Μεγάλωσα βλέποντας μερικούς από τους πιο κοντινούς φίλους της μαμάς μου να πεθαίνουν από AIDS. Πήγαινα μαζί της στις κηδείες τους και στεκόμουν όρθιος κρατώντας το χέρι της, την ώρα που εκείνη και οι φίλοι της έκλαιγαν που έχαναν ένα ακόμη αγαπημένο τους πρόσωπο.
Μου έλεγε ότι αυτοί οι άνδρες ήταν γενναίοι και δυνατοί. Ότι είχαν ζήσει τη ζωή τους στο μέγιστο μέχρι το τέλος.
Videos by VICE
Ο David Bolt μιλάει για την ιστορία του συντρόφου του Felix, ο οποίος απεικονίζεται στην κορυφή αυτής της σελίδας.
Εδώ είναι Felix μου, το 1972, στο Φάιαρ Άιλαντ ως Carmen Miranda, o δεύτερος από τα αριστερά. Ο Felix έφυγε από τη Νέα Υόρκη λίγο αφότου τραβήχτηκε αυτή η φωτογραφία, για να ζήσει ελεύθερα στο Σαν Φρανσίσκο όπου τον αποδέχτηκαν και τον αγάπησαν υπέρμετρα. Αυτή η φωτογραφία τραβήχτηκε ένα σαββατοκύριακο στο Φάιαρ Άιλαντ, όπου συνήθιζε να πηγαίνει ο Felix και οι φίλοι του, για να ξεφύγουν από τη ζέστη, τις προκαταλήψεις και την καταπίεση της Νέας Υόρκης, στις αρχές της δεκαετίας του 1970. Όλες οι όμορφες ψυχές αυτής της φωτογραφίας έχουν φύγει τώρα, συμπεριλαμβανομένου του γλυκού μου, του υπέροχου, ασύγκριτου και μοναδικού Felix. Γνώρισα τον Felix το 1982 στο Gay Freedom Day Parade του Σαν Φρανσίσκο. Μαγεύτηκα κατευθείαν από το πνεύμα, τη γοητεία και τη χαρά του. Ήταν ο μέντοράς μου, με έντυνε και με βοήθησε να εφεύρω εκ νέου τον εαυτό μου και να γίνω ο άνθρωπος που είμαι σήμερα με την αγάπη, τη στοργή και την αφοσίωσή του. Ήμασταν μαζί από το 1983 μέχρι πέρυσι, όταν ο Felix έχασε τη θαρραλέα μάχη που έδινε με τον ιό του HIV για περισσότερα από 20 χρόνια. Οι τελευταίοι μήνες ήταν οι πιο δύσκολες μέρες και εβδομάδες της ζωής μου. Έχω ένα απέραντο κενό στην καρδιά μου. Μερικές φορές, προσποιούμαι ότι ο Felix έχει φύγει κάπου μακριά και ότι θα επιστρέψει, ώστε να μπορέσω να νιώσω καλά για λίγο, αλλά μετά η πραγματικότητα του χαμού του επανέρχεται και πάλι. Κλαίω και νιώθω μπερδεμένος. Όλα έχουν γυρίσει ανάποδα. Τις περισσότερες φορές δεν ξέρω τι να κάνω. Ο Felix ήταν ο κόσμος μου.
Η Briana Buck μιλάει για τον θείο της τον Nick και διηγείται πώς την είχε κάνει να αισθανθεί ότι είναι ο πιο ξεχωριστός άνθρωπος σε ολόκληρο τον κόσμο, όταν μια μέρα παράτησε τα πάντα, για να οδηγήσει 120 χιλιόμετρα και να ψήσει μαζί της κουλουράκια, όταν ήταν μικρή.
Πάντα με έκανε να αισθάνομαι ξεχωριστή, με έκανε να νιώθω σαν να ήμουν το παιδί που δεν είχε ποτέ. Όταν πέθανε, ήμουν συντετριμμένη. Είχα χαρεί που είχε μετακομίσει στο Βερμόντ για να περάσει χρόνο μαζί μας στις τελευταίες του μέρες. Αν και μας ήταν πολύ δύσκολο να τον βλέπουμε να φεύγει σιγά-σιγά, τουλάχιστον μπορέσαμε να του δείξουμε ότι τον αγαπούσαμε και ότι ήμασταν δίπλα του.
Ο Steve Sagaser γράφει για τον σύντροφό του, Sergio Anguiano. Οι δυο τους γνωρίστηκαν το 1991, ως φοιτητές στο Πανεπιστήμιο Μπέρκλεϊ.
Ως σύντροφός του, ολόκληρη η εμπειρία των δυόμισι ετών ήταν φρικιαστική και αβάσταχτη. Δεν είχα άλλους φίλους που είχαν περάσει κάτι αντίστοιχο. Ο Sergio ήταν 21 ετών το 1993, όταν πέθανε – στο διαμέρισμά μας στο Μπέρκλεϊ, στην αγκαλιά μου.
Ήταν τόσο οδυνηρό να τον βλέπω να δίνει τη μάχη για τη ζωή του, γνωρίζοντας ότι ο κόσμος ένιωθε ότι κατά κάποιον τρόπο του άξιζε να πεθάνει. Ήταν βασανιστικό να το γνωρίζω αυτό. Χρειάστηκε να περάσουν χρόνια ηρωικών ακτιβιστικών δράσεων κοινωνικής δικαιοσύνης, για να φτάσει η κυβέρνηση σε σημείο να εκτιμήσει τις ζωές μας – μόνο τότε ήρθε τελικά βοήθεια, αλλά όχι εγκαίρως, για να σωθεί ο Sergio.
VICE VIDEO: Η «Σιωπηλή» Έξαρση του HIV στη Χιλή
Παρακολουθήστε όλα τα βίντεo του VICE, μέσω της νέας σελίδας VICE Video Greece στο Facebook.
Μόλις πριν από 28 χρόνια ο ιός είχε πάρει διαστάσεις επιδημίας και είχε αφανίσει τεράστια κομμάτια περιθωριοποιημένων κοινοτήτων στις ΗΠΑ: Άτομα από τις κοινότητες των Αφροαμερικανών και των Λατίνων, άτομα από τις τρανς κοινότητες, άτομα με χαμηλό εισόδημα, άστεγους, τοξικοεξαρτημένους, άτομα που αντιμετώπιζαν προβλήματα ψυχικής υγείας και μερικούς από τους πιο όμορφους και ταλαντούχους ανθρώπους της LGBTQ κοινότητας.
Ένας από τους καλύτερους φίλους μου, ο Ken, είναι οροθετικός από το 1991. Είναι ένας από τους «τυχερούς»: Ποτέ δεν αρρώστησε, επέζησε. Αλλά αυτό σήμαινε ότι είδε τα αγαπημένα του πρόσωπα να πεθαίνουν.
Πριν από μερικούς μήνες, καθόμασταν στο σπίτι του, με τον ορίζοντα του Λος Άντζελες να αστράφτει μέσα από τα μεγάλα παράθυρά του. Μου είπε την ιστορία του συντρόφου του, Mikey. «Είχαμε καταλάβει ότι κάτι δεν πήγαινε καλά με τον Mikey, αλλά φοβόμασταν και οι δύο», είπε. «Ήμασταν νέοι, νομίζαμε ότι θα ζούσαμε για πάντα. Ήμασταν μαζί μόνο μερικά χρόνια, αλλά πίστευα -και ίσως ακόμη το πιστεύω- ότι θα μοιραζόμουν όλη τη ζωή μου με τον Mikey».
«Ο Mikey δεν ήθελε να κάνει το τεστ, αλλά τον ανάγκασα. Του είπα ότι ήταν καλύτερα να γνωρίζουμε, παρά να μη γνωρίζουμε. Μόλις λίγους μήνες αργότερα, πέθανε. Αρρώστησε πολύ γρήγορα. Πάντα λέω ότι είμαι τυχερός, επειδή εκείνους τους μήνες προτού πεθάνει μπόρεσα να είμαι δίπλα του, για να τον φροντίσω και να του δώσω αγάπη. Είναι πολύ σημαντικό για εμένα να ξέρω ότι δεν ήταν μόνος. Μου άφησε ένα υπέροχο σημείωμα, για να το διαβάσω μετά τον θάνατό του, όπου μου έγραψε ότι ήμουν η μοναδική αληθινή του αγάπη, σε αυτήν τη ζωή και την επόμενη. Μέχρι και σήμερα, εξακολουθώ να νιώθω αυτήν την αγάπη».
Ο Ken έβαλε τα κλάματα. Μου έδειξε ένα μικρό ιερό που έχει στο γραφείο του, με μια φωτογραφία του Mikey. «Εκείνες τις τελευταίες στιγμές είχα την τύχη να είμαι μαζί του, για να του κρατάω το χέρι καθώς άφηνε την τελευταία του πνοή», είπε. «Θυμάμαι την ακριβή στιγμή που η ανάσα που έβγαζε με δυσκολία σταμάτησε, τη στιγμή που πέρασε από τη ζωή στον θάνατο. Τίποτα δεν θα με πονέσει ξανά τόσο, έτσι;».
Αργότερα, το 1988 ήμουν φοιτητής στο κολλέγιο Sarah Lawrence και έμενα σε ένα διαμέρισμα στην οδό Κορτ, στο Μπρούκλιν Χάιτς. Ήταν Αύγουστος και η Νέα Υόρκη είχε χτυπηθεί από ένα κύμα καύσωνα. Έκανε πολλή ζέστη, για να μείνω μέσα, οπότε πήρα το τρένο για το Ιστ Βίλατζ και περπάτησα μέχρι το Crow Bar. Παρήγγειλα μια μπίρα και φλέρταρα με ένα χαριτωμένο αγόρι με σκούρα, σγουρά μαλλιά, πράσινα μάτια και απαλή, λευκή επιδερμίδα. Μετά από λίγα λεπτά τον ακολούθησα στο dark room. Ξεκινήσαμε να φιλιόμαστε.
«Πάντα έτσι γίνεται», μου είπε. Το όνομά του ήταν Aron και ήταν από το Δουβλίνο, φοιτητής στο Πανεπιστήμιο της Νέας Υόρκης. «Μπορούμε να βγούμε και ένα κανονικό ραντεβού», είπε. Χαμογελούσε. Κάθε φορά που τον σκέφτομαι, θυμάμαι αυτό το χαμόγελο: πάντα φαινόταν να γελάει. Έδειχνε χαρούμενος.
Στο δεύτερο ραντεβού μας πήγαμε στο Σέντραλ Παρκ. Φάγαμε φαλάφελ και ο Aron μου είπε ότι για το τρίτο μας ραντεβού έπρεπε να πάμε στο Χάρλεμ, σε ένα soul food εστιατόριο που είχε ακουστά. «Αλήθεια; Τρίτο ραντεβού;», είπα.
Ο συγκάτοικός του έλειπε εκτός πόλης, οπότε περάσαμε τη νύχτα στο δωμάτιό του. Το πρωί έπρεπε να φύγω νωρίς, για να βρεθώ με τον πατέρα μου.
Πήρα τηλέφωνο τον Aron αρκετές φορές τον επόμενο μήνα, αλλά ποτέ δεν το σήκωσε. Ποτέ δεν απάντησε στις κλήσεις μου. Μήνες αργότερα, ένας κοινός φίλος μου είπε ότι ο Aron είχε αυτοκτονήσει. Λίγες εβδομάδες πριν από τον θάνατό του, είχε μάθει ότι είχε AIDS.
Ακόμα τον σκέφτομαι. Σκέφτομαι πώς μπορεί να είχαν εξελιχθεί τα πράγματα για τους δυο μας. Σκέφτομαι τι άνθρωπος μπορεί να είχε γίνει. Είχε τα πιο όμορφα μάτια και το πιο εκπληκτικό χαμόγελο που έχω δει.
Έκανα εξετάσεις που βγήκαν θετικές, το 2013. Ο κόσμος είχε αλλάξει, όμως. O ΗΙV είχε πάψει να ισοδυναμεί με καταδίκη σε θάνατο. Όμως εξακολουθούσα να φοβάμαι. Εκείνη τη στιγμή, όταν άκουσα εκείνα τα λόγια που έλεγαν ότι είμαι οροθετικός, αισθάνθηκα απελπισμένος. Η ζωή ξαφνικά πήρε νέες διαστάσεις και συνειδητοποίησα ότι ακόμη και αν δεν ήταν από τον ιό του HIV, κάποια στιγμή θα πέθαινα.
Όταν με κυριεύουν αυτά τα αισθήματα φόβου, κάτι που εξακολουθεί να συμβαίνει, σκέφτομαι ανθρώπους όπως τον θείο Nick, τον Felix, τον Sergio, τον Mikey και τον Aron. Σκέφτομαι όλους τους άνδρες που ξέρω ότι πέθαναν από αυτήν την ασθένεια και θυμάμαι: Είμαι τυχερός. Είμαι περιτριγυρισμένος από αγάπη. Είμαι υγιής. Η ζωή μου, ακόμη και στα 50, ακόμη και με τον ιό του HIV, είναι μπροστά μου, γεμάτη δυνατότητες. Έτσι κάνω ό, τι μπορώ για τη ζήσω όσο περισσότερο μπορώ, με όσο περισσότερη αγάπη. Προς τιμήν τους. Προς τιμή όλων όσων πέθαναν.
Είμαι ευγνώμων στο AIDS Memorial, σε όσους έχουν μοιραστεί τις ιστορίες αγάπης και απώλειας που έζησαν, για όσους κρατούν τους νεκρούς, ζωντανούς στη μνήμη τους. Τους αξίζει αυτό από εμάς. Τους αξίζει να μην ξεχαστούν ποτέ.
Για τα καλύτερα θέματα του VICE Greece, γραφτείτε στο εβδομαδιαίοNewsletter μας.
Περισσότερα από το VICE
In Photos: Το Ντέρμπι των «Μισητών» Συμπολιτών στη Θεσσαλονίκη
Πορτρέτα Ανθρώπων από τα ’90s που Πολέμησαν το AIDS
Ναι, Πάλι Έχω Περίοδο και Είναι Φυσιολογικό