Πιστεύω ότι λίγοι είναι οι τόποι που φτάνεις ξένος και σε κάνουν να νιώθεις τόσο «δικός τους» ώστε να δηλώνεις Ικαριώτης ενώ στην πραγματικότητα έχεις καταγωγή από το Αγρίνιο. Λίγα χρόνια πριν, ένας φίλος μού είπε: «είναι αδιανόητο να μην έχεις πάει στο νησί που οι άνθρωποι ξεχνάνε να πεθάνουν». Και μου ‘βγαλε χωρίς δεύτερη κουβέντα εισιτήριο για Ικαρία. «Να μην αγχώνεσαι, να πίνεις κόκκινο κρασάκι και να τρως μέλι», μας έλεγαν κάποιες ντόπιες γιαγιάδες όταν ζητούσαμε να μάθουμε το ελιξήριο της ζωής τους. Ελεύθερο camping, βουτιές στις μαγευτικές Σεϋχέλλες, συζητήσεις μέχρι το ξημέρωμα στην παραλία, πανηγύρια σε κάτι «Γαλατικά» χωριά και αγκαλιάσματα για να χορέψουμε ικαριώτικο -ποτέ μη λες ποτέ- , reggae στη φεγγαράδα στο Φρικαρία, πολύ κρασί και πολλά χαμόγελα είναι τα σουβενίρ που μου’ μειναν από την Ικαρία. Δεν μου φαίνεται τελικά τυχαίο ότι σε αυτό το νησί λέγεται ότι γεννήθηκε ο θεός Διόνυσος ούτε ότι τη «βαφτίσαμε» Τζαμάικα του Αιγαίου.
Οι φωτογραφίες είναι ευγενική παραχώρηση του φωτογράφου Χρήστου Μαλαχία και του ikariamag.gr.