς τρόπους. Έτσι, κατάφερε να αθωωθεί.
Vice Video: Ο Έλληνας Metal Γίγαντας που Τραβάει Φορτηγά
Παρακολουθήστε όλα τα βίντεo του VICE, μέσω της νέας σελίδας VICE Video Greece στο Facebook.
Πώς εξηγείς το γεγονός ότι οι φυλετικές εντάσεις που χαρακτήρισαν αυτήν τη δίκη παραμένουν τόσο ισχυρές στην Αμερική του σήμερα;
Αυτό που είδαμε τα τελευταία δύο χρόνια είναι μια υπενθύμιση ότι πολλές από τις νοοτροπίες που υπήρχαν τον Δεκέμβριο του 1969 δεν έχουν εξαφανιστεί. Υπάρχουν πολλοί τρόποι με τους οποίους η χώρα μας έχει σημειώσει τεράστια πρόοδο –και όσον αφορά τον ρατσισμό-, αλλά όταν βλέπουμε ποιος είναι ο Πρόεδρος των Ηνωμένων Πολιτειών, όταν εξετάζουμε τη γλώσσα που χρησιμοποιεί, όταν βλέπουμε τους τρόπους με τους οποίους οι οπαδοί του είναι πρόθυμοι να κάνουν τα στραβά μάτια, παραβλέποντας ότι αυτά που λέει είναι σαφώς ρατσιστικά και διακατέχονται ξεκάθαρα από προκαταλήψεις, νομίζω ότι όλα αυτά μας υπενθυμίζουν ότι ακόμη δίνουμε μάχη για να ξεφύγουμε από τα φυλετικά δεσμά. Αγωνιζόμαστε ακόμη να βρούμε έναν τρόπο να σταματήσει να αποτελεί ο ρατσισμός θεμέλιο της αμερικανικής πολιτικής. Αυτό που συνέβη στο Άλταμοντ φαίνεται να αναπαράγεται στη χώρα αυτήν τη στιγμή.
Σε τι βαθμό είχες συνειδητοποιήσει τους παραλληλισμούς με τις δολοφονίες από αστυνομικούς στη σύγχρονη Αμερική, όταν έγραφες το βιβλίο;
Ήταν αναπόφευκτο να κάνω τη σύγκριση μεταξύ του Hunter και κάποιων σημερινών φιγούρων, είτε μιλάμε για τον Trayvon Martin, είτε για τονTamir Rice ή για οποιονδήποτε από τους υπόλοιπους νεαρούς μαύρους άνδρες που σκοτώθηκαν από αστυνομικούς. Η πάροδος του χρόνου ήταν χρήσιμη, από μερικές απόψεις, για να κατανοήσουμε καλύτερα την ιστορία του Hunter. Εκείνη την εποχή, συζητήθηκε ως επί το πλείστον σε σχέση με τις rock συναυλίες, την αντικουλτούρα και τους Hells Angels. Είναι μια ιστορία που μας είναι πιο γνώριμη σήμερα, σε σχέση με τους ανθρώπους εκείνης της εποχής. Αποτελεί παράδειγμα του τι συμβαίνει όταν Αφροαμερικανοί άνδρες βρίσκονται σε μέρη που οι διάφορες μορφές εξουσίας θεωρούν ότι είναι ακατάλληλα για αυτούς. Με αυτή την έννοια, είναι μια πολύ επίκαιρη και δυστυχώς, πολύ οικεία ιστορία.
Το άρθρο δημοσιεύτηκε αρχικά στο VICE US.
Για τα καλύτερα θέματα του VICE Greece, γραφτείτε στο εβδομαδιαίο Newsletter μας.
Περισσότερα από το VICE
Ο DJ Loco Dice Στέλνει Love Letter στην Αθήνα
Πόσο Ρεαλιστικό Είναι το «Jurassic World» Σύμφωνα με μια Ειδικό στους Δεινοσαύρους;
Τα Αδέσποτα της Ρωσίας Πληρώνουν με το Αίμα τους το Φετινό Παγκόσμιο Κύπελλο
