Διασκέδαση

Η Ιαπωνική Πάλη Είχε το Δικό της “Fight Island” Πολύ Πριν το UFC

fight island, wrestling, UFC
Kοινοποίηση

Απ’ όσες ειδήσεις έχουν κυκλοφορήσει κατά τη διάρκεια της παγκόσμιας πανδημίας, η είδηση ότι ο πρόεδρος του UFC, Dana White, έχει διασφαλίσει ένα ιδιωτικό νησί για να οργανώνει αγώνες σε κλουβιά, πρέπει να είναι ό,τι πιο ταιριαστό.

Όταν ένας αγώνας της 18ης Απριλίου μεταξύ Khabib Nurmagomedov και Tony Ferguson ακυρώθηκε λόγω ταξιδιωτικών απαγορεύσεων, που εμπόδισανν τον Nurmagomedov να φύγει από τη Ρωσία, ο White προσπάθησε να διοργανώσει έναν νέο αγώνα μεταξύ Ferguson και Justin Gaethje σε γη ιθαγενών στην Καλιφόρνια. Όταν κι αυτό ακυρώθηκε, ο White είπε στο ESPN ότι είχε αποκτήσει ένα ιδιωτικό νησί για να διοργανώνει αγώνες UFC, ιδίως με παλαιστές εκτός ΗΠΑ.

Videos by VICE

Τα σχέδια για το Fight Island προχωρούσαν ενώ ο White διαβεβαίωνε το ESPN ότι θα βάλει όντως ρινγκ στην παραλία, αλλά δεν αποκάλυπτε πού ήταν το νησί λόγω της γνωστής του δυσπιστίας απέναντι στα media που, μάλιστα, τον έκανε να ζητήσει από μέλη του Τύπου να υπογράψουν όρους για μη συκοφαντική δυσφήμιση πριν κάνουν ρεπορτάζ. Τελικά, αποκάλυψε ότι το “Fight Island” θα είναι το Yas Island, ένα τεχνητό νησί στο Άμπου Ντάμπι, όπου είχα ξαναγίνει αγώνες UFC. Στο μεταξύ, το UFC ακολούθησε τα βήματα του pro wrestling (κατς) και οργάνωσε τρεις αγώνες στη Φλόριντα κι έπειτα μεταφέρθηκε σε δική του βάση, το UFC Apex, όπως έκανε η WWE με το Performance Center.

Αλλά αυτό δεν είναι το μόνο που το UFC δανείζεται από το pro wrestling. Πριν από τρεις δεκαετίες και παραπάνω, η New Japan Pro Wrestling είχε το δικό της Fight Island, όπου έγινε ένας από τους μεγαλύτερους και πιο παράξενους αγώνες πάλης στην ιστορία. Το Deathmatch της 4ης Οκτωβρίου 1987 στο Ganryujima Island μεταξύ Antonio Inoki και Masa Saito.

Οι μικτές πολεμικές τέχνεs (ΜΜΑ) έχουν βαθείς ιστορικούς δεσμούς με την επαγγελματική πάλη στην Ιαπωνία, που πολλοί περνάνε μέσα από τον ίδιο τον Inoki, που κάποτε ήταν διάσημος για το ότι πάλεψε με τον Muhammad Ali σε έναν αγώνα που θεωρήθηκε έμπνευση για το MMA. Ο Inoki ίδυρσε τη New Japan Pro Wrestling το 1972. Δεν ήταν μόνο διευθυντής, αλλά και κορυφαίος σταρ της.

«Είναι σαν τους Beatles. Όσο περισσότερα διαβάζεις για εκείνον τόσο περισσότερο συνειδητοποιείς ότι ξέρεις ελάχιστα. Είναι από τους πιο επιδραστικούς παλαιστές του 20ού αιώνα. Αλλά για το κοινό του σήμερα, ο Antonio Inoki είναι στην ηλικία του παππού τους, έτσι δεν ασχολούνται», λέει ο Fumi Saito, ιστορικός πάλης, συγγραφέας και συμπαρουσιαστής του Pacific Rim podcast.

Ο Inoki έθετε συστηματικά τον εαυτό του σε αγώνες, ενάντια σε αντιπάλους με έγκυρο υπόβαθρο πάλης. Εφόσον σχεδόν πάντα κέρδιζε σε αυτούς τους αγώνες, έχτισε τη φήμη του αλλά διατήρησε και την ψευδαίσθηση ότι το pro wrestling μπορεί να είναι πραγματική μάχη.

Ο Inoki δεν μπορούσε να έχει βρει πιο τρομακτικό αντίπαλο από τον Masa Saito. Πρώην εκπρόσωπος της Ιαπωνίας στην ολυμπιακή πάλη, ο Saito ακολούθησε την επαγγελματική πάλη και σύντομα έγινε σταρ στη Βόρεια Αμερική δουλεύοντας για τη WWF και την American Wrestling Association (AWA).

Η καριέρα του σταμάτησε προσωρινά το 1984 όταν έδειρε κάποιους αστυνομικούς. Μετά από έναν αγώνα στο Γουισκόνσιν, ο Saito και ο συμμαχητής του Ken Patera πήγαν σε ένα κοντινό McDonald’s και όταν αρνήθηκαν να εξυπηρετήσουν τον Patera, εκείνος πέταξε μια πέτρα 13 κιλών μέσα απ’ την τζαμαρία. Όταν η αστυνομία πήγε στο δωμάτιο που μοιράζονταν ο Patera και o Saito, ψάχνοντας τον Patera, o Saito δεν συνεργάσττηκε και οι δυο τους γρονθοκόπησαν δύο αστυνομικούς σε ένα σκηνικό που ο δικαστής περιέγραψε ως «ομαδικό αγώνα πάλης όπου οι Patera και Saito υπερτερούσαν κατά πολύ σε σχέση με τους δύο αστυνομικούς’».

Έναν χρόνο αφότου εξέτισε την ποινή του, ο Siato επέστρεψε στη New Japan Pro Wrestling και εφόσον οι οπαδοί του ήξεραν τις συνθήκες της σύλληψης, είχε μεγαλύτερο status. Το να επιστρέψει για να αμφισβητήσει την αυθεντία της New Japan Pro Wrestling ένας άνθρωπος που έδειρε αστυνομικούς, αποτελούσε το είδος του ρεαλιστικού αγώνα που ήθελε ο Inoki.

1592413207621-Screen-Shot-2020-06-11-at-44213-PM
Φωτογραφία του αγώνα (NJPW World).

Οι δύο συμμετείχαν σε έξι αγώνες μόνο το 1987, ανάμεσά τους οι τελικοί της IWGP League, όπου ο Inoki νίκησε τον Saito και έγινε ο πρώτος πρωταθλητής βαρέων βαρών της IWGP (μια προηγούμενη εκδοχή της ζώνης είχε δοθεί στον Hulk Hogan το 1983). Αυτό ήταν αρχικά το blow off του αγώνα, καθώς ένας αριθμός γνωστών μαχητών από αντίπαλες διοργανώσεις είχαν εγκαταλείψει, ανάμεσά τους ο Riki Choshu, από τους μεγαλύτερους σταρ της Ιαπωνίας, και ο Akira Maeda, ανερχόμενος αστέρας με στιβαρά διαπιστευτήρια στους αγώνες. Αυτό ξεκίνησε ένα storyline γνωστό ως New vs Now όπου μια ομάδα νεαρών perfromer που «εισέβαλαν» και αμφισβητούσαν το κατεστημένο του Inoki και άλλων βετεράνων. Ξαφνικά, ο Saito ήταν ο συνεταίρός του, που βοηθούσε την υπεράσπιση της εταιρείας και τη διατήρηση της ηγεσίας των βετεράνων. Όλα αυτά- η μάχη με το κατεστημένο και οι ψεύτικες εισβολές- ήταν πρωτοποριακές τότε, ενώ δέκα χρόνια αργότερα θα χρησιμοποιούνταν στη Βόρεια Αμερική στα storyline “Steve Austin vs. Vince McMahon” και “NWO vs. WCW” που δημιούργησαν τη μεγαλύτερη έκρηξη του είδους στον χώρο.

Όσο επιτυχημένη κι αν ήταν η οπτική, η NJPW ακόμα είχε έντονο αντανωνισμό από την αντίπαλη All Japan Pro Wrestling στην τηλεθέαση και μια νέα τηλεοπτική σεζόν στην Ιαπωνία θα ξεκινούσε το φθινόπωρο. Το δίκτυο TV Asahi ήθελε κάτι μεγάλο για την prime-time πρεμιέρα και ο Inoki είχε μια τρελή ιδέα: να αναζωπυρώσει τη βεντέτα του με τον Saito μια τελευταία φορά και να αναμετρηθεί μαζί του σε ένα ακατοίκητο νησί.

«Οι οπαδοί έλπιζαν ότι ο Maeda θα μαχόταν με τον Inoki. Ήταν ο τύπος που το κοινό ήθελε να νικήσει τον Inoki στ’ αλήθεια, κάτι που δεν συνέβη ποτέ», είπε ο Saito που συμμετείχε στην τηλεοπτική παραγωγή του Ganryujima Island Death Match.

«Μέσα σε μια νύχτα, ο Inoki διέλυσε τέσσερις μήνες storyline και το ξανάφερε στο επίπεδο “Εκείνος εναντίον του Saito”».

Το Inoki vs. Saito ήταν τότε μια θαυμαστή τηλεοπτική παραγωγή. Τοποθετήθηκαν κάμερες σε πλατφόρμες μακριά από το ρινγκ και υπήρχε ένα εναέριο πλάνο από ελικόπτερο σε όλο τον αγώνα. Κάθε μαχητής έκανε δραματική είσοδο με μια βάρκα και φιλοξενούνταν σε αντίστοιχες σκηνές μέχρι να αρχίσει ο αγώνας Ο ίδιος ο αγώνας ήταν μια αναφορά στη μονομαχία του 1612 στο ίδιο νησί ανάμεσα στους θρυλικούς σαμουράι Kojiro Sasaki και Musashi Miyamoto. Στοιχεία του αγώνα έκλειναν το μάτι στην ιστορική αυτή αναφορά, όπως το ότι ο Inoki δεν βγήκε από τη σκηνή του για 30 λεπτά, κάτι που ήταν αναφορά στο ότι ο Musashi έφτασε αργά για τη μάχη με τον Sasaki.

1592413280971-EXNJuxpU4AAUZW8-1
Εξώφυλλο περιοδικού για τον αγώνα. Φωτογραφία: Instagram (@violentmiracle)

Ο πρόσφατος αγώνας στο Stadium Stampede της AEW, ο pay-per-view “Double or Nothing”, που κινηματογραφήθηκε μέσα στο άδειο γήπεδο των Jacksonville Jaguars, ήταν μια ολοήμερη παραγωγή που γυριζόταν τμηματικά για πάνω από οκτώ ώρες. Ο Inoki και ο Saito πάλεψαν για δύο ώρες και τέσσερα λεπτά (30 από τα λεπτά αυτά ο Inoki καθόταν στη σκηνή του και κοίταζε κλεφτά έξω) και δεν ενημέρωνε κανέναν από το προσωπικό παραγωγής τι συνέβαινε.

«Ο Inoki ήθελε να μην ξέρουν τίποτα οι παραγωγοί ώστε να φαίνεται αληθινό. Είναι το παλιό ρητό κράτα τους φίλους σου κοντά αλλά τους εχθρούς πιο κοντά. Δεν λες τίποτα στους τηλεοπτικούς παραγωγούς», είπε ο Saito. «Έτσι έπρεπε να είναι εκεί και να τραβάνε τα πάντα. Ο Inoki τους είπε ότι ήταν πραγματικός αγώνας. Δεν είπε στους παραγωγούς για το αποτέλεσμα, τις γωνίες, τα storyline, τίποτα. Φρόντισε να μην ξέρουν τίποτα ώστε να το φιλμάρουν σαν ντοκιμαντέρ.

«Ήταν σαν να κατασκηνώνεις όλο το βράδυ στο στούντιο και να το μοντάρεις. Έπρεπε να είναι εκεί όλη μέρα για να το τραβήξουν, αλλά το υλικό ήταν καλό».

Παρόλο που ο Inoki ήθελε να νομίσουν οι παραγωγοί ότι ήταν αληθινός αγώνες, οι κάμερες έπιαναν όπως ήταν φυσικό σημάδια που έδειχναν το αντίθετο και έπρεπε να φύγουν.

Ο Inoki και ο Saito έκαναν πολλές λαβές για να βγει ένας αγώνας που θα έμοιαζε αληθινός και θα κρατούσε πολλή ώρα. Υπάρχουν πολλά κομμάτια πέντε με δέκα λεπτά όπου κάθε μαχητής είναι στη λαβή του άλλου και δεν έκανε τίποτα εκτός από μορφασμούς. Το πρώτο highlight στον αγώνα έρχεται μετά από 30 λεπτά και βάλε, όπου ο Inoki και ο Saito πέφτουν έξω από το ρινγκ στο χορτάρι. Είκοσι λεπτά αργότερα άναψαν οι πυρσοί στο νησί και ο Inoki προσπάθησε να ρίξει τον Saito στη φωτιά. Μετά από άλλα 20 λεπτά, ο Saito επιτίθεται στον Inoki με καυσόξυλα. Μετά από δύο ώρες ο Inoki επιτέλους πνίγει τον Saito μέχρι λιποθυμίας και απομακρύνεται από το νησί παραπατώντας για να γιορτάσει τη νίκη του.

Παραμένει ο μεγαλύτερος αγώνας στην ιστορία της ιαπωνικής πάλης και παρά την απουσία κοινού, είχε έσοδα. Ο Inoki αποφάσισε κατά έξυπνο τρόπο να πουλήσει banners για διαφήμιση σε media. Οι εταιρείες ήταν υποχρεωμένες να αγοράσουν ένα banner Inoki και ένα Saito για περίπου 1.000 καναδέζικα δολάρια (περίπου 650 ευρώ) το καθένα. Από αυτή την άποψη, ο αγώνας «έβγαλε» σχεδόν 66.000 ευρώ.

Στο εμπόριο κασετών έβγαλε ακόμα περισσότερα. Όταν το διεθνές κοινό έμαθε για τον αγώνα και οι φωτογραφίες άρχισαν να εμφανίζονται σε δημοφιλή περιοδικά πάλης, η ζήτηση για αντίγραφα του αγώνα εκτοξεύτηκε. Υπάρχουν μόνο τρεις γνωστές εκδοχές. Η εμπορική ταινία που κυκλοφόρησε στα τέλη του ‘80 και αρχές του ‘90 και διαρκούσε λίγο λιγότερο από μια ώρα, χωρίς σχολιασμό. Μια εκδοχή που ανέβηκε στην υπηρεσία streaming της New Japan World τον Μάρτιο κρατάει μια ώρα και 43 λεπτά, σε σχολιασμό από τo TV Asahi.

Ο διαβόητος συλλέκτης Roy Lucier, όμως, έδωσε στο VICE μια τρίτη -απίστευτα σπάνια- εκδοχή του αγώνα. Ενώ η εκδοχή του New Japan World αρχίζει με τον Inoki να κρυφοκοιτάζει από τη σκηνή του, η πρόσφατη εκδοχή αρχίζει με τον Saito στο αεροδρόμιο Narita, έπειτα να τρέχει και να κάνει ασκήσεις σε μια άδεια βιομηχανική γειτονιά, πριν ο Inoki δώσει συνέντευξη, σταυροπόδι στην ακτή. Οι θεατές βλέπουν και τους δύο άντρες να κάνουν την επική είσοδο με τις βάρκες τους.

Το ενδιαφέρον για τον αγώνα αυξήθηκε τελευταία (και μάλλον έκανε τh New Japan να ανεβάσει τον αγώνα) εφόσον η πάλη αυτή τη στιγμή γίνεται σε άδειες και συχνά ασυνήθιστες περιοχές λόγω της κοινωνικής αποστασιοποίησης.

«Γίνεται αγώνας χωρίς κοινό! Ο Masa και ο Inoki το κάνουν χωρίς κοινό. Πάντα χρησιμοποιώ αυτό το παράδειγμα: Οι Miz και John Morrison δεν μπορούσαν. Θα φαίνονταν χαζοί. Είναι παλαιστές που χρειάζονται κοινό, κάνουν μια κίνηση και περιμένουν αντίδραση», είπε ο Saito. «Ο Inoki και ο Masa μπορούν να το κάνουν, επειδή μοιάζει σαν να χορεύουν. Είτε θα σε ελέγχει το κοινό, είτε θα το ελέγχεις εσύ».

Σήμερα στο Ganryujima Island, που είναι προσβάσιμο στους τουρίστες μόνο με φέρι-μποτ, υπάρχει μια επιγραφή εις ανάμνηση του αγώνα στο άγαλμα των Sasaki και Miyamoto, τους σαμουράι στους οποίους απέτισαν φόρο τιμής.

«Χάραξαν “Οι Antonio Inoki και Masa Saito πάλεψαν εδώ το 1987”, σαν να ήταν κάτι ιστορικό», λέει ο Saito. «Δεν ήξερα ότι ήταν τόσο σημαντικό, μέχρι πρόσφατα. Τότε δεν θεώρησα ότι ήταν κάτι σημαντικό. Αλλά 30 χρόνια μετά, είναι ιστορικό γεγονός».

To άρθρο δημοσιεύτηκε αρχικά στο VICE Canada.

Για τα καλύτερα θέματα του VICE Greece, γραφτείτε στο εβδομαδιαίο Newsletter μας.

Περισσότερα από το VICE

Τα Πρώτα Τατουάζ Μετά την Καραντίνα Ξεκίνησαν και Φωτογραφίσαμε Μερικά

Ο Έβρος Είναι η Αφορμή για να Ακούσεις Ιστορίες Ανθρώπων Ξεχνώντας Ό,τι Ήξερες για Αυτούς

«Μας Έκλεισαν Πρώτους και μας Ανοίγουν Τελευταίους»

Ακολουθήστε το VICE στο Twitter, Facebook και Instagram.