Ικαρία: Vintage Φωτογραφίες από την Τζαμάικα του Αιγαίου

Kοινοποίηση

Πιστεύω ότι λίγοι είναι οι τόποι που φτάνεις ξένος και σε κάνουν να νιώθεις τόσο «δικός τους» ώστε να δηλώνεις Ικαριώτης ενώ στην πραγματικότητα έχεις καταγωγή από το Αγρίνιο. Λίγα χρόνια πριν, ένας φίλος μού είπε: «είναι αδιανόητο να μην έχεις πάει στο νησί που οι άνθρωποι ξεχνάνε να πεθάνουν». Και μου ‘βγαλε χωρίς δεύτερη κουβέντα εισιτήριο για Ικαρία. «Να μην αγχώνεσαι, να πίνεις κόκκινο κρασάκι και να τρως μέλι», μας έλεγαν κάποιες ντόπιες γιαγιάδες όταν ζητούσαμε να μάθουμε το ελιξήριο της ζωής τους. Ελεύθερο camping, βουτιές στις μαγευτικές Σεϋχέλλες, συζητήσεις μέχρι το ξημέρωμα στην παραλία, πανηγύρια σε κάτι «Γαλατικά» χωριά και αγκαλιάσματα για να χορέψουμε ικαριώτικο -ποτέ μη λες ποτέ- , reggae στη φεγγαράδα στο Φρικαρία, πολύ κρασί και πολλά χαμόγελα είναι τα σουβενίρ που μου’ μειναν από την Ικαρία. Δεν μου φαίνεται τελικά τυχαίο ότι σε αυτό το νησί λέγεται ότι γεννήθηκε ο θεός Διόνυσος ούτε ότι τη «βαφτίσαμε» Τζαμάικα του Αιγαίου.

Οι φωτογραφίες είναι ευγενική παραχώρηση του φωτογράφου Χρήστου Μαλαχία και του ikariamag.gr.

Videos by VICE

Περισσότερες φωτογραφίες παρακάτω.

Περισσότερα στο VICE

In Photos: Έτσι την Παλεύουμε στον Καύσωνα

To Νέο Τρέιλερ του «Trainspotting 2» Είναι Τόσο Ασαφές όσο το Προηγούμενο

Πήγαμε στην πιο Παλιά «Γαμιστρώνα» στο Κέντρο της Αθήνας

Ακολουθήστε το VICE στο Twitter, Facebook και Instagram.

Σου θυμίζει κάτι; Αν έχεις πάει στην Ικαρία, θα έχεις σίγουρα στριμωχτεί σε οποιοδήποτε τροχοφόρο προκειμένου να φτάσεις στο πολυπόθητο πανηγύρι. Δεκαπεντάυγουστος του 1968 στο δρόμο για το πανηγύρι της Λαγκάδας.

Αρχές δεκαετίας του ’50 και οι μαθήτριες του Γυμνασίου Ικαρίας μεταφέρουν πέτρες για να κατασκευαστεί το γήπεδο ποδοσφαίρου για τα αγόρια στον Άγιο Κήρυκο.

Τα δικά μας «παιδιά των λουλουδιών» τον δεκαπενταύγουστο του 1968 στο πανηγύρι στην Παναγιά.

Ο Ζαχαρόγιαννος με το ταξί του στον Άγιο Κήρυκο. 1953

«Χορεύετε;». Ζεύκιν όπως το λένε στα ικαριώτικα ή αλλιώς γλέντι μέχρι το πρωί με μεζέδες, οινοποσία, μουσική και πειράγματα.

Το νησί έχει γράψει τη δική του ιστορία στο ελεύθερο κάμπινγκ. Πριν 30 χρόνια ερχόντουσαν πολλοί ξένοι φοιτητές και κατασκήνωναν για μήνες και η φήμη της Ικαρίας κυκλοφορούσε από στόμα σε στόμα.

Η Ικαρία μετράει περίπου 8.500 μόνιμους κατοίκους ενώ πολλοί νέοι κάνουν το come back στο νησί λόγω της κρίσης και αρκετοί ξένοι ερωτεύονται τους ικαριώτικους ρυθμούς ζωής και εγκαθίστανται μόνιμα.

Στην Ακαμάτρα μαγειρεύοντας όλοι μαζί για το πανηγύρι της Παναγιάς.

Στιγμές τρύγου τη δεκαετία του ’70. Η Ικαρία φημίζεται για το δυνατό κόκκινο κρασί της, το μυστικό της μακροβιότητας κατά τους ντόπιους.

Βαρκάδα στον Αρμενιστή το 1946. Σήμερα, όταν φυσάει η Ικαρία είναι η χαρά των surfers μιας και φημίζεται για τα καλά της κύματα.

Οι «γκρούβαλοι» των ’60s όπου «γκρούβαλος» στο ικαριώτικο λεξικό σημαίνει φρικιό, χίπης, εναλλακτικός τύπος που ήρθε να κατασκηνώσει για μερικούς μήνες στο νησί.

Αρμενιστής. Εκεί όπου μαζεύονται οι free campers και δεσπόζουν πολύχρωμες αιώρες και σκηνές.

Χιλιάδες αριστεροί στάλθηκαν εξόριστοι κατά την περίοδο 1938 – 1954 και πολλά χωριά, όπως οι Ράχες, το Γυαλισκάρι, ο Αρμενιστής και ο Νας, φιλοξένησαν πολιτικούς κρατουμένους. Οι πολιτικοί εξόριστοι γνώρισαν τη φιλοξενία και τη ζεστασιά του ικαριώτικου λαού.

Στην Ικαρία θα χορέψεις ικαριώτικο και θα πεις κι ένα τραγούδι. Στα ικαριώτικα πανηγύρια, οι διοργανωτές είναι όλοι εθελοντές του χωριού που μαγειρεύουν βραστό και ψητό κατσίκι, πατάτες, σαλάτες κ.ά.

Η αναπόφευκτη μελαγχολική ώρα της επιστροφής. Καρκινάγρι τη δεκαετία του ’80.

Διαβάζω: «Τα χρόνια που η Ελλάδα ήταν η τίγρη των Βαλκανίων. Η φωτογραφία είναι τραβηγμένη γύρω στο 1960, στον Άγιο Κήρυκο. Οι κυρίες διασκεδάζουν με λικέρ από την Πάτμο στο σπίτι της Καλιμάνενας. Οι άντρες παίζουν πρέφα ή μπελότα στο καζίνο ή στου Κέκερη, ή πίνουν κανένα κρασάκι στου Καϊσή. Μπορεί να πήγαν και καμιά βεγγέρα για κανένα χουσμέτι». Παρά τις άγνωστες λέξεις, νομίζω όλοι περάσαν καλά εκείνο το βράδυ.