Χτυπούσα Ηρωίνη στις Τουαλέτες, Ενώ Δούλευα σε μία από τις Μεγαλύτερες Εφημερίδες της Αγγλίας

Λάτρευα να μαστουρώνω. Ήταν μια απόλαυση που πήγαινε μαζί με τα υπόλοιπα πράγματα που λάτρευα στη ζωή. Τελικά, όμως, έγινε η μοναδική μου αγάπη. Αγαπούσα την ηρωίνη περισσότερο από τη δουλειά μου, την υγεία μου, τους φίλους και την οικογένειά μου. Έπειτα, δεν την αγαπούσα πια, αλλά τη χρειαζόμουν. Τη χρειαζόμουν για να σηκωθώ από το κρεβάτι, να πέσω για ύπνο, να κάνω μια συζήτηση, να συνεχίσω την αξιολύπητη ζωή μου. Μετά τη σιχάθηκα, όμως και πάλι δεν μπορούσα να τη σταματήσω. Κατέληξα να χαραμίζω χρόνια προσπαθώντας να κόψω αυτό το πράγμα που σιχαινόμουν.

Όλα ήταν πιο όμορφα και εύκολα με την ηρωίνη. Ένιωθα καλά με τον εαυτό μου, με τους άλλους ανθρώπους και με τη ζωή μου. Είχα την αίσθηση ότι η ζωή μου γινόταν καλύτερη. Βρήκα μια καλή δουλειά ως δημοσιογράφος σε μια από τις μεγαλύτερες οικονομικές εφημερίδες της Μεγάλης Βρετανίας. Φορούσα πουκάμισο, μερικές φορές ακόμη και γραβάτα. Τα άρθρα μου γίνονταν πρωτοσέλιδο.

Αλλά η ψευδαίσθηση της ασφάλειας που μου προσέφερε η ηρωίνη διάβρωσε όλα τα όρια που έβαζα: Μόνο στο σπίτι… μόνο μετά τη δουλειά… μόνο μετά το μεσημέρι… ποτέ πριν τις εννιά το πρωί… ποτέ πριν από τη δουλειά… ποτέ σύριγγες… όλα αυτά έκαναν φτερά. Πολύ σύντομα, έκανα χρήση με το που ξυπνούσα το πρωί, μέχρι να κλείσω τα μάτια μου το βράδυ. Μετά, σταμάτησε να με ανεβάζει. Έμεινα με όλα τα προβλήματα που απέφευγα από την αρχή, υπερμεγεθυμένα και με έναν εθισμό στην ηρωίνη.

Ξυπνούσα στις 05:45. Δεν με ενδιαφέρει και πολύ η γεωργία, αλλά άκουγα το Farming Today στο Radio 4, ενώ κάπνιζα ή βαρούσα λίγα σακουλάκια με το stuff. Μετά, ξεκινούσα να αισθάνομαι φυσιολογικός και ένιωθα ότι είμαι σε θέση να φάω μερικά Rice Krispies, να ακούσω το Today και να διαβάσω τα νέα της ασιατικής αγοράς, πράγμα που με έκανε να νιώθω ακόμη πιο φυσιολογικός.

Ήμουν στο γραφείο στις επτά το πρωί, όταν ερχόταν οι οικονομικές αναφορές και έγραφα στα γρήγορα μερικά άρθρα για την BT και τα Poundland. Στις οκτώ, όταν άνοιγαν οι αγορές, ξεκινούσε ένας νέος κύκλος φρενίτιδας στο γράψιμο. Έκανα χρήση γύρω στις εννιά για να βάλω σε τάξη τις σκέψεις μου με ένα ακόμη φιξάκι στις τουαλέτες των αναπήρων στο υπόγειο, λίγο προτού βγει το ΑΕΠ και άλλα οικονομικά νούμερα. Ιδανικά, αυτό θα με κρατούσε μέχρι το μεσημέρι, οπότε και έπαιρνα την ημερήσια μεθαδόνη μου από το φαρμακείο κοιτάζοντας γύρω μου ανήσυχα, μήπως και με δει κάποιος συνάδελφος να πίνω από το μπουκάλι με το πράσινο υγρό.

Μια απροσδόκητη παρενέργεια του εθισμού μου ήταν ότι περνούσα πολύ περισσότερη ώρα στο γραφείο, από όσο χρειαζόταν. Η ζωή μου γινόταν όλο και πιο περιορισμένη και απομονωμένη. Με το να κάθομαι στο γραφείο μου, ξεφυλλίζοντας την ανάλυση της αγοράς ομολόγων αργά το απόγευμα, μπορούσα να προσποιούμαι ότι η ζωή μου είχε νόημα και ήταν γεμάτη.

VICE VIDEO: Ανεξίτηλη Ομορφιά

Παρακολουθήστε όλα τα βίντεo του VICE, μέσω της νέας σελίδας VICE Video Greece στο Facebook.

Η χρήση ναρκωτικών που έκανα σήμαινε ότι τα επίπεδα του στρες μου είχαν πολύ διαφορετικές διακυμάνσεις από εκείνα των συναδέλφων μου. Η ηρωίνη με απάλυνε από το στρες της δουλειάς, όμως ήμουν εκτεθειμένος σε άλλα άγχη, άγνωστα στους συναδέλφους μου. Οι αναξιόπιστοι ντίλερ ήταν κάτι που, ακόμη και σε μέρες χωρίς πολλή δουλειά, με γέμιζαν άγχος και με έκαναν να λούζομαι με κρύο ιδρώτα στην καρέκλα μου. Μερικές φορές, αναγκαζόμουν να λέω ψέματα ότι έχω κάποιο μίτινγκ, για να μπορέσω να φύγω για λίγο από το γραφείο και να κάνω χρήση.

Η εξασφάλιση της δόσης μου ήταν απόλυτη προτεραιότητα. Έβγαζα περίπου 2.000 λίρες (€2.200) τον μήνα. Ξόδευα περίπου 600 λίρες (€665) στο ενοίκιο και τα υπόλοιπα σε stuff. Δεν έκανα μόνο χρήση ηρωίνης – όταν πληρωνόμουν, έπαιρνα και κρακ. Για το φαγητό μου, συνήθως έκλεβα από το σούπερ μάρκετ. Για να είμαι ειλικρινής, είχα χρήματα για να αγοράσω πράγματα, αλλά επέλεγα να μην το κάνω, μιας και όσο περισσότερα χρήματα γλίτωνα από το φαγητό, τόσο περισσότερα μπορούσα να ξοδέψω σε ναρκωτικά.

Όπως ήταν αναμενόμενο, τα οικονομικά μου ήταν χάλια. Αυτό είναι πολύ ντροπιαστικό για έναν οικονομικό συντάκτη. Έγραφα για τις μετοχές της Tesco και ταυτόχρονα έκλεβα από τη γνωστή αλυσίδα μετά τη δουλειά. Καθώς ξεκινούσα να δείχνω όλο και πιο άρρωστος, με έπιαναν όλο και πιο συχνά. Μου απαγόρευσαν την είσοδο σε όλα τα σούπερ μάρκετ της γειτονιάς μου. Περνούσα φουριόζος πάνω από τις μπάρες του μετρό, αγνοώντας τις οργισμένες φωνές από πίσω μου, στον δρόμο για τη δουλειά.

Κάποιες μέρες καθόμουν στο γραφείο μου γράφοντας για κινήσεις δισεκατομμυρίων στην αγορά και κοίταζα με αγωνία τριγύρω, προσπαθώντας να αποφασίσω από ποιον μπορούσα να ζητήσω δέκα λίρες, χωρίς να ρεζιλευτώ πολύ.

Όταν ξέσπασε το σκάνδαλο των προκαταβολικών τραπεζικών δανείων που εξοφλούνταν με τον επόμενο μισθό του δανειολήπτη, πέρασα την ημέρα μου γράφοντας για τις κακοήθεις πρακτικές τους. Μια συνάδελφος γύρισε προς το μέρος μου και μου είπε, «Μην δανειστείς ποτέ από αυτούς τους μπάσταρδους Joel». Την ίδια στιγμή, το μόνο που ήθελα ήταν να φύγει επιτέλους, για να τηλεφωνήσω στην QuickQuid από το τηλέφωνο του γραφείου και να τσεκάρω ποια μέρα θα έπαιρνα το δικό μου δάνειο.

Αναπόφευκτα, η συνέπεια και η αξιοπιστία μου δέχθηκαν πλήγμα. Οι συνάδελφοί μου με στήριζαν και ήταν υπομονετικοί. Γνώριζαν ότι είχα κάποιο πρόβλημα, αλλά δεν ήξεραν τη φύση του. Ήθελα να τους πω την αλήθεια. Είχα κουραστεί να λέω ψέματα και βλέποντας την καλοσύνη τους, ένιωθα ότι τους όφειλα μια ελάχιστη ειλικρίνεια. Αρκετές φορές κόντεψα να τους πω την αλήθεια, όμως κρατήθηκα από ντροπή. Έκανα πολλές επισκέψεις στον γιατρό της δουλειάς. Μου πρότεινε αλλαγές στη διατροφή και τον τρόπο ζωής. Τo Τμήμα Προσωπικού μου έδωσε ευκαιρίες να ξεπεράσω το πρόβλημά μου. Προσπάθησα απεγνωσμένα να τις εκμεταλλευτώ. Στην προσπάθειά μου, όμως, να ξεκόψω, ξεκίνησα να βλέπω πόσο παγιδευμένος ήμουν.

Ο εθισμός παίρνει τον έλεγχο του σημείου του εγκεφάλου που είναι υπεύθυνο για το ένστικτο της επιβίωσης. Ο εθισμένος εγκέφαλος δεν βλέπει το ναρκωτικό ως κάτι ευχάριστο ή επιθυμητό, αλλά ως απόλυτη αναγκαιότητα επιβίωσης. Όλα τα άλλα ξεθωριάζουν και φαντάζουν ασήμαντα. Καθώς εξελισσόταν ο εθισμός, η ενσυναίσθηση και η ζεστασιά μου εξαφανίστηκαν. Περνούσα μεγάλο μέρος του χρόνου μου μόνος σε τουαλέτες. Το διαμέρισμά μου ήταν 15 λεπτά με τα πόδια από το γραφείο μου, αλλά μερικές φορές καθόμουν στην τουαλέτα των αναπήρων στο υπόγειο όλη τη νύχτα. Όταν χτυπούσε το ξυπνητήρι μου, για να πάω στη δουλειά το πρωί, ήμουν ήδη εκεί. Ένα σαββατοκύριακο, πήγα στο Κέμπριτζ, για να δω κάτι παλιούς φίλους. Τον μισό χρόνο που ήμουν εκεί τον πέρασα στην τουαλέτα ενός πολυωρόφου πάρκινγκ με κάτι πρεζάκια που είχα βρει στον δρόμο. Το ταξίδι μου εξελίχθηκε σε μια περιοδεία σε τουαλέτες της Αγγλίας. Ακόμη και όταν έβλεπα ότι τα ναρκωτικά με σκότωναν, εξακολουθούσα να γραπώνομαι πάνω τους, λες και εξαρτιόταν η ζωή μου από αυτό. Έχω πάρει υπερβολική δόση και έχω πέσει από μια σκάλα, σπάζοντας το κεφάλι μου. Ο γιατρός μου είπε ότι ήταν επικίνδυνο να παίρνω κρακ, αλλά εγώ το έσκαγα από το νοσοκομείο, για να καπνίσω ένα βραχάκι. Ένιωθα ότι αυτό που με σκότωνε ήταν ζωτικής σημασίας για την επιβίωσή μου. Αν αυτό δεν είναι ένας εγκέφαλος σε ομηρία, δεν ξέρω τι είναι.

Αρχικά, ο εθισμός εμφανίστηκε ύπουλα. Από έξω, όλα φαίνονταν να πηγαίνουν καλά. Είχα μια καλή εκπαίδευση και κατάφερνα να βρω καλές δουλειές. Είχα πολύ καλούς φίλους και μια πολύ καλή οικογένεια. Μέσα μου, όμως, κυριαρχούσε το χάος. Ήμουν φοβισμένος, αμφισβητούσα τον εαυτό μου και τον μισούσα. Η αυτοεκτίμηση, ο αυτοσεβασμός και όλες οι θετικές «αυτό-» ποιότητες είχαν ξεκινήσει να εξαφανίζονται - και δεν μπορούσα να καταλάβω γιατί. Αυτό με εκνεύριζε πάνω από όλα. Δεν μπορούσα να καταλάβω: γιατί τόσο μίσος για τον εαυτό μου και τόσος φόβος; Γιατί τώρα;

Εφόσον δεν μπορούσα να το καταλάβω εγώ ο ίδιος, ήμουν σίγουρος ότι κανείς άλλος δεν θα μπορούσε, γι’ αυτό και δεν ανοιγόμουν σε κανέναν. Με το να κλείνομαι στον εαυτό μου, όμως, τα βάσανά μου μεγάλωναν. Χρειαζόμουν ακόμη μεγαλύτερο κοκτέιλ ναρκωτικών, για να προσποιηθώ ότι ήμουν ευτυχισμένος και ισορροπημένος.

Είχα ξεκινήσει να τρομοκρατούμαι, να φοβάμαι ότι κάτι θα πάει στραβά, ότι κάτι δεν πήγαινε καλά μαζί μου, ότι δεν ήξερα πώς να λειτουργήσω σε αυτό το πράγμα που λέγεται ζωή, το οποίο όλοι οι άλλοι έδειχναν να βρίσκουν εύκολο. Ξεκίνησα να αγχώνομαι όταν είχα γύρω μου άλλους ανθρώπους, ακόμη και καλούς φίλους και προτού καλά-καλά το καταλάβω, ξεκίνησα να πίνω πριν από κάθε κοινωνική αλληλεπίδραση.

Όταν αυτό δεν ήταν πλέον αρκετό, ξεκίνησα τα Valium και το speed. Ένιωθα όλο και περισσότερο αποσυνδεδεμένος από τον περίγυρό μου. Θυμάμαι κάτι Χριστούγεννα να κάθομαι στην τουαλέτα και να σνιφάρω speed, προσπαθώντας να νιώσω λίγο ενθουσιασμό. «Γιατί δεν μπορώ να ενθουσιαστώ που θα περάσω τα Χριστούγεννα με την οικογένειά μου;», αναρωτιόμουν. «Μάλλον επειδή είναι χάλια αυτό το speed».

Προσπαθώντας να απαλλαγώ από το άγχος μου, αυτό κλιμακώθηκε. Αγχωνόμουν για το άγχος μου και παντού με ακολουθούσε ο φόβος και η αγωνία. Δεν μπορούσα να το αντέξω, ούτε να το καταλάβω, οπότε προσπάθησα να υψώσω τείχη. Το αλκοόλ, τα ναρκωτικά και ο αυτοτραυματισμός ήταν απλώς μια προσωρινή αναβολή. Έκανα τα πάντα, για να μην λειτουργεί το μυαλό μου για λίγο.

Ο αυτοτραυματισμός με ανακούφιζε κάπως από αυτόν τον αμείλικτο καταρράκτη βασανιστικών σκέψεων, αλλά δεν κράτησε για πολύ. Έκανα τα πάντα για να το κρύψω, παστώνοντας τα χέρια μου με make-up και φορώντας μακρυμάνικα μέσα στον κατακαλόκαιρο. Μια φορά, μολύνθηκε το χέρι μου και δεν μπορούσα να το λυγίσω για εβδομάδες. Είπα στον εαυτό μου ότι δεν θα αυτοτραυματιζόμουν ποτέ ξανά, αλλά μέσα σε πολύ μικρό διάστημα, ξεκίνησα και πάλι να κόβομαι. Η ντροπή ενέτεινε την αίσθηση της αλλοτρίωσης και της σύγχυσης που είχα.

Έπαιρνα όλο και περισσότερα ναρκωτικά, προσπαθώντας να περιορίσω αυτό το άγχος, τον φόβο και το μίσος για τον εαυτό μου και τελικά κατέληξα να εθίζομαι στην ηρωίνη. Η ηρωίνη λειτούργησε για λίγο. Νόμιζα ότι βρήκα την απάντηση στα προβλήματα της ζωής. Φόβος; Τέλος. Απέχθεια για τον εαυτό μου; Τέλος. Αυτοτραυματισμός; Όχι πια. Όλα αυτά τα εξαφάνισε. Αυτό που δεν συνειδητοποιούσα ήταν ότι η ηρωίνη σύντομα θα εξαφάνιζε και όλα τα υπόλοιπα.

Αυτό που με σόκαρε ήταν το πόσο δύσκολο ήταν να κόψω. Πάντα νόμιζα ότι αυτό θα ήταν εύκολο και ότι το μόνο που χρειαζόταν ήταν να το πάρεις απόφαση. Αυτήν την απόφαση, όμως, την πήρα πολλές φορές. Δοκίμασα να κόψω μαχαίρι. Φίλοι και συγγενείς με φιλοξενούσαν, για να αλλάξω περιβάλλον. Δοκίμασα προγράμματα απεξάρτησης με μεθαδόνη και Subutex. Έκλεψα στοίβες με βιβλία αυτοβοήθειας. Η οικογένειά μου, μού έδωσε χρήματα για αποτοξίνωση, όμως κύλησα ξανά πριν καν τελειώσω το πρόγραμμα. Με κάθε υποτροπή, ένιωθα ότι πέφτω όλο και πιο χαμηλά και απελπιζόμουν όλο και περισσότερο. Ξεκίνησα να πιστεύω ότι μπορεί και να μην κόψω ποτέ.

Όμως μετά από χρόνια απεγνωσμένων προσπαθειών να ξεκόψω, επιτέλους τα κατάφερα. Εδώ και 15 μήνες.

Όσα είχα χάσει τα πήρα πίσω και με το παραπάνω. Αυτό που το κάνει ακόμη πιο πολύτιμο όλο αυτό, είναι η ευγνωμοσύνη. Δεν θεωρώ τίποτα δεδομένο. Το να ξυπνάω το πρωί και να νιώθω φυσιολογικός είναι υπέροχο, μετά από τόσα χρόνια που ξυπνούσα άρρωστος. Τώρα δουλεύω σε ένα κέντρο αποτοξίνωσης και βοηθάω άλλους ανθρώπους. Αυτό με κάνει να νιώθω υπέροχα, μετά από τόσα χρόνια όπου έκανα το αντίθετο. Μόλις είδα τους γονείς και τον αδερφό μου για πρώτη φορά μετά από έναν χρόνο. Είναι υπέροχο να διορθώνω αυτές τις σχέσεις μετά από όλα όσα πέρασαν αυτοί οι άνθρωποι εξαιτίας μου. Έχω κάνει νέες φιλίες και έχω αναβιώσει τις παλιές.

Εξακολουθώ να θέλω να νιώθω ανεβασμένος μερικές φορές, αλλά πλέον βρίσκω αλλού αυτήν την αίσθηση, όπως στο να τρέχω 20 χλμ σε ένα δάσος.

Αυτό δεν υποτίθεται ότι είναι μια απογραφή του πόνου και της ντροπής μου. Αυτό που προσπαθώ να δείξω εδώ είναι πόσο άσχημα μπορούν να εξελιχθούν τα πράγματα, αν παραμελήσεις ένα πρόβλημα ψυχικής υγείας και καταλήξεις στον εθισμό.

Έχοντας προσπαθήσει για καιρό να ανέβω με ουσίες, επιτέλους κατάλαβα ότι δεν ήμουν ποτέ «περίεργος». Απλώς έπρεπε να ζητήσω βοήθεια και για κάποιον λόγο φοβόμουν να το κάνω. Είχα μια αόριστη εικόνα του τι σημαίνει εθισμένος στην ηρωίνη και σίγουρα δεν πίστευα ότι έχω καμία σχέση με αυτό. Πίστευα ότι έχω αρκετό μυαλό και αρκετά καλές προθέσεις, για να προστατευτώ από τον εθισμό. Μέσα, όμως, από την εμπειρία μου ως εθισμένος και δουλεύοντας σε κέντρο αποτοξίνωσής, έχω δει ότι ο εθισμός μπορεί να χτυπήσει τους πάντες, παντού.

Το άρθρο δημοσιεύτηκε αρχικά στο VICE UK.

Περισσότερα από το VICE

H Ιστορία του Απατεώνα με το Υποβρύχιο Καταφύγιο, που Τελικά Αυτοκτόνησε στο Δικαστήριο

Δέκα Ερωτήσεις που Πάντα Ήθελες να Κάνεις σε Έναν Υπεύθυνο PR σε Κλαμπ στην Αθήνα

Kαι το Σπέρμα Θέλει τη Διατροφή του