Oι Tαινίες που μας Προκάλεσαν Ψυχολογικά Τραύματα ως Παιδιά

Το άρθρο δημοσιεύτηκε αρχικά στο VICE UK

Όλοι μας έχουμε κάποιον καλοπροαίρετο συγγενή ή φίλο που δεν μπήκε στον κόπο να διαβάσει την περίληψη μιας ταινίας προτού πατήσει το play, σημαδεύοντάς μας για μια ζωή. Όταν ήμουν εννιά χρονών και με πρόσεχαν τα ξαδέρφια μου, έβαλαν το «Αόρατο Άγγιγμα» (Hollow Man), διαβεβαιώνοντάς με ότι δεν ήταν τρομακτικό. Τους ζήτησα να το βγάλουν, μου είπαν όχι και όταν ο Κέβιν Μπέικον κατακρεούργησε ένα χαριτωμένο σκυλάκι, είχα πια καταστραφεί. Εκείνο το βράδυ, όπως και πολλά από αυτά που ακολούθησαν, κοιμήθηκα σε υπνόσακο (για να μην με πιάσει), με το φως ανοιχτό. Κάθε φορά που έκλεινα τα μάτια, με στοίχειωνε η εικόνα της σάρκας του Κέβιν Μπέικον η οποία έλιωνε σιγά-σιγά, ώσπου να μείνουν μόνο οι μύες, στη συνέχεια ο σκελετός και τελικά να εξαϋλωθεί. Μέχρι και σήμερα, είναι η μοναδική ταινία του Πολ Βερχόφεν που αρνούμαι να δω ξανά, όχι επειδή μου άφησε τραύμα, αλλά επειδή είναι χάλια. Τη μισώ. Κάθε κύτταρο του οργανισμού μου τη μισεί, όπως και του Βερχόφεν - αν και μάλλον για διαφορετικούς λόγους.

Η ζωή μου μπορεί να χωριστεί σε δύο τμήματα: στην περίοδο πριν από το «Αόρατο Άγγιγμα» και σε όλα τα χρόνια μετά από αυτό. Όμως δεν είμαι η μόνη. Μίλησα με κάποιους ανθρώπους για τις ταινίες που τους στέρησαν την παιδική αθωότητα – για κάποιες είναι απόλυτα κατανοητό, για κάποιες άλλες πάλι, όχι και τόσο.

Η μαμά μου και η γιαγιά μου θα πήγαιναν στο θέατρο να δουν μια κωμωδία και ήταν η σειρά του παππού μου να με κρατήσει, πράγμα που έκανε σπάνια χωρίς κάποιον τρίτο. Νομίζω ότι ήμουν γύρω στα επτά – πρέπει να ήταν το 1991. Κάθισα λοιπόν στον καναπέ με τον παππού μου για να δούμε τηλεόραση. Εννοείται ότι είχαμε τσεκάρει το πρόγραμμα και είχαμε δει ότι θα έπαιζε θρίλερ, οπότε εγώ ήθελα να το δω. Ο παππούς μου ήταν σε φάση «εννοείται» και τον πήρε ο ύπνος στον καναπέ, αφήνοντάς με μόνο να βλέπω «Το Πνεύμα του Κακού».

Κυριολεκτικά τα έκανα πάνω μου - και ήταν η τελευταία φορά που τα έκανα πάνω μου. Είχε μια σκηνή όπου κάποιος πήγε στον καθρέφτη της τουαλέτας και το πρόσωπό του άρχισε να λιώνει και να γεμίζει σκουλήκια – δεν το θυμάμαι πολύ καλά. Νομίζω ότι ο εγκέφαλός μου έχει απωθήσει αυτό που πραγματικά είδα, για να με προστατέψει από τη φρίκη. Η εμπειρία αυτή όμως σήμαινε ότι, α) όταν χρειάστηκε να πάω στην τουαλέτα στο διάλειμμα, φοβόμουν να πάω μόνος μου και β) δεν πήγαινα μόνος μου στην τουαλέτα για πάρα πολλούς μήνες.

Όταν γύρισε η μαμά μου από το θέατρο, με βρήκε μόνο μου στον καναπέ, να τρέμω από τον φόβο μου με χεσμένα τα βρακιά και τον παππού μου να κοιμάται σαν πουλάκι.

Το «Τρόμος στο Παρθεναγωγείο» μου κατέστρεψε τη ζωή. Στην έκτη δημοτικού ήθελα σαν τρελή να γίνω μέλος της υποκριτικής κοινότητας του σχολείου μου και έτσι αποφάσισα να συμμετάσχω στο θεατρικό έργο της χρονιάς. Είχα μόνο μία ατάκα, όμως έπρεπε να πηγαίνω για πρόβες κάθε Κυριακή επί δύο μήνες και αυτό σήμαινε ότι καθόμουν για ώρες στον διάδρομο, χωρίς να κάνω τίποτα. Ένα κορίτσι του γυμνασίου είχε φέρει το laptop της και με θεώρησε άξια να παρακολουθήσω μια ταινία μαζί της: το «Τρόμος στο παρθεναγωγείο».

Η ταινία έχει όλα τα κλασικά μοτίβα μιας ταινίας τρόμου (κάποιον που ζει μέσα στους τοίχους της εστίας μιας φοιτητικής αδελφότητας, μάτια που πετάγονται έξω, αλκοολισμό, αιμομιξία), όμως υπήρχε μια συγκεκριμένη σκηνή που με φρίκαρε για χρόνια. Έδειχνε τον γιο, ο οποίος είχε κακοποιηθεί σεξουαλικά πολλές φορές από τη μητέρα του, να τη στραγγαλίζει με τα χριστουγεννιάτικα λαμπάκια και μετά να φτιάχνει κουλουράκια από κρέας - χρησιμοποιούσε έναν κόφτη μπισκότων και το κρέας από την πλάτη της. Αυτό, σε συνδυασμό με το γεγονός ότι ένα παιδί-προϊόν αιμομιξίας με γουρλωτά μάτια ζούσε μέσα στους τοίχους, με έπεισε ότι κάποιος θα με σκότωνε τα Χριστούγεννα.

Έβλεπα εφιάλτες για μήνες και πρόσφατα αποφάσισα να καταπολεμήσω τον φόβο μου και να δω και πάλι την ταινία, ως ενήλικη πλέον. Για την ιστορία, η ταινία βαθμολογείται με 14% στο Rotten Tomatoes και τη συνιστώ ανεπιφύλακτα σε όσους θέλουν να δουν τη Γκρέτσεν Γουίνερς από τα «Κακά Κορίτσια» να τρώει μαχαιριές στα μάτια.

Δεν υπάρχουν λέξεις για να περιγράψω πόσο άθλιο είναι το «Ε.Τ. ο εξωγήινος», όμως μάλλον θα μου κάνει καλό να ξεσπάσω. Είχα την πρώτη και πιο τραυματική εμπειρία με αυτή την ταινία τότε που ήμουν πολύ μικρή, όταν είδα τη σκηνή που ο E.T. συναντιέται για πρώτη φορά με τον Έλιοτ. Θυμάμαι ότι είχε την πιο φριχτή στριγκλιά του κόσμου και ο λαιμός του ήταν αφύσικα μακρύς και απίστευτα σιχαμερός. Τον μισώ.

Το αστείο είναι ότι νόμιζα ότι το είχα ξεπεράσει, μέχρι που μια φίλη μου από την Αυστραλία μου έδειξε ένα βιντεάκι από την ταινία και δεν μπορούσα να σταματήσω να ξερνάω. Έβλεπα συνέχεια εφιάλτες. Θυμάμαι ότι είδα ένα όνειρο, όπου ο λαιμός του μεγάλωνε διαρκώς χωρίς να σταματάει, μέχρι που το άσχημο κεφάλι του έπεσε στο πάτωμα - όμως ο λαιμός συνέχιζε να μακραίνει ανεξέλεγκτα. Εύχομαι το κωλοδιαστημόπλοιό του να συνετρίβη όταν γύρισε σπίτι.

Η φοβία που απέκτησα με τον πρωταγωνιστή, άρχισε προτού καν δω την ταινία, όταν διάβαζα ένα περιοδικό στο δημοτικό και έπεσα πάνω σε ένα θέμα για ρομπότ. Αυτή ήταν η πρώτη φορά που εμφανίστηκε μπροστά μου η τρομακτική εικόνα του Ψαλιδοχέρη, χωρίς να γνωρίζω τίποτα για την πλοκή του έργου. Πλέον ξέρω πολύ καλά ότι είναι ένας συμπαθέστατος χαρακτήρας με χρυσή καρδιά, όμως χωρίς καμία εξήγηση για το τι καλό παλικάρι είναι, φρίκαρα τελείως.

Λίγα χρόνια αργότερα, πέτυχα στην τηλεόραση την ταινία από τη μέση και μετά. Μόλις συνειδητοποίησα ότι ήταν καλό ανθρωπάκι, πίστεψα ότι είχα αρχίσει να ξεπερνάω τον φόβο μου, όμως όταν είδα εκείνη τη σκηνή που σώζει το πιτσιρίκι από ένα αυτοκίνητο λίγο προτού το πατήσει και του κόβει το πρόσωπο, αυτό ήταν. Συνειδητοποίησα ότι δεν είχε σημασία αν ήταν φίλος ή εχθρός. Ό,τι και να ήταν, μπορούσε να με κάνει σουβλάκι με τις λεπίδες του. Φοβόμουν κάθε βράδυ ότι θα μπει στο δωμάτιό μου και ότι θα προσπαθήσει να με σκεπάσει. Ποτέ δεν σκέφτηκα γιατί μπορεί να έκανε κάτι τέτοιο – το μόνο πράγμα που σκεφτόμουν ήταν εκείνα τα κωλοψαλίδια στο πρόσωπό μου.

Όταν ήμουν γύρω στα δέκα, η θεία και ο θείος μου θέλησαν να με εκπαιδεύσουν στις ταινίες τρόμου, όταν έμαθαν ότι δεν είχα δει καμία. Μου έβαλαν να δω τη «Νύχτα με τις Μάσκες» (Halloween), τη «Λάμψη» (The Shining) και το «Ψυχώ» (Psycho). Για κάποιον ανεξακρίβωτο λόγο, τα πρώτα δύο δεν με αναστάτωσαν και εξακολουθούν να είναι δύο από τις αγαπημένες μου ταινίες μέχρι και σήμερα. Όμως το «Ψυχώ» με κατέστρεψε. Η σκήνη στο μπάνιο μου άφησε μεγάλο ψυχολογικό τραύμα.

Αντιλαμβάνομαι, ως ενήλικη πλέον, ότι είναι μια ταινία σταθμός και ότι αυτή η σκηνή ήταν πρωτοποριακή και ότι μπλα, μπλα, μπλα. Όμως όταν ήμουν δέκα, δεν ήθελα να ξανακάνω μπάνιο ποτέ και ήμουν πεπεισμένη ότι κάθε τύπος που μίλαγε για τη μητέρα του έμελλε να γίνει δολοφόνος. Μέχρι και σήμερα, εξακολουθώ να φοβάμαι ότι ο θάνατός μου θα συμβεί την ώρα που κάνω μπάνιο. Κάθε φορά που πηγαίνω στην τουαλέτα μέσα στη νύχτα, τραβάω την κουρτίνα και ελέγχω τη μπανιέρα, ενώ όποτε κάνω ντους κλειδώνω την πόρτα της τουαλέτας – ακόμη και όταν είμαι μόνη στο σπίτι.

Το «Candyman» ήταν η πρώτη ταινία τρόμου που είδα ποτέ. Ήμουν 12 χρονών, στο σπίτι μιας φίλης μου. Βάλαμε να δούμε την ταινία όταν έλειπε η μαμά της και πέθανα από τον φόβο μου. Περιττό να πω ότι οι γονείς μου δεν με άφησαν να πάω ξανά στο σπίτι της φίλης μου για πολύ καιρό και όταν τελικά μου το επέτρεψαν, με δούλευαν ψιλό γαζί για το «Candyman». Το πρώτο βράδυ αφότου είδα τη σκηνή με τον καθρέφτη, πίστευα πραγματικά ότι αν πήγαινα πάνω, ο Candyman θα έμπηγε τον γάντζο του στο κορμί μου. Πέρασαν μήνες μέχρι να καταφέρω να κοιταχτώ στον καθρέφτη του μπάνιου. Μετά από αυτό, πίστευα ότι δεν θα έβλεπα ξανά ταινίες τρόμου και δεν το έκανα μέχρι που έφτασα στην εφηβεία. Μέχρι και πριν από λίγο καιρό εξακολουθούσα να ψιλοφοβάμαι να κοιταχτώ στον καθρέφτη του μπάνιου – μέχρι που είδα πάλι την ταινία και πέθανα στο γέλιο συνειδητοποιώντας τι κότα ήμουν.

Περισσότερα από το VICE

Η Ιστορία της Μεγάλης Απόδρασης του Πειραιά που Ξεπέρασε σε Φαντασία το Χόλιγουντ

Το Πανεπιστήμιο Πελοποννήσου Διδάσκει Μαζί με τη Μητρόπολη τη Σχέση Προσευχής και Wi-Fi

Ένας Oδηγός για το πώς Μπορείτε να Κρυπτογραφήσετε τα Μηνύματά σας