O Bαγγέλης, απομεινάρι της rave γενιάς, ζει ντιλάροντας κάνναβη. Κάποια στιγμή αναζητά μία σταθερή δουλειά για να αλλάξει ζωή, όμως το παρελθόν του βγαίνει μπροστά και του ανατρέπει τα σχέδια. Η μοίρα τον οδηγεί στον Πέτρο, μπράβο των νοτίων προαστίων, περιπλέκοντας την κατάσταση.
Στο background της ιστορίας, η Βέρα, μία τρανς σεξεργάτρια και παράλληλα η πιο παλιά πελάτισσα του Βαγγέλη, όταν όλοι του γυρίζουν την πλάτη, τον στηρίζει, προτείνοντάς του για να βγάζει λεφτά να της κλείνει τα ραντεβού. Ακόμη κι αν αυτή η σχέση δεν ταιριάζει στη «εικόνα» που θέλει να βγάζει ο ίδιος προς τα έξω, η φιλία τους τελικά είναι η πιο ουσιαστική σχέση-στήριγμα που έχει.
Videos by VICE
Βασισμένη σε πραγματικά γεγονότα, το «Πρόστιμο», η νέα ταινία του Φωκίωνα Μπόγρη, έχει ήδη λάβει εξαιρετικές κριτικές μετά την προβολή της στο Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης. Από 21 Μαΐου κάνει πρεμιέρα στα θερινά και αξίζει να είναι η πρώτη ταινία που θα δει κανείς επιστρέφοντας στις αίθουσες μετά από τόσους μήνες.
Η Φένια Αποστόλου, τρανς γυναίκα και καλλιτέχνιδα με μία διαδρομή στο χορό, τη σκηνοθεσία, το σινεμά και το θέατρο, μιλά στο VICE για την πιο ουσιαστική σχέση που έχει ο πρωταγωνιστής της ταινίας με την ηρωίδα που η ίδια υποδύεται. Και εξηγεί γιατί αυτή η διαφορετική ματιά που φέρνει ο Φωκίων Μπόγρης, με το «Πρόστιμο», σπάει τα στερεότυπα για τις τρανς ηρωίδες στο ελληνικό σινεμά.
VICE: Πώς σε ανακάλυψε ο Φωκίων Μπόγρης;
Φένια Αποστόλου: Νομίζω ότι με πρότεινε ο βοηθός σκηνοθέτη. Ήξερε ότι ασχολούμαι με το θέατρο και ότι έχω κάνει πραγματάκια. Κάναμε μία συνάντηση στα Εξάρχεια με τον Φωκίωνα και μου είπε ότι του κάνω για τον ρόλο της Βέρας. Μετά μου έστειλε το σενάριο, ενθουσιάστηκα και ξεκινήσαμε επί πολλούς μήνες προετοιμασία με πρόβες. Ο Φωκίων έχει έναν δικό του κόσμο και υποκριτικά θέλει κάτι πολύ συγκεκριμένο που χρειάζεται προετοιμασία για να το βρεις.
Ποια είναι η διαδρομή σου στον χώρο της τέχνης;
Ξεκίνησα με χορό στην Κρατική, μετά χορογραφούσα, χόρευα με τον Κωνσταντίνο Ρήγο, αλλά όχι σαν Φένια. Στην παλιά μου τη ζωή. Εγώ στην Τέχνη είμαι από πολύ μικρή ηλικία, από τα 14. Μετά όταν έκανα το transforming πριν δέκα χρόνια ξεκίνησα και την πρώτη μου δουλειά ως σκηνοθέατρια, την «Ισόβια Ξανθιά». Πλέον έχω την δική μου ομάδα, το χοροθέατρο «Λυδία Λίθος».
Σινεμά έχεις κάνει ξανά;
Ναι. Και με το σινεμά υπήρχε ένα κομβικό σημείο για εμένα. Έκανα μία ταινία, «Τον γιο του Τσάρλυ» του Κάρολου Ζωναρά. Εκεί μου προτείνουν να κάνω μία τρανς, την Πάμελα. Σε εκείνη την ταινία ανακάλυψα τη γυναικεία μου ταυτότητα. Κι ο Ρήγος μου είχε δώσει αρκετούς γυναικείους ρόλους μέχρι τότε, αλλά επειδή βίωνα τη θηλυκή μου πλευρά στην Τέχνη, στην προσωπική μου ζωή είχαν έναν μοναχισμό καλλιτεχνικό, τέτοιον που δεν έβλεπα αυτά που εγώ ήθελα για μένα. Έβλεπα τις ευκαιρίες ως καλλιτέχνης και δεν ήθελα με τίποτα να τις διακόψω, και δεν είχα κάνει φόκους σε εμένα. Ήταν κάτι που σιγοέβραζε και το ανακάλυψα στη σκηνή και με την ταινία τότε έγινε το μπαμ. Είπα ότι δεν με καλύπτει η ζωή μου κι ότι αυτό που βρίσκω πάνω στο γύρισμα είναι ο ίδιος μου ο εαυτός. Μετά την ταινία έκανα το transforming και έγινα η Φένια.
Υπάρχει διεθνώς η συζήτηση για το αν τους τρανς χαρακτήρες πρέπει να τους παίζουν τρανς άτομα ή όχι. Ο Φ. Μπόγρης για μένα έκανε μία πολύ σωστή επιλογή να βάλει τρανς ηθοποιό σε τρανς ρόλο. Εσύ τι πιστεύεις γύρω από αυτή τη συζήτηση;
Πρέπει αυτό που παίζεις να είναι αυτό που φαίνεται. Ένας άνδρας μπορεί να κάνει μία τρανς γυναίκα, αλλά σε μία παλαιομοδίτικη εκδοχή: Σε αυτό που θεωρούσαμε τρανς το ‘80, που οι τρανς γυναίκες δεν είχαν φτάσει σε ένα επίπεδο ορμονοθεραπείας και πλαστικών που βοηθάει η εποχή σήμερα για να τελειοποιήσεις μία εικόνα και να αναδείξεις τα γυναικεία σου χαρακτηριστικά. Ο «Άγγελος», για παράδειγμα, τη δεκαετία του ‘80 έδειχνε έναν άνδρα που μεταμορφωνόταν σε γυναίκα και έκανε πορνεία. Αυτό όμως δεν ήταν μία τρανς επιλογή, ήταν μία επιλογή μίας θηλυκής εικόνας για να προσεγγίσει πελατεία. Η άλλη επιλογή είναι επιλογή ζωής.
Πιστεύω ότι η Τέχνη συμβαδίζει με την εποχή, διότι αντικατοπτρίζει τη ζωή. Εννοείται ότι πιστεύω ότι πρέπει να παίζουν τρανς ηθοποιοί, από εκεί και πέρα βέβαια είναι και θέμα δημιουργού και τι θέλει να δείξει. Υπάρχουν καλοί ηθοποιοί που μπορούν να ερμηνεύσουν τρανς ρόλους. Όπως και γιατί οι τρανς γυναίκες να μην ερμηνεύουν γυναικείους ρόλους. Όπως έκανα εγώ το”Belle Hélène” και υποδυόμουν την Ωραία Ελένη στο σήμερα.
Σωστό αυτό που λες. Συμβαίνει;
Στο θέατρο συμβαίνει πιο εύκολα. Στον κινηματογράφο επειδή είναι gros plan, κάποια πράγματα μπορεί να φανερώνουν. Είναι όμως καθαρά επιλογή του δημιουργού. Μπορεί να θέλει έναν γυναικείο ρόλο να τον ερμηνεύσει μία τρανς γυναίκα. Εξαρτάται, επίσης, από τα είδη. Αν είναι αποστασιοποιημένος κινηματογράφος, αν είναι ωμός ρεαλισμός όπως είναι του Φωκίωνα. Συνήθως στην Ελλάδα μέχρι στιγμής πάμε συμβατά. Δηλαδή, τρανς ηθοποιοί ή τρανς γυναίκες που κάνουν τις τρανς. Δεν έχω δει στον κινηματογράφο κάτι διαφορετικό. Στο θέατρο ίσως, όπως με εμένα και το “Βelle Hélène”. Όλα αυτά είναι προς συζήτηση, προς προσαρμογή και προς αλλαγή, επειδή προχωράνε όλα έτσι κι αλλιώς. Όπως προχωράει η ζωή, προχωράει και η Τέχνη μαζί της. Αναμένουμε σε κάτι πιο διαφορετικό. Μια τρανς ηθοποιός είναι περιορισμένη. Πρέπει το σενάριο πάντα να υπάρχει για μία τρανς γυναίκα. Δεν είναι όλα τα σενάρια πάντα για τρανς γυναίκες. Ή δεν έχουν τρανς χαρακτήρες μέσα.
Όταν είδες το «Πρόστιμο» πώς αισθάνθηκες;
Από το σενάριο τη λάτρεψα την ταινία, αλλά όταν την είδα ήταν πάνω των προσδοκιών μου. Είναι μία ταινία που αντικατοπτρίζει την ελληνική πραγματικότητα. Είναι πάρα πολύ βασικό αυτό. Μιλάει στον τόπο της, με την αργκό, με τα μπινελίκια, με τη γλώσσα του τόπου της. Χωρίς αυτό να σημαίνει ότι δεν μπορεί να αρέσει και σε άλλες χώρες. Οι ήρωές της είναι πεντακάθαρα αληθινοί. Αυτοί οι άνθρωποι έτσι θα μιλούσαν. Αν ανοίγαμε την κλειδαρότρυπα και παρακολουθούσαμε τους χαρακτήρες αυτά θα ήταν τα λόγια που θα έλεγαν. Έχει σασπένς, έχει όλα τα συστατικά που θα αρπάξουν τον θεατή και θα τον κρατήσουν 1 ώρα και 40 λεπτά στη θέση του χωρίς να κουνηθεί. Για μένα αυτό είναι το ζητούμενο του κινηματογράφου, αυτό που βλέπει ο άλλος να είναι αυτό που μπορεί να ζήσει. Κι έχει μία υπαρξιακή αγωνία που εμένα μου αρέσει, ενός χαρακτήρα που προσπαθεί να ξεμπλέξει από κάτι και οι συνθήκες τον βάζουν συνέχεια να μπλέκει. Στο τέλος έχει και την κάθαρση. Είναι μία σπουδαία ταινία.
Πώς προσέγγισες τον ρόλο της Βέρας;
Η Βέρα είναι ένας τρανς χαρακτήρας, μία εργάτρια στο σεξ, η οποία δουλεύει στο σπίτι της με ραντεβού, δεν δουλεύει έξω ή τουλάχιστον αυτό φαίνεται στην ταινία. Για εμένα η σχέση της Βέρας έχει να κάνει όχι με την τρανς της ταυτότητα. Έχει να κάνει με τη σχέση της με τον Βαγγέλη, το κεντρικό ήρωα της ταινίας και είναι συμπορευτικός ρόλος. Δεν είναι τόσο ώστε να δείξει το προφίλ της Βέρας, αλλά τη φίλη του Βαγγέλη και πελάτισσά του, η οποία του συμπαραστέκεται σε κάποιες δυσκολίες και του δίνει κάποιες λύσεις όταν ο ίδιος χάνει τις άκρες του και μένει εκτός δουλειάς. Ενώ ψάχνει μία κανονική δουλειά, εγώ του προτείνω πάλι μία παράνομη δουλειά, να μου κλείνει τα ραντεβού. Όμως εγώ στην παρούσα φάση που έχει δυσκολία, τον βοηθάω και οικονομικά και να σταθεί στα πόδια του. Όπως και μετά, όταν δεν έχει πού να μείνει, μένει σε εμένα. Δηλαδή αυτό που βλέπουμε είναι μία ανθρώπινη σχέση, το οποίο εμένα μου άρεσε και με άγγιξε πάρα πολύ. Ότι δεν θα παίξω την τρανς, η οποία είναι ένας εξτραβαγκάνς χαρακτήρας που κάνει πεζοδρόμιο και το έχουμε δει σε πολλές ταινίες. Γι’ αυτό πιστεύω ότι είναι μία καινούρια ματιά.
Δείχνει μία πιο casual καθημερινότητα. Την τρανς τη δείχνει στο σπίτι της, χωρίς να είναι έντονα βαμμένη. Εκτός από μία σκηνή που υποτίθεται ότι περιμένω τον πελάτη. Μιλάει όπως θα μιλούσε με τους φίλους της. Αυτό δεν το έχω ξαναδεί σε τέτοιο ποσοστό προβολής. Είναι κάτι φυσιολογικό, που δεν είναι ούτε ουάου ούτε προκαλεί. Αυτό εμένα μου άρεσε. Έδειχνε τον τρανς χαρακτήρα από ένα άλλο πρίσμα κινηματογραφικό, διαφορετικό από αυτό που ξέρουμε. Δεν πιστεύω ότι το έκανε συνειδητά, ήταν για μένα όμως μία καινοτομία. Διότι το ίδιο το σενάριο το υπαγόρευε για να δείξει και μία πιο ανθρώπινη πλευρά του Βαγγέλη. Ο Βαγγέλης πιστεύω ότι με εμένα έχει την πιο ουσιαστική σχέση. Όπως έχει γραφτεί, «μία σχέση χωρίς ανταλλάγματα». Εγώ δεν είναι ότι περιμένω κάτι από αυτόν για να του προσφέρω κάτι. Το κάνω επειδή νοιάζομαι γι’ αυτόν.
Πιστεύεις ότι η Βέρα είναι ερωτευμένη μαζί του;
Αυτό το πράγμα δεν ειπώθηκε αλλά εγώ το είχα ως κάτω κείμενο. Κάποια στιγμή πρέπει να τον πείσω να έρθει σε εμένα για να μου κλείνει τα ραντεβού. Και πες ότι εγώ είμαι μία τρανς που βαριέμαι να το κάνω αυτό με το Ίντερνετ, αλλά τόσα χρόνια που δουλεύω σίγουρα το κάνω για να επιβιώνω και για να παίρνω συχνά μπάφους από τον Βαγγέλη – γιατί κι αυτό έχει ένα κόστος. Εγώ του δίνω μία ευκαιρία που εκείνος είναι πελαγωμένος, αλλά κι εμένα μου δίνει την ευκαιρία να τον έχω στο σπίτι μου για παραπάνω χρόνο. Και γι’ αυτό μετά κάνω κάτι -που δεν θα αποκαλύψω τι- που δεν θα το έκανα αν δεν ήμουν βαθιά ερωτευμένη. Μπορεί να είναι ασυνείδητο όλο αυτό. Όπως κι εγώ βίωνα ασυνείδητα μία γυναικεία ταυτότητα αλλά τη βίωνα μόνο στην Τέχνη και δεν τη βίωνα στη ζωή μου. Μπορεί ασυνείδητα κι εγώ ως Βέρα να ήμουν ερωτευμένη μαζί του, αλλά επειδή ο ίδιος δεν έδειχνε ανταπόκριση, εγώ να ήθελα τη συντροφιά του και τον χρόνο του. Αυτή παλεύει για να τον έχει κοντά της. Για να μου βγει αυτό σεναριακά το πίσω κείμενο, για εμένα ήταν ότι ήταν κρυφά ερωτευμένη μαζί του έστω και ασυνείδητα.
Το είχατε συζητήσει αυτό με τον Φωκίωνα Μπόγρη;
Όχι. Δεν το έχουμε συζητήσει αυτό. Το σενάριο μας οδηγούσε σε αυτά που έπρεπε να πούμε. Σίγουρα όμως ένας χαρακτήρας και μία ηθοποιός πρέπει να βρει τρόπους να μπορέσει με όλα της τα εκφραστικά μέσα να υπηρετήσει το σενάριο. Στο σενάριο εγώ έπρεπε να τον πείσω να έρθει να δουλέψει μαζί μου, γιατί κι ο Φωκίων δεν ήθελε να δείξει ένα love story. Δεν είναι το ζητούμενο αυτό. Για εμένα ήταν ένα υποκριτικό τέχνασμα δικό μου. Εγώ ως ηθοποιός υπόγεια χωρίς να είναι το πρώτο που βγαίνει, το είχα ένα από τα χαρτιά μου.
Τι κοινά βλέπεις σε εσένα και τη Βέρα;
Λοιπόν, ένα μεγάλο πρόβλημα που είχαμε και με πάτησε κάτω ο Φωκίων και τον ευχαριστώ πάρα πολύ, γιατί ήταν ένα σχολείο για εμένα παρόλο που ταλαιπωρήθηκα, είναι ότι η Βέρα είναι πιο λαϊκή από εμένα. Τον Φωκίωνα τον ενδιαφέρει ό,τι βγαίνει από το στόμα του ηθοποιού να είναι άμεσο, αληθινό, φυσικό και με τα λόγια που θα μιλούσε ο συγκεκριμένος χαρακτήρας στη ζωή. Αυτό όμως θέλει να το κάνει μέσα από τον αυτοσχεδιασμό. Δεν θέλει να το κάνει μέσα από το ότι ακολουθούμε γράμμα γράμμα, λέξη λέξη το σενάριο. Θέλει να τη ζήσουμε τη σκηνή, όχι να την παίξουμε. Το πρόβλημα με εμένα σε σχέση με τη Βέρα είναι ότι εγώ σκεφτόμουν πιο σοφιστικέ. Οι λέξεις μου ήταν πιο σύνθετες από ό,τι ο χαρακτήρας και πολλές φορές υπήρχε μεγάλο πρόβλημα στο να αφαιρέσω κουβέντες που μου έβγαιναν φυσικά. Τότε ο Φωκίων εξαγριωνόταν και έλεγε «ε όχι, θα έλεγε η Βέρα “παρεμπιπτόντως” ας πούμε; Την ξέρει αυτή τη λέξη»; Οπότε φτάσαμε στην πλήρη αφαίρεση. Αφαίρεσα πολλά πράγματα από εμένα για να βρω τη Βέρα. Ήταν μία μαγική διαδικασία, δύσκολη.
Υπήρξαν κοινά τελικά;
Το κοινό είναι ότι είμαστε τρανς γυναίκες κι οι δύο. Ότι κι εγώ όταν είμαι ερωτευμένη θέλω να έχω τον άνδρα μέσα στο σπίτι, να περνάει χρόνο μαζί μου και θα είμαι πανούργα σε αυτό. Θα κάνω τα πάντα για να του κερδίσω όσο περισσότερο χρόνο μπορώ, σκαρφίζοντας διάφορα σχέδια. Πιστεύω ότι εκεί είναι το κοινό μας. Επίσης έχω κι εγώ εμπειρία πάνω στη σεξεργασία κι έτσι μου ήταν εύκολο να ταυτιστώ με τη δουλειά της Βέρας και να μπορέσω να καταλάβω τους πρακτικούς λόγους που ζητάει από τον Βαγγέλη να την βοηθήσει. Η πιο απλή σκηνή για εμένα ήταν αυτή που λέω για τα ραντεβού, διότι δεν μου ήταν ξένο.
Τις ωμές εκφράσεις και τους χαρακτηρισμούς μέσα στην ταινία για τη Βέρα πώς τις βίωσες;
Σε αυτές τις σκηνές εγώ δεν είμαι παρούσα. Με πείραξαν πολύ, όμως κατάλαβα ότι μιλάμε για έναν κόσμο που έτσι θα εκφραζόταν. Επειδή κάνει ρεαλισμό, και τον ωμό ρεαλισμό ο Φωκίων δεν μπορούσε να τον ωραιοποιήσει. Έπρεπε να δείξει το πράγμα όπως θα ήταν και στην πραγματικότητα. Αυτές οι συγκεκριμένες παρέες αυτά τα πράγματα θα πουν. Μπορεί όμως να πουν αυτά, αλλά να κάνουν άλλα. Όπως και ο Βαγγέλης που μιλάει για την ιστορία ενός τραγουδιστή και μιλάει με βαρύ χαρακτηρισμό λέει «τραβέλι» ας πούμε, που για την τρανς γυναίκα να την πεις τραβέλι είναι βαρύς χαρακτηρισμός. Κι όμως αυτός ο ίδιος άνθρωπος, με εμένα έχει την πιο ουσιαστική σχέση στην ταινία. Εκεί όμως δεν μπορεί να το υπερασπίσει αυτό. Το κρύβει, επειδή είναι το κοινωνικό στερεότυπο που μπαίνει. Αυτό συμβαίνει και στην πραγματικότητα. Εγώ το ξέρω. Γι’ αυτό είναι μία ταινία όλο αλήθεια το «Πρόστιμο». Δεν υπάρχει τίποτα ωραιοποιημένο και τίποτα επιτηδευμένο και τίποτα ψεύτικο. Είναι όπως θα γινόταν και στη ζωή για τις συγκεκριμένες περιστάσεις και τις συγκεκριμένες συνθήκες, έτσι γίνεται και στον κινηματογράφο. Γι’ αυτό έχει δυναμική η ταινία και γι’ αυτό εγώ λάτρεψα το σενάριο. Διότι δεν ήταν τίποτα επί τούτου. Όπως με πείραξε και στις πρόβες που ξεκινάει ο Βαγγέλης με την ατάκα και με λέει «ε, μαν». Ε αυτό δεν υπάρχει. Για μένα ήταν πάρα πολύ σκληρό και έπρεπε να το υποστηρίξω. Πώς το δικαιολόγησα; Επειδή είμαι η πιο παλιά πελάτισσα του Βαγγέλη, θα μπορούσε να με ξέρει και πριν κάνω την αλλαγή. Αυτοί οι άνθρωποι που σε ξέρουν πριν κάνεις την αλλαγή, μπορεί να τους ξεφεύγει κάτι. Φυσικά όταν κάνεις την αλλαγή πρέπει να φύγει αυτή η εικόνα, όμως επειδή αυτός την έχει γνωρίσει αλλιώς και είναι ο χαρακτήρας τέτοιος του Βαγγέλη, μπορεί να του ξεφύγει κάτι τέτοιο. Με πείραζε στην πρόβα, αλλά το δικαιολογούσα έτσι για να συνεχίσω την σκηνή. Αλλά η σκηνή είναι έτσι γιατί κάτι πρέπει να δείξει. Δείχνει όλο αυτό που σου λέω. Δεν ήθελα να βάλω μομφή και να πω να κοπεί αυτό, γιατί τίποτα δεν μπορεί να κοπεί. Μετά χάνεται ο ιστός του σεναρίου. Είναι όλα όπως πρέπει να είναι. Εμένα αυτό με βοήθησε να βγάλω μία οικειότητα γιατί σκέφτηκα ότι υπήρχε μία ιστορία χρόνων με τον Βαγγέλη.
Βγαίνει πάντως ένας αντίλογος τελικά σε όλη την ταινία.
Αν δεις την ταινία κι όταν μου μιλάει έτσι, εγώ γελάω ειρωνικά. Δεν το αποδέχομαι, ούτε τον βρίζω. Εγώ έτσι έδειξα υποκριτικά εκείνο που μπορεί να με πείραζε στη ζωή.
Έχει άλλωστε, όπως είπες, την πιο ουσιαστική σχέση με τη Βέρα.
Ναι, το πιστεύω αυτό. Την πιο ανιδιοτελή. Την πιο ανθρώπινη. Δεν περιμένω τίποτα από αυτόν. Μόνο τη συντροφιά του. Οι άλλοι χαρακτήρες δεν είναι έτσι. Κάτι περιμένουν από αυτόν. Όλοι. Κι αυτό είναι πολύ ωραίο, γιατί ένας παρεξηγημένος κινηματογραφικός χαρακτήρας ή στερεοτυπικός όπως είναι η τρανς, που συνήθως βλέπουμε στο σινεμά ότι την ενδιαφέρει μόνο τα χρήματα ή η πορνεία ή τα ναρκωτικά, βγάζει στο «Πρόστιμο» αυτή τη ζεστασιά την ανθρώπινη. Αυτό ήταν για μένα κίνητρο να πω «ναι» στην ταινία. Δείχνει κι αυτό πάλι ότι η ματιά του Φωκίωνα είναι αιρετική. Κάνει κάτι διαφορετικό από τις άλλες ταινίες, κι εμένα με ενδιαφέρει να κάνω μία ορατότητα διαφορετική σε σχέση με τα στερεότυπα που έχουμε τόσα χρόνια για τις τρανς ηρωίδες. Για μένα ο ακτιβισμός μου γίνεται μόνο μέσα από την Τέχνη. Μέσα από την Τέχνη είμαι ακτιβίστρια. Αυτό είναι το γήπεδό μου για ακτιβισμό.
Ανυπομονείς να ανοίξουν επιτέλους τα σινεμά;
Ναι, περιμένω να πάω με την οικογένειά μου να δούμε την ταινία. Η κανονικότητα που πάμε να ζήσουμε ξανά τώρα μοιάζει με την κανονικότητα που θέλει να βιώσει ο Βαγγέλης στην ταινία. Αλλά με την ουσιαστική έννοια της κανονικότητας, ότι παίρνουμε πίσω τις ελευθερίες μας, όπως και ο Βαγγέλης πρέπει να επιστρέψει ελεύθερα να κάνει την επιλογή του να ξεμπλέξει.
Ανυπομονώ να δω πώς θα το εισπράξουν οι θεατές και τι προβληματισμό και συζητήσεις θα δημιουργήσει. Διότι πιστεύω θα δημιουργήσει πολλές συζητήσεις.
Επειδή υπάρχει όλη αυτή η συζήτηση για την πολιτική ορθότητα στην Τέχνη, πώς πιστεύεις ότι το LGBT κοινό μπορεί να εισπράξει αυτήν την ωμότητα;
Το έχω σκεφτεί γιατί εγώ με έναν τρόπο αντιπροσωπεύω την LGBT κοινότητα. Αν δουν την ταινία με καθαρό μάτι, ότι αυτοί οι τύποι έτσι θα μιλούσαν σήμερα -μετά από 20 χρόνια μπορεί να μιλούσαν διαφορετικά- θα καταλάβουν. Άλλωστε βλέπουμε ότι υπάρχει μία γυναίκα στην αντρική παρέα που φέρνει τον αντίλογο και λέει «και τι σε νοιάζει εσένα άμα τον παίρνει;» κτλ. Οπότε ακούμε μία αντίθετη άποψη και την ακούμε από γυναίκα. Ακριβώς γιατί είναι χαρακτηριστικό της ανδρικής τοξικότητας και της βαρβατίλας, να εκφράζεται έτσι αλλά να μην φέρεται πάντα έτσι. Αυτό που εκφράζουμε πάντα δεν είναι αυτό που κάνουμε τελικά.
Ποιο είναι για σένα το μήνυμα της ταινίας τελικά;
Το μήνυμα για μένα είναι υπαρξιακό. Ότι ένας άνθρωπος όσα λάθη κι αν έχει κάνει στη ζωή του έχει το δικαίωμα και μπορεί να αλλάξει επιλογή, παρόλα αυτά όμως υπάρχει η ταμπέλα. Πολλοί άνθρωποι συνηθίζουν κάποιον έτσι και δεν μπορούν να τον δουν αλλιώς. Αλλά αυτός ο άνθρωπος που θέλει βαθιά μέσα του να αλλάξει τρόπο ζωής, είναι στο χέρι του να το κάνει.
«Πρόστιμο»
Από 21 Μαΐου στους Κινηματογράφους.
Σκηνοθεσία: Φωκίων Μπόγρης
Σενάριο: Πάνος Τράγος και Φωκίων Μπόγρης
Σύμβουλος Σεναρίου: Γιώργος Τελτζίδης
Παραγωγή: Chase the Cut σε συμπαραγωγή με την Authorwave
Διανομή: Danaos Films
Πρωταγωνιστούν: Βαγγέλης Ευαγγελινός, Στάθης Σταμουλακάτος, Μαρία Μπαλούτσου, Βασίλης – Άγγελος Αναστασίου (Θύτης), Φένια Αποστόλου,
Βαγγέλης Μουρίκης, Τζένη Κιτσέλη, Σίσσυ Τουμάση, Όμηρος Πουλάκης, Κώστας Στεφανάκης, Γιάννης Οικονομίδης.
Περισσότερα για την ταινία, εδώ.
Για τα καλύτερα θέματα του VICE Greece, γραφτείτε στο εβδομαδιαίο Newsletter μας.
Περισσότερα από το VICE
«Είναι Πολλοί οι Άνεργοι στη Νύχτα»- Στα Μπουζούκια της Ελλάδας ο Χρόνος Έχει Σταματήσει
Η «Εθνική» Προσφύγων στις Πολεμικές Τέχνες Προπονείται στο Πεδίο του Άρεως
Η Google Δεν Έχει Δηλώσει αν Προτίθεται να Ενημερώσει τους Παλιούς Χάρτες της Γάζας
