Είναι Δύσκολο να Κάνεις Αυτό που Αγαπάς

Αγαπητό VICE, Ακούω ένα σωρό ιστορίες για ανθρώπους που απελευθερώνονται από τα βάσανά τους κάνοντας αυτό που αγαπάνε (μια δικηγόρος που ακολουθεί το όνειρό της να γίνει χορεύτρια, εσύ που εκφράζεσαι μέσα από το γράψιμο κτλ) Κι εγώ θέλω να αφιερωθώ σε πράγματα που αγαπώ και αν θέλω να είμαι ειλικρινής, είναι πολλά. Αλλά φοβάμαι. Φοβάμαι ότι θα με κρίνουν γι’ αυτά που αγαπώ, ότι όταν τελικά βγάλω τον εαυτό μου στο προσκήνιο κανείς δε θα νοιάζεται και η έλλειψη επιβεβαίωσης θα με κάνει να σιχαθώ αυτό που κάνω επειδή θα το νιώθω μάταιο. Αλλά νομίζω πως ο μεγαλύτερος φόβος είναι πως τα πράγματα που αγαπώ θα διαβρώσουν τα θεμέλια όσων με βασανίζουν αλλά μου είναι απαραίτητα (οικονομική σταθερότητα, comfort zone κτλ). Forbidden Love

Αγαπητή Forbidden Love,

Είναι δύσκολο να κάνουμε κάτι που δεν μας αρέσει. Επίσης είναι δύσκολο να κάνουμε κάτι που μας αρέσει. Η γενική ιδέα ότι υπάρχει ένα μονοπάτι αιώνιας απελευθέρωσης, όπου αποτινάσουμε μόνιμα τα δεσμά μας –την ανθρώπινη συνθήκη δηλαδή– είναι ένα όνειρο που οι άνθρωποι κυνηγούν αιώνες. Γι’ αυτό παίρνουμε ναρκωτικά, κάνουμε τέχνη, συμμετέχουμε σε αιρέσεις. Αλλά και κάποιοι από τους μεγαλύτερους πνευματικούς δασκάλους λένε ότι έχουν δοκιμάσει φευγαλέα τέτοια ελευθερία – ότι δεν έχουν βρει το χάπι ή τη λύση για να θεραπεύσουν μόνιμα την ανθρώπινη φύση τους. Νομίζω ότι όποιος ισχυρίζεται ότι έχει τον τρόπο ή ότι υπάρχει μόνον ένας δρόμος, είναι μάλλον ύποπτος. Στο Commentaries on Living 3, ο Jiddu Krishnamurti λέει, «Αγωνίζεσαι να βρεις κάτι μακριά από τη ζωή. Επιδιώκεις να πετύχεις έναν στόχο, έναν σκοπό, που αποκαλείς Θεό. Ίσως δεν γίνεται πρώτα να βρεις τον Θεό και μετά να ζήσεις. Ίσως βρεις τον Θεό ενώ θα κατανοείς αυτήν τη σύνθετη διαδικασία που λέγεται ζωή». Με άλλα λόγια, μπορεί να μην υπάρχει κάποιο σημείο στο οποίο να πρέπει να στοχεύσεις –κάποια μεγάλη πράξη ή απόδραση, κάποιο άπιαστο μέρος όπου θα νιώθουμε πληρότητα– αλλά μια σειρά πρακτικών: κάποιες βαρετές, κάποιες συναρπαστικές, κάποιες σημαντικές, κάποιες εκνευριστικές. Μπορούμε να πούμε ότι αυτές οι πρακτικές επίσης λέγονται ζωή. Όσον αφορά την επιδίωξη όσων αγαπάμε, διαπίστωσα ότι είναι πιο εύκολο όταν δεν τα φορτώνω με την προσδοκία ότι θα με απαλλάξουν από τα βάσανά μου. Νιώθω πολύ πιο άνετα να ξεκινάω κάτι συγκεντρωμένη σ’ αυτό που κάνω εκείνη την στιγμή, από το να έχω μια μεγάλη προσδοκία για το αποτέλεσμα. Ίσως το καλύτερο που μπορούμε να κάνουμε είναι να ενεργούμε χωρίς να σκεφτόμαστε το αποτέλεσμα. Φυσικά, ξέρω από τις δικές μου απελπισμένες ενασχολήσεις με τα όνειρά μου ότι είναι δύσκολο να παραβλέψεις την προσδοκία. Θα έλεγα να προσπαθήσεις να αφήσεις την προσδοκία, αλλά τι σημαίνει αυτό; Σίγουρα δεν είμαι άτομο που αφήνω τα πράγματα σχετικά εύκολα. Ζορίζομαι πολύ μέχρι τελικά να εγκαταλείψω τα σχέδιά μου. Η απροθυμία μου είναι συχνά ριζωμένη στην προσδοκία ή τουλάχιστον στην επιθυμία μου να επιστρέψω σε μια ευχάριστη κατάσταση την οποία κάποια δραστηριότητα μου προκαλούσε κάποτε. Όταν βάζω σε μια δραστηριότητα τόση πίεση μάλλον θα τα πάω σκατά – ακόμη κι αν τη φέρω εις πέρας. Για μένα, η προσδοκία οδηγεί σε αναβλητικότητα. Με τον καιρό βρήκα μερικά κολπάκια για να αποσπώμαι από την καλλιτεχνική τελειομανία, την ανάγκη για συνολικό δημιουργικό έλεγχο και την επιδίωξη συγκεκριμένου αποτελέσματος. Όταν γράφω, ένα κόλπο είναι να γράφω σε μέρη που δεν είναι και καλά για γράψιμο (το Μετρό, σε τουαλέτες στα πάρτι, τα λέω προφορικά στο κινητό μου ενώ οδηγώ). Αν γράφω σε γραφείο, η πράξη αποκτά μεγαλύτερη βαρύτητα. Αλλά όταν το κάνω στη ζούλα, έχω μια αίσθηση παιχνιδιού. Το παιχνίδι είναι σημαντικό κομμάτι της δημιουργικής διαδικασίας.

VICE Video: Αθήνα, η Πρωτεύουσα του Airbnb

Παρακολουθήστε όλα τα βίντεo του VICE, μέσω της νέας σελίδας VICE Video Greece στο Facebook.

Άλλο ένα κόλπο είναι να προκαλέσω τη μεγαλομανία μου εστιάζοντας σε μικρότερους στόχους. Πετυχαίνω πολλά περισσότερα με μικρο-κινήσεις παρά με μεγάλους στόχους με τρελές προσδοκίες. Δεν ξεκινάω με στόχο γράψω χιλιάδες λέξεις τη μέρα. Βάζω στόχο τρεις παραγράφους τη μέρα για κάποιες βδομάδες. Δεν σκέφτομαι την αντίδραση των αναγνωστών σε ένα πρώτο draft. Γράφω για μένα και αργότερα ανησυχώ πώς θα το πάρουν οι άλλοι, όταν είμαι στη φάση της διόρθωσης.

Αυτές οι μικρο-κινήσεις μπορεί να βοηθήσουν να περιορίσεις τον φόβο ότι αν επιδιώξεις αυτό που αγαπάς, θα είναι επιζήμιο για την ικανότητά σου να φροντίσεις τον εαυτό σου. Δεν χρειάζεται να γίνεις κάτι άλλο από τη μια μέρα στην άλλη. Θα εκπλαγείς από το πόσα μαθαίνεις και από το πόσο πλούσια μπορεί να γίνει η ζωή σου αν προσθέσεις μόνο ένα μάθημα, εργαστήριο ή μια ομάδα την εβδομάδα στον χώρο που σε ενδιαφέρει – ενώ διατηρείς αυτό που κάνεις για να έχεις μια στέγη πάνω από το κεφάλι σου.

Όσον αφορά τον φόβο σου ότι κανείς δεν θα νοιαστεί, γιατί πρέπει να πεις οτιδήποτε στον οποιονδήποτε; Άσε την αγάπη σου να αναπτυχθεί μέσα σου. Άσ’ την να εκκολαφθεί. Κάνε ό, τι θέλεις χωρίς να ενημερώνεις κανέναν ότι το κάνεις. Μπορείς να ασχοληθείς με τους άλλους αργότερα.

Επίσης, δεν υπάρχει λόγος να συγκρίνεσαι με το πώς βλέπεις τους άλλους. Μπορεί να φαίνεται ότι οι άλλοι απελευθερώνονται μέσα από αυτό που αγαπούν, αλλά αυτό που δεν βλέπεις είναι οι ατελείωτες ώρες δουλειάς πίσω από αυτό. Μερικές φορές υπάρχει πράγματι χαρά και ροή και γαλήνη στη σκληρή δουλειά. Άλλες φορές είναι σκέτο μαρτύριο, το αντίθετο της ελευθερίας.

Τέλος, μην ξεχνάς ότι η αμφιβολία σου –ο φόβος σου– μπορεί να είναι χρήσιμος. Ο φόβος είναι οικουμενικό συναίσθημα, και όταν το αντιμετωπίζουμε στη δουλειά μας, οι άνθρωποι ταυτίζονται περισσότερο απ’ ό,τι θα ταυτίζονταν με μια ψευτοπαλικαριά. Όταν διοχετεύουμε τον φόβο μας για την αποτυχία στην ίδια τη δουλειά, συμβαίνει μια αλχημεία. Μερικές φορές, αυτό ακριβώς λείπει από τη δουλειά.

Περισσότερα από το VICE

Ο Υπουργός με το Λευκό Χαμόγελο: Από την Ευρωβουλή στον Κορυδαλλό

Εναέριες Φωτογραφίες Δείχνουν τη Ρύπανση που Δεν Μπορούμε να Δούμε

«Κρατάμε Ανοιχτά τα Κελιά» - Αναβρασμός στις Φυλακές για τους Νέους Ποινικούς Κώδικες