«Σκεφτόμουν ότι θα Καούμε Ζωντανοί» - Ο 20χρονος Επιβάτης που Έσωσε Ζωές στα Τέμπη Μιλά στο VICE

«Με το που ακούστηκε το μπαμ, στα καλά καθούμενα, βρεθήκαμε στον αέρα όλοι - και οι τρεις συμφοιτητές μου που ταξιδεύαμε μαζί κι ένα αγόρι με μια κοπέλα που ήταν μαζί μας στην καμπίνα του δεύτερου βαγονιού. Νιώσαμε ότι αναποδογυρίζουμε και μετά από κάποια δευτερόλεπτα σταμάτησε η σύγκρουση και η κίνηση. Αυτά τα δευτερόλεπτα έσπαγαν όλα δεξιά αριστερά, τα γυαλιά μού έκαναν πληγές, μέχρι και τώρα βγάζω γυαλιά απ’ το κεφάλι μου, παρόλο που έχω κάνει μπάνιο τρεις φορές. Σβήνουν τα φώτα, νιώθω όλη τη θερμότητα από τις φλόγες και τους σπινθήρες που πετάχτηκαν. Ήταν εφιαλτικό».

Αυτά είναι τα λόγια του 20χρονου φοιτητή, Ανδρέα Αλικανιώτη, επιβάτη του δεύτερου βαγονιού, που ανατράπηκε, της αμαξοστοιχίας που ξεκίνησε από Αθήνα για Θεσσαλονίκη. Κανένας πρόλογος δεν είναι ικανός να εκφράσει το μούδιασμα, την οδύνη, τη θλίψη αλλά και την οργή για την ολιγωρία όλων των αρμοδίων, που βιώνει η χώρα από την Τρίτη το βράδυ. «Κανονίζαμε με τους συμφοιτητές μου να φύγουμε Τρίτη, για να μη χάσουμε μαθήματα στη σχολή», λέει ο Ανδρέας από την άλλη άκρη της τηλεφωνικής γραμμής.

Ο 20χρονος δεν θέλει να τον λένε ήρωα. «Ήρωες είναι αυτοί που έχασαν τη ζωή τους». Γεγονός είναι όμως ότι ο 20χρονος με την ψυχραιμία του και την απόφασή του να μην εγκαταλείψει το σημείο, αν και μπορούσε, έσωσε δέκα άτομα. Η φωτιά πλησίαζε το δεύτερο βαγόνι, από τη μια πλευρά τα πάντα καίγονταν και έπρεπε να σκαρφαλώσουν στο παράθυρο που μετά τη σύγκρουση είχε υπερυψωθεί. Από κάτω υπήρχε χαντάκι. «Ήταν μπρος γκρεμός και πίσω ρέμα», λέει.

Ο Ανδρέας εγκατέλειψε το βαγόνι τελευταίος, αφού πρώτα βοήθησε βαριά τραυματισμένους ανθρώπους που δεν μπορούσαν να κουνηθούν, καθώς κι εκείνους που είχαν παραλύσει από τον φόβο. Ακόμη, όπως λέει ο 20χρονος φοιτητής, δεν έχει αποδεχτεί ότι συνέβη όλο αυτό. Αυτή είναι η μαρτυρία του, όπως τη διηγήθηκε στο VICE:

Από τη στιγμή που τελείωσε η σύγκρουση, ξεκινήσαμε εγώ κι ένας συμφοιτητής μου να προσπαθούμε να καθησυχάσουμε τους άλλους. Το βαγόνι μας είχε εκτροχιαστεί, είχε βρεθεί σε γάμα. Είχε γείρει από τη μία πλευρά και είχε πέσει σχεδόν στο πλάι. Δεν μπορούσαμε να βγούμε από το παράθυρο που ήταν προς το έδαφος, γιατί απ’ έξω είχε ήδη πιάσει φωτιά, ακριβώς από κάτω. Ήταν μπρος γκρεμός και πίσω ρέμα, γιατί από την άλλη έπρεπε να σκαρφαλώσουμε στο παράθυρο, να σπάσουμε το τζάμι που είχε απομείνει, για να μην πεθάνουμε από ασφυξία, από τις αναθυμιάσεις.

Προς εμάς ήρθαν και δύο κοπέλες που ήταν σε άλλη καμπίνα, αλλά καβάλησαν το τρένο και ήρθαν μπουσουλώντας στο δικό μας τζάμι. Είχαμε την ιδέα να ρίξουμε τις βαλίτσες κάτω, γιατί το ύψος απ’ το οποίο έπρεπε να πηδήξουμε ήταν τρία-τέσσερα μέτρα.

Θέλω να μιλήσω εντελώς ρεαλιστικά, χωρίς καμία υπερβολή. Στην τηλεόραση όταν μίλησα, οι δημοσιογράφοι προσπαθούσαν να δείξουν πιο μεγάλη τη δική μου συμβολή. Εγώ προσπαθούσα να τους πω πώς είχαν πραγματικά τα πράγματα. Δεν ήμουν μόνο εγώ ψύχραιμος, υπήρχαν κι άλλοι. Δέκα άτομα βοήθησα, όχι 20, όπως γράφτηκε για μένα. Ούτε οι πυροσβέστες δεν βοήθησαν 20 άτομα.

Βαρέθηκα να ακούω στα κανάλια «είσαι ήρωας». Δεν είμαι μόνο εγώ ήρωας, υπήρχαν κι άλλοι ψύχραιμοι σαν και μένα. Ήρωες είναι αυτοί που πέθαναν. Επειδή εγώ έτυχε να βγω απ’ αυτό αλώβητος και χωρίς σοβαρούς τραυματισμούς, δεν σημαίνει ότι πρέπει να παίρνω όλα τα εύσσημα. Βοήθησα από αλληλεγγύη και επειδή έτσι μου έλεγε η συνείδησή μου. Το έκανα μόνο για αυτό, όχι για κανέναν άλλο λόγο.

Όταν είδα έξω από το παράθυρο τι έχει γίνει και τη φωτιά να έρχεται κατά πάνω μας, είπα ότι κάτι πρέπει να κάνουμε. Μίλησα με τα παιδιά και τους είπα ότι η φωτιά πλησιάζει και ότι πρέπει ένας-ένας με ηρεμία να πηδήξουμε έξω, δεν υπάρχει άλλη λύση. Εγώ βγήκα τελευταίος, γιατί υπήρχαν βαριά τραυματισμένοι, υπήρχαν κοπέλες που δεν έπαιρναν την απόφαση να πηδήξουν έξω. Υπήρξαν στιγμές που σκέφτηκα «δεν γίνεται, θα καούμε όλοι ζωντανοί». Όμως, δεν μπορούσα να αφήσω κανέναν πίσω, όσο κι αν ήταν έντονο το ένστικτο επιβίωσης εκείνη την ώρα. Δεν θα μπορούσα να κοιμηθώ το βράδυ.

Δεν θυμάμαι τι τους έλεγα εκείνη την ώρα, μέσα στον πανικό μου, για να τους καθησυχάσω και να τους πείσω να πηδήξουν από το τρένο. Ο Δημήτρης, ένας από τους φίλους μου που ταξιδεύαμε μαζί, ήταν βαριά τραυματισμένος. Είχε χτυπήσει τα πλευρά του, αλλά έσφιξε τα δόντια και κατάφερε να πηδήξει. Βγήκε προτελευταίος, πριν από μένα. Τον βλέπω να είναι κάτω, στο κάτω μέρος του βαγονιού, πιο κοντά στη φωτιά. Του είπα «Δημήτρη, πρέπει να φύγουμε, θα καούμε ζωντανοί»! «Δεν μπορώ να κουνηθώ», μου απάντησε.

Η φωτιά ήταν πια δίπλα μας. Τον τράβηξα από το χέρι και τον σήκωσα στο παράθυρο. Όταν βγήκε έξω, ξάπλωσε στο έδαφος. Πήδηξα κι εγώ έξω, βοήθησα τον υπόλοιπο κόσμο να κατέβει και αυτούς που ήταν στο έδαφος, χτυπημένοι. Είδα ανθρώπους ακρωτηριασμένους, με εγκαύματα. Προσπαθούσα να τους κρατήσω λίγο παρέα, για να μη χάσουν τις αισθήσεις τους. Τους μίλαγα, μέχρι να έρθει βοήθεια. Ήμασταν δίπλα στη φωτιά.

Απαγορεύεται να μετακινήσεις τραυματίες, αλλά στο χειρότερο σενάριο, αν μας έφτανε η φωτιά, θα τους κουβαλούσα. Όταν ήρθε βοήθεια, πήγα να βρω τον φίλο μου που ήταν κι αυτός ξαπλωμένος κάτω. Τον πήγα σιγά-σιγά εκεί που είχαν απλώσει σκηνή οι πυροσβέστες, στο κάτω μέρος του δρόμου. Δεν μπορώ να ξέρω σε πόση ώρα ήρθε βοήθεια, διότι δεν είχα αίσθηση του χρόνου. Όλοι στο βαγόνι χτύπησαν πολύ άσχημα. Εγώ δεν ξέρω πώς τη γλίτωσα. Οι φίλοι μου είναι καλά. Και ο Δημήτρης έχει ξυπνήσει από χθες. Έχει χτυπήσει στον πνεύμονα.

Ακόμα είμαι στο στάδιο που προσπαθώ να αποδεχθώ τι συνέβη - δεν το έχω κάνει. Είναι μέχρι να συνειδητοποιήσω τι έγινε, γι’ αυτό ίσως φαίνομαι χαλαρός. Εν έτει 2023, δεν νοείται να συμβαίνουν αυτά τα πράγματα, όταν υπάρχει τέτοια τεχνολογία διαθέσιμη. Σπουδάζω στο Εμπορικό Ναυτικό, έχω κάνει σε καράβι, ξέρω πώς είναι να έχεις ευθύνες και να εξαρτώνται από σένα ανθρώπινες ζωές. Δεν νοείται όταν διακυβεύονται ανθρώπινες ζωές να μην είναι όλα με λεπτομέρεια και επιστημοσύνη σχεδιασμένα. Δεν χωράνε λάθη. Ο σταθμάρχης μπορεί να πάθαινε εγκεφαλικό, έμφραγμα, οτιδήποτε. Ένα σύστημα, κάποιος άλλος, θα έπρεπε να υπάρχει για να σωθούν τόσες ζωές.

Περισσότερα από το VICE

Ο Σκηνοθέτης του "Pari" Πιστεύει ότι τα Εξάρχεια Δεν Κινδυνεύουν από Τίποτα

«Ήθελε να Βάψει τη Ferrari του Μέσα σε 96 Ώρες» - Η Τρελή Ζωή των Βοηθών Πολυτελείας των Ποδοσφαιριστών

«Δεν Αναγνώριζα τον Εαυτό μου στον Καθρέφτη»: Ο Ανδρέας Περιγράφει Πώς Είναι να Ζεις με Αποπροσωποποίηση

Ακολουθήστε το VICE σε Facebook, Instagram και Twitter.