Η Πρακτική μου στη Δίωξη Ναρκωτικών με Έκανε Υπέρμαχο της Αποποινικοποίησης

Η πρακτική άσκηση (στο εξωτερικό) είναι ένας πολύ καλός τρόπος να πάρουν οι έφηβοι μια πρώτη γεύση της φρίκης της ενήλικης ζωής. Συνήθως, είναι ένας αποτελεσματικός τρόπος να αποκτήσεις εμπειρία σε μία δουλειά, ώστε να ξέρεις με σιγουριά ότι δεν θέλεις με τίποτα να την κάνεις όταν μεγαλώσεις. Ο ξάδερφός μου, για παράδειγμα, έκανε την πρακτική του σε κτηνιατρείο. Μια μέρα που ο κτηνίατρος είχε φύγει για λίγο για να αγοράσει μια σοκολάτα, ένας παπαγάλος αναποδογύρισε και πέθανε, παίρνοντας μαζί του στον τάφο όποια φιλοδοξία μπορεί να είχε ο ξάδερφός μου για μια καριέρα στην οποία θα δούλευε με ζώα. Εγώ, από την άλλη, πέρασα μια εβδομάδα δουλεύοντας για το αστυνομικό τμήμα του Augsburg, στη Βαυαρία της Γερμανίας.

Όπως συνέβη και με τον ξάδερφό μου, αντί αυτό να με παρακινήσει να ξεκινήσω μια επιτυχημένη καριέρα ως όργανο επιβολής του νόμου, έχω πλέον γίνει υπέρμαχος της αποποινικοποίησης. Αυτό οφείλεται, εν μέρει, σε αυτά που έμαθα το διάστημα που ήμουν αστυνομικός.

Τον πήραμε μαζί μας στο τμήμα για ανάκριση, όπου οι «συνάδελφοι» μού είπαν ότι μπορούσα να το παίξω «κακός μπάτσος».

Δεν ξέρω πώς καταλήγουν οι περισσότεροι άνθρωποι να δουλεύουν για την αστυνομία, όμως στη δική μου περίπτωση, η ανικανότητα και ο πανικός έπαιξαν καταλυτικό ρόλο. Έγινε την περίοδο που διάβαζα για να πάρω το πρώτο μου πτυχίο στα γερμανικά, στο σχολείο Cherwell της Οξφόρδης. Μας είχαν πει να σκεφτούμε πού θέλαμε να κάνουμε την πρακτική μας κατά το ετήσιο ταξίδι που θα κάναμε στο Augsburg για την απόκτηση επαγγελματικής εμπειρίας. Εγώ το είχα ξεχάσει τελείως και έτσι όταν ο καθηγητής μας ρώτησε στην τάξη τι είχαμε επιλέξει, πανικοβλήθηκα και είπα το πιο κουλ πράγμα που μου ήρθε στο μυαλό: «Αστυνομία». Και εκεί κατέληξα. Ως άλλος McLovin.

Έμενα με την οικογένεια μιας κοπέλας που πήγαινε σε ένα σχολείο που συνεργαζόταν με το δικό μας, της οποίας ο πατέρας δούλευε στην αστυνομία. Παρ’ όλα αυτά, την πρώτη μέρα μου είπε ότι δούλευε στο τμήμα Δίωξης Οικονομικού Εγκλήματος, πράγμα που είναι πολύ βαρετό, γι’ αυτό και μου πρότεινε να περάσω κάποιο διάστημα με τα παιδιά της Δίωξης Ναρκωτικών, επειδή εκεί είχε πολύ περισσότερη δράση.

Καθώς πλησιάζαμε το διαμέρισμα, με έστειλαν στο τέλος της ουράς, για τη δική μου ασφάλεια, όμως λόγω ενός λάθους, κατέληξα μπροστά και ήμουν ο πρώτος που έφτασε στην πόρτα.

Αυτό αποδείχθηκε μεγάλη αλήθεια. Την πρώτη μου μέρα, με το που αφήσαμε την κοπέλα στο σχολείο, συλλάβαμε έναν συμμαθητή της ακριβώς έξω από την είσοδο, επειδή πουλούσε χόρτο. Τον πήραμε μαζί μας στο τμήμα για ανάκριση, όπου οι «συνάδελφοι» μού είπαν ότι, καθώς δεν μιλούσα καλά γερμανικά, μπορούσα να το παίξω «κακός μπάτσος». Έπρεπε να καθίσω στη γωνία του δωματίου και να πάρω ένα κακό ύφος, για να τον φοβίσω και να τον κάνω να μας δώσει το όνομα του προμηθευτή του. Αυτό δεν ήταν καθόλου εύκολο, αν σκεφτεί κανείς ότι εκείνη την εποχή είχα αυτό το λουκ:

Πάντως, πρέπει να έδειχνα πολύ τρομακτικός, μιας και ο τύπος «έδωσε» τον ντίλερ του σε δευτερόλεπτα. Πήγαμε με τα περιπολικά στη διεύθυνση που μας έδωσε, στα προάστια της πόλης – φανταστείτε μια ολόκληρη μονάδα από δέκα αστυνομικούς με αλεξίσφαιρα και όπλα και εμένα, ντυμένο ακριβώς όπως στη φωτογραφία από πάνω. Καθώς πλησιάζαμε το διαμέρισμα, με έστειλαν στο τέλος της ουράς, για τη δική μου ασφάλεια, όμως λόγω ενός διοικητικού λάθους –ανεβήκαμε πάρα πολλούς ορόφους με τις σκάλες και πήγαμε σε λάθος διαμέρισμα– κατέληξα μπροστά-μπροστά και ήμουν ο πρώτος που έφτασε στην πόρτα.

Δεν ήταν κανείς μέσα, οπότε έσπασαν την πόρτα με κλωτσιές ουρλιάζοντας, «Polizei!» Εγώ ακολούθησα από πίσω με τα χέρια στις τσέπες, έχοντας λάβει ρητή άδεια να βοηθήσω στην έρευνα του διαμερίσματος. Οι αστυνομικοί από τους οποίους συνοδευόμουν ήταν φυσικά καλύτεροι από εμένα σε αυτό, μιας και κατάφεραν να βρουν μια καβάτζα με ηρωίνη και άλλα ναρκωτικά πολύ γρήγορα. Εγώ κατάφερα να βρω μόνο κάτι τσόντες. Καθότι παρθένος έφηβος, ήμουν εκπαιδευμένος σε αυτό. Πριν φύγουμε, κάναμε μια σύντομη στάση για να συλλάβουμε ένα από τα άτομα που ήταν εγγεγραμμένα ως ένοικοι του διαμερίσματος – τη συλλάβαμε στη δουλειά της σε ένα σούπερ μάρκετ και μετά επιστρέψαμε σπίτι. Η πρώτη μου μέρα είχε φτάσει στο τέλος της.

---

Παρακολουθήστε όλα τα βίντεo του VICE, μέσω της νέας σελίδας VICE Video Greece στο Facebook.

---

Το διάστημα που ήμουν στην αστυνομία, η στάση μου απέναντι στα ναρκωτικά και τους νόμους περί ναρκωτικών άρχισε να αλλάζει. Πριν από αυτό, ήμουν θιασώτης του δόγματος «αν πάρεις ποτέ ναρκωτικά, είσαι αποτυχημένος» και πίστευα ότι τα ναρκωτικά ήταν το απόλυτο κακό. Παρ’ όλα αυτά, οι αστυνομικοί με τους οποίους δούλεψα –αν και πολύ καλοί στο να συλλαμβάνουν εγκληματίες– δεν έδειχναν να πιστεύουν στους νόμους που υπερασπίζονταν. Μου είπαν ότι με το που συλλάμβαναν έναν έμπορο, σχεδόν αμέσως έπαιρνε τη θέση του κάποιος άλλος, καθώς και ότι οι εξαρτημένοι δεν λάμβαναν ποτέ τη βοήθεια που χρειάζονταν και πάντα κατέληγαν πάλι στην πιάτσα. Έδιναν μια μάταιη και χαμένη μάχη και θα μπορούσαν να περνούν πιο εποικοδομητικά τον χρόνο τους, εξιχνιάζοντας άλλα εγκλήματα, όπως μου είπαν.

Η ημέρα εκπαίδευσης ήταν ίσως η πιο διασκεδαστική από όλες, κυρίως επειδή διέτρεχα τον μικρότερο κίνδυνο. Με πήγαν σε μια Αστυνομική Ακαδημία όπου έκανα εκπαιδευτικά μαθήματα για μια μέρα. Στην αρχή κάναμε μαθήματα πολεμικών τεχνών, πράγμα που δεν χρειάζεται επεξήγηση. Μετά κάναμε ένα μάθημα όπου μας δίδασκαν χρήσιμα πράγματα, όπως το τι γίνεται όταν μια σφαίρα χτυπάει το αλεξίσφαιρο ή τι γίνεται αν χτυπήσει πρώτα τον ασύρματο (την έβαψες για τα καλά). Παρακολουθήσαμε μερικά βίντεο σε slow motion που έδειχναν σφαίρες να χτυπάνε πεπόνια και κακόμοιρα ανθρωπάκια από καουτσούκ. Μου έμαθαν πώς να απελευθερώνομαι από τις χειροπέδες και μετά με έβγαλαν έξω και έβαλαν έναν τεράστιο ποιμενικό Αλσατίας να με πάρει στο κατόπι.

Την προτελευταία μέρα, οι φίλοι μου στην αστυνομία ήθελαν να μου δείξουν πώς είναι οι δίκες στη Γερμανία.

Τέλος, μου επέτρεψαν να παίξω στην αίθουσα σκοποβολής της ακαδημίας. Μου έδωσαν ένα όπλο Heckler Koch και ένα υποπολυβόλο MP5 και εκτόξευσα έναν χείμαρρο από σφαίρες σε ένα προβαλλόμενο βίντεο από άνδρες που πηδούσαν από βαρέλια και με πυροβολούσαν. Ήταν σαν να παίζω Time Crisis σε live-action και ήταν ένα από τα καλύτερα απογεύματα της ζωής μου.

Την προτελευταία μέρα, οι φίλοι μου στην αστυνομία ήθελαν να μου δείξουν πώς είναι οι δίκες στη Γερμανία. Πήγαμε στα δικαστήρια του Augsburg, όμως δυστυχώς, μετά από δυο ώρες αναμονής, άρχισε να γίνεται ξεκάθαρο ότι ο κατηγορούμενος ήταν φυγόδικος και δεν είχε σκοπό να εμφανιστεί. Οι συνάδελφοί μου απογοητεύτηκαν πολύ και είχαν πεθάνει από τη βαρεμάρα, οπότε με πήραν μαζί τους σε μια αυθόρμητη έφοδο σε μια παμπ στο κέντρο της πόλης, στην οποία, όπως μου είπαν αυτολεξεί, «πάντα υπήρχαν ύποπτες μούρες».

Πάντα πίστευα ότι οι έφοδοι για τον εντοπισμό ναρκωτικών ήταν καλά σχεδιασμένες επιχειρήσεις, όμως, όπως φάνηκε, αυτό δεν ίσχυε. Είναι απλώς κάτι που κάνεις για να σκοτώσεις την ώρα σου. Μαζί με τρεις αστυνομικούς, μπουκάραμε στον χώρο γύρω το μεσημέρι. Εκείνοι ήταν οπλισμένοι με πιστόλια και φακούς. Εγώ είχα ένα Nokia 3310 και ένα πρέτζελ που είχα αγοράσει στον δρόμο. Υπήρξε μια στιγμή αμηχανίας, όταν το βλέμμα μου συναντήθηκε με το βλέμμα μιας Λετονής εργαζόμενης του σεξ, την οποία είχα φωτογραφίσει στο τμήμα λίγες μέρες πριν, όμως κατά τα άλλα δεν έγινε κάτι άλλο αξιοσημείωτο. Παρ’ όλα αυτά, την ώρα που φεύγαμε από την παμπ, ένας από τους αστυνομικούς εντόπισε έναν ύποπτο τύπο που έμπαινε μέσα, ο οποίος τράπηκε σε φυγή. Ακολούθησε ανθρωποκυνηγητό, τον έριξαν στον έδαφος, έψαξαν τις τσέπες του μπουφάν του και μου πέταξαν μια σακούλα με ηρωίνη αξίας €30.000, όπως έμαθα αργότερα.

Το διάστημα που πέρασα στην αστυνομία, μου χάρισε ένα πλούσιο σε αργκό λεξιλόγιο και ιστορίες να διηγούμαι για τα επόμενα 12 χρόνια.

Είχα το πολύτιμο φορτίο στα χέρια μου και μου επέτρεψαν να το κρατήσω μέχρι να επιστρέψουμε στο τμήμα. Σε κάποια φάση, ο άνδρας που είχαμε συλλάβει (ο οποίος, για κάποιον λόγο, καθόταν δίπλα μου στο πίσω κάθισμα) έμαθε ότι ήμουν μόνο 17 και ότι πήγαινα ακόμα σχολείο. Υπέθεσε ότι ήμουν αστυνομικός από την Αγγλία σε πρόγραμμα ανταλλαγής και τρομοκρατήθηκε, για να μην αναφέρω πόσο πρέπει να ανησύχησε για τη φήμη του στην πιάτσα, σε περίπτωση που μαθευόταν ότι τον συνέλαβε ένα σχολιαρόπαιδο. Η έφοδός μας γράφτηκε στην τοπική εφημερίδα, λίγες μέρες αργότερα.

Το διάστημα που πέρασα στη γερμανική αστυνομία, μου χάρισε ένα πλούσιο σε αργκό λεξιλόγιο και ιστορίες για να διηγούμαι σε παμπ, για τα επόμενα 12 χρόνια. Σίγουρα έμαθα πολλά από την πρακτική μου. Άλλαξε εντελώς η τροχιά της καριέρας μου, ενώ απέκτησα τη βαθιά πεποίθηση ότι πρέπει να νομιμοποιηθούν όλα τα ναρκωτικά. Η νέα παράσταση stand-up comedy που θα κάνω, η οποία έχει ως κεντρικό θέμα τη νομιμοποίηση, θα κάνει πρεμιέρα στο φεστιβάλ Edinburgh Fringe, φέτος το καλοκαίρι.

Το άρθρο δημοσιεύτηκε αρχικά στο VICE UK.

Περισσότερα από το VICE

Το Φαινόμενο της Λαθρεπιβίβασης στα Πλοία που Πηγαίνουν στα Ελληνικά Νησιά

Η Μάχη της Κυβέρνησης για να Πάρει Πίσω το Ελληνικό Γιαούρτι

Άνθρωποι Περιγράφουν τις πιο Αποτυχημένες Σχέσεις τους με Έξι Λέξεις

Ακολουθήστε το VICE στο Twitter, Facebook και Instagram.