Η Kid Moxie Είναι Ένα Ιδιαίτερo Ελληνικό Success Story

Υπάρχουν καλλιτέχνες που δημιουργούν σε υψηλό επίπεδο και πετυχαίνουν τεράστιες «νίκες», χωρίς να αναλώνονται σε θριαμβολογίες. Μία εξ αυτών είναι η Έλενα Χαρμπίλα, ευρύτερα γνωστή ως Kid Moxie, η οποία φαίνεται να έχει κάνει ένα "360 deal" με την τέχνη. Τη μία στιγμή θα τη δεις να εμφανίζεται σε ταινίες του Hollywood, δίπλα σε ονόματα όπως ο Malcom McDowel και o Al Pacino, και την επόμενη να συμμετέχει σε κομμάτι του Angelo Bandalamenti και να «ντύνει» μουσικά ένα από τα μεγαλύτερα video games της χρονιάς (Cyberpunk 2077). 

Ζώντας μια διπλή ζωή μεταξύ Λος Άντζελες και Αθήνας, η Kid Moxie κατάφερε να απαλλαχτεί από τη «σκακιέρα» και να παίξει με τους δικούς της κανόνες. Αυτό σημαίνει ότι ακόμα και μέσα στην πανδημία παραμένει ενεργή, με το ένα project να διαδέχεται το άλλο. Τη συνάντησα στην Πλάκα χωρίς καμία αφορμή, απλώς ήθελα να μιλήσω μαζί της αφού ήμουν σίγουρος ότι έχει στα σκαριά ένα σωρό πράγματα. Kάναμε μια μεγάλη και άκρως ενδιαφέρουσα κουβέντα για την τέχνη, το ελληνικό #MeToo, τον επόμενο δίσκο της και πολλά ακόμη. Σημαντική σημείωση: δυστυχώς δεν πρόλαβα να ανοίξω το μαγνητόφωνό μου την ώρα που μιλούσαμε για ζώδια. 

VICE: Επιστροφή στην Ελλάδα - πώς αισθάνεσαι; 
Kid Moxie: Από την εποχή που σπούδαζα, φρόντιζα να έρχομαι κάθε χρόνο για να δω συγγενείς και φίλους, και αυτό είναι κάτι που έχω διατηρήσει. Πλέον έχω κάποια project που τρέχουν εδώ, τα οποία έχουν καθυστερήσει λόγω του lockdown. Η αλήθεια είναι ότι αυτή τη στιγμή δεν χρειάζεται να βρίσκεσαι πουθενά. Αισθάνομαι σαν να είμαστε ολογράμματα, μπορείς να κάνεις τα πάντα όπου και αν βρίσκεσαι, αφού η φυσική παρουσία δεν είναι απαραίτητη. Άσε που το Λος Άντζελες είναι ακόμα σαν νεκροταφείο. 

Έζησες το πρώτο lockdown εκεί. Πώς ήταν; 
Μένω downtown, όπου βρίσκονται τα club και γενικότερα έχει συνεχώς πολύ κόσμο στους δρόμους. Η αντίθεση ήταν τεράστια. Στην πορεία έζησα από πολύ κοντά τις διαδηλώσεις για το Black Lives Matter, ξέρεις, υπήρχε παντού Αστυνομία, πετούσαν ελικόπτερα πάνω από τα σπίτια μας, έπεφταν πυροβολισμοί εκφοβισμού. Σε συνδυασμό με τον κορονοϊό δημιουργήθηκε μια κατάσταση πρωτόγνωρη. Δεν ήταν η Αμερική αυτό το πράγμα. 

Πόσο πίσω σε έχει πάει καλλιτεχνικά η πανδημία; 
Έχει επηρεάσει περισσότερο αυτούς που βασίζονταν στα live. Προσωπικά, δεν εστίαζα εκεί. Οπότε, περιέργως, ήταν μια καλή χρονιά. Αρνούμαι να το δω σαν χαμένο χρόνο. Ασχολήθηκα περισσότερο με μουσική για ταινίες και video games. Δούλευα πολύ στο studio μου. Το μόνο πράγμα που πήγε πίσω ήταν οι ημερομηνίες κυκλοφορίας, όπως του Cyberpunk 2077, το οποίο καθυστέρησε περισσότερο λόγω των bugs που παρουσίασε. Τα project έτρεχαν κανονικά. Απολαμβάνω τα live, αλλά θα με άγχωνε πολύ αν ήταν η βασική πηγή εσόδων μου - και σε εποχές χωρίς COVID. Δεν θα ήθελα να μου δημιουργεί τέτοια συναισθήματα κάτι που αγαπώ.

Ανέφερες το Cyberpunk 2077, ένα παιχνίδι που το περίμενε όλος ο κόσμος του gaming. Πώς προέκυψε η συμμετοχή σου σε αυτό; 
Καταρχάς, να πω ότι δεν είμαι gamer. Έπαιζα περισσότερο «βρωμόξυλο», το Street Fighter και το Def Jam: Fight for NY. Η συγκεκριμένη συνεργασία προέκυψε ως εξής: είχα μόλις βγάλει το πρώτο μου soundtrack με τη Lakeshore Records, που είναι η δισκογραφική πίσω από soundtrack όπως αυτό του Stranger Things και του Drive. Πήγε καλά και έτσι μου πρότειναν να γράψω κάποια κομμάτια για ένα game που ήταν ακόμα στο development. Δεν μου είχαν πει καμία λεπτομέρεια, απλώς το ανέφεραν ως Project Blue Dog. Υπήρχε μυστικότητα.

Είχαν χωρίσει σε είδη μουσικής το soundtrack και με ρώτησαν αν θα ήθελα να γράψω κάτι που να φέρνει σε dark electronica και techno. Μου έστειλαν ένα playlist στο Spotify που λειτουργούσε ως reference και έτσι άρχισα να συνθέτω χωρίς να γνωρίζω τίποτα για το παιχνίδι. Τα έστελνα στο label, αυτοί με τη σειρά τους τα προωθούσαν στους δημιουργούς και επέστρεφαν με απόψεις και διορθώσεις. Πέρασε πολύς καιρός μέχρι να μάθω το όνομα του game. 

Φαντάζομαι ότι το να γράψεις τη μουσική για ένα τόσο μεγάλο game είναι life changing. 
Τα λεφτά δεν είναι αυτά που θα πίστευε κανείς. Ειδικά όταν μιλάμε για ένα παιχνίδι που άνοιξε με εννέα εκατομμύρια πωλήσεις. Στις μεγάλες εταιρείες παραγωγής δεν παίρνεις ποσοστά ως feaatured artist. Εγώ έδωσα τέσσερα κομμάτια. Αυτοί που γράφουν το βασικό soundtrack και όσοι εμπλέκονται στο sound design παίρνουν ποσοστά. Δεν ήταν κακό ποσό, απλώς δεν σου αλλάζει τη ζωή. 

Σου άνοιξε πόρτες η συμμετοχή σου σε αυτό το project; 
Ναι. Αρχικά παρατήρησα ότι ξαφνικά είχα πάρα πολλά follows από νεαρά αγόρια στα social media. Δεν νομίζω ότι απευθύνομαι απαραίτητα σε αυτό το target group, αλλά είναι ωραίο να τσεκάρει τη μουσική σου ένα λίγο διαφορετικό κοινό. Πέρα από αυτό, μου έδωσε credibility σε αυτόν τον τομέα της δουλειάς μου. Θα μπορούσα να έχω φτιάξει 20 τραγούδια και να μην διάλεγαν κανένα. Το γεγονός ότι πήραν τέσσερα, μου έφερε νέες προτάσεις και αυτό είναι πολύ θετικό για μένα. 

VICE Video: Ελεύθερα Άλογα

Παράλληλα, μέσα στο 2020 κυκλοφόρησε το soundtrack της ταινίας «Δεν Θέλω να Γίνω Δυσάρεστος, Αλλά Πρέπει να Μιλήσουμε για Κάτι Πολύ Σοβαρό», του Γιώργου Γεωργόπουλου. Σε αυτό διασκεύασες το θρυλικό hit των 80's, Big in Japan.
Γυρίστηκε πριν από ενάμιση χρόνο και έχει ένα πολύ ωραίο cast. Είναι ειρωνικό, επειδή πρόκειται για ταινία που έχει να κάνει με έναν ιό -ο οποίος σκοτώνει τις γυναίκες, αλλά όχι τους άνδρες- και μπλόκαρε λόγω ενός άλλου ιού. Ήταν να βγει στους κινηματογράφους τον Απρίλιο, αναβλήθηκε για τον Νοέμβριο και στη συνέχεια αναβλήθηκε εκ νέου για τον Ιούνιο. Έχω έναν μικρό ρόλο στην ταινία, παίζω μία από τις κοπέλες του πρωταγωνιστή. Είμαι και η μόνη που κάνει σεξ σε αυτή (γέλια).

Ο στόχος του soundtrack ήταν να κάνουμε την Αθήνα να φανεί διαφορετική μέσω των ηχητικών τοπίων που δημιουργήσαμε. Υπάρχει μια ψυχρότητα στον ήχο, όπως στα πλάνα και τη φωτογραφία της ταινίας. Η Χριστίνα Μουμούρη έχει κάνει εκπληκτική δουλειά σε αυτό το κομμάτι. Το τρελό είναι ότι τα iTunes έβαλαν το soundtrack στα δέκα προτεινόμενα δίπλα σε αυτά του Star Wars και του Little Women του Alexandre Desplat. Έμεινε εκεί για περίπου δύο εβδομάδες. 

Πλέον περνάμε το δικό μας #MeToo. Πώς το βιώνεις ως γυναίκα στον χώρο της τέχνης; 
Κάθε γυναίκα έχει παρενοχληθεί σε club και στον δρόμο, έτσι; Ειδικά σε χώρες όπως η Ελλάδα, η Τουρκία και η Ιταλία, όπου ο άνδρας μεγαλώνει με το πρότυπο της τοξικής αρρενωπότητας. To #MeToo, λοιπόν, είναι κάτι απαραίτητο και νομίζω ότι άργησε πολύ να συμβεί. Με ενοχλούν τα κλασικά σχόλια του στιλ «μα, γιατί δεν βγήκε να το πει νωρίτερα»; Ένας από τους λόγους που δεν βγήκαν ήταν και αυτή η κατακραυγή ή ατάκες που έχουν να κάνουν με τα ρούχα που φορούσε, αν είχε πιει, αν προκαλούσε. Αυτά τα γνωρίζουν οι γυναίκες.

Και εγώ το έχω στο μυαλό μου. Το κρατάς μέσα σου, επειδή θεωρείς ότι μπορεί να μη σε πιστέψουν, να το ρίξουν σε σένα. Κάποια στιγμή συμβαίνει κάτι στη ζωή σου και αποφασίζεις να απαλλαχτείς από αυτό το βάρος. Πολύ καλά κάνει και συμβαίνει. Ταυτόχρονα, το #MeToo στην Αμερική, παρότι είναι ένα πολύ ισχυρό κίνημα, έχει «στρετσαριστεί» σε σημείο που ακυρώνεσαι, είτε έχεις πιάσει ένα μπούτι είτε έχεις βιάσει. 

Έχει χαθεί λίγο η μπάλα του λεγόμενου “crime and punishment”. Έπρεπε να «στρετσαριστεί» για να βρεθεί η σωστή ισορροπία, αλλά κάποια στιγμή πρέπει να γίνει αυτή η μετάβαση. Κάτι τέτοιο δεν έχει συμβεί ακόμα. Για παράδειγμα, έχω έναν φίλο, γνωστό μουσικό, ο οποίος έχασε τα πάντα επειδή μια κοπέλα τον κατηγόρησε για βιασμό μέσω Twitter. Τρία χρόνια αργότερα αποδείχθηκε ότι οι ισχυρισμοί ήταν ψευδείς και τώρα μπαίνει ξανά σε μια σειρά. Προσωπικά δεν υποστηρίζω την ατάκα «όταν μιλάει μια γυναίκα, πιστέψτε την», αλλά το «όταν μιλάει μια γυναίκα, ακούστε την και ερευνήστε το». 

Έχεις βιώσει σεξισμό στον χώρο της τέχνης; 
Από πού να το πιάσω τώρα αυτό; Κοίτα, ακόμη και στην Αμερική οι τεχνικοί θεωρούν τη γυναίκα «τραγουδίστρια» - ότι δεν το έχεις με τα μηχανήματα, δεν μπορείς να κάνεις τη δική σου παραγωγή, αυτή είναι δουλειά του άνδρα. Προφανώς, αυτό συμβαίνει και στην Ελλάδα. Τέτοιου είδους σεξιστικά σχόλια έχω δεχτεί στον κλάδο μου. 

Πώς προέκυψε η συνεργασία σου με τον Angelo Bandalamenti; 
Κάποτε έγραφα μια στήλη στην Καθημερινή της Κυριακής. Κάτι σαν ημερολόγιο με όσα ζούσα στο Λος Άντζελες. Κανόνισα λοιπόν να κάνω μια συνέντευξη με τον David Lynch. Στη συνέχεια έτυχε μέσω μιας εντελώς διαφορετικής κατάστασης να γίνω μέλος του David Lynch Foundation. Αποφάσισα να στείλω ένα email στον Bandalamenti, χωρίς φυσικά να περιμένω κάποια απάντηση. Εκείνη την εποχή έγραφα το πρώτο μου album με τίτλο 1888 και αποφάσισα να του στείλω ένα κομμάτι που πίστευα ότι θα του αρέσει: Το Ghost Town. Του είχα ζητήσει απλώς να μου πει τη γνώμη του. Μέσα σε μια ώρα μού απάντησε για να μου δώσει feedback. Λίγο καιρό αργότερα μου έστειλε ένα ακόμη mail και ζήτησε το τηλέφωνό μου. 

Με πήρε και μου είπε, «Έχω σκεφτεί κάτι που ίσως σου ταιριάζει. Αν μέσα στους επόμενους δύο μήνες τύχει να είσαι στη Νέα Υόρκη θα ήθελα να συναντηθούμε και να μιλήσουμε». Κανονικά δεν υπήρχε λόγος να βρίσκομαι εκεί, αλλά μέσα σε δύο εβδομάδες έκλεισα και πήγα (γέλια). Τον συνάντησα σε ένα δαιδαλώδες, goth κτίριο στο Broadway. Εκείνη τη μέρα έκαναν το screening μιας ταινίας για την οποία είχε φτιάξει το soundtrack, αλλά εγώ ήμουν τόσο αλλού που δεν θυμάμαι τίποτα.

Μου έκανε εντύπωση η αντιμετώπισή του, για έναν περίεργο τρόπο μου μιλούσε σαν να ήμουν και εγώ στο ίδιο επίπεδο με αυτόν. Μπήκαμε σε μια λευκή Mercedes και κάναμε βόλτα κοντά στο Central Park, μου ανέλυσε το soundtrack του Twin Peaks και ακούσαμε το Mysteries of Love. Στη συνέχεια μου έβαλε τη νέα εκδοχή που είχε ηχογραφήσει με τη συμφωνική του Ghent και με ρώτησε αν θα με ενδιέφερε να τραγουδήσω. 

Δεν κατάλαβα ποτέ γιατί σκέφτηκε εμένα, ήταν λες και βρισκόμουν σε ένα όνειρο. Γύρισα πίσω και από το άγχος μου -και λίγο το OCD μου- έκανα 88 takes για το κομμάτι. Έπειτα από δύο μέρες ολικής καταστροφής στο studio, του το έστειλα. Μέσα σε λίγες ώρες με πήρε τηλέφωνο και μου είπε ότι ένιωθε δικαιωμένος για την επιλογή του και πως το άκουγε στο repeat μαζί με τη γυναίκα του. Μου είπε ότι θα μπει στην κυκλοφορία για τα 25α γενέθλια του Blue Velvet και παράλληλα μου έδωσε δωρεάν τα δικαιώματα ώστε να το χρησιμοποιήσω και στο album μου. Δεν έχω βιώσει ποτέ ξανά στην καριέρα μου τέτοια γενναιοδωρία. 

Ως ηθοποιός, επίσης, έχεις παίξει δίπλα σε τεράστια ονόματα. Ένα παράδειγμα που μου έρχεται στο μυαλό είναι ο Malcom McDowel. 
Ήταν μια ταινία που λέγεται Bereave, στην οποία πρωταγωνιστούσε ο ίδιος ενώ εγώ έπαιζα έναν μικρότερο λόγο. Ένα ωραίο trivia είναι ότι αργούσε συνεχώς στις πρόβες επειδή έβλεπε τη Liverpool, δηλαδή αν δεν τελείωνε ο αγώνας δεν ερχόταν. Ουσιαστικά η παραγωγή πλήρωνε για να βλέπει ο Malcom McDowel τα ματς (γέλια). Είναι απίστευτο να βλέπεις τα μάτια από το Κουρδιστό Πορτοκάλι από κοντά. Ένιωσε ότι είχα λίγο τρακ στην αρχή. Πρόκειται για έναν θερμό άνθρωπο. Ήρθε, μου έπιασε το χέρι και μου είπε «όλα θα πάνε καλά». Στη συνέχεια με βοήθησε μέσω του ατζέντη του με κάποιες οντισιόν. 

Πίσω στη μουσική, πώς αισθάνεσαι για τον «θάνατο» των ειδών;  
Ας εκλείψουν. Πάντα υπήρχε η πίεση να διαλέξεις και αυτό πάντα με περιόριζε. Γιατί να μπω σε ένα κουτάκι; Κάνω μουσική, αλλά δεν αισθάνομαι μουσικός. Είναι κάτι πολύ συγκεκριμένο. Αισθάνομαι ότι δημιουργώ έναν κόσμο που συμπεριλαμβάνει πολλές προεκτάσεις. Το γεγονός ότι κάνω κινηματογραφική pop σήμερα, δεν σημαίνει ότι δεν θα γράψω darkwave του χρόνου. 

Ξέρω, επίσης, ότι έρχεται νέος δίσκος. 
Ναι, θα ονομάζεται Better Than Electric. Πρόκειται για ένα project που έχει σαν κεντρικό πρόσωπο μια γυναίκα που οδηγεί βράδυ στο L.A. Μια βραδινή βόλτα με το αμάξι, κάπου μεταξύ 80's και 90's, με τη μουσική που θα μπορούσε να τη συνοδεύσει. Η ίδια αισθητική υπάρχει και στα βίντεο. Είναι από τους πιο προσωπικούς δίσκους που έχω γράψει. Αποφάσισα να γράψω για πράγματα που μου έχουν συμβεί και όχι για όσα θα ήθελα να μου συμβούν - κάτι που έκανα στα προηγούμενα album.

Η έκθεση είναι μεγαλύτερη, όπως και ο φόβος «απόρριψης». Είναι επηρεασμένο από Vangelis και Carpenter, μέχρι το soundtrack του Drive. Μοιάζει πολύ με mixtape που σου έφτιαξε κάποιος και μου αρέσει αυτό. Πάντα έγραφα mixtapes, είτε για φίλους είτε για ανθρώπους με τους οποίους ήμουν ερωτευμένη. 

Μελλοντικά σχέδια; 
Ετοιμάζω διάφορα πράγματα. Για παράδειγμα, θα κάνω το soundtrack της πρώτης μεγάλου μήκους ταινία του Βασίλη Κεκάτου, συν τη μουσική -και μέρος του sound design- σε έναν «πιλότο» για show του Netflix. Απο εκεί και πέρα, ετοιμάζω μαζί τον μουσικό παραγωγό Die Arkitekt, concept sets με live modular techno, live vocals και synths performances, που πιστεύω ότι θα εντυπωσιάσουν τους φίλους της ηλεκτρονικής μουσικής.

Ακολουθήστε τον Αντώνη Κωνσταντάρα στο Ιnstagram.

Περισσότερα από το VICE

Η Gen Z για τα Πανεπιστήμια και τη Φύλαξη

Μια Παρέα στη Θεσσαλονίκη Ράβει Εσώρουχα Αποκλειστικά για LGBTQ+ Άτομα

Unplugged: Άκουσε το Podcast του VICE Greece

Ακολουθήστε το VICE σε Facebook, Instagram και Twitter.