Μια Νύχτα στη Χώρα του Πουθενά

Φωτογραφίες: Δημήτρης Μιχαλάκης

Δεν υπάρχει καμία εκδήλωση του ανθρώπινου ψυχισμού που να μην αποτυπώνεται καθαρότερα στο σκοτάδι. Η νύχτα διαχρονικά αποτελεί εκείνη τη φυσική και πολιτισμική συνθήκη ξετυλίγματος συμπεριφορών και στάσεων που στο αυστηρό φως του ήλιου καμουφλάρονται σε μια τυποποιημένη κανονικότητα. Είναι η γιορτή της έξαρσης των αντιφάσεων. Παρ' ότι θεμελιώθηκε ως ο συμβολικός τόπος ξεκούρασης των μαζών στα πλαίσια ενός συστήματος εξορθολογισμένης διαχείρισης του χρόνου που εξυπηρετεί τους όρους συντήρησης και αναπαραγωγής της χειρωνακτικής και διανοητικής εργασίας στις μεταβιομηχανικές κοινωνίες, στην πραγματικότητα λοξοδρομεί μονίμως απ' αυτή τη σύμβαση και μετατρέπεται σ' ένα απενεχοποιημένο καταφύγιο της φαντασίωσης και του πάθους. Η ηδονή απεγκλωβίζεται από το αντιερωτικό πλαίσιο του υποκριτικού καθωσπρεπισμού και διαχέεται σε όλες τις μορφές της σαρκικής απόλαυσης, ακόμα και σε αυτές που κωδικοποιούνται ως «αιρετικές» ή «παθολογικές» στην άρθρωση ενός άκαμπτου ηθικοπλαστικού λόγου. Η απόσταση ανάμεσα στον εαυτό και την επιθυμία μηδενίζεται.

Συνάμα όμως η νύχτα είναι και το «βασίλειο» της μοναξιάς. Το υποκείμενο αναμετριέται με το βάρος της ύπαρξης του και του κόσμου σ' ένα βασανιστικό μέτρημα του χρόνου, όπου όλος ο μηχανισμός θωράκισης της προσωπικότητας που βασίζεται στην απώθηση της έντασης για την ομαλή και παραγωγική διεκπεραίωση της καθημερινότητας, απογυμνώνεται και αποκαλύπτονται τα πραγματικά και συμβολικά τραύματα του σώματος. Το σκοτάδι ταυτίζεται με την ενεργοποίηση του φόβου, όχι τόσο του μιντιακού φόβου της εγκληματικότητας που εγκαθιδρύθηκε πάνω στο δόγμα της ασφάλειας, όσο του εσωτερικού ίχνους της μοναξιάς, του γήρατος, του κενού… ακουμπώντας εν τέλει στον πρωταρχικό και διαρκή φόβο του θανάτου.

Όλοι αυτοί που δε χωράνε στο success story της μέρας ξεπηδάνε μόνο στην περίοδο του ύπνου, άλλες φορές ως όνειρο και άλλες ως εφιάλτης μιας κοινωνίας που αποφεύγει να αντικρύσει το ρήγμα στο είδωλο του καθρέφτη της. Φτωχοδιάβολοι που παίζουν το παιχνίδι της γάτας με το ποντίκι με τους φορείς εξουσίας, αγρίμια που πόνταραν την προσωπική τους επιβίωση στο χαρτί της παραβατικότητας, απόκληροι που δεν ενσωματώθηκαν ποτέ στην κουλτούρα του «κανονικού», όλοι μαζί ανεβαίνουν στη σκηνή των κακόφημων δρόμων και των βρώμικων μπαρ, σαν ανήσυχοι πιτσιρικάδες που βγάζουν με αυθάδεια τη γλώσσα στους κανόνες της ενηλικίωσης. Γι' αυτό και η νύχτα εξυμνήθηκε τόσο πολύ από την τέχνη, είτε ως ρομαντικό φεγγαρόφωτο, είτε ως ασάλευτη σημειολογία του πένθους, γιατί κρύβει πολύ λιγότερα απ' όσα φαίνονται στο σκληρό και αγχωτικό κίτρινο πρωινό φως. Είναι ένα εκκρεμές ανάμεσα στην κραυγή και την απόλυτη σιωπή. Πρόσωπα, μέρη και καταστάσεις που γίνονται πάλι αόρατα το ξημέρωμα. Που δεν υπάρχουν πουθενά.

Ακολουθήστε το VICE στο Twitter, Facebook και Instagram.