Φωτογραφίες: Julian Morgans.
Ο Ruby Lott-Lavigna κόλλησε κορονοϊό στην αρχή της πανδημίας, στην Αυστραλία. Παρακάτω ακολουθεί η εμπειρία του, όπως τη διηγήθηκε στον Julian Morgans, senior editor του VICE, που ζει στη Μελβούρνη.
Νομίζω ότι κόλλησα κορονοϊό όταν ταξίδευα αεροπορικώς από Βρετανία. Βρέθηκα στο Λονδίνο στις 20 Μαρτίου για λίγες μέρες κι ύστερα επιστρέψαμε με την κοπέλα μου στην Αυστραλία.Θυμάμαι ότι ήμουν στο αεροδρόμιο, σταθήκαμε σε ένα σωρό ουρές και σε κάποια φάση έτριψα το μάτι μου και σκέφτηκα, «Ωχ, δεν έπρεπε να το κάνω αυτό». Δυο ώρες αργότερα, στο αεροπλάνο, ήταν ένας τύπος που καθόταν σε μια σειρά πίσω από μένα κι έβηχε συνέχεια. Έβηχε τόσο πολύ που σκεφτόμουν ότι σίγουρα έχει άσθμα ή κάτι τέτοιο. Φαντάστηκα ότι δεν υπήρχε περίπτωση να βήχει τόσο χύμα ανάμεσα σε τόσο κόσμο, κατά τη διάρκεια μιας πανδημίας.Οκτώ μέρες αργότερα, εμφάνισα κορονοϊό.Όταν γυρίσαμε στην Αυστραλία μπήκαμε σε καραντίνα και δεν επιτρεπόταν να φύγουμε από ένα Airbnb για δύο εβδομάδες τουλάχιστον. Λένε πως υπάρχει μια περίοδος επώασης κι εγώ ένιωθα μια χαρά. Σηκωνόμουν κάθε πρωί και γυμναζόμουν.Ακόμα λαχανιάζω πολύ, αν τρέξω γρήγορα. Υπάρχει διαφορά στο στήθος μου. Πονάει λίγο και κάνει παραπάνω «θόρυβο». Ελπίζω να επανέλθει η όσφρησή μου, αλλά ακόμα δεν υπάρχουν σημάδια βελτίωσης.Η συνέντευξη έχει τροποποιηθεί για λόγους έκτασης και σαφήνειας.
Νομίζω ότι κόλλησα κορονοϊό όταν ταξίδευα αεροπορικώς από Βρετανία. Βρέθηκα στο Λονδίνο στις 20 Μαρτίου για λίγες μέρες κι ύστερα επιστρέψαμε με την κοπέλα μου στην Αυστραλία.Θυμάμαι ότι ήμουν στο αεροδρόμιο, σταθήκαμε σε ένα σωρό ουρές και σε κάποια φάση έτριψα το μάτι μου και σκέφτηκα, «Ωχ, δεν έπρεπε να το κάνω αυτό». Δυο ώρες αργότερα, στο αεροπλάνο, ήταν ένας τύπος που καθόταν σε μια σειρά πίσω από μένα κι έβηχε συνέχεια. Έβηχε τόσο πολύ που σκεφτόμουν ότι σίγουρα έχει άσθμα ή κάτι τέτοιο. Φαντάστηκα ότι δεν υπήρχε περίπτωση να βήχει τόσο χύμα ανάμεσα σε τόσο κόσμο, κατά τη διάρκεια μιας πανδημίας.
ΔΙΑΦΗΜΙΣΗ
Έπειτα έγινε κάτι παράξενο. Μια μέρα, άκουγα ένα podcast και ο δημοσιογράφος για θέματα υγείας έλεγε ότι ο κορονοϊός μεταδιδόταν τόσο γρήγορα, επειδή συνήθως παίρνει μια βδομάδα ή δέκα μέρες να εκδηλωθεί. Ήταν παράξενο διότι εκείνη τη στιγμή σκέφτηκα, «Γαμώτο δεν νιώθω και πολύ καλά. Βασικά, νιώθω άσχημα».Ωστόσο, προσπάθησα να το αγνοήσω και τα κατάφερα. Πήγα για ύπνο. Εκείνο το βράδυ ήμουν πολύ ζεστός. Τρομερά ζεστός. Η πρώτη μου σκέψη ήταν «Δεν με νοιάζει, θέλω μόνο να φύγει».Το πρωί ξύπνησα και ήμουν χειρότερα. Πονούσα και είχα μουδιάσματα. Έκαιγα. Δεν έβηχα -όλη την πρώτη εβδομάδα δεν είχα βήχα- αλλά πονούσα και είχα μυρμηγκιάσματα. Επί τρεις μέρες ένιωθα έτσι. Δεν είχα σημάδια βελτίωσης, ένιωθα όλο και πιο ζεστός, πονούσα και ένιωθα ολοένα περισσότερα μυρμηγκιάσματα.Ώσπου μια μέρα κατάλαβα ότι δεν πρόκειται να περάσει. Για την ακρίβεια, χειροτέρευε. Έτσι πήγα και έκανα τεστ. Ένιωθα πάρα πολύ κουρασμένος, σκεφτόμουν «Αν είναι, ας το κάνω να τελειώνουμε». Ήταν σχεδόν ανακουφισιτκό όταν βγήκα θετικός για COVID-19. Μετά από τρεις μέρες απόλυτης άρνησης και προσπάθειας να σηκωθώ από το κρεβάτι και να συνεχίσω τη ζωή μου είχα εξαντληθεί πραγματικά. Στο τέλος ήταν πολύ πιο εύκολο απλώς να μάθω.Ήταν σχεδόν ανακουφισιτκό όταν βγήκα θετικός για COVID-19.
ΔΙΑΦΗΜΙΣΗ
Την πρώτη εβδομάδα τα συμπτώματα σταθεροποιήθηκαν. Δεν ήταν τόσο άσχημα. Ήμουν σε θέση να κάθομαι στο κρεβάτι και να δουλεύω. Οι γιατροί είπαν ότι τη δεύτερη βδομάδα πρέπει να προσέχουμε. «Σοβαρά; Τι θα γίνει δηλαδή;», ρώτησα. Κι εκείνοι απάντησαν, «Δεν ξέρουμε. Είναι καινούργιος ιός, δεν ξέρουμε πολλά γι’ αυτόν». Κάποιοι είπαν «είσαι νέος, πιθανόν όλα να πάνε καλά». Η αβεβαιότητα ήταν τρομακτική.Υπήρξαν μερικά βράδια που ήμουν μόνος, ξύπνιος, εμπύρετος και φοβόμουν.Η δεύτερη εβδομάδα ήταν πολύ χειρότερη. Σχεδόν ακριβώς μια βδομάδα μετά ήμουν πολύ στενοχωρημένος, έτσι σκέφτηκα να πιω τρεις-τέσσερις μπίρες για να φτιάξει το κέφι μου. Ήταν η χειρότερη απόφαση. Αμέσως ένιωσα πολύ χειρότερα. Ένιωθα λες και το σώμα μου βρισκόταν μέσα σε ένα Gravitron (ένα παιχνίδι του λούνα παρκ που στριφογυρίζει και κολλάς στα τοιχώματα). Ήταν πολύ δυσάρεστο. Κράτησε 24 ώρες και ήταν το χειρότερο κομμάτι της όλης εμπειρίας.Μετά από αυτό, πολύ αργά αλλά σταθερά, άρχισα να νιώθω καλύτερα. Στο τέλος της δεύτερης εβδομάδας στεκόμουν όρθιος και έλεγα ότι είχα γίνει καλά, αν και στην πραγματικότητα πέρασε ένας μήνας μέχρι να συνέλθω 100%. Πήγα για τρέξιμο μερικές φορές τον πρώτο μήνα και λαχάνιασα τρομερά - τελείως πτώμα.Η γεύση μου επανήλθε, αλλά η όσφρηση όχι. Αυτό είναι σίγουρα το πιο εκνευριστικό. Δεν λέει να περάσει. Πίστευα ότι είχα πολύ καλή όσφρηση. Τώρα καταβάλλω προσπάθεια να μυρίσω λουλούδια ή βρόμικα παπούτσια, ακόμη και να καταλάβω αν θέλω ντους. Δεν καταλαβαίνω τίποτα.Καταβάλλω προσπάθεια να μυρίσω λουλούδια ή βρόμικα παπούτσια, ακόμη και να καταλάβω αν θέλω ντους. Δεν καταλαβαίνω τίποτα.
ΔΙΑΦΗΜΙΣΗ
Περισσότερα από το VICEΗ «Γκουρμέ» Μπουγάτσα του Φίλιππου Μπαντή Είναι Γνωστή σε Όλο τον ΚόσμοΣτα Κρεβάτια των Ανδρών: Αυτό το Ένα και Μοναδικό Άθλιο ΜαξιλάριΑστυνομικοί Ζητούν «Επίδειξη» Από Τρανς Σεξεργάτρια και Καταλήγουν με ΕΔΕΓια τα καλύτερα θέματα του VICE Greece, γραφτείτε στο εβδομαδιαίο Newsletter μας.